Leren accepteren

Hoi allemaal! Een van de dingen waar ik zelf nog wel een keer problemen mee heb, is leren accepteren. Het maakt het leven en je gedachten vaak net iets simpeler, maar het is nog steeds moeilijk. Ik besefte me laatst dat ik niet de enige kon zijn met dat probleem. Geef toe, het is niet altijd makkelijk om te accepteren dat dingen net iets anders liepen dat je wilde of gepland had. Het kan soms heel veel verdriet of juist woede opleveren. Ook dat is oke. Maar uiteindelijk is het leren accepteren van een situatie, persoon, jezelf of zelfs gevoel het beste wat je kan doen. In meeste gevallen wel.

Mensen geven dan ook vaak de raad aan je dat je dingen moet leren accepteren in het leven. Maar als je bijvoorbeeld naar iets hard gewerkt hebt en het dan uiteindelijk helemaal anders uitloopt dan je verwachtte, kan ik me heel goed voorstellen dat je teleurgesteld bent. En ook dat is oke. Maar het beste wat je uiteindelijk (en ja, dit vraagt tijd) kan doen, is accepteren dat het zo gelopen is. Want denk eens na: zal er dagen over piekeren dat je iets anders had moeten doen misschien het allemaal veranderen? Nee, het zal nog steeds zo zijn. Laten we het iets duidelijker stellen met een voorbeeld. Een typisch schoolvoorbeeld. Examens. Je werkt er hard voor (of net niet, dat kan ook natuurlijk) en aan het einde van de rit ontvang je je rapport. Met een paar slechte examens erop. En of je nu hard gewerkt hebt of niet, uiteindelijk zal piekeren of jezelf straffen ervoor niks veranderen aan die cijfers. Je rapport zal er nog altijd hetzelfde uitzien als voor je begon te piekeren. Je kan wel twee dingen stellen. Heb je niet hard gewerkt kan je jezelf voorhouden om dat volgende keer wel te doen en een veel mooier rapport binnen te slepen. Dat is gewoon een les eruit halen en het anders doen. Daarvoor ook bestaan er zulke situaties in het leven. Hoe moet je anders weten hoe je het moet doen in je leven? Maar straf jezelf niet constant. Wees niet hard voor jezelf. Want zoals ik al zei, het zal die slechte cijfers niet ineens in schitterende getalletjes veranderen. En heb je wel hard gewerkt? Vertel jezelf dan dat je hebt gedaan wat je kon. Maar dat dit iedereen kan overkomen. We zijn allemaal mensen toch? En niemand heeft zijn gehele leven elke keer een prachtig rapport. Ook niet de persoon in je klas die altijd de beste cijfers haalt en voor alle taken en toetsen een 8 of 9 heeft. Die persoon heeft ooit ook een keer op zijn of haar rapport een slechter cijfer gehad. Of heeft net een vak waar hij of zij niet goed in is en daarvoor niet altijd even prachtige resultaten voor haalt. Je kan er eventjes conclusies uittrekken om het misschien anders te doen volgende keer of jezelf voorhouden dat het volgende keer wel in orde komt. Maar van zodra je het accepteert, zodra zal je merken dat je zelf ook rustiger wordt. Want he, het is oke om een keer een slecht moment te hebben of zelfs meerdere. Ken jij iemand die zijn hele leven alles meteen juist doet? Ik niet. En soms lijkt het inderdaad zo, maar die persoon is dan misschien heel onzeker en verbergt dat.

Als je dit soort situaties kan accepteren (en je kan het veel verder bekijken dan een slecht rapport, het was slechts een voorbeeld) ben je al een heel eind verder. Maar er is iets wat misschien nog veel moeilijker is om te accepteren. Slechte dagen. De dagen waarop je ‘s morgens je ogen opendoet en voelt dat het een sombere dag gaat worden. Persoonlijk heb ik hier ook heel wat problemen mee gehad. En ik weet dat het nog veel lastiger is als je dat niet accepteert, vandaar dat ik tijd wou nemen om hierover te schrijven. Want ik wens dat gewoon niemand toe. Geef toe, we willen allemaal (en verwachten dat onbewust ook wel van onszelf) 24/7 blij, vrolijk en positief zijn. Alle tegenslagen versla je met een lach, alle minderheden zie je niet omdat je het zo goed hebt. Dat willen we. Het leven is in werkelijkheid niet zo. En dat heeft iedereen wel al eens ervaren. Maakt niet uit wat je door hebt gemaakt. In september 2016 stierf mijn oma. En de eerste dagen liet ik het verdriet gewoon toe, en deed ik maar wat. De dagen gewoon doorgekomen. Maar na een week of twee wou ik weer de blije Nikita zijn. De positieve Nikita. Alleen was het binnenste in mij daar nog niet helemaal klaar voor. Het resultaat; ik werd boos op mezelf omdat ik verdrietig of somber was. En nu ik het zo teruglees, besef ik dat dat onzin is. Want ken jij een plant die 24/7 en elke seizoen bloeit en mooi is? Ik niet. Niks in de natuur bloeit een heel jaar. Ook jij niet. Stukje voor stukje leerde ik de verdrietige gevoelens te accepteren. Dagen dat het niet ging probeerde ik lief voor mezelf te zijn, hoe tegenstrijdig dat af en toe ook voelde. Het moest. Want dit zou ik niet volhouden. Dus ik ben die minder leuke dagen en gevoelens langzaam aan gaan accepteren, en het hielp echt. Na een tijdje voelde ik me beter, en dat was zonder acteren. Het was soms vechten, maar ik voelde me wel beter. Vandaar dat accepteren gewoon belangrijk is. Het zal je veel meer vrede brengen, rust en je zal jezelf het zoveel makkelijker maken. Ik weet dat er situaties zijn die je niet zomaar moet accepteren en wel moet in vechten, maar sommige situaties is het gewoon het beste om te accepteren. Het is vaak een toverwoord dat ook werkelijk magie voortbrengt.

Kan jij makkelijk dingen accepteren?