Waarom mijn liefde voor lezen groot is

Hoi allemaal! Mensen die mij persoonlijk kennen, weten dat ik elke dag wel eventjes met mijn neus in de boeken zit. Al lezend natuurlijk. Ik lees gemiddeld 75 boeken per jaar, meestal zijn dat er veel meer. Mijn liefde voor lezen is groot, maar dat was hij lang niet altijd. Ondanks dit geen boekenblog is, wil ik toch dit delen. Want als je mij vraagt wat mij door alle moeilijke periodes heen helpt, is dit het antwoord. Lezen. Boeken zijn er altijd geweest voor mij, en dat zullen ze waarschijnlijk ook altijd zijn. Ik weet niet hoe het zit in de toekomst, maar op dit moment zou ik me geen leven zonder mijn boeken kunnen inbeelden.

Hoe groot mijn liefde is? Wel laten we zeggen dat in het weekend ik op een volledig vrije dag nog geen twee minuten wakker ben of ik ben alweer aan het lezen. Die dagen starten het leukste, ik doe het alleen veel te weinig. Werkpuntje! Meestal lees ik ook voor het slapengaan, op schooldagen lees ik een uur op de bus en ’s avonds net hetzelfde onderweg naar huis. Ik spendeer meestal 25% van mijn dag in de boeken. Waarom? Omdat ik het zalig vind. Als kind had ik geen grote lezersliefde, en dat is allemaal veranderd in het 6de leerjaar. Toen is mijn leesliefde begonnen en is die beginnen opbouwen. Tot de dag van vandaag, nu is die liefde gigantisch groot. Het stapeltje van de bibliotheek dat elke drie weken in de kast terechtkomt, is vaak groot. Voor mij niet, voor iemand anders wel.

Het is allemaal begonnen in het zesde leerjaar zoals ik al zei. Als kind las ik ook wel op school, maar thuis hadden we weinig leuke boeken waardoor het lezen niet zo aantrekkelijk was. Maar na het bezoekje aan de bibliotheek met het zesde leerjaar, vroeg ik aan mijn moeder of we ook een keer niet naar de bibliotheek konden gaan. Het antwoord daarop was ja, en een paar weken later gingen we ook echt. In het begin was het zoeken wat ik leuk vond om te lezen, maar ik ontdekte al snel mijn smaak. Heartland, de Olijke tweeling (die kende ik al door op school te lezen), Nikki Smit, Carry Slee. Ik heb ze allemaal verslonden. Ik werd toen namelijk gepest en lezen hielp mij daardoorheen. Ik las boeken over mensen die gepest werden (onder andere) en ik voelde mij minder alleen. Met die mensen is het altijd goedgekomen, dat gaf mij hoop dat ik op een dag ook in een goede klas en school zou terechtkomen. Dat het met mij ook wel goed zou komen. En inderdaad, dat is het. Boeken gaven me hoop op momenten dat ik die kwijt was. En raad eens? Dat doen ze nog steeds.

Maar de maatschappij heeft mijn liefde voor boeken niet altijd even gemakkelijk gemaakt. Toen ik in het middelbaar kwam kreeg ik te maken met termen als ‘nerd’ en ‘strever’ en ‘betweter’. Dat ik iemand ben die graag studeert en hard werkt voor school, hielp natuurlijk ook niet mee. Ik las niet perse minder, maar ik begon me wel te schamen voor mijn boekenliefde. Ik vond dat ik wat cooler moest zijn en maar een betere hobby moest zoeken. Iets waar ik wel in zou geaccepteerd worden. Maar inmiddels besef ik dat dat geen zin heeft, want er is altijd wel iemand die kritiek op je zal leveren. Daarom moet je juist doen wat jij leuk vindt en niet wat een ander wilt. Dus op een gegeven moment had ik gelukkig het lef om mij daar niks meer van aan te trekken en zelfs in pauzes rond te paraderen met een boek. Daar is de domme commentaar (in mijn gezicht dan) mee gestopt. Waarschijnlijk werd er nog wel geroddeld, maar dat maakte mij niks uit. Ik hield van lezen en daar ging het om. Lezen heeft mij door mijn stage heen geholpen in 2014-2015. Waar ik zeer ongelukkig was zoals je wel weet. Lezen heeft mij door mijn moeilijke wenperiode in 2015 geholpen in mijn nieuwe school. En tot op de dag van vandaag, als ik het moeilijk heb duik ik in de boeken. Maar ook als het goed gaat hou ik van lezen, dan lees ik evenveel. Mijn familie zegt altijd dat als ik niet naar de bibliotheek wil of niet wil lezen, ze bij manier van spreken de ambulance bellen. Omdat er dan gewoon iets serieus mis is. Dat toont al hoe erg ik hou van lezen en hoe mijn omgeving dat allang doorheeft.

En waarom het altijd hoop gaf? Ten eerste kwam het met de meeste personages na lang vechten altijd goed, en ik geloof erin dat dat met mij ook zo zal zijn. Mijn twijfels en onzekerheid zullen ook op een dag serieus geminderd zijn. Mijn problemen zullen ook opgelost raken. Ooit. Met veel vechten en geduld. En het is gewoon fijn om als het in de echte wereld niet zo goed gaat, je te verliezen in een boek. Dan vergeet je de wereld om je heen eventjes, en soms is dat het enige wat ik nodig heb om weer wat moed te krijgen om verder te gaan. Eventjes de wereld om je heen loslaten. En ik weet dat sommige mensen dat met andere hobby’s hebben. Ik heb dit ook met tekenen, maar ook zeker met lezen. Je verliest jezelf letterlijk in een andere wereld. Ik kan niet op mijn twee handen en voeten tellen hoe vaak eventjes in de bibliotheek zijn mij al weer beter heeft doen voelen. Hoe vaak ik weer moed kreeg na een zware week en in het weekend nieuwe boeken gaan halen in de bibliotheek. Die nieuwe stapel zien met boeken waar ik heel veel zin in heb, geeft me altijd hoop en nieuwe moed. Dat er altijd wel iets goeds is in je leven. Zo is lezen eigenlijk van een hobby, iets geworden wat ik nodig heb om te overleven. Mensen vragen mij altijd hoe ik het overleef om zoveel te lezen. Mijn antwoord is dan altijd: ‘Ik zou niet eens weten hoe te overleven als ik niet mocht lezen’.

Hou jij van lezen, of heb je een andere hobby die jou door moeilijke periodes sleept?