Hoi allemaal! Toen ik nadacht over mijn stages, trok ik een mooie conclusie. Want ik haat stage niet, zeker niet. Er is altijd een gevoel dat me overvalt en dat is meestal dat ik mijn vrienden mis. Vooral naar het einde van een stage toe begint dat gevoel echt de kop op te steken en wil ik ze zien. Wil ik bijpraten en terug grappen maken. Dan besef ik dat ik ze mis. En eigenlijk klinkt de titel heel tegenstrijdig, maar eigenlijk is het echt zo. Ik besefte me dat, en ik voelde me echt een gelukzak. Vooral in mijn situatie vroeger is dit iets wat heel veel voor mij betekent.
Het is niet altijd leuk, iemand moeten missen. Vooral niet als dat gevoel voor altijd is. Helaas gebeurt dat ook. Maar ik kreeg vorige week een Messenger-berichtje van mijn vriendin uit de klas en ze vroeg hoe het ging en ik antwoordde dat het goed ging, maar ik haar mis. Geen leugen trouwens. En soms is dat een ondraaglijk gevoel en wil je die mensen echt graag zien. Maar eigenlijk zie ik dat nare gevoel niet altijd als iets naars. Ik besefte me welke grote gelukzak ik ben dat ik mijn vrienden KAN missen. Ik heb er namelijk.
Dat laatste klonk zielig, dat geef ik toe. Maar ik heb misschien al wel eens verteld dat ik in het lager en een stukje in het middelbaar ben gepest. In het middelbaar had ik wel makkelijk vrienden, maar in het lager was dat heel wat lastiger. Omdat ik bijna door iedere klas werd gepest, ook de lagere klassen. Ook door de hogere klassen. Eigenlijk wel zielig, dat je een kind dat jonger is dan jou gewoon hele dagen kleineert omdat je weet dat dat meisje er toch niks aan zal doen. Omdat ze onder jou staat. Maar weet je, ik zit niet meer in die periode gelukkig. Het gevoel van vrienden missen op stage is niet leuk. Maar ik realiseerde me dat ik ze niet zou kunnen missen als ik er geen had. En ik voelde me dankbaar. Omdat er mensen in de klas om mij geven. Zij missen mij ook. Dat ik mensen heb in de klas waar ik met mijn problemen bij terecht kan. Dat ik mensen heb om grappen mee te maken of waar ik tijdens de ontwerples soms gewoon serieus de slappe lach mee heb. Als ik tijdens het schilderen in PO zo hard moet lachen dat de tranen bijna over mijn wangen lopen. Als ik de slappe lach heb omdat een vriend toevallig perongeluk een zakje zout over zijn boterhammen met choco heeft gegooid. Ik zou dit gevoel niet hebben als ik geen mensen had waar ik om gaf, en die om mij geven. Dus eigenlijk moet ik blij zijn dat ik mijn vrienden mis, want dat betekent dat ik ze heb en dat ik geliefd ben. Dat er mensen om me geven. En dat gevoel is fantastisch. Zeker na jaren van onzekerheid en weinig vertrouwen in vriendschap. Ik twijfelde lang of ze mij na een tijd niet gingen laten vallen als een baksteen gewoon omdat zoveel mensen dat al hebben gedaan. Maar ik weet oprecht dat de mensen die nu mijn vrienden zijn, dat niet zullen doen. Omdat ze om me geven en ik om hen. En dat gevoel is geweldig. Dat kan ik zelfs niet eens onder woorden brengen.
Maar ook moet ik bij die titel aan iets anders denken. Het gevoel dat je iemand bent verloren voor altijd, aan de dood is ook niet leuk. En je kan van jezelf niet verwachten dat je dat ineens leuk vindt of zomaar accepteert. Toen mijn oma stierf heb ik het ook heel lang lastig gehad en er zijn soms nog wel eens dagen dat dat zo is. Mijn vertrouwenspersoon stuurde ooit een keer in een mailtje dat het maar goed was dat ik zo vaak aan haar dacht en dat het goed is dat ik haar niet in 1-2-3 vergat. Omdat ik haar graag zie. En eigenlijk heeft hij wel een punt. Ik mis haar heel vaak en dat gevoel wordt versterkt als ik in het weekend bij opa ben. Het is niet saai of lastig bij opa, maar er is een stuk warmte weg die oma altijd rond haar had. En dat is vaak even slikken. Want vroeger hing er daar veel meer gezelligheid. Het lijkt nu alsof ik niet graag meer naar opa ga, maar dat is niet waar. Ik hou ook heel veel van hem. Maar natuurlijk wordt het nooit meer hetzelfde. Maar ik ben wel dankbaar voor de momenten die ik met oma heb gehad. Voor al die keren dat ze zei dat ze zo trots is op haar kleindochter. Of toen ze mij met Kerstmis een sieradensetje gaf en zei dat ze iets speciaals wou doen voor haar metekind. Het zijn allemaal mooie herinneringen. En het feit dat ik er altijd met een glimlach en pijn aan terugdenk, betekent dat er iemand bijzonder in mijn leven is geweest. En dat gevoel moet je gewoon koesteren. Het feit dat ik haar mis en haar warmte en gezelligheid betekent dat er iemand is geweest waar ik van hou, waar ik mooie momenten mee heb gehad. Waar ik bijzondere momenten mee heb gehad. Ik mis haar nog steeds en iets in mij zal dat altijd doen. Ik maak mij niet de illusie dat dat gevoel ooit gewend zal zijn en dat het ooit oke zal zijn dat oma daar niet meer is. Het zal alleen verzachten met de jaren. Nooit compleet weggaan. Maar misschien is dat maar goed ook. Want door dat gevoel word ik er keer op keer aan herinnerd welke schat van een oma ik heb gehad. Ik mis je oma <3