Na twee dagen paniek en problemen… knalde ik!

Hoi allemaal! Het voelt als een vorm van luchten, maar ook als een vorm van trots. Ik wil je graag meenemen in het proces van mijn angst en perfectionisme. De ene dag gaat het vlot en is alles oke. En de andere? Tjah, dan kan ik niks goed doen voor mezelf en loopt het allemaal compleet in het honderd. Ze horen er allebei bij. Net zoals ieder leven heeft het mijne goede en slechte dagen. Toch wil ik je graag vertellen over vorige week. Na twee dagen complete problemen met mezelf, kreeg ik mezelf er weer bovenop!

Photo by Nicolas Tissot on Unsplash

Maandagochtend was ik nogal stressy. Nogal logisch, ik had mijn eerste stagedag bij een nieuwe stageplaats. En sommige mensen gaan daar heel relaxed mee om en zien wel wat die dag brengt. Als je mijn blog al een tijdje volgt, weet je dat ik absoluut niet tot die groep hoor. Ik wil in de puntjes voorbereid zijn en alles perfect laten lopen. Je maakt tenslotte maar een keer een eerste indruk. Alleen vergeet ik altijd een ding in mijn rushen en voorbereiden: perfect bestaat niet. En je kan je niet echt voorbereiden op een eerste stagedag als je het bedrijf nog niet vanbinnen kent toch? Toch wil ik het altijd zo graag.

Onder het mom van een perfecte indruk maken ging het helaas fout. Op zich heb ik op stage zelf geen slechte dag gehad. Ik heb wel dingen fout gedaan, maar daarvoor is stage toch ook? Om te leren. Alleen wilde dat er op die dag er niet in. Ik wilde een perfecte eerste dag. En je snapt al dat die foutjes en die perfectie een gevechtje leverden in mijn hoofd. Om die reden was ik dan ook blij dat de eerste dag eropzat. Hij was fysiek niet perse vermoeiend, mentaal wel. Mensen zeggen altijd dat ze mijn kalmte willen. Ik zou zeggen, gebruik mijn hersens voor een dagje. Ik denk dat je dat geen tweede keer zal zeggen. En ik nam me voor om op dinsdag te kalmeren en gewoon mezelf te zijn omdat ik mezelf echt ongelukkig maak op die manier. Alleen was mijn mind iets anders van plan op dinsdag. Eerlijk? Om het nog een beetje erger te maken. Dus ik had dinsdag een nog zwaardere dag mentaal dan maandag. Je ziet het allemaal niet aan de buitenkant. Maar elke keer dat ik iets verkeerd doe en de mensen van stage mij daar op wijzen lijk ik het te accepteren. En het opnieuw te proberen. Maar in mijn hoofd? Daar staan mijn perfectionisme en mijn goede mantra van ‘iedereen maakt fouten’ in de boksring te vechten. En dan is het afwachten wie dit gevecht wint. Helaas heb ik daar niet altijd controle over. Helaas voor mij heeft mijn positieve mantra dat gevecht verloren.

Woensdag dan? Ik had er een vrij goed gevoel over. Tot ik op het station kwam om mijn trein te nemen. Vijf minuten vertraging. En toen ging mijn perfectionisme rinkelen. Wat als die vijf minuten er nog meer worden en ik de bus naar stage daardoor mis? Dat is minstens een halfuur te laat en dat kan je toch niet maken op stage? En deze keer versloeg mijn goede mind het wel. Ik dacht bij mezelf dat het niet mijn schuld is dat de trein vertraging heeft. Ik ben gekalmeerd. Gelukkig. Hij heeft uiteindelijk toen hij er was nog een kwartier stilgestaan door een probleempje (het was zo klein dat ik zelfs niet meer weet wat de reden was). En in plaats van in paniek te schieten haalde ik mijn trouwe maat uit, mijn leesboek. En wat dacht ik? Fijn, nu heb ik een kwartier extra leestijd! En daar heb ik zeker van genoten! Altijd welkom natuurlijk. Zo ben ik kalm gebleven. En de trein kwam iets later aan natuurlijk maar ik heb mijn bus perfect gehaald. En de rest van de dag? Die ging prima. De dingen die minder goed gingen waren er ook, maar het kon me niet zo verslaan als de afgelopen twee dagen. Omdat die positiviteit het overschreeuwde en ik de goede dingen uit mijn gedachtenstroom kon pikken. En aan het eind van de dag zei ik dit tegen mezelf: ‘proficiat Nikita, je hebt na twee intens lastige dagen je positiviteit teruggevonden. Ik ben trots op jou’. En het meest fantastische? Ik meende het!