Hoi allemaal! Ik was afgelopen zaterdag in het ziekenhuis. Niet voor mezelf gelukkig, mijn opa ligt namelijk in het ziekenhuis. En dat deed mij denken aan drie jaar geleden. Hoeveel geluk ik toen gehad heb. Ik heb toen zelf in het ziekenhuis gelegen en toen ik herstelde nadien was het maar iets wat ik had doorgemaakt. Maar toen mijn zusje van de week zei hoe bang ze was geweest en dat er mensen zeiden dat het op het nippertje was, besefte ik hoe dankbaar ik mag zijn dat ik hier zit te typen. Zelf vind ik het nog steeds iets wat niet zo erg is. Er zijn mensen die voor veel ergere redenen in het ziekenhuis hebben gelegen. Maar ergens heb ik me daar ook wel weer mooi doorheen geslagen.
Photo by Sharon McCutcheon on Unsplash
Het was krokusvakantie 2015. Ik zat zelfs nog in mijn vorige opleiding. Mijn stage bij de ouderen zat er net op, het was de laatste dag voor dat jaar. Eigenlijk was het sowieso mijn laatste dag bij die sector, maar dat wist ik toen nog niet. Ik was vrij blij want ik wist goed genoeg dat ik nooit in de ouderenzorg zou gaan omdat ik er ongelukkig van werd. De volgende dag stond ik op met hoofdpijn. Mijn vriendin kwam toen ook langs dus ik vond het wel jammer. Maar ik zou me erdoorheen slaan. Ik heb die dag uiteindelijk een uur geslapen ook omdat ik zoveel pijn had. Maar niet enkel aan mijn hoofd. In mijn zij begon er ook pijn te ontstaan. Die dag was het nog doenbaar gelukkig en kon ik nog mezelf zijn en de gekke persoon die ik ben. Gelukkig maar.
Gelukkig was het ook vakantie en kon ik hopelijk beter worden. Alles leek gewoon op een verkoudheid en dus ik verzorgde mezelf goed. Maar in plaats dat het beterde, werd het elke dag erger. De pijn trok door tot in mijn borst bij elke beweging die ik maakte. Lachen ging niet meer zonder pijn, huilen ook niet. Ik mocht doen wat ik wilde, ik had serieuze steken in mijn borst en zij. Er zijn avonden dat ik mezelf naar boven heb gesleept en waar ik me nog afvraag hoe ik boven ben geraakt. Om te gaan slapen. Want zelfs een simpele stap zetten deed pijn. Iedere beweging deed pijn. Ons vogeltje haalde toen ook wel eens streken uit en als ik dan met hem lachte begon ik direct te huilen en kromp ik ineen van de pijn. Ik heb op pijnstillers geleefd die week gewoon. Want we waren ervan overtuigd dat het wel zou overgaan naarmate mijn verkoudheid wegging. Maar ik niet. Er was een dag waarop ik mama naar boven riep in de ochtend en ik vroeg of ze een pijnstiller wou brengen en mijn iPad. Omdat ik zoveel pijn had dat ik gewoon niet uit bed raakte. Ik kon met moeite rechtzitten. Dat was de laatste vakantiedag. Ik heb me na die pijnstiller naar beneden gesleept al wenend. Mijn ouders zeiden dat ik de volgende dag naar de dokter mocht. Ik was opgelucht, want mijn intuïtie zei dat dit niet goed was. Dat het wel eens verkeerd kon aflopen. De volgende dag bleek onze vaste huisdokter net op verlof te zijn en daar was ik niet zo blij mee. Gelukkig was er wel een andere dokter waar we mochten gaan die dag. Ze dacht eerst dat mijn ribben gebroken waren door een stoot op stage. Maar ik was nergens tegen gestoten dus ik wist dat dat niet kon. Toen dacht ze dat het van de stress was, of een longontsteking. Stress klonk al iets logischer, want dat had ik wel. Ze stelde voor om toch foto’s te laten maken de volgende dag in het ziekenhuis. Van mijn longen.
De volgende dag heb ik die dan ook laten maken in het ziekenhuis. En het was afwachten. Het ziekenhuis zou de foto’s doorsturen naar de dokter waar ik maandag was geweest. Ik was opgeluchter want het zou gauw uitkomen wat ik had en ik zou dan kunnen herstellen. Ik had nog steeds heel veel pijn weet je. Woensdagavond kreeg mama een telefoontje dat de oorzaak van mijn pijn eindelijk was gevonden. Maar het was nogal ingewikkeld dus de dokter vroeg om de volgende dag langs te komen op haar praktijk. Dat deden we ook. Ze vertelde dat ik vocht in mijn longen had en het waarschijnlijk wel thuis zou behandeld kunnen worden. Ze had voor extra informatie de longspecialist in het dichtsbijzinde ziekenhuis gebeld. Die zei helaas iets anders. Ik moest binnen in het ziekenhuis. Als iemand die het onbekende niet graag heeft en ervan flipt was dat een shock en ramp. Maar het moest. Ik was dan ook in paniek. Mama was ook van slag op dat moment. Dus even later gingen we het ziekenhuis in, werd ik klaargemaakt voor opname. De longspecialist kwam na een uurtje en vertelde dat er vocht in mijn longen zat met etter. Wat niet goed is. Zeker niet met etter. Hij zei dat hij een buisje zou steken om het eruit te laten lopen. Dat heeft hij toen ook gedaan, maar een paar uur later kwam hij nog eens controleren. Het ging niet snel genoeg en het was slecht voor mijn longen en gezondheid. Het volgende was beslist. Ik moest die dag met spoed onder het mes. Waar ik nog meer schrik voor had. Vanaf toen ging het snel. Er werd gecontroleerd of ik niet veel gegeten of gedronken had die dag, want dat is natuurlijk wel belangrijk. Een uur later werd ik naar de operatiezaal gebracht en kreeg ik een mondmaskertje op en ging ik onder narcose.
Tegen de avond was ik uit narcose en werd ik op de Intensive Care binnengereden. Met heel veel pijn, maar ik lag aan vocht en medicatie dus het werd ergens wel gestild. Inclusief met buisjes in mijn neus en beademing. Ik voelde me heel eventjes Hazel Grace uit The Fault In Our Stars. Ik heb een nacht op Intensive Care gelegen, omdat ik 24/7 in de gaten moest gehouden worden. Gelukkig zagen de verpleegsters dat het goed was, en mocht ik al snel een gewone kamer. Waar ik ook snel vooruit ben gegaan. De specialist zei dat mensen met hetgene wat ik had normaal drie weken in het ziekenhuis lagen. En ik heb me er in een week doorheen geslagen. De pijn nam elke dag een beetje af en al snel mocht de buis uit mijn zij en werd dat gehecht. Ik heb er trouwens meer dan een gehad nu ik het zo bedenk. Daar heb ik nog altijd littekens van, geen grote gelukkig. Maar het is wel een teken dat ik iets overleefd heb.
Mijn zusje zei toen we iets te drinken gingen halen dat ze moest terugdenken aan mijn ziekenhuisavontuur. Ik zei dat het mij er ook enorm deed aan denken. De confrontatie is groot. Mijn zusje was erbij toen ik ontwaakte uit de narcose en ook bij wat de dokters vertelden aan mama. De dokter had gezegd dat ik heel veel geluk gehad heb. Als ik later was gekomen, was het me fataal geweest. En zat ik nu niet te bloggen. Dus ik denk dat ik elke dag dankbaar mag zijn voor wat ik meemaak. Ook de lastige dagen die ik nu heb door mijn perfectionisme. Het is in elk geval een periode die ik nooit ga vergeten. Maar ik heb het overleefd en dat zal ik met nog veel dingen doen. Ik kom hier wel doorheen, door dat perfectionisme.
Heb jij ooit een operatie gehad of een ziekenhuisopname?
Wat een nare gebeurtenis! Kan me voorstellen dat je er door geschrokken bent, zeker nu het allemaal terugkomt doordat je opa in het ziekenhuis ligt. Veel sterkte! Ik ben zelf nog nooit geopereerd maar ben vorige zomer wel naar het ziekenhuis gemoeten wegens een heftige voedselvergiftiging. Elke keer ik moest overgeven, viel ik flauw. Zat ook heel diep door het hyperventileren. Maar ik mocht diezelfde avond al terug naar huis. Ik mag er niet te veel aan denken want ik heb mij echt nog nooit zo slecht gevoeld. Lichamelijk én emotioneel. Die weken er na had ik echt moeite om op een normale manier te ademen enzo. Gelukkig is het allemaal zonder gevolgen gebleven maar eng was het wel en ik weet de helft niet meer van wat er allemaal is gebeurd.
Opa is gelukkig terug thuis. Maar ik besef daardoor echt wel dat ik dankbaar mag zijn. Maar jouw verhaal klinkt ook heel heftig! Eng. Ik kan me voorstellen dat dat een diepe indruk op je heeft gemaakt. Het is ook niet niks! Gelukkig is het goed afgelopen en kan je het nog navertellen! 🙂