Persoonlijk ~ Even een dipje

Hoi allemaal! Het liefst van al wil ik dit soort posts niet schrijven. Ik wil graag vrolijk en positief zijn en blij. Ik wil ook dat mijn blog een plek is waar ik die vrolijkheid kan terugzien. Maar het leven is niet enkel dat. En hoewel ik door het dagelijkse leven ondanks alles blijf lachen en het positieve zoek, doe ik dat ook op mijn blog. Maar er zijn momenten dat je het eventjes van je af wil schrijven. En ik wil dat mijn blog een plek is waar ik eerlijk kan zijn voor mezelf, maar ook voor jullie. Het gaat namelijk niet zo goed met mijn zelfvertrouwen en zelfacceptatie.

Vorige week deelde ik nog vrolijk hoe goed het ging met mijn doelen. Dat was geen leugen, dat gaat echt goed. Laat ik eerst eens beginnen met wat er de afgelopen tijd speelde in mijn leven. Ik had zo goed bedacht hoe ik het allemaal ging vertellen. Maar we weten allemaal dat dat niet zo snel verloopt als je in je hoofd bedenkt. Vooral niet als je dan werkelijk je schrijfprogramma opent en die knipperende cursor ziet. Die wacht tot jij het blad met woorden gaat vullen. Maar er is de afgelopen tijd wel heel wat gebeurd. Mijn opa heeft twee keer in het ziekenhuis gelegen in korte tijd, wat ook wel een bepaalde impact op me had. Ik ben sowieso niet graag in ziekenhuizen. Niemand denk ik trouwens. Maar ik wil niet dat de mensen om wie ik geef pijn hebben of lijden. Ik kan dan niks doen om ze te helpen en dan voel ik me machtelozer dan ooit. Ik wil zo graag mijn familie helpen, maar ik kan hun problemen niet oplossen. Hij is ondertussen weer thuis, maar ik vind dat moeilijk.

Maar er is meer gebeurd. Ik had een maand geleden een stage van drie weken, het is bijna een maand geleden dat die afgerond is ook trouwens. Die stage kwam net in de periode dat ik aan het ontdekken was wanneer mijn perfectionisme toesloeg en gewoon in een lastige tijd. Maar het leven gaat door. Ik was dan ook vastbesloten mijn stage niet te laten verpesten daardoor. Ik was gemotiveerd. Helaas heeft mijn perfectionisme het wel overgenomen. Tijdens die drie weken heb ik me ellendig gevoeld, rottig, slecht in mijn vel en gewoon slecht. Het kwam dicht in de buurt van destijds in verzorging. Ik kon niet meer geloven in mezelf. Ook na mijn eindcommentaar nog minder. Ik ben wenend naar huis gegaan. Ik ben geslaagd, maar die periode heeft gewoon een invloed gehad op mijn kunnen en doen. Helaas. Ik vond dat ik mijn vakantie niet had verdiend die daarna kwam, ik vond dat ik niks had verdiend. Toch heb ik een vrij goede vakantie gehad. Ik wil er trouwens even bijzeggen dat ik mijn stageplaats niks kwalijk neem en ik ga ook niet vertellen waar ik stage heb gelopen. Ik wil niet dat het bedrijf daar de dupe van wordt, want het is een goede stageplek. Ik zat daar misschien gewoon niet op mijn plek, maar ik weet zonder twijfelen dat er daar studenten hun stage afronden met prachtige punten en ervaringen. Ik had gewoon pech denk ik, maar dat ligt niet aan het bedrijf. Dat wilde ik eventjes gezegd hebben, voor mensen denken dat ik stenen gooi naar de stageplaats, want dat is niet de bedoeling.

Ik hoopte eens de stage erop zat, ik gewoon terug mijn zelfvertrouwen opnieuw zou kunnen opbouwen. Helaas is me dat tot nu toe nog niet gelukt. Ik breek mezelf constant af voor iedere fout die ik maak, ben veel te hard voor mezelf en ben constant boos op mezelf. Ik weet dat ik het zo nog erger maak, maar het lukt gewoon niet. Ik vertelde afgelopen zondag aan mijn zusje dat ik het zo erg vind om toe te geven, maar ik ben weer terug aan het keren naar de Nikita die zichzelf langzaam aan weer aan het haten is. Ik heb gewoon een inzakker. Maar ik wil niet dat die inzakker mijn leven weer op een negatieve manier verandert. Het gat in mijn zelfvertrouwen is gigantisch. Ik ben weer constant onzeker, vind het lastig mezelf iets liefs te gunnen en met ieder ding dat ik verkeerd doe of zeg lijkt het het einde van de wereld voor mezelf. Ik kan het gewoon eventjes niet accepteren en mezelf accepteren lukt ook niet. Daarnaast heb ik nog een keuze te maken wat ik na dit jaar wil gaan doen. En die is nog stressyer (is dat een woord?) en je snapt dat dat met die onzekerheid nog lastiger wordt. Het komt allemaal wel goed hoor, maar dat lijkt eventjes niet zo. Ik ga ook niet opgeven en gewoon mijn beste ik voorzetten. Maar ik had dit uitschrijven gewoon eventjes nodig. Ik had vorige week ook weer meerdere paniekmomentjes en ik begon vaak te flippen. En dat ontspant ook niet. Waar kalmeren de afgelopen tijd prima lukte, lukte dat gewoon niet. Maandag was de enige uitzondering, maar de andere dagen waren soms echt een ramp. Mentaal een lastige week, maar ik laat me er niet door kapotslaan. Ik ga er wel iets aan doen trouwens, ik ga er van de week over praten met mijn vertrouwenspersoon. De eerste stap tot verandering is hulp zoeken.

I am a champion and you’re gonna hear me ROAR 😉