Hoi allemaal! Als je mijn blog al een tijdje volgt, weet je dat ik problemen heb met perfectionisme. Ik vrees ook dat dat een beestje zal zijn dat altijd zal blijven, het zit in mijn bloed. Maar dat betekent niet dat ik het aantal dat het mijn leven overneemt of bijna bepaalt moet accepteren. Perfectionisme is goed, zolang het niet overdrijft. Ik besloot er dan ook iets aan te doen. Ik vertel je graag hoe het daarmee staat!
Ik herinner ze me nog heel goed. De momenten van crisis, stress en problemen. Die ik soms zelf veroorzaakte door iets in mij dat vond dat alles perfect moest zijn. En het hoort al heel mijn leven bij mij hoor. Als ik vroeger op stage in mijn vorige opleiding een foutje maakte had ik problemen met mezelf. Zei ik iets verkeerd, was het net hetzelfde. Alleen was dat maar voor heel eventjes. Terwijl toen -een tijdje terug- het te erg begon te worden. Ik was mezelf aan het verstikken in perfectionisme. En ik zou nooit goed genoeg zijn als ik mijn perfectionisme volgde, want er kan altijd iets beter. En niemand is perfect, dat is onmogelijk. En toch bleef ik het proberen. Waarom? Geen idee, maar het was in elk geval niet logisch. Het moest altijd beter en meer. En je snapt dat ik daar niet gelukkig van werd, maar ook voor mijn omgeving is dat niet leuk. Ik verwacht het alleen van mezelf dat ik perfect ben. Maar ik kwam altijd moe en gestrest thuis en voor mijn zusje is dat ook niet leuk. Ik reageer het niet af op haar, maar ik ben altijd moe en heb te weinig tijd.
Na veel zelfanalysering, gesprekken, crisissen en huilbuien is het de goede richting opgegaan. En niet zo gemakkelijk zoals ik hier nu vertel, dat kan ik je verzekeren. Die weg zat vol met hoogtepunten maar ook dieptepunten. Zo kon ik de ene dag supertrots zijn op mijn werk en de volgende dag down zijn omdat ik ‘maar’ een 8 had voor mijn toets. Ik weet het, het klinkt ontzettend hard voor mezelf. Maar het was wel realiteit. Ik kon pas blij zijn vanaf een 9.5 of gewoon het maximum. Ik wist als ik zo doorging ik enkel meer tevreden ging zijn met het maximum. En dat zou het allemaal nog erger maken. Geen enkele student of mens heeft altijd het maximum. Ik zou nog harder voor mezelf worden daardoor en ik ben normaal al niet de liefste voor mezelf. Ik heb dagen gehad dat ik met mezelf geen weet had. Ik heb dagen gehad dat ieder klein adviesje (zelfs om te helpen, op ontwerpen bijvoorbeeld op school) me de grond in boorde. Niet door de persoon zelf, als mijn leerkracht zei dat ik iets beter zo of zo kon zetten, besefte ik wel dat dat was om me te helpen. Maar ik kon het toch niet aanvaarden dat mijn werk niet perfect was. Ik kan je vertellen, dat is een heel eenzame en moeilijke manier van leven. Want geloof je je eigen gedachten en de dingen die mensen wel goed vinden zie je niet meer. Ik weet nog dat ik in maart een week had waar ik drie toetsen had verpest omdat ik op was. Door mijn perfectionisme. En voor twee daarvan had ik werkelijk een onvoldoende. In volle paniek heb ik toen mijn vertrouwenspersoon opgezocht, die mij gelukkig kon kalmeren. Die zette mij weer met mijn voeten op de grond.
Tot er licht in de duisternis kwam. Ik leerde fouten relativeren. Ook dat is niet in een slag gegaan. Soms lukte dat en soms raakte ik terug compleet in een paniekwaas en was ik voor een paar dagen down. Je zag het nooit aan mijn buitenkant, maar ik voelde het altijd. En nu ben ik nog steeds op die tocht. Het verschil is dat ik fouten kan relativeren nu. Het voorbeeld was met mijn eindwerk-voorstelling (die goed ging, ik ben geslaagd ervoor) en ik vergat een dingetje en normaal ging ik me focussen op dat ene dingetje en niet meer op wat goed ging. Maar nu? Ik vertelde mezelf dat we allemaal fouten maken en zeker op zo’n spannend moment. En ik was trots op mezelf. Het gaat de goede richting uit, en ik blijf ervoor knokken. Hoe moeilijk ook.
Ben jij perfectionistisch aangelegd?