Hoi allemaal! Ik kan wel elke dag vrolijk bloggen en happy zijn. En gelukkig ben ik dat ook wel 90 procent van de tijd. De persoon die ik op mijn blog ben of op mijn sociale media, ben ik ook in het echt. Als ik over de NMBS een blije status post omdat ik blij ben met de vertraging (klinkt gek, ik weet het) dan is daar geen woord van gelogen. Maar ook als ik eens zin heb om te zeuren over de treinen, dan doe ik dat gewoon. Sociale media heeft soms zo’n mentaliteit dat alles maar perfect moet gaan en als dat niet zo is, je het maar moet faken. Een interessant geschreven stuk van Johanne van ‘A Pinch of Jo’ zette me hier onder andere over aan het denken. Maar ook helaas een stukje uit mijn eigen leven.
Ik kan wel vertellen dat alles op rolletjes loopt en dat het allemaal gladjes gaat. Maar ik wil op mijn blog geen toneeltje spelen en ik wil dat mijn blog een uitlaatklep kan zijn. Maar ook is er al genoeg ‘gefakete’ perfectie op internet. Geen wonder wat we onzeker worden van ons eigen leven als het in de soep loopt. Want ineens lijkt het iets om beschaamd voor te zijn. Terwijl het bij het leven hoort. We vergeten het alleen altijd. Ken jij een bloem in de natuur die groeit van enkel zonneschijn? Ik niet. Die bloem droogt gewoon weg en verandert in een dor plantje. Om uiteindelijk af te breken en niet meer te groeien. Die regen maakt hen sterker en doet hem groeien. Hoe moeilijk jouw harde tijden soms ook zijn, probeer het eens zo te bekijken. Want het is net door die harde tijden dat je ontwikkelt en dat je de persoon wordt die je hoort te zijn. Wie je dan ook bent. En weet dat dat mag. Jezelf zijn.
We proberen het altijd weg te stoppen achter ons masker, die woorden blijven me vooral bij van Johanne. En eigenlijk als ik daar dieper over nadenk, dan is het ook zo. Ik moest terugdenken aan de periode waarin mijn oma pas was gestorven. Ik ging naar school maar zette een masker op. Als mensen vroegen hoe het ging, zei ik dat het goed ging. Ik zorgde dat mijn schoolresultaten hoog bleven en mijn werk perfect was. En iedereen dacht dat het goed ging. Dat ik altijd positief was en nooit problemen had. Ik hoorde het van klasgenoten dat ze dachten dat ik wel een zorgeloos leventje moest hebben omdat ik altijd lach en blij ben. Ergens is dat ook wel een compliment en zo zal ik het ook altijd zien. Maar ik metselde die lach erop, gewoon omdat het niet anders kon. Het heeft mij alleen niet geholpen. Ik heb toen ook een paar keer een gesprek gehad met mijn vertrouwenspersoon. En toen ik bij hem zat zwakte die glimlach weg en kwam het naar boven. En ik voelde me alleen nog maar ellendiger omdat ik het altijd heb weggeduwd. Er zijn wel momenten geweest dat ik ’t gewoon toeliet hoor, maar die zijn er zelden geweest. Het is tot een moment geweest dat ik er zodanig door zat dat ik gewoon niet anders kon dan die lach stoppen. En gewoon het te laten zijn. Want ik ging eraan kapot. Soms is het makkelijker om dat masker op te zetten en te gaan. Maar het is niet altijd de beste oplossing.
Waarom ik dit hele verhaal schrijf? Wel, ik wil iets duidelijk maken. Dat ten eerste. Maar hoe verleidelijk het ook is om te vertellen hoe goed ik in mijn vel zit en hoe fantastisch goed het leven me vergaat, dat wil ik niet meer. Ik wil luisteren naar mezelf en voor mezelf zorgen. Mezelf helpen. Het zit namelijk zo, het stemmetje is terug. Nee, ik ben niet gek en hoor geen stemmetjes die er niet zijn. Ik heb er al heel vaak over geschreven en het ging prima met mijn zelfzekerheid. Die onzekerheid was ik aan het temmen. Ik heb alleen de indruk dat het sinds vorige week bergaf aan het gaan is. En het enige wat helpt is dat stemmetje verantwoorden of doen wat het vraagt. Me extra verontschuldigen of dingen rechttrekken die niet recht moeten getrokken worden. Ik haat het, want ik voel me continue rottig en voel me slecht. En dat allemaal om zaken waar ik niks aan kan doen, of gewoon dingen die helemaal geen probleem zijn. Ik verwijt mezelf alles. En het irritante is dat ik geen idee heb waar het vandaan komt. Het kan aan de overweldigende tijd zijn van de laatste weken, dat wel. Maar niet aan het feit of ik me wel of niet goed voel op school. Ik vind het heel erg leuk en doe mijn opleiding oprecht graag. Dus ik weet het echt niet. Ik ga er in elk geval dapper voor vechten. Het liefst van al zou ik gewoon die eerste twee tekstblokken publiceren. Maar net als twee jaar geleden met oma, zal dit verzwijgen me ook niet helpen. Toegeven dat het moeilijk gaat is een ding. Nu eventjes kijken hoe ik hiermee kan omgaan. Het komt wel goed. Stapje voor stapje
Vertel jij makkelijk over persoonlijke problemen?
Ahh, mooi geschreven, Nikita. En heel erg knap dat je je masker online durft af te doen. Dat kan lang niet iedereen zo mooi en open zoals jij. Vervelend dat dat stemmetje terug is :-(. De overweldigende tijd die jij noemt kan zomaar de reden zijn hoor. En soms zijn we gewoon een beetje moe. Vermoeidheid haalt dat stemmetje ook omhoog. Heel erg herkenbaar. Maar stap voor stap gaat dat nare onzekere gevoel wel weer weg! <3
Dankjewel voor je mooie reactie. Het voelt gewoon verkeerd om op mijn blog de vrolijke meid uit te hangen terwijl ik dat niet voel. Niks tegen bloggers die altijd het positieve uit het leven proberen te halen trouwens, dat probeer ik ook. Ik zal het anders verwoorden, ik wil niet vertellen dat alles superduper gaat en mijn zelfvertrouwen door het dak springt als dat niet zo is. En ja, vermoeidheid zal het ook wel zijn. Je reactie is enorm verhelderend en komt heel lief aan <3
Fijn <3! En alleen maar terecht dat jij doet wat voor jou goed voelt hoor 😀
Iedereen heeft hier denk ik weleens last van, ik in ieder geval wel.. je hebt het mooi omschreven en goed dat je zo eerlijk naar je bezoekers durft te zijn!
Ik denk dat ook wel. Je zal mij nooit horen beweren dat ik de enige ben die dit doormaakt. Maar ik wilde inderdaad eerlijk zijn, en niet sprookjes beginnen schrijven als ze toch niet waar zijn. Dankjewel voor je reactie!
Jammer dat je terug wat slechter in je vel zit, om het zo te zeggen. Mooi dat je daar hier ook open over durft zijn! Dat is denk ik heel belangrijk en inderdaad al een eerste stap om je terug beter te maken. Als ik deel hoe ik mij voel, dan valt er gelijk al een groot blok van mijn schouders. Gedeeld leed is half leed zeker, of hoe zeggen ze dat? Je bent alleszins niet de enige die hier mee worstelt! Ik kijk bijvoorbeeld heel erg uit naar de échte herfst maar ik weet ook dat ik dan standaard ook in een dipje terecht kom. Ik vind het super bewonderenswaardig dat je jezelf er ook zo bewust van bent dat het weer even minder gaat en dat je er iets aan wilt doen. Er zijn ook zat mensen die er gewoon in blijven hangen zonder dat ze het echt goed door hebben. Goed voor jezelf zorgen en laten zorgen en praten met mensen die om je geven <3
Dankjewel voor je lange en lieve reactie ❤ ik wil gewoon niet blijven hangen en mijn leven zien voorbij trekken en er niks mee doen. Ik wil dingen bereiken en iets van mijn leven maken. Alleen moet ik accepteren dat het nu iets minder gaat. Maar na elk dal komt een heuvel. That’s life.