Hoi allemaal! Het leven als blogger in mijn vrije tijd bevalt me wel. Zeker als de inspiratie met bakken uit de hemel komt vallen (voor de verandering eens niet de regen) en ik geniet daarvan. De dagen dat ik twee of drie artikels eruit krijg. Klinkt heel arrogant, maar dat zijn dagen die niet elke week voorvallen. Geloof me. Gelukkig heb ik genoeg inspiratie om mijn blog draaiende te houden. En zo niet? That’s okay. Maar ik twijfel ook heel vaak aan mezelf, ook op bloggebied. Het werd tijd dat ik eens die gedachten ‘bekeek’ en mijn twijfels eens op papier gooi. Dat is tenslotte de beste manier om ermee om te gaan, erdoorheen. Zoals het meeste in het leven.
Er zijn heel veel dagen dat ik mijn blog zie en lees, en zelf ook trots ben. Dat ik glimlach om mijn eigen wijsheden of soms woordgrapjes. Of mijn sarcasme. Er zijn heel veel momenten dat ik nog niet kan geloven dat dat mijn stukje internet is. Dat heeft niet met twijfels te maken, dan ben ik juist trots vanwege het niveau of het talent dat erin schuilt. Gelukkig zijn die dagen er heel vaak, want anders zou ik wel heel ongelukkig zijn als bloggertje.
Maar soms lees ik dingen terug en vraag ik me af of ik niet te veel zeur. Ik heb een lange periode gekletst over mijn paniekaanvallen, omdat ze gewoon een groot deel van mijn dag in beslag namen. Nu gelukkig iets minder. Maar telkens weer ik dat woord in Word zette, voelde ik me aanstellerig. En had ik zoiets van: ‘Nikita, je volgers weten het nu wel hoor’. Maar zoals ik al zei, voor veel dingen in het leven is er geen weg omheen over overheen. Enkel doorheen. Soms vraag ik me af of ik niet alleen maar negatief ben, op persoonlijk vlak dan. Ik heb altijd wel een probleem te bespreken, en nu weer.
Daarnaast twijfel ik ook heel gemakkelijk over mijn eigen stijl. Ik krijg wel eens complimenten over dat ik een goede schrijfstijl heb en eentje die vlot leest. Ik ben altijd blij als ik dat hoor, want ik hou van schrijven. Een mooier compliment kun je een blogger niet geven. Of iemand met een schrijversdroom. Maar ik ben altijd bang dat het toch niet goed genoeg is. Leg ik dingen wel genoeg uit of kraam ik geen onzin uit? Straks staat er een artikel van meer dan 1000 woorden online dat nergens op slaat of waar ik de plank volledig mis sla. Natuurlijk zijn we mensen en ik moet ook leren. Ook op bloggebied telt dat.
Soms ben ik bang dat mijn blog een klaagmuur is en mensen helemaal niet inspireert. Dit is de eerlijke waarheid. En gelukkig komt die niet dagelijks boven. Er zijn genoeg dagen dat ik trots ben op mijn eigen kleine stukje internet. En die dagen ben ik blij als ik mensen inspireer of er weer een heel gevoelig artikel weet uit te krijgen. Of wanneer ik weer eens trots iets kan delen. Maar wat ik hierboven beschreef, is ook realiteit. Het zijn ook gedachten, gevoelens. En die mogen er zijn, en mogen ook gehoord worden. Het hoort erbij. Zonder donker geen licht, en dat geldt voor heel veel in het leven. Ook voor mijn gedachtes over bloggen en mijn eigen blogje. Waar ik gelukkig heel vaak wel trots op ben. Dit artikel voelt enorm kwetsbaar, maar ik ga het toch publiceren. Want niet alles in het leven van een blogger is trots, happiness en goede artikels. Dit hoort er evengoed bij, hoe weinig het soms ook besproken wordt.
Twijfel jij vaak over je blog?
Ik begrijp je twijfels wel over dat je een verhaal wel of niet helder uitlegt. Vaak is het moeilijk als iets voor jezelf zo duidelijk is, om het dan nét zo over te brengen op mensen die er niets van weten. Maar ook dat is een leerproces waar je steeds beter en beter in zal worden. Niet twijfelen, maar doen! 🙂
Inderdaad! Ik doe wel mijn uiterste best om het goed over te brengen. Uit de reacties die ik krijg, kan ik wel opmaken dat ik het wel goed overbreng. Gevoelens zijn ook niet altijd onder woorden te brengen, maar ik doe altijd een poging. Dankje voor je reactie!
Ik herken je gevoel wel en ik heb er zelf ook regelmatig last van. Ik vind het soms ook moeilijk om dingen duidelijk en helder over te brengen en vaak vergeet ik nog dingen of spring ik van de hak op de tak maar dat hoort er allemaal bij 🙂 Ik vraag me bijvoorbeeld ook vaak af wie er nu zit te wachten op mijn schrijfsels maar ik schrijf zelf veel te graag om het me echt te laten tegenhouden dus ik blijf maar gewoon doorgaan.
Ik ook. Ik herken me helemaal in je reactie, je weet precies wat ik bedoel heb ik ’t gevoel. Maar net als jij hou ik te veel van schrijven en bloggen om me daar te laten door tegenhouden. Vandaar dat ik nog elke keer weer artikels plaats!