Lieve Nikita, ik ben trots op je | Een brief aan mezelf

Hoi allemaal! Ik weet niet zo goed hoe ik dit blogartikel ga inwijden eigenlijk. Ik maak een hele helse periode door. Hoewel er zoveel dingen zijn die ik aan mezelf zou willen veranderen of dingen die ik wil versnellen, zijn er ook dingen waar ik wel blij mee ben. Ik realiseerde het me toen ik nietsvermoedend muziek aan het luisteren was. Vlak nadat ik een boek met een happy end had uitgelezen. Ik was dus al vrij goed in de mood. Ik voelde zo’n mooi gevoel. Het gevoel trots. En wel op mezelf. Vandaag wil ik dat in een soort ‘briefvorm’ gieten.

Ik doe dit om mezelf te steunen, en omdat ik weet dat ik ook mijn eigen hardste criticus kan zijn. Ik kan mezelf kleineren als geen ander. Maar ik heb nu liefde en steun nodig om er terug bovenop te raken, ook van mezelf. Want ik kan nog alle liefde van de wereld krijgen, maar je zelfacceptatie is echt wel het allerbelangrijkste. Jouw like is veel meer waard dan van wie dan ook. Dus ik wil vandaag mezelf een hart onder de riem steken. Een brief aan mezelf!

Lieve Nikita

’t Voelt soms gek. Vooral nu, een brief aan mezelf schrijven. Hoe gek is dat. Maar dat is niet het enige wat ik bedoel. De wereld om je heen is soms gek. Of zo voelt hij althans. De wereld draait maar door, net als het leven. Het leven dat er naar volwassen worden niet altijd makkelijker op wordt. Het was voor dit punt al niet gemakkelijk. Al die stress rond school, wel of niet doorgaan. Al die twijfels, al die paniek. En daarbovenop een bom aan taken. De vermoeidheid meldde zich ook aan, en het plaatje was compleet. Toch ben ik blij dat je aan de noodrem hebt getrokken. Dat was echt broodnodig.

Je hebt al vrij veel meegemaakt. Dat kunnen we zeggen zonder zelfmedelijden of zieligheid. De laatste vier jaar zijn niet altijd makkelijk geweest. Veranderen van school, verhuizen. Oma die toen ook gestorven is en daarna dat einde van het middelbaar. En alsof je daarmee nog niet genoeg op je bordje had, vocht je met jezelf. Elke dag weer. Je vocht met je karakter, met hoe je eruitzag en of je wel goed genoeg was. Alles wat je deed was niet goed genoeg en die cijfers op school konden best wat hoger. Want met zesjes en zevens was je uiteindelijk niet meer tevreden. Maar ’t is oke lieve schat. Laat dat achter je, je bent goed genoeg zoals je bent. Ik hoop dat er een dag komt dat je dat beseft en ten volle gaat geloven. Want echt, je verdient die acceptatie net als ieder ander wezen op deze aardbol.

Ondanks je net als iedereen jouw eigen foutjes en imperfecties hebt, wil ik je toch een ding vertellen. Ik ben trots op je lieve schat. Elke dag word je wakker met een vechterslust. Elke dag vecht je verder tegen je eigen demonen en problemen. Sommige dagen met wat minder energie, maar that’s okay. Part of life. Maar elke dag word je wakker en ga je ervoor. Elke dag. Ondanks wat je meemaakt. En elke dag probeer je het beste van je dag te maken. Al is dat al tekenend, al schrijvend, al lezend. Zelfs al huilend zou je nog doorvechten. Want dat is nu eenmaal je karakter. Zelfs op dagen dat het niet lukt, doe je er alles aan om rechtop te blijven staan en er iets van te maken. Dat maakt je een sterke jonge vrouw. Want je bent geen meisje meer. Je bent een jonge vrouw van 21 jaar. Maar vergeet ook niet dat je ’t niet alleen hoeft te doen. Er staan mensen om je heen om je te helpen en te steunen. Want je kunt het niet alleen. Doe zo verder, ’t komt wel goed. Ook nu na deze periode. Ik weet zeker dat je op een dag straalt. Maar waarom ik vooral trots op je ben? Het is nooit makkelijk geweest de afgelopen jaren. En elke dag koos je ervoor om verder te vechten en nooit op te geven. En om het te doorstaan. En kijk waar je nu staat. Je bent een topper. Go get them!

Liefs

Nikita

Schrijf jij soms een brief aan jezelf?