Hoi allemaal! Normaal begin ik de week altijd met het vertellen wat ik uitstak afgelopen week. Dus het is wat gek dat er vandaag geen uitgebreid fotoverslag staat met daar weer bij mijn verhalen. Niet dat mijn leven zo spetterend is dat er afgelopen week weer de gekste dingen zijn. Maar ’t leven hoeft niet spannend te zijn om gewaardeerd te worden. Ik wil jullie vandaag wat bijkletsen, want het heeft toch wel een serieuze reden. Ik ga niet te ver uitweiden, in verband met privacy.
Ik wilde dat ik kon vertellen dat er iets fantastisch was gebeurd en ik ermee druk ben. En in volle enthousiasme vergat foto’s te maken omdat ik er niet helemaal bij was met mijn hoofd. Ik was er afgelopen week niet echt bij met mijn hoofd, helaas in de negatieve zin. De trouwe en opmerkelijke lezer zal ook opgemerkt hebben dat er soms pas na 12u een artikel online verscheen en dat ik gisteren zelfs niks heb gepubliceerd. Mijn blog is me alles. Maar ook ik laat wel eens een steek vallen of vergeet het gewoon. Ik ben dit nu aan het uitwerken en normaal kan ik met een gerust hart naar de teller bovenaan kijken die me vertelt dat er nog minstens 6 of 7 concepten beschikbaar zijn. Meestal zijn dat artikels die direct op de planning kunnen. Vandaag prijkt daar een 1. Dus was ik druk met bloggen afgelopen week? Nee, totaal niet.
Afgelopen dinsdag verloor ik een dierbaar persoon. Het was geen familie, en de reden van overlijden wil ik liever niet delen. Ook de persoon in kwestie zou niet willen dat dit op vrij internet staat. Maar het was wel iemand waar ik een hele goede band mee had. Altijd als ik iets kwijt wilde (goed of slecht) kon ik dat bij haar. Ik kon daar ongeremd mezelf zijn. Ook als ik over levenswijsheden wil praten of echt diepe gesprekken wilde voeren was ik daar aan het juiste adres. Wanneer ik honderduit over de afgelopen drie jaar vertelde om herinneringen op te halen of haar aan het lachen te maken met alle dingen die in onze klas gebeurden, genoot ze altijd. En ik kon mijn hart ophalen. Het was een van de weinige mensen waar ik dat ongeremd kon. En nu is ze er niet meer. Ik mis haar natuurlijk niet enkel uit eigen redenen, het was ook een heel warm persoon.
En nu is ze er niet meer. Mijn wereld stond op zijn kop. Ik had het gevoel dat hij stopte met draaien. In 2016 verloor ik mijn oma, en hoe raar of misschien cliché het ook klinkt. Maar ze voelde wel als mijn oma, ze was ook al iets ouder. Misschien hang ik een heel mysterieus verhaal op, maar het is de waarheid. Afgelopen week was ik een met mijn schetsboek, want dat is het enige dat mijn pijn verzacht. Als ik teken, voelt het alsof ik een pilletje heb genomen die de pijn verdooft. Tekenen is dan ook altijd mijn redding geweest.
Ik wil komende week wel proberen mijn blogschema zo snel mogelijk terug op te pakken. Niet omdat ik me er verplicht toe voel, maar ik omdat ik mijn blog wel mis. Zoals ik al heel vaak heb gezegd, mijn blog is nu eenmaal mijn digitale kindje. En ik wil het goed voeden. In dit geval niet met melk, maar met goede content. Dit verdriet zal wel een tijdje nodig hebben om te ‘helen’, voor zover dat mogelijk is bij een overlijden. Maar ’t hoort er helaas bij in het leven. Tijd doet vele wonden slijten. Daarom niet genezen. Er zijn nu eenmaal wonden waar je je hele leven de pijn van blijft voelen. Ik was ook heel vaak bij die mevrouw, dus dat maakt het des te pijnlijker. Het gaat daarnaast wel prima met me. Ik probeer mijn gedachten te verzetten, voor zover dat mogelijk is. Maar de leegte die achterblijft, is helaas iets om mee te dealen. Hoe stom dat ook is, het is zo.
Knuffels,
Nikita
Aww, wat een vreselijk nieuws, lieve Nikita! Ik kan me voorstellen dat je daar nogal kapot van bent. Heel erg veel sterkte en neem alle tijd voor jezelf die je nodig hebt om dit een plekje te geven!
Dankjewel voor je mooie en lieve reactie Romy! <3
Heel begrijpelijk dat je nu even alles op je eigen tempo moet doen. Neem alle tijd die je nodig hebt om voor jezelf te zorgen en doe nu vooral wat goed voelt. Als dat momenteel tekenen is, dan moet je dat vooral doen! Veel liefs en sterkte x
Dankjewel voor je mooie en lieve reactie <3
Oh, wat jammer dat je van zo’n warm iemand afscheid hebt moeten nemen Nikita. Als tekenen je helpt om dat verlies te verwerken dan moet je je zeker daar op focussen. Er hoeft geen specifiek aantal posts op je blog te verschijnen hé, je hebt geen verplicht schema waar je aan moet vasthouden en kan dus best enkel rekening houden met wat nu voor jou goed aanvoelt.
Dankjewel voor je lieve reactie! Tekenen helpt mij altijd, het is mijn houvast. qbqloggen doe ik voorzichtig aan, maar ik weet ook dat ik mijn blog mis als ik er niet voor aan het werken ben. En nee, dat is niet uit verplichting. Mijn blog is een deel van mijn leven geworden en net als lezen of tekenen zou ik het missen als ik het te lang niet meer doe. Maar ik zorg ook wel dt ik mezelf niet forceer
Sterkte lieverd! Je weet me te vinden als je iets kwijt wilt <3
Dankjewel lieve Irene <3
Wat vervelend te horen dat je afwezigheid zo’n vervelende reden heeft. Gecondoleerd. Neem vooral je tijd <3 en vooral de rust om dingen te verwerken.
Dankjewel voor je lieve en begripvolle reactie. Het zal stap voor stap verwerken worden, zoals veel in het leven <3
Wat naar en triest, Nikita, zo’n groot verlies… ik kan me voorstellen dat dit je hele wereld op zijn kop zet… Heel veel sterkte…
Ik sluit me aan bij de vorige reacties: als tekenen je helpt, lekker veel tekenen en daarin je afleiding zoeken. Laat de andere dingen maar even voor wat ze zijn, nu moet je goed voor jezelf zorgen.
En later zal je merken dat de leegte er wel is, maar op een andere manier wat gevuld wordt; met alle herinneringen, dingen die je van haar geleerd hebt, dingen die je met haar besproken hebt,… op die manier zal ze zeker nog heel vaak in je leven komen. Ik merk dat ook bij mijn tante die vorig jaar overleden is. Ze heeft me leren strijken, dus vaak als ik die plank bovenhaal, moet ik weer aan haar denken. Of de liefde voor bloemschikken, het creatieve,… als ik kaarten maak, die vond ze altijd zo mooi.
Dus al is ze er fysiek niet meer, in je hoofd en je hart zal ze er wel altijd zijn.
Dankjewel voor je mooie en uitgebreide reactie! Ik merk zelf ook dat ik rust zoek in de dingen die me gelukkig maken. Tekenen, werken, schrijven, lezen. Deze persoon hield ook enorm van mijn tekenstijl. Maar tekenen is altijd al iets geweest waar ik rust in vond in de meest woelige en onrustige momenten van mijn leven. Ook wanneer ik sta te werken, dan ben ik altijd trots op mezelf dat ik mijn leven terug overeind aan het trekken ben. Maar ook omdat ik weet dat zij niet anders zou willen. Ze geeft me de kracht om door te gaan en te blijven vechten voor mijn dromen en de dingen die me gelukkig maken.
Ontzettend heftig meis. Gecondoleerd met dit moeilijke verlies en heel veel sterkte en kracht gewenst om hiermee om te gaan.
Dankjewel voor je lieve reactie <3