Het ga je goed, lieve opa ♥

Hoi allemaal! Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik hieraan moet beginnen. Of hoe ik dit ga vertellen. Het is geen artikel dat ik eventjes vrolijk uit mijn vingers laat vloeien zoals vele. Het is ook een soort artikel dat ik liever niet deel, maar helaas hoort het bij het leven. Ik verloor mijn opa vanmorgen. Dat ik er zo snel al iets over wil vertellen, is mijn eigen keuze en niet omdat ik me verplicht voel. Het is oke. Het ging al een geringe tijd niet meer goed met hem, dus het komt niet onverwachts. Maar het slaat nog steeds in als een bom en hier ben je nooit klaar voor.

In mijn weekoverzichtjes sprak ik altijd van een dierbare die in het ziekenhuis lag en bij het vorige weekoverzichtje schreef ik al dat het zwaar was en mijn dierbare ferm achteruit aan het gaan was. Het ging al die tijd helaas over mijn opa. In 2016 verloor ik al mijn oma, nu dus mijn opa. Beide aan mijn moeder haar kant. In minder dan vijf jaar tijd. Ik weet niet hoe ik hier ga door raken, en ik zie voorlopig ook niet echt veel zitten. Maar dat komt wel weer. Het nieuws sloeg in als een mokerslag. En ik heb zelfs het idee dat de klap nog niet volledig is aangekomen.

In het midden van juli vertelde ik al dat er een dierbare in het ziekenhuis lag en dat ik daardoor eventjes geen weekoverzichtjes meer ging publiceren. Omdat ik dagelijks bij die dierbare was. Mijn opa kreeg in juli een trombose in de hersenen. Voor iemand die jong en kerngezond is, is dat best al heavy. Voor iemand zoals opa, die al iets ouder is en veel kwaaltjes heeft, is dat nog veel erger. En de eerste dagen ging het heel slecht met hem. Het zag er eventjes naar uit dat hij het niet zou overleven. Maar bij wonder ging het elke dag wat beter. De afdeling waar hij toen lag, mocht je maar op bepaalde tijdstippen een half uurtje bij hem. Uiteindelijk was hij goed genoeg om naar een normale ziekenhuiskamer te verhuizen. Dat is ook het moment dat ik weer overzichtjes ben gaan schrijven. Mijn opa was verlamd aan zijn linkerkant en arm en had daarvoor kinesitherapie. Hij was aan het revalideren in het ziekenhuis. Het ging goed en hij ging de goede kant op. Toen we bij hem op bezoek waren gingen we altijd naar beneden met hem zodat hij eventjes de frisse buitenlucht kon hebben. Opa zou uiteindelijk nooit meer alleen kunnen leven, want oma is er al drie jaar niet meer. Hij zou sowieso naar een rustoord verhuizen als hij ontslagen werd. Zo ver is het helaas nooit gekomen.

Uiteindelijk vorige week woensdag kwam ik thuis van m’n werk. Ik had een hele toffe shift gehad en heel veel gelachen die middag. Maar ik kwam thuis en mama zei dat opa weer in een slag achteruit was gegaan. Hij had een longontsteking gekregen en was er veel erger aan toe dan toen hij binnenkwam in het ziekenhuis. Hij werd ook naar een nog specialere afdeling verplaatst. Dat was vorige week. Ik heb hem wel bezocht en het was heel zwaar om hem zo te zien. Dat is hartverscheurend. Iemand zien lijden om wie je geeft, en helemaal niks kunnen doen om het beter te maken. Er is niks ergers dan dat. Uiteindelijk was hij een paar dagen stabiel. Maar de dokters zeiden wel dat hij er niet meer bovenop ging komen en ze eigenlijk niks meer konden doen. Hij kreeg zware zuurstof en heel veel medicatie. Alles om die longontsteking te stoppen en hem terug beter te krijgen. Maar dat ging niet meer lukken. De klap was te zwaar geworden. We konden ons maar beter voorbereiden op het ergste. In samenspraak met de familie is toen beslist om de behandeling te stoppen. Een hele harde beslissing, maar wel de beste voor opa. Hij had alleen maar pijn en was ziek. En hij reageerde nergens meer op. Er was niks meer voor hem. Hij had gewoon geen leven meer nu. Vorige week zaterdag is hij eventjes heel kritiek geweest, maar dat is terug in orde gekomen. Dinsdagmiddag of avond is de behandeling stopgezet. En vanmorgen om kwart voor vier, sloot hij voorgoed zijn ogen. En hij zal ze nooit meer openslaan.

Zelf voel ik me leeg, maar net ook vol van emoties. Ik heb geen idee hoe ik het moet beschrijven en dat hoeft ook niet. Het word geen gemakkelijke tijd, rouwen is nooit gemakkelijk. Maar ik zal mijn eigen tijd moeten nemen om dit te verwerken. En hoe dat zal gaan, dat weet ik zelf ook niet. Maar ook dat hoeft niet. Het zal een tijd van verwerken, rusten en tijd nemen worden ♥