Hoi allemaal! Iemand die net iemand dierbaar is verloren is bezig met verdriet. Vrij logisch, je wereld staat stil. Zo ook die van mij. Ik heb geen idee hoe morgen eruit zal zien of hoe ik me ga voelen. Ergens was ik dat al een beetje gewend omdat ik nog steeds heel kwetsbaar ben voor mentale problemen. Ik heb ze ook nog steeds. Maar daar gaat het nu niet over. Maar bij een overlijden is dat nog wel een ander soort verdriet. Het is een verdriet van gemis, rouwen en denken aan iemand die je nooit meer in de armen zal kunnen nemen. Het moment zelf besefte ik niet wat er gebeurd was. Het wilde precies niet doordringen. Maar toen ik mijn opa een laatste groet bracht en een aantal dagen later de plechtigheid doormaakte drong ‘t ineens keihard door; hij is niet meer. Toch voel ik me naast heel verdrietig en bang ook gezegend. Ik vertel je graag waarom.
Het verdriet van een verloren dierbare verwerken is een hele moeilijke zaak. En of je dat ooit helemaal verwerkt krijgt, is nog maar de vraag. Iedereen die ooit iemand van wie hij of zij heel veel hield verloren heeft, weet dat en zal mij niet tegenspreken. Sommige dagen lijkt elke taak of iedere activiteit een ware opgave te zijn. Het is net dan dat je die lichtpuntjes kan gebruiken, maar het is ook net dan dat je ze zo moeilijk door de mist heen ziet. Toch besefte ik me de afgelopen dagen dat ik een gezegend mens ben. Met al die lieve mensen om me heen.
Mensen die mij goed kennen en in mijn omgeving zijn weten natuurlijk ook wel dat ik verdrietig ben. Soms wil ik een flink en sterk meisje zijn dat haar tranen verbijt en doorgaat. Dat lukt gewoon niet altijd en dat is ook helemaal oke. Ik heb de afgelopen dagen altijd een schouder gehad om op te huilen en warme armen om me heen om me te troosten. Op de plechtigheid zelf had ik het moeilijk. En ik voelde me alleen en verloren. Naast mij zat mijn kleine zusje, inmiddels niet zo klein meer. Maar we zijn altijd al elkaars beste vriendin geweest en meer dan dat. We gaven elkaar een knuffel en hielden elkaars hand vast. En heel eventjes voelde ik me minder alleen. Met mijn zus aan mijn zij kan ik de wereld aan. En dat is altijd al zo geweest. Het vele geknuffel in de familie maakte ook zoveel goed en gaf warmte. Toen ik buiten de zaal kwam gaf ik mijn beste maat een knuffel en ook dat deed deugd. Hij had mijn opa namelijk ook gekend. Maar niet alleen de dag zelf voelde ik me gezegend.
Op woensdagavond kreeg ik een melding van Whatsapp, en ik zal ‘t nooit vergeten. Irene stuurde dat ze aan me dacht en ze wenste me heel veel sterkte. Ik had woensdag -sorry voor het vloeken- een regelrechte kutdag gehad. Maar echt. Op een gegeven moment liet er een klant een flesje Brugse Zot vallen (is een bier in België) en alleen dat maakte dat ik er gewoon niet meer tegen kon. Normaal maak ik van zo’n dingen geen drama en kuis ik het netjes op. Maar die dag leek alles gewoon te veel. Ik denk dat ik nog nooit zo blij ben geweest dat ik op de trein naar huis zat. Echt waar. Ik doe mijn job heel graag, met heel veel liefde. Maar die dag, echt. ‘s Avonds kreeg ik dan dat berichtje van Ireneke (zoals ik haar zo graag noem) en het kwam zo op het juiste moment aan. Ik kreeg er terug een beetje moed door en besefte dat ik er niet alleen voor stond en hier niet alleen door moest. Dat er mensen om me heen zijn die me steunen. En nee, dat het virtueel is maakt me echt niks uit. De lading liefde was minstens even oprecht en kwam even hard aan. De tranen sprongen spontaan in mijn ogen. Zo geraakt was ik. Het tekstje dat ze meestuurde heb ik nu als achtergrond. Om mezelf eraan te herinneren dat het oke is als het moeilijk gaat en dat rouwen een proces is. En dat dat met stille waters en grote golven gaat. En dat allemaal prima is. Meer dan prima zelfs. Toen mama zei dat er iets op mijn bed lag voor me van de post, vond ik een kaartje van mijn beste vriendin. Ook dat bracht een enorme glimlach op mijn gezicht. Ik ben niet alleen.
Ook van die lieve Romy kreeg ik heel veel steun de afgelopen dagen en enorm veel digitale knuffels. Haar lieve woorden kwamen aan tot in mijn hart. Ze herinnert me er trouwens ook bij elk bericht eraan dat ik goed op mezelf moet letten en voor mezelf moet zorgen. Goed dat men mij daar aan herinnert, want dat durft nog wel eens foutlopen. Ik ben liever de held voor een ander dan dat ik die voor mezelf ben. En ik vrees dat dat altijd een beetje zo zal zijn. Ik probeer ook dagelijks op haar blog te reageren en als dat niet lukt dan haal ik mijn schade gewoon later in een keer in. Op een van mijn blogreacties vertelde ze hoe dapper ze het vond hoe ik me door mijn verdriet heen vecht en hoeveel ze aan me denkt. Die woorden zijn in mijn gedachten en ze zijn zo lief.
Ook op mijn blog kreeg ik heel veel reacties. Onder andere van Saskia, ook een collega-blogster die ik nu al een tijdje volg. En voor iedere lieve steunende reactie ben ik sowieso dankbaar. Maar nu ik verdrietig ben en een verlies te verwerken heb, ben ik er nog meer geraakt door. Dus aan iedereen die altijd de moeite doet om te reageren, een hele grote dikke dankjewel en heel veel knuffels! Mijn blog is niet de populairste en ik ben niet wereldberoemd. Maar dat is niet mijn doel met bloggen. Mijn blog is mijn plekje en als hij ooit meer volgers krijgt ben ik heel blij. Maar mijn blog is in eerste plek een plekje waar ik mezelf wil en kan zijn. En daar horen dit soort gedachtenstromen en dankbaarheid ook bij. Dankjewel allemaal!
Deze avond, na een zware dag met de plechtigheid en veel verdriet kwam dit besef eigenlijk in me op. Hoe blij ik ben met al die mensen om me heen. Dus wat er ook gebeurt, ik weet dat ik hier niet alleen door moet. Dat er mensen om me heen staan en dat er overal liefde is. Maar ik steun natuurlijk ook mijn dierbaren. Ook voor hen is dit een verdriet.
Voor wie ben jij dankbaar de laatste tijd?
Ik vind dat zo mooi hé, dat het zo echt voelt en dat je er steun uit kan halen, ook al kennen we elkaar niet in real life. Dat het niet minder echt is omdat het alleen maar digitaal is. Ik ben daar ook héél dankbaar voor, dat jij en andere mensen er zijn voor mij.
Dat gezegd zijnde, je weet wel dat je me altijd mag sturen hé. En ik vind je een geweldig mooi mens.
Ik ook! Die ‘barrière’ van niet kennen is er niet voor mij. Zo voelt het toch. Je steun en liefde kwam even hard aan als van een ander. Ik weet inderdaad dat je er altijd voor me bent en omgekeerd is dat ook zo. Dankjewel voor je mooie woorden Ireneke ❤️
Fijn dat je zoveel steun hebt ervaren, zowel irl als online.
Ik vind dat ook heel fijn. Niemand kan het verdriet van een overlijden wegnemen. Maar samen kunnen we het wel draagbaarder maken
<3
Mooi is dat he? Dat je op deze manier iemand kan helpen.. Ik vind je een prachtig mens! En super lief dat ik genoemd word in je berichtje. Daar ben ik dan weer dankbaar voor.
Inderdaad. Ik ben altijd dankbaar voor de mensen om me heen, maar nu voel ik pas wie er echt om me geeft en me steunt. Het is echt zo dat je weet wie er in tijden van nood er achter je staan. En graag gedaan trouwens! Je verdient dat bedankje ook echt!