Hoi allemaal! Ik was het afgelopen jaar een paar keer bij een psycholoog. Begin augustus gaf zij echter aan dat ik er klaar voor was om alleen verder te gaan. En het ging goed en ik genoot inderdaad terug van het leven. Maar ik merk dat het terug bergaf aan het gaan is en ik wil het niet zo ver laten komen dat ik mezelf weer uit een hele diepe put moet trekken. Dus ik heb op tijd aan de alarmbel getrokken. Ik wil er graag iets over vertellen.
Bijna twee weken geleden liet mijn opa het leven. Dat was een slag in iedereens gezicht natuurlijk. Ik heb het al vaker gezegd de afgelopen weken op mijn blog, zo’n verdriet slaat altijd in als een bom. Ik heb het idee dat ik wel goed met mijn verdriet omga. Het is niet dat ik het opkrop of wegsteek, maar ik kan er wel met een gezonde manier mee omgaan. Af en toe betekent dat ook eventjes doorbijten tijdens een shift. Maar ik ben sterk en ik ben iemand die op haar tanden kan bijten als het nodig is. Maar ik weet dat ik dit geen weken of maanden zo ga trekken. Op een dag ga ik met deze houding gewoon crashen. Dat is niet pessimistisch denken, ik ken mezelf goed genoeg om dat te weten. En je kunt nu eenmaal niet alles in je leven alleen aan.
Ik merk zelf ook dat ik terug aan het kantelen ben. Er zijn dingen die me van mijn melk brengen die dat normaal niet doen, ik begin weer voor alles te huilen, ik heb pijn. Ik ben niet aan het opgeven en ik ben ook niet van plan mijn kop te laten hangen. Maar ik kan dit niet alleen en hoewel ik me ergens ‘gefaald’ voel nu ik terug hulp vraag, weet ik dat ik dat niet ben. Er zijn zoveel mensen die hulp nodig hebben maar te trots zijn om het te vragen. We leven in een maatschappij die liever doorploetert en doorgaat in plaats van toe te geven dat het niet meer lukt. Ik had altijd het gevoel dat die mensen de sterkste waren. Maar dat is niet zo. Het is net heel sterk om te kunnen zeggen dat het niet meer gaat en je hulp nodig hebt of iets wil veranderen. Dan sta je ergens voor en ga je ergens voor. En dat is net sterk.
Ik ben terug aan het ‘omvallen’ en ik wil niet dat ik terug in een diepe put terecht kom waar ik uit moet klimmen. Ik heb ook het idee dat ik al een stuk van mijn verleden verwerkt heb maar nog niet genoeg om alleen verder te gaan. Dus ik trok aan de alarmbel. Mijn eerst afspraak ligt al vast, dus ik heb er geen gras over laten groeien. Misschien heb ik af en toe wat meer hulp nodig, maar dat is geen schande. Dat is menselijk. Dus ik hoop dat deze gesprekken mij gewoon goed gaan helpen en ik er terug beter uit kom.
Dikke knuffel aan jullie allemaal! ♥
Alleen maar goed van je dat je op tijd aan de bel trekt en weer hulp hebt ingeschakeld! Sterkte meis.
Dankjewel voor je lieve reactie!
Ik vind het zo verdrietig om te lezen dat het even echt niet meer gaat. Er is ook zo veel gebeurd en een dierbare verliezen is echt niet niks. Tegelijkertijd is het ontzettend mooi en stoer dat je zelf inziet dat je hulp nodig hebt om hier goed mee om te gaan en weer beter in je vel te zitten. (Opnieuw) naar een psycholoog gaan is geen makkelijke stap, maar het is wel een stap waar je hopelijk niet alleen nu, maar ook de rest van je leven profijt van hebt.
Heel veel sterkte en een dikke knuffel! <3
Dankjewel lieve Romy. Je reactie is echt heel lief en steunt enorm. Ik zie zelf ook in dat wat ik heb meegemaakt niet zomaar iets is. Ik doe mijn best om mijn leven te leiden, maar das gewoon echt heel zwaar. Ik wil gewoon niet terug zo diep in de put raken als ooit, vandaar dat ik nu al op de rem stamp. Een hele dikke knuffel terug! ❤