De kracht van iemand missen

Hoi allemaal! De afgelopen tijd heb ik een bepaald gevoel ervaren dat ik graag wilde delen. We hebben allemaal mensen verloren in ons leven die we graag zien. Helaas is dat niet leuk. De eerste twee maanden na het overlijden van mijn opa zijn twee hele emotionele geweest, wat vrij normaal is. Ik ben nog steeds verdrietig, maak je zeker geen illusies. Ik ben aan het verwerken. Maar ik ontdekte ook dat er een kracht en een betekenis is in dat rouwen dat me overeind houdt en mij doet doorgaan. Ik wilde dat graag delen. 

Mijn opa lag bijna drie maand in het ziekenhuis, net niet. Hij had een trombose, hij had daarbij ook een longontsteking en in het begin is het heel nipt geweest. Hij was heel vaak aan het slapen aan de zuurstof en allerlei infusen. Hij was ook verward en door die trombose half verlamd. Het was geen leuk beeld, vooral een heel pijnlijk beeld. Ik was toen nog aan het solliciteren, en opa was ziek. Hij moest rusten en zich niet te veel druk maken want dat zou negatieve effecten hebben. En toch, toen hij ziek en zwak was. Toch kwam er over zijn lippen de vraag; hoe was je sollicitaitie. Ik was toen ook bijverdiener bij Plopsa, ik deed ook attractiebeheer. En hij vroeg sommige dagen welke attractie ik had bediend of wat ik had gedaan. Terwijl hij doodziek was. Wanneer ik toen kon aankondigen dat ik een job had (wat mijn huidige job is trouwens) was hij trots. Hij was blij en trots op me en zei dat hij altijd achter me zou staan. Die dingen zei hij in het ziekenhuis en hij was ook altijd blij als ik tijd had om langs te komen. Het is niet dat ik dat niet deed, ik ging elke vrije dag. Maar ik werk fulltime en dan is dat soms niet altijd mogelijk. Dat is het leven gewoon, daar kan niemand iets aan doen.

Mijn oma was ook zo. Ze was altijd trots op haar kleinkinderen en ze had ook niet liever dat ze dat kon zijn. Ze was een warm persoon en ik hou van haar. Als ik weer eens op social media had gezet dat ik een goed rapport had reageerde ze altijd hoe trots ze was. Ik zal dat nooit vergeten. Ook onder simpele profielfoto’s schreef ze die woorden. Het was natuurlijk uit ze beide gericht.

En nu zijn ze er beide niet meer. Mijn opa had veel pijn op het einde van zijn leven en ik ben opgelucht dat hij dat niet meer heeft. Hij is nu vrij van alle pijn en kwaaltjes. En bovendien is hij terug bij de persoon die hij het allerliefste zag; zijn vrouwtje. Opa is na de dood van oma nooit meer dezelfde geweest en dat is normaal. De persoon met wie je zoveel jaren samen geleefd hebt en letterlijk alles samen deed ineens verliezen, dat moet een klap zijn die niet te beschrijven valt. Ze zijn nu terug samen. Op een gegeven moment was opa aan het vechten voor zijn leven en we zeiden allemaal dat hij het los moest laten. Dat hij mocht gaan en zich moest herenigen met zijn vrouw. Dat zijn heel pijnlijke woorden, maar wel het beste. Het had geen zijn meer, zelfs de dokters zeiden dat.

De eerste weken en rond de feestdagen zijn zwaar geweest, heel zwaar. Maar ze zijn voorbij, voorlopig toch. Er is een kracht die me overeind houdt. Ik kan wel huilen en somber zijn. Dat hoort erbij en dat zal heus nog gebeuren. Maar mijn oma en opa willen niet liever dan dat ze trots kunnen zijn. Dat ze kunnen glimlachen vanuit de hemel en denken dat hun kleindochter iets van haar leven maakt. Het is die kracht om hun zo trots te maken die me elke ochtend uit mijn bed haalt en me doet doorgaan. Ze zijn mijn kracht, mijn hoop. En ik wil ze ook trots maken. Ik wil dat ze daarboven denken; dat is mijn kleindochter. Marco Borsato heeft een minder bekend liedje wat ik de laatste tijd heel vaak heb geluisterd. Vroeger vond ik het al een prachtig liedje, maar nu ik de betekenis ken en voel, is het nog duizend keer mooier geworden.

Doe wat je altijd deed, toen ik er nog was
Leef elke dag voluit, met heel je hart
En je vindt mij
En je voelt mij
Ik ben dicht bij je
Mis mij
Het is oke
Want ik mis jou net zo 

Wat is jouw kracht om elke dag weer door te gaan?