Hoi allemaal! Ik schreef nog niet zo lang geleden een artikel over het feit dat ik nooit meer de oude ga worden. Voor wie dat gemist heeft, ik vat het straks nog eens kort samen. Maar het ging wel een aanpassing vergen en die ben ik aan het ‘zoeken’. Maar voor ik me volledig in dat nieuwe leven kan gooien, is er iets anders wat ik moet doen. Aanvaarden dat dingen zijn zoals ze zijn. Want dat zal de enige weg zijn. Ik vind mezelf absoluut niet zielig en ik weet dat ik zeker nog heel veel heb om dankbaar voor te zijn. Toch was het iets wat me wel raakte.
Ik wist al een tijd dat ik nooit meer de oude ga worden. En dat had ik ook verteld nog niet zo lang geleden. Ik heb namelijk bijna een burn-out gehad en na een burn-out ben je sowieso nooit meer dezelfde. Dat staat vast. Ik dacht dat mijn gevolgen iets minder erg zouden zijn, en ik denk ook wel dat ik nog steeds heel veel geluk heb gehad. Maar ik heb wel gevolgen en dat zijn er wel waar ik rekening mee moet houden. Anders loopt het gewoon verkeerd. Ik moest in het begin veel rusten, veel plannen van mijn agenda schrappen en als ik actiever wilde zijn dat vooral heel hard opbouwen. En in het begin was dat ook zwaar, maar met de motivatie dat ik ooit weer helemaal zou ‘genezen’. Dat is niet. Toen die conclusie binnendroeg, was ik daar best wel van slag van. Ineens voelde ik me zwak en minderwaardig. Wat was ik nog waard als ik altijd maar half kon geven en als ik na een paar drukke dagen overal zeer heb en moet rusten. Wie wil er met zo iemand leven? Het punt is, de gedachten die je over jezelf hebt zijn wel de meest krachtige. En zelfliefde en acceptatie heeft een macht die velen onderschatten.
Uiteindelijk heb ik raad gevraagd bij een paar mensen, en die zeiden allemaal hetzelfde. Dat ik het maar beter kon proberen te aanvaarden. En dat ik content moet leren zijn met wat wel lukt. Kijken naar de succesvolle dagen en momenten. Ik doe mijn best en ik probeer het ook. En sommige dagen lukt dat aardig. Er zijn ook dagen dat ik gefrustreerd ben omdat ik alweer moe ben. Echt. Vermoeiend. Maar het hoort er allemaal bij. Het is een lastige weg, maar het komt wel goed. Ik heb in het verleden gevochten met mijn perfectionisme en als tiener met mijn gevoeligheid. Beide waren hete strijden en toch heb ik ze ‘overwonnen’. Beide gebruik ik nu als kracht om mijn leven beter te maken. En misschien kan ik dat op een dag ook leren in dit geval. Het zal gewoon tijd kosten. Om mezelf te leren kennen, te zien hoe ver ik kan gaan in mijn grenzen, wat ik wel en niet samen kan gooien op een dag. Het zal met vallen en opstaan zijn. En om eerlijk te zijn, volgens mij is heel onze levensweg met vallen en opstaan. Een levensweg die dat niet heeft, moet nog uitgevonden worden.
Ik had van de week twee dagen waarop het slechter ging. Ik was zeker niet down, mentaal gaat alles echt goed. Daarboven in die hersenpan van mij. Maar ik was moe en ik had overal zeer. Die twee staan meestal in connectie met elkaar. En normaal zou ik kwaad zijn op mezelf of gewoon gefrustreerd zijn. Maar dat helpt voor geen meter. Ik kom er geen stap mee verder. Het enige wat gebeurt, is dat ik nog meer energie kwijtraak. Energie die ik al niet in overvloed heb. De ene dag was een werkdag, de andere was een vrije dag. Op die werkdag heb ik gedaan wat ik altijd doe als het niet even vlot gaat als ik wil; er het beste van maken. En dat lukt vrijwel altijd, het is niet dat de hele werkdag ineens in het honderd loopt. Op mijn vrije dag was ik van plan mijn kast op te ruimen en eventueel nog iets anders waar ik dan wel op zou komen. Maar die heb ik dus geschrapt zodat ik rust kon nemen. En dat voelde goed. In de avond voelde ik me meteen een stuk energieker en beter. En dit zal het zijn de rest van mijn leven. Niet altijd leuk en happy, maar het is wat het is. Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het simpelweg gaan zoals het gaat.
Ik heb mezelf gewoon een simpele vraag gesteld. En dat was of ik de rest van mijn leven zo wilde vechten met mezelf. Dat is trouwens een strijd die je nooit wint, is voor de rest van je tijd. Maar dat wilde ik niet. Gewoon omdat ik daar de energie niet voor heb, en gewoon omdat dat niet echt bevorderend is voor je gemoed en levenskwaliteit. Dus toen ik dat besefte, werd me erbij neerleggen echt een stuk makkelijker. Dat betekent niet dat ik nu door elke slechtere dag ga fluiten. Er zullen nog genoeg dagen komen dat ik het lastig ga vinden of gewoon echt de boel bij elkaar ga vloeken. Maar dat hoort bij het leven. Het leven is niet altijd happy joy joy en soms heb je echt regelrechte rotdagen. En weet je wat? Dat is allemaal dik oke. Meer dan dat zelfs. Het is volledig acceptabel.
Tot welk inzicht kwam jij laatst?
<3 Mooi inzicht.
Ik bevind me in een gelijkaardige situatie. De oorzaak is niet hetzelfde maar het heeft wel ook het gevolg dat ik niet kan voorspellen of ik een goede of slechte dag zal hebben. Ok, ergens kan niemand dat voorspellen natuurlijk. Maar er zijn nu eenmaal dagen waarop ik amper iets gedaan krijg en als ik een keertje een fijne dag heb met iemand en wat meer doe dan anders dan moet ik daar de komende dagen telkens van herstellen. In het begin vond ik dat heel moeilijk om te aanvaarden maar het is nu eenmaal zo en me er tegen verzetten en mezelf te vaak forceren heeft doorgaans tot gevolg dat ik nadien nog minder kan. Dus heb ik op een gegeven moment besloten om me zoveel mogelijk te focussen op wat ik wel heb/kan in plaats van me ongelukkig te maken door te veel stil te staan bij wat ik moet missen. De ene dag is dat een grotere uitdaging dan de andere en ik besef dat het dat altijd zal blijven. Maar ik besef ook dat er heel wat zaken zijn om dankbaar om te zijn en dat helpt me enorm.
Ik denk dat ik op een dag je visie wel zal delen want ik kan er al veel beter mee omgaan dan in het begin. En dat geeft heel veel rust. Ik vind het enorm sterk van je dat je ermee probeert te leven en toch naar de goeie dingen probeert te kijken. Maar zoals je zelf zegt: dat zal vaak altijd een uitdaging blijven. Bij mij ook vrees ik. Dikke knuffel! ❤️