Hoi allemaal! Het was een memorabele week. Waarom hoef ik denk ik niet uit te leggen. Zowel in België als Nederland en buurlanden zijn er maatregelen getroffen om het virus zo snel mogelijk onder controle te hebben. Ik werk natuurlijk in een supermarkt dus mijn week was goed gevuld. Het was best wel druk op sommige momenten en de stress rond het virus is wel echt voelbaar. Maar dat weten we allemaal wel denk ik. Buiten het werken om was het een rustige week, ik nam heel veel rust want die drukte heeft wel een impact op me. Dat merk ik.
Monday it is! Ik begon de dag na een ontbijtje en een douche met wat tekenen. Ik had namelijk op zondagavond al een beginschets gemaakt voor een tekening, en ik wilde daarmee aan de slag gaan. Ik had wel een timer gezet zodat ik nog tijd genoeg had om iets te eten voor ik de bus op moest. Ineens belde mijn baas me toen op. Hij vroeg of ik wat vroeger kon komen werken. Wat ik niet echt erg vond. Mijn collega’s hadden me nodig en dan help ik ze graag. Dus uiteindelijk heb ik snel een broodje gehaald en ben ik op de trein naar Brugge gesprongen. Uiteindelijk is het een goeie shift geworden, in mijn pauze scheen het zonnetje tot mijn vreugde. Dus ik parkeerde me buiten voor tien minuutjes in de zon met chocolade. Ik kan je zeggen, beter kon het niet meer worden. Ik roep echt al weken dat ik de zon en de lente mis, en hij is eindelijk in het land! Voorlopig toch. Alleen jammer dat we niet te veel buiten mogen zijn van de regering. Ik begrijp het wel hoor, maar ik vind het ook best wel jammer.
De dag van de mooie hemels! Ik kon echt een paar hele mooie foto’s schieten zoals je ziet. Het begon al ‘s morgens. Ik moest een kleine omweg nemen doordat ik met de vroege shift zat. Maar daarnaast zijn er treinen die voorlopig niet meer rijden door Corona. Mijn trein voor de dinsdagochtend zat daar dus ook bij. Maar het is gelukt, ik ben op het werk geraakt! En waar een wil is, is een weg. Toen ik op mijn bus naar het werk wachtte in Brugge, spotte ik een hele mooie lucht. Het was best wel een pittige shift. Door het gehamster van de mensen was er veel meer om aan te vullen dan normaal, en daarnaast was het ook drukker dan normaal voor een dinsdagochtend had ik het idee. Het is wel gelukt en dat is fijn. In de namiddag heb ik denk ik gelezen, ik weet het niet meer zeker. ‘s Avonds zag ik door het raam echt een prachtig spektakel aan kleuren in de lucht, die kon ik niet zomaar laten passeren zonder vast te leggen.
Op woensdag deed ik niks speciaals. In de ochtend childe ik vooral, in de namiddag ging ik werken. De normale levering van woensdag was heel klein, waardoor al het werk al zo goed als gebeurd was toen ik arriveerde. Ik herinner me eigenlijk heel weinig van woensdag, in de avond was er een nieuw programma op tv waar ik met mama naar keek. Allee, zo nieuw is het niet. We kenden het al en het concept is echt zo leuk. We keken naar ‘Dat belooft voor later’ en dat is een soort spelprogramma met kinderen. De ouders moeten dan raden wat hun kleine gaat doen en zo kunnen ze punten verdienen. Vorig jaar werd er nog een kleine finale gespeeld, maar nu niet meer. Dus de ouders die winnen, dat kind mag dan vaak kiezen uit speelgoed of een reis. Hangt er een beetje van af, sommige kinderen kiezen ook effectief voor de reis en keren het speelgoed echt de rug toe. Dat was deze keer niet het geval.
We moesten deze week allemaal een beetje water bij de wijn doen en extra uren werken. Omdat er weinig te doen is buitenshuis, blijf ik meestal op de zetel liggen met mijn boek voor ik ga werken. E-book dan. Ik las nog steeds ‘One Small Thing’ van Erin Watt, inmiddels heb ik hem uit. Veel mensen zijn er laaiend enthousiast over, terwijl ik er mijn bedenkingen bij heb. Het abonnement van Kobo bevalt me enorm trouwens! Als ik lees moet ik wel mijn meldingen en geluid uitzetten, want anders is mijn concentratie echt weg. Maar het verbaast me hoe vlot het wegleest. Vroeger had ik echt altijd problemen met boeken lezen op scherm. Maar nu niet meer dus. In de namiddag ging ik werken. Ik had echt mijn dag niet. Alles liep verkeerd, ik liep gefrustreerd en ik was ook verdrietig. Tegen de avond kreeg ik namelijk mijn ‘slag van verdriet’. De emotie die ik vorige week had gevoeld in het ziekenhuis wilde eruit. Ik werd echt overvallen door een bom van verdriet omdat ik mijn opa mistte. Een paar dagen later nu voel ik het nog steeds heel erg, maar het gaat gelukkig wel iets beter. Moeilijke dagen zijn er nu eenmaal ook.
Vrijdag! Het einde van de week. Niet van de werkweek trouwens. Het ging gelukkig een stuk beter dan donderdag, waardoor ik ook nieuwe moed en energie had om te gaan werken. Het was een snelle en vlotte shift. Weet je, ik kan het wel eens moeilijk hebben. Maar ik doe het wel elke keer weer. En daar ben ik trots op. In de avond kon ik eindelijk doen waar ik al een hele week naar uitkeek. The Voice Kids kijken!
Weekend! Ik had zaterdag een dagje vrij en daar heb ik gebruik van gemaakt. Eventjes bijkomen van alle drukte in de winkel door het Corona-virus. Ik begrijp het wel en het is niet dat het me niks doet. Maar dat kost me natuurlijk meer energie dan anders. En ik ben ook wel vaak overprikkeld thuisgekomen. Maar oke, dat is allemaal voorbij want het was rustdag. ‘s Morgens las ik mijn boek uit en keek ik het laatste stukje van The Voice Kids van vrijdagavond. Ik was zo moe dat zelfs dat niet lukte vrijdagavond. Dat zegt enorm veel want ik ben altijd niet normaal enthousiast als ik maar de aankondiging hoor dat het programma binnenkort weer begint. Ik ging mee naar de bakker en om boodschappen met mama. En om de mensen met het syndroom van Down te ondersteunen deed ik twee verschillende kousen aan. Het was namelijk Wereld Downsyndroomdag vandaag.
Werkdag! Ik had er een beetje schrik voor omdat het echt al een tijd geleden was dat ik een hele dag had gewerkt. Bovendien kwam mijn bus naar het station niet opdagen en daardoor moest ik op de fiets springen en keihard sprinten om mijn trein te halen. Ik heb niks tegen fietsen, maar niet aan dat tempo en zeker niet met tegenwind. Ik vond dat niet zo’n toffe start van mijn dag om het zo te zeggen. Ik heb op een minuut na mijn trein gehaald dus ik was wel netjes op tijd. De shift zelf ging wel heel vlot en ik verbaasde me toen ik mijn eten in mijn mond stak over de middag. Dat het zo snel ging. Om eerlijk te zijn, nu ik dit aan het afwerken ben voelt vanmorgen ook alweer ages geleden. Maar dat is positief, want dat betekent gewoon dat ik mijn job graag doe natuurlijk. Op naar een nieuwe werkweek!
Hoe hield jij je bezig tijdens de Corona-maatregelen?
Snap zeker dat je er overprikkeld van thuis kwam, dat had ik ook. Ik heb een vitaal beroep; wat maakt dat er per week wordt gekeken hoe het rooster eruit komt te zien. De onzerkerheid in combi met het moederschap vind ik wel lastig, maar ik probeer het voor Noa zo rustig mogelijk te houden. Gelukkig kan hij deze week thuis blijven; doordat M. vandaag thuis is door verkoudheid en mijn moeder past op; of ik ben zelf thuis.