Ik heb het eventjes lastig… | Corona

Hoi allemaal! Ik was heel lang aan het nadenken of ik hierover iets ging schrijven. Vorige keer dat ik over Corona schreef riep ik nog dat we de moed hoog moesten houden en positief moesten blijven. Maar ik ga het toch doen. Al is het maar om te laten weten dat het oke is om het moeilijk te hebben, juist nu met het virus dat door het land gaat. Dus toch ga ik eventjes serieus zagen vrees ik. Bereid je voor en klik vooral weg als je geen zin hebt in mijn gezeur haha. Neem ik zeker niet persoonlijk op.

Ik heb het gewoon lastig. Aan het begin van de crisis was ik nog gemotiveerd om iets te doen, want ik wilde het positief zien. Nog steeds, want ik ben gewoon graag zo. Ik lach het liefst en zie alles het liefst door de roze bril. Maar dat is niet altijd mogelijk. Maar ik doe mijn best. Nu lukt dat gewoon eventjes niet. Aan het begin van de crisis zat ik enthousiast te schrijven aan mijn grote droom. Ik ben begonnen met het manuscript en ik weet niet hoe dat zal lopen. But you only fail when you don’t try. IK ben volledig herbegonnen want ik vond de motivatie niet om te schrijven. En ik ontdekte dat dat lag aan het feit dat ik niet blij was met het vorige manuscript. De verhaallijn blijft nog steeds zo goed als hetzelfde, maar het is in een ander jasje gegoten. Een beter jasje naar mijn mening. En nu schrijf ik dus wel met bakken plezier. Ik merk zelfs dat ik nog nooit zo enthousiast ben geweest. In mijn hoofd bedenk ik scenario’s en dat gebeurt echt op de meest onhebbelijke momenten. Moment dat ik niet met mijn laptop op schoot zit. En dan kan ik niet wachten om mijn vingers over het toetsenbord te laten glijden en het in woorden te gieten. En dat enthousiasme is heerlijk. De liefde en het geluk omdat ik bezig ben met wat ik graag doe is nog beter. Een passie voor schrijven. Ik denk dat het wel al duidelijk was dat ik die heb. Ik moest er gewoon inkomen. Want ja, ik schrijf wekelijks op mijn blog. Maar verhaalvorm en bloggen is nog wel anders om te schrijven. Gelukkig ben ik verhalen schrijven niet verleerd, daarvoor vind ik het veel te leuk.

Maar waarom zeg ik dan dat het lastig is? Want als je het vorige stukje leest zou je denken van ‘Nikita, je bent bezig met dingen die je blij maken’. Absoluut. En ik voel ook gewoon tijdens het schrijven van deze blogpost dat mijn motivatie om verder te schrijven weer opflakkert dus dat is echt zalig. Maar ik vind het lastig. Ik werk in een supermarkt en ik ben heel blij dat ik nog kan werken. Ook al zijn het soms drukke en vermoeide dagen. Maar alsnog, ik ben dankbaar voor mijn werk. Er wordt natuurlijk aangeraden om zoveel mogelijk binnen te blijven en thuis te werken. Ik weet niet hoe jij denkt, maar rekken aanvullen en mensen bedienen aan een kassa kan niet vanuit huis. En op zich vind ik dat niet erg, want zo heb ik de kans om regelmatig buiten te zijn. En heb ik ergens nog wel sociaal contact. Natuurlijk vanaf anderhalve meter afstand, maar veel mensen maken graag een babbeltje als ze boodschappen doen en dat vind ik wel fijn. Sommige klanten zijn gewoon echt onbeleefd ook, maar dat hoort bij de job. Het is gewoon zwaar. En als ik dan een energieke dag heb dan kan ik nergens heen en dan loop ik de muren op uit frustratie. Van de week nam de frustratie en het verdriet het gewoon eventjes over. De motivatie om mijn laptop open te klappen en te bloggen of aan mijn manuscript te werken, had ik ook niet. I

k ga ook niet zeggen dat het virus me koud laat. Echt niet. Ik ben ook op mijn hoede en elke dag als ik hoor hoe hard het dodenaantal gaat en besmettingen breekt er iets in mij. Vanmorgen hebben ze verteld dat Zuid-Afrika ook besmet  is geraakt. En dat ze dus ook in lockdown gaan. Maar sommige mensen hebben geen geld als ze niet mogen werken en kunnen dus ook geen eten halen. Dus daar is het probleem echt nog veel groter. Gewoon dat idee is zo oneerlijk en ook dat doet me heel veel. Ik denk dat ik gewoon echt meer inzit met het dodenaantal van andere landen en de gezondheid van andere mensen dan die van mezelf. Het is zo erg om allemaal te horen en we mogen er niet te lang in blijven hangen. We moeten positief blijven en door blijven gaan. Er zal een dag komen dat we weer op terrasjes kunnen hangen, dat we weer met vrienden kunnen afspreken en dat we samen weer plezier kunnen maken. Al gaat dat nog een lange tijd duren. Maar we moeten blijven vechten. Dat is de enige manier. Met vechten bedoel ik niet rebelleren trouwens. Met vechten bedoel ik dat we de maatregelen moeten serieus nemen en blijven hopen op beter. En elkaar heel veel (virtuele) liefde geven.

En wat mij zelf betreft, ik weet dat ik moet aanvaarden dat ik me wat minder voel. Ook dat is vaak de enige weg erdoorheen. Maar ik ga er ook actief tegen vechten en blijven de lichtpuntjes zoeken en blijven lachen en hopen. Het heeft niet veel nut om die boodschap te verkondigen om mijn blog en er dan zelf niks mee te doen. En bovendien, de lockdown is verlengd en de maatregelen dus ook. Misschien wel tot in mei. En zolang wil ik geen schaduw van mezelf zijn en alles negatief zien. Ik wil lachen, plezier maken en het positief houden. En blijven hopen. Dat is wie ik ben, en zo wil ik ook zijn. Amen

Ik wens jullie in elk geval een goeie gezondheid toe en veel hoop in deze gekke situatie!