Ik ben er weer. Denk ik.

Het is een tijd stil geweest hier. Ik heb ook uitgelegd dat dat was omdat ik het offline leven fijn vind. Maar na een tijd begon ik het bloggen te missen, het onderlinge contact onder bloggers. Het gaat best wel goed met me, ik merk dat mijn gemoed een stuk beter zit dan aan het begin van de crisis. Misschien is dat ook wel omdat de regels langzaam aan versoepeld worden, dat ga ik niet tegenspreken. Maar in elk geval is dat wel fijn. We zullen zien hoe het loopt.

Dat verklaart ook direct mijn niet zo duidelijke titel. Ik had zin om terug te bloggen maar ik weet niet of dat zal blijven. Mijn liefde met offline leven heeft de laatste tijd een haat-liefdesverhouding. En aan de andere kant merkte ik ook dat ik veel minder vergelijkingsmateriaal had en dus automatisch gelukkiger was. En ben trouwens. Mensen zeggen altijd dat vergelijken voornamelijk voorkomt op social media. Nope, dat gebeurt ook onder bloggers. Onbewust. Mijn traject bij de psycholoog is afgelopen en ik zit een stuk beter in mijn vel. Maar er zijn dingen die nog moeten groeien en daar ben ik helemaal oke mee. We groeien trouwens ons hele leven. Allee, in mentaal en leren en ontwikkeling dan. Je lijf groeit niet meer, anders zijn we straks allemaal reuzen. Dat komt wel op zijn pootjes terecht.

Op zich ging het van de week wel goed en ik had een goeie week. Vrijdag gebeurde alleen iets wat mijn hoofd een beetje op zijn kop zette. Ik moest voor mijn pols naar verdere onderzoeken naar het ziekenhuis. Doordat ik al naar de oogarts was geweest had ik het idee dat het wel makkelijker zou gaan. En dat was, het was niet dat ik nu ineens een feestje zou bouwen in het ziekenhuis van blijdschap (ik denk niemand trouwens, of er moet goed nieuws zijn geweest) maar het ging. Het wachten in de wachtzaal ging goed. De specialist wilde dat er foto’s werden gemaakt van mijn pols en dat vond ik prima. Het hoort bij het onderzoek. Tot ik beneden vroeg waar de medische beeldvorming ligt. Die vrouw zei langs de oranje muur, langs de liften om de hoek. Toen ik haar zag wijzen, voelde ik me ineens een stuk minder dapper. Toeval of niet, maar de medische beeldvorming ligt op dezelfde gang die we moesten nemen om naar opa te gaan, naar zijn ziekenhuiskamer. Onderweg naar die gang voelde het al pijnlijk, maar toen ik de liften en alles zag en de borden. Ik zweer het je, ik voelde mijn hart in tienduizend stukken breken. Ik denk meestal aan de goeie dingen terug en de goeie momenten en dan lach ik wel eens of voel ik zoveel liefde en warmte en dat helpt me. Maar die liften, gangen terugzien. Ik zag alles weer voor me, flashbacks van hoe hij daar lag en hoe hij op het einde aan alle infusen, draadjes en buisjes lag. Het was hartbrekend. Uiteindelijk heb ik mezelf bij elkaar geraapt, want ik moest werken in de middag. De goeie sfeer tussen collega’s en dat ik kon lachen heeft me wel geholpen en zo heb ik mezelf erdoor geslagen. Ik heb trouwens gewoon gevoelige pezen in mijn pols, waardoor die vatbaarder zijn voor ontstekingen. Daar valt niet echt iets aan te doen, alleen het belasten beperken als ik pijn heb.

Voor de rest had ik goeie vibes te pakken afgelopen week, je zal het maandag ook wel zien in mijn fotoverhalen. Maar gewoon alle emoties en shizzle uit het ziekenhuis hebben eventjes een grote indruk op me achtergelaten, en dat is oke. Het gaat wel weer beter worden.

Hoe gaat het met jullie?  ♥