De afgelopen tijd heb ik veel over mezelf geleerd. Mede dankzij Corona, maar ook door andere dingen die in mijn leven gebeurd zijn. Dingen die niet altijd leuk zijn en sommige dingen in het leven slaan je tegen de grond van verdriet, frustratie en boosheid. En dat is heel normaal en ook dik oke. Je kan ook vechten voor beter en proberen je leven aan te passen zodat je gelukkig bent. Maar heel soms zit de kracht juist in iets aanvaarden zoals het is. Dat is niet gemakkelijk. Maar je leven wordt er wel makkelijker door. Als je niet elke dag een strijd met jezelf hoeft te voeren over wie je bent of hoe jouw leven in elkaar zit. Er zijn dingen die je kan veranderen en dat moedig ik ook zeker aan. Maar er zijn ook dingen die je zult moeten aanvaarden. Beseffen dat iets niet meer zal veranderen of iets is zoals het is. Er zit daar een mooie kracht in. Het is iets wat ik me realiseerde en ik wilde dat graag delen.
Mensen die mijn blog al langer volgen weten dat ik altijd vecht voor beter. Een leven zonder verdriet, eentje zonder die dagelijkse dipjes. Eentje zonder pijn of vermoeidheid. Zoals ik al zei, vechten voor beter is een heel mooie eigenschap. Want je kan wensen dat dingen beter gaan, maar als je er zelf niks aan doet dan is het eigenlijk zo goed als nutteloos. Er is weinig in het leven dat zomaar in je schoot komt gevallen. Ja oke, soms zijn er omstandigheden waar dat wel zo is. Soms komen dingen in je schoot gevallen. Maar voor veel dingen moet je zelf knokken, werken en er gewoon voor gaan. Dat is meestal de weg naar succes. Ik wijk af… Maar wat ik wilde vertellen is dat ik soms hele zware dippen heb. De buitenwereld ziet dat niet altijd en dat is ook niet omdat ik me ervoor schaam. Niet iedereen heeft zaken met hoe ik me voel. Grappige uitspraak voor iemand die openbaar blogt, ik weet het. Maar op mijn blog is dat anders. Er zijn dagen dat ik quotes opzoek, liedjes luister die me hoop geven. Dat er een tijd gaat komen dat ik geen dipjes meer heb en alles weer goed gaat. Tot er de afgelopen tijd een ‘belletje ging rinkelen’ in mijn hoofd. Nee, er zal geen dag komen dat ik weer perfect in orde ben. Daarvoor heb ik gewoon te veel meegemaakt. Ik zal er sterker door worden en ermee leren omgaan, dat is het verschil.
Die gedachte deed me schrikken. Net zoals dat ik moest aanvaarden dat ik altijd problemen zal hebben met mijn energie. Stilletjes aan begin ik me daar sterker in te voelen. Maar ik zal ook altijd problemen hebben met mijn gemoed. Ik kan letterlijk de ene dag vrolijk zijn en het gevoel hebben dat ik alles aankan. Maar er zijn ook dagen dat dat volledig het omgekeerde is. Soms zijn die ‘fases’ dagen aan een stuk. Soms ben ik dagen aan een stuk gelukkig en soms dagen aan een stuk ongelukkig. Dat is stom en niet altijd makkelijk. Maar ik ben nu eenmaal heel gevoelig en misschien is dat wel de prijs die ik ervoor betaal. En ik kan daar best tegen vechten en het betekent ook niet dat ik op mijn zware dagen ineens ga opgeven. Maar misschien is het gewoon beter te aanvaarden dat ik gewoon heel snel van stemming omsla. Dat is wie ik ben. Ik ben ook niet perfect, maar dat hoeft ook helemaal niet. Al die dingen zoals mijn energie, mijn gemoed dat omslaat, dat ik sneller uitgeput ben, veranderen niks aan mijn waarde. We hebben allemaal wel iets. En weet je, dat is perfect oke.
Mooi geschreven Nikita. Het is niet makkelijk maar dingen soms aanvaarden zoals ze zijn zal zeker helpen. Ik zeg dit ook tegen mezelf <3 Dankjewel voor je bericht.
Je denkt misschien dat je daar alleen in staat, dat je de enige bent die die periodes van gelukkig en ongelukkig zijn heeft maar dat is niet zo. Iedereen heeft dat alleen laten veel mensen het niet merken. Dat is ook het mooie aan bloggen vind ik, je toont dat het niet altijd regenbogen en taart is maar soms ook gewoon – pardon my French – kut en daar vinden andere mensen dan weer herkenning in en dat helpt hen ook verder. ‘Kijk, ik ben niet de enige die daar mee sukkelt.’
Dat gezegd zijnde: als je niets aan de situatie kan – of soms wil – veranderen is het inderdaad beter het te aanvaarden. Dat alleen gaat je al veel mentale energie besparen. Niet meer constant worstelen. Kijken naar wat je hebt, wat je kan, wat wel goed gaat en daar proberen tevreden mee zijn (valt het op dat ik net in de Flow heb gelezen en daar veel inspiratie uit heb gehaald? :p ).
Ik wilde even reageren maar las net dat Irene eigenlijk al heeft geschreven wat ik ook in gedachten heb. Ik ben heel blij dat je via blogs en gelukkig ook af en toe in magazines ontdekt dat je daar niet alleen in staat. Ergens weet je dat natuurlijk wel maar vermits er vaak niet over gesproken wordt voelt het anders aan. Ik probeer mijn best te doen om die dingen te veranderen die ik kan én wil veranderen en me verder te focussen op wat ik wel heb/kan in plaats van wat niet mogelijk is. Voor mij persoonlijk werkt dat het beste maar natuurlijk verschilt zo iets van persoon tot persoon. Ik hoop dan ook dat je de manier vindt die voor jou persoonlijk goed aanvoelt.