Ik ben een mens dat veel nadenkt. Heel veel. Soms een beetje te veel. Tegelijkertijd is dat ook een van de dingen die ik het allerleukste vind aan mezelf. Ik kan aan het wandelen zijn met muziek in en compleet in mijn eigen wereldje zijn. No worries, ik hoor het verkeer wel en als ik moet oversteken ben ik alert. Maar vaak komen daar best wel diepe dingen uit en ik schrik daar zelf ook soms van. Niet op een zorgwekkende manier.
Zo nu ook weer. Het was gisteravond en ik was op het pleintje achter onze hoek aan het lezen. Muziek in mijn oren natuurlijk. Maar het was al negen uur en ik kreeg koud. Mijn moeder niet, die is nog een halfuurtje blijven zitten. Ik ben dus eerder naar huis gegaan. Op die kleine wandeling naar huis zag ik de lucht stilletjes aan donker worden, voelde ik de koele zomerlucht op mijn gezicht. Zag ik de bomen afsteken tegen de lucht. En toen besefte ik me dat het leven best wel mooi is. Niet in de dingen die we altijd denken. Niet in alle grote loonbrieven en dure telefoons en chique huizen. Je hebt ze op zich alle drie wel nodig in je leven, maar het is niet de essentie. Toch draait het net om die kleine geluksmomentjes. Want dat was wat ik voelde, geluk. En dankbaarheid, dat ik dat na al die jaren vechten oprecht kan voelen. Ik voelde op dat moment de essentie van het leven tot diep in mijn ziel. En ja, dat klinkt super zweverig. Maar ik kan het niet anders uitleggen.
Ik heb de laatste jaren best wel wat te verduren gekregen en ik ga het lijstje niet weer presenteren. En misschien hangt er binnenkort weer een wolk boven mijn hoofd. Ik ga binnenkort iets delen, maar ik moet nog een paar mensen op de hoogte brengen voor het op mijn blog kan. Ik ga niet zeggen dat ik de afgelopen jaren nooit gelukkig was. Ik heb toen ook geluk gevoeld, maar het was altijd overschaduwd door onzekerheid, zelfhaat of andere kopzorgen. Wil ik daarmee zeggen dat ik die nu niet meer heb? Nee. Ik denk niet dat er een moment gaat komen dat alles ‘at peace’ is. Maar ze overheersen mijn dagen meestal niet. Ik ben dankbaar dat nadat ik de wereld als een boze plek te zien hem weer kan zien zoals hierboven. Dat ik dingen terug kan relativeren en mezelf kan relativeren. Mijn fouten dan bedoel ik. Dat ik mijn verleden kan laten rusten en het mijn toekomst niet meer belemmert. Dat ik gelukkig kan en mag zijn. Want iedereen verdient dat. Ook jij, die dit aan het lezen bent.
Ik ben niet perfect. Ik maak fouten en ik moet nog heel veel leren. Over volwassen zijn en worden, geld beheren, op werkgebied. Er komt nooit een moment dat je klaar bent met leren en dat is goed ook. Hoe saai zou het leven zijn als je alles weet? Ik kan gerust een uurtje vullen met schrijven wat ik nog allemaal moet leren. Maar dat dacht ik als puber ook. En toch is het goedgekomen met mij. En ik vertrouw erop dat dat verdere jaren ook gaat gebeuren. En als dat niet zo is, is dat niet leuk. Maar volwassenen zijn ook maar mensen, die af en toe de pedalen eens kwijtspelen. Dat betekent niet dat het niet meer goed kan komen. En cliché, maar het zijn uit die periodes dat je zoveel leert.
Ik wilde deze gedachtenspinsels delen met jullie. Over het leven, tegenslagen en ultiem geluk. Ik weet ook niet wat me bezielde dat ik dit ineens voelde en schreef. Maar ik hoop dat iedereen in zijn leven veel van die ultieme geluksmomentjes mag hebben, wie je ook bent. Je verdient het. Dus geniet, lach, zing en dans. En geniet van de kleine schoonheden van je dag. Op het einde van de rit zijn die het meest waard.
<3