Eventjes mijn hart luchten.

Hi allemaal! Ik waarschuw je alvast. Dit gaat geen tof verhaaltje worden. Maar ik mis het bloggen wel en er is maar een manier om terug actief blogger te worden. En dat is het obstakel dat me nu tegenhoudt om te schrijven te luchten. Ik weet niet of dit een lange of korte post gaat worden, want er zit ook geen planning in qua verhaal of lengte. Ik ga gewoon mijn vingers hun gang laten gaan. Dus ik lucht eventjes mijn hart bij jullie.

Een tijdje terug kreeg ik te horen dat ik misschien chronisch ziek ben en dat sloopt me wel. Ik probeer er niet 24/7 mee bezig te zijn want daar wordt niemand beter van. Ik ook niet. Maar het geeft wel een extra stress. Ik ben nu aan het wachten op mijn brief van het ziekenhuis voor de datums van de verdere onderzoeken, en ik hoop dat hij snel komt. Dan heb ik ‘iets om naar uit te kijken’ en kan ik verder. En ook gewoon, pijn hebben of moe zijn zonder diagnose is klote. Excuse my French. Het is misschien nog wel dat wat het zwaarste weegt, niet weten wat het is. De vraag of het voor altijd is of de vraag of het voor altijd is. Dat weegt enorm op je. Gelukkig begin ik een balans te vinden tussen rusten en dingen doen, dat maakt het makkelijker. Ik heb ook ontdekt dat ik wandelen heerlijk vind, dus dat ga ik zeker meer doen.

En wat er nog speelt. Tjah, daar is heel de wereld nu door ingepakt. Corona. Cijfers in België gaan weer omhoog en ik heb het er moeilijk mee. Een paar weken terug schoot de piek weer de lucht in, en toen besloot onze veiligheidsraad te versoepelen. Ik was op het moment dat ik dat hoorde aan het werk. En mijn collega en ik hoorden dat en we waren voor de rest van de dag van slag. Ik denk dat ik toen zelfs tijdens mijn pauze van tien minuutjes (die krijgen wij altijd tijdens de late shift) zelf heel snel een traantje heb gelaten. Sindsdien ben ik al niet helemaal mezelf meer, en raast de corona-stress door m’n lijf. Naast mijn eigen situatie. We zijn een paar weken later en de cijfers zijn nog niet verbeterd. En toen hoorde ik op het nieuws dat er in Sint-Niklaas een covid-uitbraak was op een afdeling oncologie. Mijn hart brak toen ik dat hoorde want die mensen hadden al zoveel zorgen, sommige zijn misschien ongeneeslijk ziek. En daar komt dan nog eens covid om de hoek kijken. Ik kan me niet inbeelden hoe slecht die mensen zich nu moeten voelen. Ik kaart dit niet aan omdat ik denk dat de zorgmedewerkers daar zich niet aan de maatregelen houden, want op de zorg heb ik echt niks aan te merken. Die zijn de helden in dit verhaal, al de hele crisis lang. Maar het raakt me wel. Er gebeuren verschrikkelijke dingen en dan hoor ik van mensen dat ‘covid maar een griepje is’ of ‘covid een grap is’. Dan denk ik gewoon van, hoe kun je daar zo losjes overheen gaan als dit soort dingen gebeuren. Duizenden mensen sterven aan dit virus en het werd niet beter toen ik afgelopen weekend te horen kreeg dat een dierbare van mij besmet raakte. Ik ga niet ingaan op details en gelukkig gaat het goed met die persoon. Maar het raakt mij. Om jullie gerust te stellen, ik heb die dierbare al echt maanden niet meer gezien en de mensen waar hij/zij mee in contact is gekomen ook niet. Maar het raakt me. Het is ook echt de eerste keer dat er iemand in mijn echt naaste omgeving besmet raakte. Ik kon me boos maken in mezelf dat ik me door alles liet raken en waarom ik dat niet kan loslaten. Maar weet je, het vertelt alleen maar dat ik een mens ben. Dat dingen mij raken. En als ik hoor hoe sommige mensen zo soepel en nonchalant omgaan met alles, dan ben ik blij dat dit mij raakt. Ik kan dit virus niet oplossen. En volgens mij is het heel normaal dat ik bang ben. Vorige week was ik bij mijn psycholoog en toen werd er ook iets bevestigd. In 2015 lag ik met een longontsteking in het ziekenhuis, ik ben toen met spoed geopereerd. Ik had vocht en etter in mijn longen. Het is me bijna fataal geworden. Door die intense ontsteking werken mijn longen niet meer voor 100 procent. Als ik covid-19 krijg en het slaat op mijn longen… Tjah… Ik moet het niet afmaken denk ik. Toen ik dat vertelde zei mijn psycholoog dat het heel normaal is dat ik bang ben, want ik ben een risicopatiënt.

Daarnaast zijn de besmettingen zo erg dat we misschien binnenkort in tweede lockdown gaan. Alles dicht. Horeca, niet essentiële winkels, bioscopen, zwembaden…
Ik weet niet of ik een tweede lockdown aan kan en volgens mij ben ik daar ook echt niet de enige in. Dit soort dingen houden mij dan bezig. En ik kan me daar boos in maken, maar dat helpt niet. En me boos maken op mezelf ook niet. Het is voor niemand een evidente periode en die gevoelens van boosheid, verdriet en angst zijn heel normaal en mogen er ook zijn. Ook bij jou, bij wie dan ook. Praat er vooral over.