Er zijn altijd gelukjes. Ook in de storm

Hi allemaal! Heel vaak heb ik fantastische gedachtengangen die ik wil delen. Dit is er ook weer eentje van. Ik heb hier al vaker iets over gedeeld, over geluksmomentjes en dankbaarheid. Maar dat was in september, toen ik nog geen officiële diagnose had. Nu heb ik die zo goed als zeker eigenlijk. En hoe verder ik in de tocht ga, hoe meer dingen herkenbaar worden. Laatst keek ik een video van iemand die haar verhaal deelde rond fibromyalgie, en het werd steeds herkenbaarder. Ik heb zelfs dingen bijgeleerd. Maar daar gaat het vandaag niet over. Het gaat over gelukjes. Let’s go!

Sommige momenten heb ik het echt gehad of werkt mijn lijf echt niet mee. Dan heb ik weer daar pijn, dan ben ik weer moe en is er niks dat me energie lijkt te geven. Ik had de afgelopen tijd zo een paar dagen dat ik dat beu was. En ik ga ook niet zeggen dat er een dag komt dat dat niet meer zo is. Je gezondheid verliezen door een chronische ziekte is geen eenmalig verlies. Het is iets waar je elke dag mee geconfronteerd wordt. Net als met rouwen om een persoon krijgt dat wel een plekje op een dag, maar het zal altijd pijn doen diep vanbinnen. Maar toch weet ik ook op zo’n stomme dag wel om iets te lachen of iets te vinden dat mijn hart een sprongetje doet maken. Al zijn het memes die ik zelf opzoek over fibromyalgie, al is het ik die een grap ertegenaan gooi. Al is het het zonnetje dat schijnt of de prachtige avondlucht als de zon ondergaat. Ik vind altijd wel iets. Zelfs in de storm zijn er gelukjes die je kan plukken. Meestal komen ze meewaaien en soms moet je ze zelf gaan zoeken. Maar ze zijn er altijd. Zoals kleine zonnestralen die door de wolken heen schijnen.

Ik denk dit heel vaak. Soms heb ik echt een stomme dag en toch weet ik te glimlachen om dingen die wel goed zijn aan die dag. Is het een teken van kracht? Ik kan geen antwoord geven op die vraag, ik zou het niet weten. Maar ik weet wel dat dat het leven is. En het is wel voor die kleine gelukjes dat ik het doe. Ik maak graag foto’s van fijne momenten, soms om te delen op mijn blog of op Instagram. Niet om uit te stralen dat ik een perfect leven heb. Want dat heeft niemand. En de mensen die heel dicht bij mij staan weten dat mijn leven absoluut niet perfect is. Wel om mezelf aan te moedigen te blijven kijken naar de goeie dingen, ook naast mijn pijn en vermoeidheid. En op een stomme dag kan ik die foto’s bekijken en dat geeft moed. Ik weet dat die tijden ook weer komen dat ik weer zal lachen en toffe dingen zal doen. En om eerlijk te zijn; als ik soms een hele dag moet rusten in bed en lig te lezen of Netflix te kijken valt het me ook op dat ik dat niet altijd zo’n ramp vind. Ik steek meestal lichtjes aan, leg mijn favoriete knuffel dicht bij me. Een zachte fleece erbij en we zijn compleet. Pas op, ik voel me niet altijd zo en er zijn ook echt dagen dat ik enorm verdrietig ben dat de dag voorbij is gegaan aan alleen maar rusten of bijkomen van andere dagen. Ik ben dankbaar voor elke goeie dag en dankbaar voor de dagen dat ik wel intens gelukkig word van die gelukjes. Het is soms echt hoe je het bekijkt. Ik denk dat ik me binnenkort nog eens over mijn laptop ga buigen om weer eens een lijstje te maken van die gelukjes. Kan een mooie inspiratie zijn voor mezelf, maar ook voor anderen in een gelijkaardige situatie of storm. En natuurlijk nu met het virus dat we allemaal kennen dat door de wereld raast, is het nooit verkeerd om de kleine dingen te waarderen. Ik heb het idee dat mijn boodschap niet is overgekomen zoals ik wilde in mijn verhaaltje vandaag, maar ik denk dat de essentie wel duidelijk is.