Hoe ik mijn vingers brak tijdens een dag pretpark

Hi allemaal! In een van mijn weekoverzichtjes vertelde ik over het feit dat ik gebroken vingers heb. ’t Is te zeggen, de topjes dan. Ze zijn niet volledig gebroken. Dan zou ik denk ik niet met zoveel plezier op mijn laptop zitten tokkelen. Het zijn de vingers die ik normaal ook gebruik, maar het gaat eigenlijk vanzelf of als tweede natuur om ze niet te gebruiken tijdens het typen. En als ik het toch waag dan herinnert de pijn me er wel aan dat ik dat geen tweede keer moet proberen. Maar vandaag wil ik graag het uitgebreide verhaal doen. Als soort van herinnering, om mezelf misschien over een paar jaar eens uit te lachen. En omdat het toch een soort van avontuur of belevenis was.

Note voor ik begin: er komen een paar gruwelijke details (zonder foto’s) bij. Als je niet goed tegen horrorverhalen kan met bloed dan kun je deze post best skippen. Er kwam namelijk niet alleen een breuk bij kijken.

Dinsdag 27 juli. De dag van mijn verlof waar ik al een tijdje naar uitkeek. Ik had afgesproken met mijn zusje om naar Plopsaland te gaan. Ik heb nog gewerkt daar, en in het zwembad ernaast. Hele toffe tijden gehad. Maar het allerleukste is nog altijd zelf een dag pretpark doen. De wilde attracties, in mijn geval ook viben op de muziek van Studio 100. Ik hou ervan. Ondanks dat ik iemand ben die graag in rustige omgevingen ben en graag stilte om zich heen heeft, een dag pretpark is de hemel voor mij. Ondanks coronamaatregelen en ondanks het attracties met een mondmasker doen werd. Ik heb me prima geamuseerd en de dag was voor herhaling vatbaar. Althans, tot ongeveer vijf uur in de avond. Wat daarna gebeurde zou ik niet klasseren onder ‘voor herhaling vatbaar’. Door de dag heen waren er twee vrienden van mijn zusje bij ons aangesloten, wat ik niet zo erg vond want het waren toffe mensen. Heel veel gelachen ermee. Ik wilde een dag enkel met mijn zusje, maar ik vond het ook prima dat zij mee gingen. En achteraf gezien was dat net onze redding.

Rond vijf uur wilden we alledrie (uitgezonderd mijn zusje) in de Anubis The Ride. Een rollercoaster met drie loopings en die binnen de minuut terug in zijn station is. Ik hou van die attractie en het was een van de dingen die we nog niet hadden gedaan die dag omdat de wachtrij echt altijd meer dan een uur was. Plots was hij maar tien minuten meer, dus we besloten ervoor te gaan. Tassen werden voor eventjes bij mijn zusje gedumpt, wat zij prima vond overigens. Buiten stonden dranghekken om de bezoekers te begeleiden naar binnen. En waarschijnlijk ook omdat er een goeie wachtrij zou zijn die coronaproof was. Die was er niet buiten dus in ons enthousiasme stapten we over de touwen heen. Dat was een domme actie. Dat geef ik toe. Het eerste touw ging prima, het tweede iets minder. Mijn voet bleef hangen. Ik schoof over de grond en doordat mijn voet bleef hangen aan het touw, viel het hek ook om. Op mijn vingers. Mijn middelvinger en mijn ringvinger. Ik zag bloed, maar in eerste instantie deed ik er lacherig over. Waarschijnlijk een schaafwondje. De twee vrienden van mijn zusje keerden terug omdat ze lawaai hadden gehoord en aan hun reactie hoorde ik meteen dat het niet gewoon twee wondjes waren. En toen keek ik beter. De top van mijn middelvinger was bijna los (niet rondom rond trouwens bedoel ik, zo erg was het nu ook weer niet). Bij mijn ringvinger zaten er een paar hele diepe sneden. Het deed onmiddelijk heel veel pijn. Achteraf heb ik zelfs gehoord van een van haar vrienden dat hij een stuk van mijn bot heeft gezien. Ik ben zo blij dat hij dat niet op het moment zelf had verteld want ik was toen al vrij overstuur. We keerden snel terug naar mijn zusje, de vrienden van mijn zusje werkten beide in Plopsaland dus zij gingen hulp halen in het dichtste kraampje. Ik was heel duizelig, voornamelijk door de schrik. Niet door de val, ben nooit echt op mijn hoofd gevallen. Er was ook een bezoeker die echt heel behulpzaam en lief was. Mijn zusje en een van haar vrienden hebben me toen ondersteund tot aan de EHBO post en die lag gelukkig niet zo heel ver weg.

Bij de EHBO bekeken ze de wonden, en besloten al vrij snel dat zij niet zoveel konden doen. Dat het genaaid moest worden. Voor de Nederlanders onder mijn volgers: het moest gehecht worden. Dus ze zouden de ambulance bellen. En toen kwam het pijnlijkste van al in mijn ogen: mijn zusje mocht niet mee. Nu ben ik wel volwassen genoeg om alleen naar het ziekenhuis gevoerd te worden. Het ding is, dat betekent dat ze helemaal alleen naar huis moest. De vrienden die bij haar waren, wonen niet in onze buurt. Ze hield zich sterk maar ik voelde en zag dat ze het moeilijk had. Ineens was de paniek niet meer om mijn vingers, maar om mijn zusje. De rit naar het ziekenhuis probeerde ik met een hand haar gerust te stellen via berichtjes. In het ziekenhuis werden er foto’s gemaakt van mijn vingers om breuken uit te sluiten. Helaas voor mij kon dat niet uitgesloten worden. De bovenste kootjes van beide vingers waren gebroken. Mijn vingers zitten niet in het gips, ik weet ook niet of ze dat voor enkel het kootje doen. En met die wonden ging dat ook gewoon niet. Wondes werden gehecht, ik kreeg twee porties antibiotica en een voorschrift mee van de artsen en ik mocht gelukkig gaan. Want er was misschien sprake van operatie of overnachting. In een onbekend ziekenhuis, in een onbekende stad. Toen de verpleegster de laatste zorgen aanbracht (buisverbandje) voelde ik mijn telefoon naast me trillen. Met een hand keek ik, en ik had een berichtje van mijn moeder dat mijn zusje veilig thuis was gekomen. En toen pas ben ik rustig geworden. Ik heb me ook geëxcuseerd bij de verpleegster omdat ik niet arrogant of phone-addicted wilde overkomen in een situatie als deze. Normaal heb ik wel wat anders aan mijn hoofd dan mijn telefoon in zo’n situatie, maar ik was bezorgd om mijn zusje. Meer dan mijn vingers die keihard aan het bloeden waren en heel veel pijn deden. Toen ik uitlegde aan de verpleegster waarom ik zo addicted was aan mijn telefoon begreep ze het gelukkig wel. Uiteindelijk mocht ik dus gaan. De verdoving van tijdens het hechten begon toen ook uit te werken en de pijn was vrij heftig. Ik zeg dat terwijl ik inmiddels wel gewend ben aan pijntjes, maar deze was echt heftig. De rest van de pijn bleef gelukkig uit. Ik heb toen uit noodzaak een taxi gebeld want we wisten niet direct iemand die kon rijden, en zo ben ik ook veilig thuis geraakt. Met scheurende honger, dus ik bestelde voor mij en mijn zusje een portie Mc Donalds (wel een kleine, ik vertrouwde mijn lichaam niet helemaal meer) en all was good. Uiteindelijk is het vrij goed afgelopen, maar de dag zelf was ik best wel geschrokken.

Met de wondes gaat het in mijn ogen wel goed, alleen niet met die ene vingertop. Die is zo afgesneden dat hij inmiddels zwart is geworden. Dus ik denk dat er alsnog een operatie gaat volgen om die te laten weghalen. Wat betreft de breuken, ze doen minder pijn. Alleen merk ik nu dus dat mijn lijf iets nieuws heeft gevonden om op het weer te laten reageren. Op een echte stomme dag had ik al pech dat ik pijn had in de gewrichtjes van mijn vingers en handen, maar dat wordt nog een stukje meer dus vanaf nu. Ik moet als dit online komt naar de arts voor controle en bespreking, dus meer nieuws heb ik voorlopig ook nog niet. Ik heb er een beetje schrik voor om eerlijk te zijn. Maar we zullen zien. It will be alright. To be honest, ik heb het afgelopen jaar al veel van mijn lichaam moeten tolereren qua pijn en kwaaltjes. Dit overleef ik ook wel.

Heb jij ooit al eens zo’n ongeval meegemaakt op een uitstapje?