Hi allemaal! Ik weet dat ik rond dit onderwerp al een paar keer heb geschreven. Mijn blog is mijn uitlaatklep, en ik vind het ook niet eerlijk om te doen alsof alles goed gaat terwijl dat niet zo is. De laatste weken is het op en af, maar ik wilde er graag over schrijven.
Het is niet zo dat het zo slecht gaat met me dat ik het niet meer zie zitten of wil opgeven. Er is elke dag nog wel iets waar ik voor vecht of een gelukje dat het toch weer beter maakt. Ik heb ook geleerd daarnaar te kijken. Het is een van de mooie dingen die ik wel uit mijn chronische pijn haal. Maar het is zwaar. Elke dag vechten met je eigen lichaam. Het is zwemmen tegen de stroom in. Sommige dagen is de stroom heftig en duwt hij je weg zonder moeite, en sommige dagen is het omgekeerd. Het is alsof je constant voortbeweegt in drijfzand. Het is vermoeiend. Meestal kan ik mezelf een schop onder mijn kont geven (zoals ik dat graag zeg) en er het beste van maken. Maar ik ben moe. Ik ging eerst zeggen fysiek niet maar dat is een leugen. Mentaal en fysiek. Het is je pijnmedicatie nemen en hopen dat het gaat helpen. Het is allerlei trucjes die je door de tijd heen hebt ontdekt uit de kast halen en hopen dat er eentje werkt. Het is een fulltime job waar je niet voor gesolliciteerd hebt, waar je geen ontslag van kan nemen en ook geen verlofdagen tegoed hebt. Of ja, soms wel. Soms zijn er van die dagen dat ik me springlevend en gezond voel. Maar ik voel meestal een flare-up in mijn nek hijgen, als de vijand die straks wil toeslaan.
De laatste tijd speelt het weer enorm op mijn klachten. Vroeger was een regenbui met een beetje chance een pijntje dat kon genegeerd worden. Maar dat wel aanwezig was. Nu is een regenbui vaak een pijnaanval. En als ik pech heb dan moet ik gaan liggen of ik ga flauwvallen. De laatste tijd zijn veel klachten omhoog gegaan. Ik betrap mezelf vaak op terug dromen of scrollen door mijn archief van mijn telefoon of andere sociale media. De tijd dat dit allemaal nog niet aan de orde was. De tijd dat ik perfect om 6u kon opstaan zonder me te voelen alsof ik een rotsblok op mijn lichaam heb gehad. Dat ik een halfuurtje later op de bus kon kruipen naar school, lessen kon volgen. Week na week. De tijd dat ik met gemak een fulltime week kon maken als jobstudent. Veel mensen zeggen me dat ik moet focussen op het nu, op wat ik nu kan. En dat ik verdomd trots mag zijn op alle gevechten die ik doorsta en meemaak. En ik doe mijn best. Maar het doet pijn. Ik hoor van heel veel mensen ‘wauw, ge zijn zo sterk! Ge komt er wel doorheen’. Dat voelt niet altijd zo. Ik ben ook bang, bang voor hoe dit zich gaat verder ontwikkelen. Welke invloed het gaat hebben op mijn toekomst. Ik weet het he, ik ben zoveel meer dan mijn pijn. Ik ben de eerste om te roepen dat mensen meer zijn dan hun ziekte, mentale problemen (wat ik een kutbenaming vind by the way) of het labeltje dat de maatschappij op ze plakt. Maar het bepaalt zoveel van mijn dag. Ik kan uitkijken naar iets leuks doen (iets stoms zoals Just Dance spelen bijvoorbeeld) en dan kan mijn lichaam bij wijze van spreken een middelvinger uitsteken en zeggen dat dat niet doorgaat. Er zijn heel veel momenten dat ik dan zoiets heb van, oke, ik ga rusten. En luisteren naar mijn lichaam. Maar er zijn momenten dat het mijn hart breekt. En niet alleen dan. Ik zie of hoor soms mijn familie of beste vrienden in nood, maar heb dan de energie niet om te helpen. Of ik heb te veel pijn om me op een oplossing te concentreren. Voor iemand die leeft om anderen te helpen. En ik weet ook niet of er ooit een dag gaat komen dat dat verdriet stopt. Ik denk het niet. Het zal krimpen, maar het zal er altijd zijn.
Dit is hoe het is en eigenlijk zou ik het moeten accepteren. Me erbij neerleggen dat dit de strijd is die ik altijd zal voeren. Maar het lukt niet. Ik weet dat ik een paar weken terug een postje heb geschreven over hoe goed het ging met accepteren. En dat was ook geen leugen, het kwam recht uit mijn hart. Maar ik zei daarin ook dat ik terugval momenten heb waarop ik het eventjes kwijt ben. En dat is logisch. Niemand op deze wereld heeft het elke dag 100 procent in orde met het leven. Af en toe voelt het ook alsof ik een stukje van mezelf ben kwijtgeraakt, alsof dat stukje mee is met het stukje gezondheid dat weg is. Heel tegenstrijdig aangezien ik net zei dat ik meer ben dan mijn pijn. Toch weet ik zeker dat ik mezelf niet kwijt ben door mijn ziekte. Met de tijd zal dat ook wel weer terugkomen.
En ik weet zeker dat ik over een tijd wel weer die positieve lachende Nikita zal zijn die de wereld aankan. Het meisje dat andere mensen motiveert om altijd te blijven vechten. Het meisje dat humor heeft en met haar eigen dommigheden of haar kwaaltjes kan lachen. Ik weet het zeker. Maar voor nu is dit het eventjes. And you know what? It’s okay ♥
Heel mooi Nikita! Eerlijk blijven tegen jezelf is het beste wat je kan doen. Als het ambetant is, dan is het ambetant. En als het goed goed gaat dan mag het ook gewoon goed blijven gaan.
Ik kan me moeilijk voorstellen hoe je hiermee moet leven, dat lijkt me eigenlijk onmenselijk.. Maar ik vind dat je uitstekend bezig bent in dat getouwtrek. Mooi hoe je daar eerlijk over bent.
En ja, ge zijt sterk hoor. Ge gaat de gevechten aan en ge blijft ze winnen 🙂 Take care, keep on going!
Merci! Het mooie aan afschrijven op een openbare blog is dat er altijd mooie reacties bij zitten die mij dan nieuwe moed geven. Dees is er eentje van. Dus merci voor je mooie en lieve woorden, maar ik had je al bedankt in een pb’tje op Instagram denk ik. Bij deze nog eens. Ge hebt een talent om mensen aan te moedigen, blijft dat ook maar doen. Dan zal ik blijven vechten
Dankje, mooi compliment! Maar ik noem het liever een neus voor moedige, talentvolle mensen 😉 You are one of them.