Hi allemaal! Ik ben een zeer tevreden blogger. Als ik denk aan de lay-outs die ik vroeger heb gehad, de dingen die ik toen schreef en die ik nu schrijf. Mijn blog is met mij mee gegroeid. Toch knaagt zo af en toe dat stemmeke aan mij. Ik denk dat het wel herkenbaar is, maar aan de andere kant is het een goed idee om dat van me af te schrijven.
Ik lees natuurlijk zelf ook blogs. Niet zo vaak als ik zou willen, maar bij de meeste weet ik wat er speelt op hun blog. Of in hun leven. Blogs lezen is zoiets waar ik weinig tijd voor neem wat eigenlijk een beetje dom is want ik heb er zelf een. Maar als ik het doe, geniet ik er wel altijd van. Vergis u niet trouwens, het is niet omdat ik niet reageer dat ik het niet gelezen heb. Ik lees ook niet alles van de eerste letter tot de laatste. Ik kijk ’s morgens of ’s avonds op mijn Feedly en de titels die me aanspreken lees ik dan. Zoals velen waarschijnlijk. Ik kan dan altijd vol bewondering kijken naar iemands prachtige lay-out of hoe men schrijft of mensen kan raken. En dan kan ik daar jaloers op worden. Nu, op zich is dat nog niet zo slecht. En geen gemene jaloezie he trouwens. Ik gun het mijn blogcollega’s om een mooie blog te hebben en om goeie dingen te schrijven. Laat dat duidelijk zijn. Maar ik merk dat het af en toe steekt want dan vind ik mijn eigen blog en schrijfsels een stuk minder goed. Dan denk ik altijd dan een kind van vijf dit ook kan. Wat een klein beetje een idiote gedachte is want een kind van vijf kan meestal nog niet schrijven. Laat staan een blog onderhouden maar you get the point.
Er kan altijd wel iets beter. Dan ben ik jaloers op iemand zijn of haar fotografie skills, over het feit dat iemand altijd van die baanbrekende lijstjes heeft die heel je mindset kunnen veranderen of je dagen verbeteren. Dan ben ik weer jaloers op iemand die mij met een blogartikel kippenvel kan geven tot op het bot. Terwijl als ik dan relativeer, ik donders goed weet dat ik dat ook kan. Omdat ik het te horen krijg in reacties, op social media. Of dat iemand mijn blog ontdekte die ik in het echt ken (wat ik altijd spannend vind) en dan vertelt hoe hij of zij mijn artikels heeft verslonden omdat ik een goeie schrijfstijl heb. En diep vanbinnen weet ik ook wel dat ik een talent heb voor schrijven, een passie voor taal. Mag wel na meer dan honderd boeken te verslinden. Ik hoorde dat al op school dat mijn schrijftalent hoger zat dan dat van mijn klasgenoten, al sinds een klein meisje. Het was altijd mijn werk dat bovenaan de stapel lag om voorgelezen te worden of met het hoogste aantal punten of de meeste complimenten. Dus ik weet wel dat ik een talent heb. Maar soms neem dat stemmeke het over.
En toch is het zinloos om te vergelijken. Want in iedere blog zit er een stuk persoonlijkheid. Achter iedere blog zit een ander mens. Iedere blog is daarmee ook uniek. Net als de persoon die de blog schrijft. Ge kunt hetzelfde onderwerp hebben maar toch gaat het anders zijn. Want het zijn twee andere mensen. Tis zinloos om te vergelijken. En tegelijkertijd als ik kijk naar de dingen die ik schreef vier jaar geleden en als ik kijk naar wat ik nu schrijf, weet ik dat ik gegroeid ben. Mijn blog is mee met mij gegroeid. Ik schrijf niet meer even frequent als toen want werkleven en adulthood. Maar toch ben ik trots. Dus ik denk dat ik mezelf altijd een schouderklopje kan geven en zeggen; ge doet dat niet slecht. Maar ja, het stemmetje neemt het soms over. Ik denk dat dat bij mijn medebloggers niet ander is.
Twijfel jij soms aan je blog?
Ik twijfel zeker soms, maar dan eigenlijk niet omdat ik mezelf vergelijk met andere bloggers maar eerder omdat ik me afvraag wie er op zit te wachten. Maar dan herinner ik mezelf eraan dat ik het gewoon heel leuk vind om te doen en dan is het weer weg 🙂
Dat herken ik ook als ik zo van die simpele dingen zoals gelukjes of weekoverzichtjes deel. Want ik heb eigenlijk ook maar een heel normaal leven. Maar als ik dan kijk naar welke blogs ik zelf wekelijks bezoek (onder andere de jouwe) dan zijn dat ook maar simpele alledaagse verhalen. Ik geniet in elk geval altijd van je schrijfels dus keep up the good work 🙂
Je mag supertrots zijn op jezelf en op je blog! Hier heb ik al veel dingen bijgeleerd, ben ik al geraakt geweest maar geniet ik ook altijd van je teksten (en ik bewonder ook je openheid).
Vergelijken is ergens normaal, maar ‘Comparison is the thief of joy’ is een quote waar ik mezelf vaak aan herinner. You do you, en dat is net het fijne én interessante aan bloggen, dat het zo persoonlijk is :-).
Natuurlijk kijk en lees ik vol bewondering bij anderen, maar ik probeer tevreden te zijn met wat ik heb en doe, ook al kan het op veel vlakken nog beter of anders. Het én ik ben goed zoals het is!
Merci! Deze blogpost was niet perse een lokroep naar complimenten maar af en toe hebben we allemaal het eens nodig. Toen ik dat allemaal las plooide er zo’n grote glimlach op mijn gezicht! Vind het zelf ook heel dapper hoe jij over je burn-out schrijft want das ook niet gemakkelijk. Ik ga je reactie in mijn achterhoofd houden als dat stemmeke weer eens toeslaat. In elk geval merci voor de boost 🙂
Ma gij mocht idd ook trots zijn hoor! Het is weinig mensen weggelegd om zo open over hun zorgen te schrijven/spreken. Da’s een talent, en al zeker als ge het op een manier zoals die van u kunt neerschrijven!
Gek hoe we dat onbewust toch blijven doen hé. Zelfs wanneer we er op proberen te letten. Dit jaar doe ik dat omdat het me duidelijk was geworden dat ik mezelf vaker vergelijk met anderen dan nodig was. Soms vergelijk ik me zelfs met wat ik vroeger kon of hoe ik er vroeger uitzag en geen enkel van die vergelijkingen heeft me al gelukkiger gemaakt. Mocht ik er ooit in slagen om het helemaal af te leren dan ga ik me ongetwijfeld een pak zelfzekerder voelen want wanneer je je niet vergelijkt met anderen vallen plots een heel deel twijfels weg. Spijtig dat dat zoveel makkelijker gezegd is dan gedaan.
Tis inderdaad gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ik betrap mezelf er ook heel vaak op, niet alleen op bloggebied. Net als jij struggle ik met vergelijken wat vroeger kon of hoe het vroeger was. Maar tegelijkertijd is het tijdverspilling want het verandert niks aan het nu en je kan niet terug naar vroeger. Tis een lange weg maar wel eentje die bewandelbaar is denk ik. Veel moed ook voor jou!