Aan mijn jongere ik die gepest werd

Hi allemaal! Ik wilde al een tijdje een soort van brief naar mijn jongere zelf schrijven, vooral naar de tijden van mijn leven dat ik gepest werd. Die hebben namelijk vrij veel invloed op mij achtergelaten. We zijn meer dan tien jaar later sinds de ergste gevalletjes, ik ben veranderd. Het is deze week de week tegen pesten en ik vond dat een mooie gelegenheid om dit te schrijven. Er zijn een paar redenen die ik niet ga benoemen omdat ze te persoonlijk zijn, maar de meeste pesters mikten op de ‘klassiekers’.

Lieve Nikita

Al sinds de kleuterklas werd je gepest. Het begon met onschuldig ‘ik wil je vriendje niet meer zijn’ tot buitengesloten worden. Ineens mocht je niet meer mee in het treintje spelen van de kinderen. Uiteindelijk veranderde het in jij mag niet met het poppenhuis spelen want je bent raar. Toch trok je je daar in de kleuterklas niet veel van aan, want er was altijd wel iemand die wel met je wilde spelen. De kleuterklas ging vlot, en zonder twijfel mocht je naar het eerste leerjaar. Bij de grote kinderen. Niet meer spelen, maar leren rekenen en schrijven. Schrijven en lezen ging snel, rekenen daarentegen vond je wel wat ingewikkelder. Klasgenootjes lachten je uit omdat je je niet meer kon herinneren hoeveel 2 plus 2 was. Het was niet je grootste talent, en dat is het nog steeds niet. Maar dat is oke, je kan niet alles goed kunnen. Het eerste leerjaar betekende ook dat er grotere kinderen achter je konden rennen en dat de jongens uit de klas er ook hun vrienden bijhaalden. Zoveel speeltijden heb je weggerend voor anderen. Bang om in elkaar geslagen te worden, bang dat er iets zou gebeuren. Het plezier dat je had in naar school gaan vroeger, slinkt weg. Maar het ergste moest nog komen, al wist je dat toen nog niet.

De jaren gingen voorbij. Zonder vrienden, sporadisch eens iemand die tikkertje kwam spelen. Maar door de jaren heen werd je banger om op mensen af te stappen. Bij groepswerk was het wachten tot iemand naar je toekwam. Want de afwijzing van ‘nee, je mag niet in ons groepje’ deed steeds meer pijn. Elke keer het deksel op de neus krijgen van je klasgenoten. Het went, maar het doet nog steeds pijn. In het vijfde leerjaar ging het helemaal fout. Het was genoeg geweest. De liefde voor de dingen die je normaal geweldig vond, slonk weg. De liefde voor tekenen en kleuren, de liefde voor alles wat maar een beejte creatief was. Gelukkig kwam daar in het vijfde een andere liefde. Van je ouders mocht je eindelijk The Sims hebben. Het werd je ontsnapping aan de werkelijkheid. Als je Sims speelde, hoefde je niet te denken aan wegrennen op de speelplaats of de ballen die ‘per ongeluk’ in je maag of tegen je hoofd werden gegooid. Hoefde je ook niet te denken aan alle keren dat die ene kerel aan de overkant van de straat meeliep en je uitschold voor de hele straat. Waar iedereen het kon horen. Elke dag werd je onzekerder. Wat kan ik goed? En waarom reageer ik overal zo gevoelig op? Wat is er mis met mij? Avonden gehad dat je met je gezicht huilend in je kussen lag omdat je zo graag erbij wilde horen. Lieve schat, er was niks mis met jou. Als je ziet wat ik nu zie, zou je zoveel anders kijken naar de dingen. De manier waarop je anderen altijd wilde helpen. De fantasie en schrijfstijl die je al had toen je tien was. Ik zou zo graag teruggaan in de tijd en vertellen hoe trots je daarop mag zijn.

Tijd voor het middelbaar! Een frisse start, geen mensen die je kenden. Een nieuwe klas. Maar het eerste middelbaar was geen evident jaar. In het begin klikte alles tussen jou en je klasgenoten. Later in het jaar niet meer. In een klas vol merkkleding en make-up, hoorde jij niet thuis. Want jij was niet zo. Broeken die jij mooi vond en zij lelijk, verdwenen achteraan op de plank in de kleerkast. Je favoriete truien kwamen niet meer buiten. In de turnles werd je als laatste gekozen want jij gooide toch altijd naast het net. De meisjes van je klas omcirkelden je vaak tussen de lessen door om beledigingen te roepen, want samen waren ze sterk. Toch was er in het eerste jaar een lichtpuntje. Je leerde F. kennen. Het meisje waar je toen bevriend mee raakte, en meer dan tien jaar later nog steeds bevriend mee bent. Jullie steunen elkaar nog steeds door dik en dun. Samen kunnen jullie de wereld aan en dankzij elkaar komt het met elke moeilijke periode wel goed.

In het eerste middelbaar ging het bergaf. Je was toen ook al een fervent lezer, want lezen was je ontsnapping van de wereld. Tot een paar meisjes van de oudere klassen je ontdekten al lezen op de speelplaats. Terwijl je wachtte op je vriendinnen tot ze op school kwamen. Toen aan het licht was dat je ook een gamer was, kwam het volgende scheldwoord. Nerd. Verdrietig stak je je boek weg en verborg je dat je graag Sims speelde. Thuis las je nog steeds heel veel. Maar als je wist wat mensen daar eigenlijk van vonden, verdween ook het lezen naar de achtergrond. Samen met mama en zus ging je nog steeds regelmatig naar de bibliotheek. Maar het lezen slonk weg. Boeken bleven steeds vaker ongelezen in de kast staan. De CD van The Sims bleef in zijn doosje zitten en de hoes van het doosje begon stof te vangen. Je hart brak want elke dag werd je uitgescholden. Er waren dan wel geen pesters meer die je achterna zaten. Maar woorden snijden nog het meest van al. Je vermande je elke keer als iets je kwetste, want huilen is voor watjes. Als leerkrachten vroegen of alles goed ging, glimlachte je en loog je. Want klagen is voor losers. Wat wilde je er graag bij horen. Veel vrienden om je heen hebben, elk weekend mee gaan shoppen. De waarheid was dat niemand dat deed. De vrolijke goedlachse Nikita verdween naar de achtergrond. Mee met de leesboeken, mee met het tekenen en mee met het gamen. School werd een gevangenis waar je elke dag 7 uur moest doorbrengen. Elke dag vrat de onzekerheid aan je. Mensen om je heen zeiden dat je je maar moest vermannen, een beetje sterker worden. Een dikkere huid kweken en die gevoeligheid afleren. Maar lieve schat, gevoeligheid is niet iets wat je kan afleren. Je bent wie je bent. Een paar jaar later ontdekte je dat je hoogsensitief bent en word je trots op die eigenschap. De dag van vandaag nog steeds. Gelukkig heb je die gevoeligheid nooit echt opgegeven (wat niet mogelijk is) want nu is het je grootste kracht en je leider in het leven. Maar wat zou ik je graag vertellen hoe mooi het is om zo mee te leven met de wereld, om alles zo diep te voelen. Dat is geen schaamte, dat is een kracht. Tegen het einde van het eerste middelbaar ging het beter, je kreeg vrienden in de andere klassen. Mensen die je accepteerden. Sommige van die mensen spreek je nog steeds heel regelmatig. Je twee beste vrienden heb je toen leren kennen. Ze zijn nog steeds je beste vrienden.

De jaren erna verliepen iets beter. Dankzij een goeie leerkracht kwam F. bij je in de klas, waardoor je iemand had om op te rekenen. Je had een klas die je iets beter accepteerde en het leven werd beter. In het scheldwoord ‘nerd’ ging je een soort trots vinden. Nog steeds. De dag van vandaag ben je nog steeds een nerd, maar wel een trotse. De jaren erna ging je terug meer lezen, schreef je verhalen en ontwikkelde je eigen kledingstijl. Die eigenlijk niet zo heel veel afwijkt. De liefde voor creativiteit ontwikkelde zich steeds meer, en je wist dat dat een van je grootste passies ging worden. Fast forward naar later, het komt echt goed. Na het vijfde middelbaar in verzorging besloot je van school te veranderen vanwege je opleiding. Een nieuwe school in een andere stad. Spannend. Maar het voelde juist.

Toen je daar in het vijfde kwam, was je bang en onzeker. Maar de klas die je daar kreeg was fantastisch. Ineens was je niet meer de nerd van de klas, maar de slimste van de klas. Klasgenoten vonden het cool dat je per jaar meer dan 75 boeken verslond. Ze betrokken je in hun grapjes, en je ontdekte wat je het aller gelukkigst maakt in de wereld. Illustratief tekenen. Het waren drie geweldige jaren die voorbij zijn gevolgen. Aan die klasgenoten, bedankt. Jullie waren mijn reddende engelen. Ineens was ik niet meer raar maar gewoon Nikita. Met haar eigen karaktertrekken, gekkigheden en imperfecties. In 2017 start je je blog op (toen nog met een andere naam) en door de jaren heen leer je de community mensen kennen daar. Stuk voor stuk lieve mensen die je waarderen om wie je bent.

Als ik mezelf een paar adviezen zou kunnen geven doorheen mijn hele schoolcarrière. Wees trots op wie je bent. Omarm die gevoeligheid, omarm die nerderige kant. We zijn nu 2021 en het zijn juist die dingen die jou nu zo trots maken. Je liefde voor lezen, het feit dat je je helemaal kan verliezen in het proces van schrijven. Dat je je zo boos kan maken als Mario Bros weer eens naast het platform springt. Wat mensen ook zeggen. Hun mening doet er niet toe. Of ja, eigenlijk wel. De mening van de mensen heel dicht bij je doet er toe. Maar op het eind van de dag moet je het met jou doen. Voor je hele leven. Zorg dat het iemand is waar jij blij mee bent. Dat je de dingen doet die je gelukkig maken, die de magie in je hart elke dag aanwakkeren. En als jij net als ik zoveel gepest meegemaakt hebt of meemaakt, geef ik je een dikke knuffel. Je bent niet alleen, ook al voelt dat wel zo. Maar geloof me, op een dag ontmoet je ‘jouw mensen’.

Aan alle kiddo’s die mij ooit hebben uitgescholden, beledigd of vernerderd hebben; bedankt. Dankzij jullie ben ik geworden wie ik ben. Ik heb jullie vergeven, maar ik kan jullie niet het ergste toewensen. Zo ben ik niet. Ik wens jullie het beste toe in jullie leven.

Heb jij ooit met pesten te maken gekregen?

Normaal doe ik niet aan PS of notities. Maar wat ben ik ongelooflijk trots geworden op mijn groei. Zoveel warmte in mijn hart na dit te schrijven. Ik denk dat dit een van de bijzonderste dingen is die ik al heb geschreven ♥