Hi allemaal! Ik ben dit eigenlijk aan het uitwerken vlak voor ik ga slapen, gewoon om mijn hoofd te legen. Vroeger zou ik zeggen; ga maar slapen want dat scherm is slecht voor je ogen en slaaphormoon. Maar afschrijven is een van de beste medicijnen bij mij. Daarom werkt m’n blog zo goed voor me. Negeer dit als je er geen zin in hebt, haal er steun uit als je je hetzelfde voelt. Weet vooral dat je niet alleen bent. Weet ook voor je begint te lezen, mijn usual optimisme zal niet echt aanwezig zijn vandaag. Just so you know 😉
Twee jaar geleden. Toen was het meeste nog koek en ei. Vandaag kwam ik een stukje tegen uit de conference van Kamal Karmach (hou van diene kerel!) over het afgelopen jaar. Over 2020 dan bedoel ik. Hij vertelde over 2019. Hoe ons grootste probleem toen Anuna was. Mijn mening over de klimaatspijbelaars laat ik hierbuiten, zo gaan we niet beginnen. Twas maar eens tonen waarover het ging. Tis nen komiek dus je moet het met een korreltje zout nemen. Maar doordat hij dat zei besefte ik ook dat toen alles koek en ei leek. Niet dat het zo was, verre van. Maar die tijd zonder mondmaskers? Zonder coronapass of zelftesten. Ze zijn nodig eh, versta me niet verkeerd. Ik ga niet zeggen dat ik niet geloof in het virus en dat die cijfers leugens zijn. Ik zou niet durven. Mijnen beste maat werkt in de zorg dus ik heb zoveel respect voor de zorg. Niet alleen door hem, maar in het algemeen.
Ik weet nog hoe ik in het begin van de eerste lockdown tegen mijn klanten aan de kassa zei dat we ‘allemaal een paar maand op ons tanden moesten bijten’. Omdat ik hen wat moed wilde geven of de verdrietige mensen een duwtje in de rug wilde geven. Zo ben ik. Niemand had gedacht dat we hier nu nog zouden zitten. In België was het terug overleg, alle grote mannen kwamen weer samen om nieuwe regels vast te leggen. Het is de avond van 17 november. En op zich, ik ga niet veel uit en ik zit ook niet constant op café dus eigenlijk zou ik er niet zoveel last van mogen hebben. Doe ik ook niet. Ik vind het natuurlijk wel erg dat die regels nodig zijn. Maar een chronische ziekte zet heel veel dingen in perspectief en het dwingt je te kijken naar wat er wel is. Anders is er geen leven mogelijk. Daarom laat het me koud. Toch vreet het aan mijn mentale gezondheid. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor anderen.
De besmettingen komen steeds dichterbij, mensen die ik ken worden ziek. Gelukkig nog niemand die echt op intensive care heeft gelegen. Maar het maakt me bang. Ik ben een risicopatient. Ik heb minder goeie longen. De afgelopen weken heb ik al een paar keer echt een mental breakdown gehad omdat ik zo bang was. De angst vreet me echt op. Een vrijdagmiddag ben ik overstuur vertrokken naar het werk en heb ik mezelf op de trein bij elkaar geraapt om enigszins met een deftig gezicht achter mijnen kassa te staan. Ik kan dan wel veel ‘zagen’ dat het leven zwaar is of ik het moeilijk heb, maar dat betekent niet dak mijn leven beu ben. Ik ben bang voor besmet te raken. I’ll admit, in mijn weekoverzichtjes passeert nog regelmatig een uitstap of dat ik iets ben gaan drinken of eten. Ik weet niet of mezelf opsluiten uit angst de goeie oplossing is. En ik let wel op natuurlijk, de plekken waar ik ga zijn nooit te druk. Maar toch, het maakt me bang. Bang om besmet te worden, bang om zelf aan allerlei kabels en baksters op de IC te raken. En niet alleen van dat. Ik heb al genoeg dierbaren gezien aan kabels en baksters. Dat beeld is hartbrekend. Het idee dat mijn zus of moeder aan mijn bed staat met dat beeld. Het idee dat hun dat breekt, breekt mij.
En niet alleen perse voor het feit dat ik kan sterven. Zelfs al overleef ik het, veel mensen behouden klachten. Vermoeidheidsklachten, ademhalingsproblemen en nog andere dingen waar ik nu even niet aan kan denken. Kga het ook niet opzoeken want dan gaan mijn hersens ontploffen sebiet. Ik heb al gezondheidsklachten en hoewel ik mijn pollekes kan kussen want ik heb nog een vrij normaal leven, ik wil niet dat ze nog erger worden. Ik ben al bang voor de dag dat mijn ziekte daar zelf voor zorgt. Gezondheid is zo kostbaar en ge beseft het pas als het kwijt is. Laat dat ook een mooie les zijn die we uit de pandemie kunnen halen. Mensen denken altijd dat ze machtig zijn en alles aankunnen. Maar zonder goeie gezondheid hebt ge niks aan u macht of rijkdom.
Niet alleen voor mezelf. Het verdriet van de mensen om me heen breekt me ook. Ik leef altijd met de hele wereld op mijn schouders. Wat niet zou moeten, want ik moet hem niet alleen dragen. Net zoals vorige keren. Mensen die hun zaak moeten sluiten, mensen die dierbaren moeten afgeven, mensen die moeten leren omgaan met blijvende klachten. Ouderen die hun kleinkinderen niet mogen zien. Ik leef altijd veel te hard mee met anderen, en das een vloek en zegen tegelijkertijd. Voor nu zou het een beetje minder mogen wel. Maar kort samengevat: de angst vreet me op en tis moeilijk. Maar das oke. Moeilijke tijden mogen er ook zijn. En tis absoluut geen evidente periode om in te zitten. Voor niemand.
Mocht ge u ook zo voelen; laat vooral u verhaal los in de reacties als het oplucht. Ik zal mijn best doen om er een steunend antwoord op te geven of een duwtje in de rug te geven. Maar weet dat ge niet de enige bent die het moeilijk heeft hiermee. Je bent nooit alleen. Keep going. Ook deze pandemie is niet voor altijd.
Dikke knuffel ❤️
Net als jij ben ik een risicopatiënt, voornamelijk door mijn longen. Ik geloof in het vaccin dat ik gekregen heb en dat het me beschermt, maar niemand weet hoe lang die bescherming zal blijven duren. Op kantoor, waar ik nog verplicht deeltijds aanwezig moet zijn ondanks de officiële regels, nemen de collega’s het allemaal niet zo nauw qua voorzorgen. Een mondmasker dragen ze wel in de gangen en liften e.d., maar dat is het dan ook. Als ze zelf een contact hebben gehad met iemand die besmet is, lijken ze daar niet veel aan te doen. Ze isoleren zich niet bijvoorbeeld. Daar word ik echt ambetant van. En dan kijken ze naar mij alsof ik onterecht bang ben en begin te panikeren. Het lijkt wel als vechten tegen de bierkaai. Daar heb ik het toch echt moeilijk mee, dat zoveel mensen de ernst niet lijken in te zien en geen begrip kunnen opbrengen voor mensen die er niet gerust in zijn.
Ik begrijp je helemaal. Mijn collega’s nemen de maatregelen wel op, ik werk in een supermarkt dus we zien echt hee l veel mensen per dag. Dus dan moet je wel. Maar net dat beangstigt mij ook. Mensen die lak hebben aan de maatregelen en zo anderen aansteken. Voor hen is het misschien met het vaccin uitzieken, wat ook niet leuk is natuurlijk. Voor ons als risicogeval zijn de gevolgen veel erger. En normaal kan ik het gedrag van anderen loslaten, maar dit is gevaarlijk voor mij. Dus ik denk dat die paniek en angst wel terecht is, zowel als voor jou en mij. Dikke veilige knuffel op afstand ❤️
Dankjewel! Ik word ook verplicht om nog deels naar kantoor te komen en dan is het gewoon echt wraakroepend om daar tussen collega’s te zitten die het zich niet aantrekken…
Je moet het natuurlijk allemaal kunnen blijven betalen, maar ik heb mijn ouders maar weer even aangezet om een voorraad van bepaalde levensmiddelen aan te leggen, want eigenlijk (ik hoop dat ik er naast zit, maar ik betwijfel het) voorspel ik nu al tegen midden Januari 2022 een nieuwe lockdown.
Je hoeft eigenlijk niet eens zover te zoeken waarom, besmettingen blijven maar stijgen en als je kijkt (als je’t mag geloven) dat er dadelijk 25 mensen sterven aan Covid, wat gigantisch veel is én héél veel mensen en jongeren zijn nogal egoïstisch van waard en denken dat het allemaal wel meevalt en dan toch uitgaan/op reis gaan/feestjes houden… Tja, dan weet je zo al wet er zit aan te komen hé.
Héél veel mensen kunnen zich gewoonweg niet bedwingen én aan regels houden. Schoonste voorbeeld is die rellen in Nederland met vernielingen van politie voertuigen, fietsen en auto’s in brand steken. Zoiets zie ik bij ons in België in Brussel ook nog wel gebeuren én het geeft weer, dat m’n eigenlijk qua overheid en regels, nog niet hard genoeg is.
En dan heb ik het nog niet over het geleuter aangaande de verplichting van vaccinatie in de zorg, met ontslag tot gevolg voor staalharde weigeraars, dat lijkt me zo vanzelfsprekend dat ik niet snap dat m’n daar nog woorden aan vuil maakt…
Zonder pessimistisch te doen, ik denk ook dat we nog een keer in lockdown gaan raken. Er zijn maatregelen opgelegd voor de kerstmarkten en veel evenementen, maar toch. Mensen kunnen er zo gemakkelijk mee sjoemelen. En ze gaan het doen ook. Ik zeg altijd dat mensen maar moeten doen wat ze willen, maar dit schaadt veel meer mensen dan enkel hunzelf. Maar sowieso die rellen en alles in brand steken lost niks op. Integendeel. Ondertussen hebben we al een protest gehad in Brussel, aangezien ik mijn reacties altijd laat beantwoord. Ik ga zelf geen meningen rond politiek of vaccins delen op mijn blog of in de reacties. Ja, ik heb een mening maar ik wil niet dat mijn reactiegebied verandert in het reactiegebied van HLN. Maar uiteraard ben jij vrij om je mening te geven 🙂
Het komt inderdaad allemaal weer akelig dichtbij. Ik dacht dat het nu zo stilaan wel beter zou gaan, maar integendeel. Ook bij ons zijn er meer mensen die we kennen ziek, en het gaat van geen symptomen tot écht ziek (ondanks vaccinatie). Dat vind ik eigenlijk het vieze: dat je besmet kan zijn zonder symptomen te hebben. En daar heb ik net het meeste angst voor: niet persé om zelf ziek te worden, maar om het onbewust door te geven aan anderen…
Maandag start het telewerken weer, en ik kijk er met een gemengd gevoel tegenaan. In 2020 is dat, samen met de sluiting van de scholen vooral, een grote trigger geweest voor mijn burn-out. Ik voel me nu stukken sterker, maar ga toch waakzaam moeten blijven.
Heel veel goeie moed daar, het gaat inderdaad ook wel weer voorbij. Ooit, of zo :-).
Ja inderdaad! Dat vind ik ook een eng idee, dat mensen ziek kunnen zijn zonder het te beseffen. Ik ga het waarschijnlijk wel voelen als het zo is, maar toch. Heel stiekem ben ik daar ook bang van, dat ik mensen aansteek zonder het zelf te weten. Tis een moeilijk virus en een onderkruipertje.
Ik versta ook dat je met een gemengd gevoel tegen het telewerken opkijkt. Ik duim heel hard voor je dat alles goed blijft lopen. Want een burn-out is zwaar maar vaak is het door factoren waar je zelf weinig invloed op hebt. Tis in elk geval wel goed dat je waakzaam blijft. Ik denk dat dat ook het enige is wat je kan doen. Ik wens je veel succes en sterkte de komende tijd. En ook goeie moed voor jou!
Het komt veel te dichtbij nu vind ik. En dat samen met het feit dat we zoveel maanden verder zijn en eigenlijk niet veel verder staan weegt door. Ook hier een immense angst om besmet te raken en andere mensen te besmetten. Dus ja, wij proberen onze contacten zo veel mogelijk te beperken en de regels zo goed mogelijk te volgen. Maar eerlijk is eerlijk, het weegt ook hier soms heel zwaar door.
Ik kan me perfect aansluiten bij wat je vertelt. Het begint een beetje als een tunnel zonder eindlicht te voelen. Het heeft aan de andere kant wel iets troostends om te weten dat ik niet de enige ben die bang is. Dikke (coronaproof) knuffel aan jou!