Hi allemaal! Hoe ga ik eens beginnen aan mijn verhaal vandaag. Ben de laatste tijd ergens achter gekomen, iets wat eigenlijk een schoon werkpuntje is. Tis te zeggen, het zal met de tijd (en eigenlijk nu al) noodzaak worden. Hulp leren vragen. Nu moet ik ook zeggen dat de gedachten waarom ik hulp nodig heb ook niet altijd de gemakkelijkste zijn en dat ik mezelf wel ergens begrijp. Maargoed ik dacht ik gooi er iets over online. Wie weet hebben anderen er ook iets aan.
Hulp vragen. Tis iets wat ik dacht dat ik goed kon. Ik hoorde dat ook altijd van mensen om me heen. Mensen die zeiden tegen mij van: wauw, gij kunt zo gemakkelijk hulp vragen. Op zich is dat ook geen leugen. Als ik merk dat het mentaal scheef zit heb ik er weinig moeite mee om een sessie in te plannen bij een psycholoog. Nooit gehad ook. Vroeger ook niet om naar een leerkracht te stappen om er eens over te babbelen. Allee ja, ergens wel want ik wilde dan ook niet de zaagleerling zijn. Al weet ik wel nu met later verstand te kweken dat leerkrachten sowieso niet op die manier naar mij keken. Als ik merk dat er aan mijn lichaam iets scheef zit heb ik ook weinig moeite ermee om een afspraak in te plannen bij mijn arts. Het helpt ook wel dat die mens al heel mijn leven mijn huisarts is maar kom. En toch zit ik hier nu een stukje te typen over ik die het moeilijk vind om hulp te vragen. Mensen hebben me al omschreven als koppig, als iemand die haar plan koste wat het kost alleen wil trekken. Het is niet dat ik me te goed voel om hulp te vragen of echt zo koppig ben. Het zit vrees ik iets dieper dan dat. Een stukje wat moet verwerkt worden.
Euhm, laten we zeggen dat het nogal confronterend is om op je 24 jaar met van alles hulp nodig te hebben. Ik weet dat er mensen zijn die mijn leeftijd hebben en het veel erger hebben. Die bedgebonden zijn of rolstoelgebonden. Ik vind het moeilijk. Een tijdje terug kreeg ik het plastiekje van mijn macaroni (ge weet wel, zo’n kant en klaar voor in de oven) niet los omdat op dat moment mijn vingers veel pijn deden en ik er de macht niet voor had. Nu ligt dat niet perse aan mij, sommige plastiekjes zijn gewoon lastig. Toen vond ik dat grappig maar nu ik er later op kijk vind ik het ook eng. Dat ik bij zulke kleine dingen al hulp moet vragen. Gelukkig zijn dat soort dingen niet dagelijks, en ik hoop dat de tijd dat dat wel zo is nog lang wegblijft of dat bij mij gewoon niet gebeurt.
Ik weet ook dat er heel veel mensen om me heen met plezier er zijn voor me. Van de week vroeg ik aan mama of ze mee wilde boodschappen doen zodat ze kon helpen dragen. En zo was ik toch fysiek in de winkel geweest. Want ik bestel vrij vaak boodschappen de laatste tijd, maar ik ga gewoon ook zelf graag fysiek naar de winkel. En ik was blij dat ik dat gedaan had want het was niet mijn beste dag toen en het was ook wel gezellig onderweg. Nadien zei ik tegen haar dat ik het soms lastig vind om hulp te vragen. En haar antwoord was heel simpel: ge weet dat als ge iets nodig hebt, je maar moet roepen. En ik weet dat inderdaad; Want dat hebben al zoveel lieve mensen aan me gezegd. Ik wil gewoon niet constant iedereen moeten ambeteren met mijn ‘problemen’ zal ik maar zeggen. Hoewel ik weet dat zij dat totaal niet als ambeteren zien maar juist als iemand steunen die het moeilijk heeft. Het is een klein gevecht in mijn kop soms maar ik ben er aan aan het werken. Die boodschappen is er al een bewijs van.
Tegerlijkertijd is het ook gewoon zever dat ik zulke dingen denk. Want ik ben de eerste die opspringt als er iemand in nood is. Allee ja, voor zover dat kan. Het is niet altijd mijn beslissing of ik kan helpen of niet. Soms heeft de superheld ook hulp nodig. Het is niet voor niks dat meeste grote helden een sidekick hebben. Maargoed, ik zal het wel leren met de tijd. Hoop ik.
Hebben jullie moeite met hulp vragen?
Leuk dat je hier een stukje over schrijft! Ik ben zelf ook echt niet de beste in hulp vragen. Vroeger vond ik dat nog een stuk erger om te doen dan tegenwoordig. Wat ik in die jaren wel heb gemerkt (of geleerd, hoe je het ook noemen wil), is hoe groter ik het voor mezelf maak, hoe moeilijker het wordt om hulp te vragen. Ik probeer nu dus meteen te vragen (dan blijft het klein en geen big deal) en bedenk me dan ook elke keer dat ik ook heel graag iets voor anderen doe. En dat ik dat juist ook fijn vind vaak, omdat het mij ook een goed gevoel geeft om iets te kunnen betekenen voor iemand. Sinds ik er zo naar kijk gaat het me een stuk gemakkelijker af 🙂
Dankjewel! Wat je zegt is wel waar. Hoe groter je het in je hoofd maakt of hoe langer je wacht, hoe moeilijker het wordt. Want dan heeft het stemmetje in je hoofd de kans om allerlei tegengewicht en domme commentaar te geven. Ik heb net als jij geleerd dat als ik hulp nodig heb het meteen te vragen want vaak staan de mensen voor me klaar en helpen ze met plezier en liefde en is het direct opgelost. Dat maakt het ook makkelijker. Bij mij heeft de gedachte dat welke grote superheld je ook altijd bent, iedereen wel eens hulp nodig heeft. Met de tijd leer ik het wel hoor, het is een proces van vallen en opstaan 🙂
Dat blijf ik moeilijk vinden. Ik wil zo veel mogelijk zelf doen vermits ik niet kan gaan werken en daardoor het idee heb dat ik thuis mijn plan moet kunnen trekken. Ook al besef ik ergens dat het een idiote redenering is toch is dat één van de redenen waarom ik niet snel om hulp zal vragen en eigenlijk is dat zo stom. Toen ik gisteren naar de winkel wilde fietsen (die ligt heel dicht bij ons maar vermits boodschappen zwaar zijn en die fiets grote fietszakken heeft ga ik steeds met de fiets) merkte ik pas dat mijn fiets daar niet stond. Ik wist het hoor want manlief had hem een dag eerder in de garage gezet zodat hij niet in de weg zou staan tijdens de verbouwingen van onze buurvrouw. Maar hij was dus (per grote uitzondering) eens niet aan het telewerken en zelf krijg ik onze garagepoort niet goed op en toe. Waardoor ik dus besloot om dan toch maar te voet te gaan en alleen niet-zware zaken te kopen. Maar veel kleine dingen wegen samen uiteraard ook best veel en ook al moest ik er niet super ver mee wandelen ik heb er nadien wel een pak meer last door gehad. ’s Avonds vroeg hij me waarom ik niet even bij de buren was gaan aanbellen om te vragen of ze me konden helpen en tja dat was dus zelfs niet in me opgekomen. Er is hier dus ook nog wat werk aan op dat vlak.