Je bent niet je pijn

Hi allemaal! Ik leef al iets meer dan een jaar met chronische pijn. En ondertussen kan ik er al een stuk beter mee omgaan dan toen die eerste dagen. Net als alle andere klachten. Leven met een chronische ziekte is soms een hele boekhouding. Toch zijn er dingen waar ik zeker in het begin heel vaak mee gestruggled heb en dingen die ik graag had gehoord toen ik zelf pas moest leren omgaan met die pijn. Een van mijn doelen bij het schrijven over chronisch ziek zijn is dat mensen die boodschap meekrijgen. Het is zeker niet altijd gemakkelijk

Als je je hele leven vrij gezond bent geweest en weinig kwaaltjes hebt gehad dan slaat het in als een bom als dat ineens weg is. Maar ik denk zelfs al heb je al gezondheidsklachten, dat er nog iets bijkomt is even pijnlijk denk ik. Helaas zitten we ook in een maatschappij die mensen oordeelt op productiviteit en hoe hard je kan werken of gaan. Door chronische gezondheidsklachten is dat soms een probleem. Eentje die niet jouw schuld is welteverstaan. We kunnen er niks aan doen. We kunnen alleen maar ons best doen en zo goed mogelijk onze klachten ‘managen’. Want medicatie en andere trucjes van de foor helpen ook niet altijd. Ik ga beginnen met een verhaaltje om duidelijk te maken waar ik naartoe wil.

In juli 2020 kreeg ik te horen dat ik waarschijnlijk voor altijd pijn zou hebben. Het ziekenhuis heeft dat nog niet bevestigd, maar de klachten groeien en neigen alleen maar meer naar fibromyalgie. Die ‘bom’ kwam hard aan, ik heb het er best wel moeilijk mee gehad. Maar het ging nog. In januari 2021 had ik een slaaptest als een van de onderzoeken. Toen ik na de slaaptest naar huis ging had ik het heel moeilijk. Die week zit nog heel vers in mijn geheugen. Het kwam ineens binnen dat dat allemaal voor altijd kon zijn. Een maand later zei de huisarts ook dat het steeds duidelijker werd voor hem. Hij schreef zwaardere pijnmedicatie voor, die in het begin veel verlichtte maar dat was ook maar tijdelijk. Ik weet nog hoeveel ik gehuild heb, hoe hard ik toen rouwde om wat niet meer terug zou komen. Dat ik me heel verloren heb gevoeld want wat moest er nu gebeuren? Meestal is mijn reactie daarop iets creatiefs doen. Tekenen is meestal de oplossing want dat kalmeert mij. Door de slechte dagen had ik heel veel pijn in mijn pols en tekenen ging daardoor moeilijker. Ik had het gevoel dat ik mijn talent was kwijtgespeeld, dat het was weggewaaid samen met het stuk gezondheid dat kwijt was. Dat had ik met meerdere dingen, ik had het gevoel dat mijn hele identiteit en wie ik ben weg was. Tot een goeie vriendin van me zei dat mijn tekentalent niet weg is, dat ik het tijd moet geven. Dat mijn ziekte niet bepaalt wie ik ben. En ik had het nodig om dat te horen. Op dat moment drong dat niet tot me door, maar nu met de tijd wel.

De taboes of vooroordelen van de maatschappij zullen je soms doen voelen alsof je ziekte of pijn het enige is wat nog overschiet van je. Dat is niet zo. Stilletjes aan voelde ik mijn humor en goedlachse karakter terugkeren. Een ziekte of pijn heb je, maar dat ben je niet. Dat jij gezondheidsklachten hebt zegt alleen waar je rekening mee moet houden of dat er iets niet klopt in je lichaam. Maar het zegt niks over jou. Het zegt bij mij niks over hoe goed ik kan tekenen of hoe goed ik ben in schrijven. Net als bij jou. Wie je bent wordt niet bepaald door die pijn. Dat jij een goed mens bent, verandert niet. Het is iets om rekening mee te houden, meer niet. Het bepaalt ook niet of je een goeie moeder bent of een goeie vriend of vriendin. Een ziekte neemt je identiteit niet af. Misschien voelt dat wel zo en zeker in het begin. Ik weet dat dat heel moeilijk is. Maar met de tijd zal je jezelf terugvinden onder het verdriet, onder de verwerking en de pijn. De persoon die je bent, zit daar nog ergens. Je ziekte zal misschien niet genezen, maar de persoon die onder het stof zit of diep in een gat wel. Die komt wel terug. Take your time. Maar net als iedere ingrijpende gebeurtenis zal het ook een indruk op je achterlaten, een litteken van verdriet. Dat is oke. Een chronische ziekte krijgen is zwaar en het acceptatieproces is lang. Maar het is oke.

Zolang je niet vergeet dat onder die pijn, vermoeidheid of welke andere gezondheidsklachten dan ook, een persoon zit. Iemand die het waard is om van te houden. Het zegt niks over jouw waarde. Want als jij elke dag overleeft met een ziekte en die managet en een leven opbouwt. Dat is niet iets waar je je om hoeft te schamen, dat is iets waar je trots op mag zijn. Je hebt inderdaad niet veel andere keuze dan het ermee doen, maar het is een dagelijkse strijd die velen onderschatten.