Echtheid, ook online

Hi allemaal! Ik blog zo’n vijf jaar ondertussen, als je de tijd dat ik een boekenblog had niet meetelt. Die ging vaak ook niet echt op de persoonlijke dingen, was echt wel puur over boeken. Daarom ben ik eigenlijk niet zo heel lang na die stopzetting op Hoogsensitieve Held beginnen bloggen. Ik mistte een plekje om mijn zorgen kwijt te kunnen. Ik vind echtheid en realistisch zijn online heel belangrijk. Voor mezelf, maar ook voor anderen. De laatste tijd merk ik dat het me parten speelt hoe ‘gemaakt’ blij de media bijna is. En ik ga er zo in een twee drie ook niks aan kunnen veranderen, maar toch ben ik hier. Elke klein duwtje kan een hulp zijn voor iemand.

Ik was ook ooit zo. Als iets slechts gebeurde maskerde ik het het liefst meteen. Want ik ben het meisje dat altijd lacht, altijd positief is. Ik denk niet perse dat mensen mij daar minder serieus door nemen, de meeste mensen vinden het juist dapper dat ik na zoveel shizzle nog altijd het lef heb om te durven dromen over de mooie dingen des leven of dat ik nog altijd mensen onvoorwaardelijk liefheb ondanks dat mijn hart al zo vaak in scherven tegen de grond is gegooid. En dat is een zachtheid of een kracht die ik ook niet kwijt wil. Ik hou van mijn positiviteit, mijn ability om toch altijd maar te geloven in het goede in de mensen, in het leven of in situaties. Het lukt me niet altijd, maar ik ga dapper door.

Toch ben ik ook niet altijd de meest optimistische mens ter wereld. En eerlijk? Ik denk dat niemand dat echt is. En hoe mooi het ook is om van alles het lichtje te zien, is het net zo belangrijk om de donkere schaduw te erkennen. We zijn mensen, geen robotten. Er zijn nu eenmaal periodes zo niet jaren waarin je je heel slecht voelt. Maar de perfectie van socials duwt dat beeld weg met allerlei trucjes. Filters, foto’s worden gecropped om de slechtere hoekjes weg te werken. We maken duizenden selfies en kiezen er vervolgens de perfecte uit. Het meest ironische van al is dat ik het zelf ook heel vaak doe. Maar dat komt meer door privacy denk ik. Ik leef met anderen samen in een huis en niet alles kan zomaar online op mijn blog gesmeten worden. Maar de wegen waar ik wel echter kan zijn online grijp ik graag met twee handen aan. Ik schreef de laatste tijd al vaker over mijn mentale gezondheid. Hoe die nu echt in een dal zit. Ik zit niet perse in een dal, het is gewoon moeilijk op dit moment. Ik ben dingen aan het verwerken die me heel veel pijn hebben gedaan en dat kost nu eenmaal tijd. Ik verwacht ook niet dat dat allemaal ineens klaar zal zijn komende week. Maar ik doe mijn best en meer dan dat valt er ook niet te doen.

Ik weet ook wel dat niet iedereen alles online kan gooien. Soms zijn er echt te veel partijen bij betrokken Maar ik denk dat het tijd is dat we stoppen met die ‘poppenkast’ online en plek maken voor een plek waar mentale gezondheid iets bespreekbaar mag worden. Want nog veel te vaak word je raar aangekeken. Het gaat volgens mij de goeie kant op hoor. Het feit dat ik me comfortabel voel om hierover te schrijven is al iets want dit zou ik vroeger niet gedurfd hebben. Zal ook wel met een paar andere factoren te maken hebben dan alleen mentale gezondheid die online steeds meer een stem krijgt. Maar toch, het is een stap in de goede richting. Ik deel ook niet altijd de rauwe versie van mezelf, sommige dingen zijn ook gewoon echt te persoonlijk. Of sommige dingen voel ik keihard maar weet ik dan niet hoe ik hier kan vertellen. In de tijd dat ik bijna geen hand durfde uit te steken naar hulp of wilde zeggen dat het niet goed ging was ik vooral bang want mensen hebben het vaak toch erger dus wat zou het er bij mij toe doen? Doorbijten en doorgaan. Maar zoveel mensen denken zo. Eigenlijk is een mentaal probleem al erg genoeg als je er last van hebt. Dat is de norm die er zou moeten zijn. Er zou geen weegschaal of percentage moeten zijn. Als het jou dwars zit of jij er last van hebt is het al genoeg om ermee aan de bel te trekken. En ik denk ook als we dat allemaal samen beginnen te doen het misschien wel beter kan worden. Misschien ook niet, misschien is dit een te grote geromantiseerde droom. Maar ik weet in elk geval dat het meer bespreekbaar moet worden. Dat het normaal moet worden om te zeggen dat het niet goed gaat.

Ik ben het ook vooral zo moe, dat ideale plaatje dat online constant in je strot wordt geduwd. Ik ben er zelf ook verantwoordelijk voor, ik weet het. Mensen met perfecte instagramfeeds vol met vakantiefoto’s en foto’s van de lachende kindjes op een warme zomer in de tuin. Het is kind of tegenstrijdig dat ik dit zelf zeg want ik doe er vaak aan mee. Het zal ook wel weer een dingetje in mijn hoofd zijn. Stilletjes aan leer ik praten over wat me dwars zit, doordat mensen naar wie ik opkijk dat ook beginnen doen. Het is het begin van een betere wereld hoop ik. En als jij dit leest en in gevecht bent met vele demonen; je bent nooit alleen. Laat alleen al mijn blog daar maar een mooi teken van zijn.