Dingen die ik (opnieuw) leerde over mezelf

Hi allemaal! Na jaren survival (dit klinkt of ik in de wilde bossen heb gezeten voor zeven jaar ofzo), ben ik aan het leren wat ik wel of niet wil, wie ik wil zijn. Los van overleven, people pleasen en andere dingen die tot stand zijn gekomen tijdens mijn trauma. Het is geen gemakkelijke taak, maar tegelijkertijd ook wel een hele mooie. Om mezelf wat te helpen maakte ik dit lijstje. En ter inspiratie voor andere mensen die in hetzelfde schuitje zitten; je bent niet je trauma, jij bent vooral jij. En die gedachte helpt mij ook om mezelf niet kwijt te raken in het proces van verwerking.

⭐️ Dat ik gevoelig zijn nog steeds amazing vind

Ik heb er op mijn blog nooit echt een groot geheim van gemaakt dat ik gevoelig ben. De naam van mijn stukje internet duwt het zelfs recht in je gezicht. Ik schreeuw het ook vaak van de daken dat ik daar trots op ben. Het zal mij waarschijnlijk vaker een gebroken hart opleveren dan de gemiddelde mens, maar toch zou ik het niet willen ruilen. Het maakt me wie ik ben. Ik was ook heel bang dat ik die gevoeligheid te danken had aan mijn trauma, en ik ben denk ik nog te verdrietig of te boos om daar dankbaar voor te zijn. Maar ik denk dat als ik na alle dingen die ik heb doorgemaakt met de mensheid nog altijd zo gevoelig kan zijn, dat dat juist een kracht is die ik aan mezelf te danken heb.

⭐️ Happy Socks is een van de beste ontdekkingen van het afgelopen half jaar

Als je mij een jaar geleden had gevraagd welke kousen ik aan had dan had ik eens mijn wenkbrauw opgetrokken en waarschijnlijk was het antwoord dat ik grijze, witte of zwarte sneakersokken aan had. Heel lang heb ik die heel graag gedragen omdat ik dat heel mooi vond in combinatie met bepaalde broeken. Ik denk dat iedereen zijn mening heeft over Happy Socks en sommige vinden het afschuwelijk om felle kleuren of patronen te zien onder broeken maar ik vind het heel erg leuk. Ze zijn vrolijk en vaak maken ze mijn dag als klein lichtpuntje. Ergens gezien probeer ik dat ook mee te geven aan de wereld. Dat er altijd iets is om mee te lachen en dat er altijd dingen zijn om dankbaar voor te zijn. Het is begonnen met drie paar dat ik vond in de Zeeman en nu heb ik ondertussen 86 paar sokken. Ongeveer dan, ik heb ze nooit echt geteld natuurlijk.

⭐️ Ik hou van koken

Koken en bakken vind ik beide heel erg leuk om te doen. Ik deel het dan wel niet zoveel op mijn blog omdat ik niet van plan ben hier recepten te delen (zeg ik nu, we gaan zien over zoveel jaar). Maar ik geniet er oprecht van en zeker sinds ik manieren heb gevonden om spoonie-vriendelijk te koken (koken op moeilijke dagen, fysiek of mentaal bedoel ik dan). Ik kook ook niet elke dag vers, maak u geen illusies. Maar experimenteren in de keuken en dan ontdekken dat ik een nieuw succesrecept heb gevonden is heel leuk. Als er iemand mee eet krijg ik ook altijd te horen dat ik goed kan koken dus ook dat is heel leuk. Vroeger in school had ik een haat liefdesverhouding met de kooklessen, toen ik nog niet in publiciteitsgrafiek zat. Maar dat was omdat ik wist dat er ergens een leerkracht in de buurt was om te oordelen. En niks daartegen, maar ik functioneer een stuk minder onder zulke omstandigheden. Thuis kan ik vrij koken op mijn eigen tempo.

⭐️ Sushi is mijn nieuwe favoriete take-away

Sinds kort heb ik een sushi-restaurant ontdekt dat hele lekkere vegetarische sushi maakt. De sushi waar kip in zit eet ik nog wel, maar ik lust geen vis. Best wel grappig voor iemand die geboren en getogen is aan de zee en een stad waar vis echt een delicatesse is. Ik wist dus niet dat het sushi-restaurant in de buurt zulke lekkere vegetarische sushi had. Van een restaurant wist ik het wel want daar ben ik al geweest. En nu heb ik dus om tien uur ‘s avonds goesting in sushi en gyoza. Goed gedaan Nikita.

⭐️ Talen leren gaat me goed af

Nu heb ik denk ik ook wel een taal gekozen die heel erg op de onze lijkt, ik ben via Duolingo Duits aan het leren. Natuurlijk ga ik het pas echt beter kunnen spreken verder in de cursus en door later eventueel ook Duits te gaan lezen. Maar ik merk wel dat in tegenstelling tot wiskunde het veel sneller in mijn hersens gaat en ik veel sneller verbanden leg tussen dingen. Dat is altijd zo geweest maar tis een mooie herinnering dat ook ik talenten heb. Een gedachte die ik wel eens durf te vergeten. Los van het goed kunnen amuseer ik me er ook mee, ik merk dat als er Duitse toeristen in de winkel zijn ik altijd extra mijn oren spits om te kijken of ik iets herken. Nog niet gebeurd tot nu toe helaas. Tegelijkertijd ben ik ook Frans en Engels aan het volgen, maar mijn Engels is al vrij goed. Ik heb zelfs al complimenten gehad van toeristen erover.

⭐️ Dat ik social media blijkbaar toch niet zo belangrijk vind als ik ooit dacht

Het kan goed zijn omdat ik twee jaar geleden bijna iets van elf maanden zonder socials heb gedaan. Maar ik denk dat het ook los daarvan staat. Ik heb nu ook terug die momenten ingeschakeld dat ik maar op bepaalde tijdstippen mag kijken en ik dacht echt dat het een grotere strijd ging worden. Maar het gaat me best gemakkelijk af om me daaraan te houden. Ik vind stories onderhouden heel erg leuk en ik doe dat ook omdat ik het heel leuk vind om na een tijdje terug te blikken daarop en de veranderingen te zien of gewoon glimlachen om kleine herinneringen. Maar verder. Waar ik vroeger zo veel bezig was met een matching feed en de juiste filters boeit het me een stuk minder. De grootste grap van allemaal is sinds ik het losgelaten heb mijn feed ineens qua kleur en stijl keigoed bij elkaar klopt.

⭐️ Praten over mijn problemen is moeilijk, maar het lukt wel

Mensen die mij volgen op mijn socials weten ook dat als ik door trauma (of door mijn ziekte) een stomme dag heb ik dat vaak ook deel. Niet onder het mom van ‘ik heb aandacht nodig’. Al moet ik zeggen dat er altijd wel iemand is die me dan een digitale knuffel stuurt of goeie moed en dat doet me wel altijd goed dan. En ik denk dat dat ook gewoon menselijk is, die nodig hebben. Maar het open zijn over mijn struggles is nog altijd een heel grote drempel. Die ik stilletjes aan aan het bewandelen, beklimmen (?) ben. Voor de mensen die zoals younger me in die situatie zitten en hen hopelijk te kunnen leren dat het oke is om over je problemen te praten. En voor mezelf, want ik hoef dit niet alleen op te lossen. Al hou ik me die gedachte wel heel vaak voor. Iets met de superheld willen zijn die iedereen redt, maar zichzelf niet willen laten redden.

⭐️ Dat volledig Studio 100 me erg gelukkig maakt

Dat ik een enorme liefde heb voor K3 is ook geen geheim. Maar ik heb de afgelopen tijd ontdekt dat het verder zit dan dat. Tis niet zo dat ik nu elke dag op de trein het Ploplied zit te luisteren natuurlijk. Maar vooral Samson en Gert en K3 zijn heel populair sommige dagen. Ik denk dat dat ook wel een beetje een nostalgie dingetje is. Toch bij Samson en Gert. Bij K3 is er weinig nostalgie aan want ik ben niet met HMJ opgegroeid natuurlijk. Ik denk dat Marthe zelfs een leeftijdsgenoot is en anders zeker een generatiegenoot. Ik betrap mezelf er soms op dat ik de afspeellijst van Studio 100 opzet en dat altijd voor een goeie mood zorgt.

⭐️ Series kijken is toch niet zo mijn ding

Ik denk dat ik series kijken vooral heb gedaan als ik geen energie had voor andere dingen en ik denk ook niet dat ik niet nooit meer series ga kijken. Maar waar ik bij sommige van jullie zie dat er elke week eventjes Netflix opstaat of een nieuw programma op VTM (ik zeg maar iets) wordt getest heb ik dat heel weinig. Ik moet zelfs bekennen dat ik het nieuwe seizoen van Stranger Things nog niet aangeraakt heb. Lezen kost me meer energie dan dan een serie, maar in the end merk ik wel dat dat hetgeen is wat me het blijste van al maakt. Begrijp me niet verkeerd, als ik een serie heb die me inpakt (Heartstopper is daar op dit moment een goed voorbeeld van) ga ik echt wel kijken. Maar mijn leesliefde zal waarschijnlijk altijd de overhand hebben.

⭐️ Ik heb een liefde voor (gebreide) truien

Toen ik pas begon met werken had ik een hoodie-verslaving en die was merkbaar in mijn kast. Nog steeds draag ik regelmatig een hoodie. Die dingen zijn gewoon heel comfortabel. En ik heb er sinds maart ook eentje met een lijntekening van mijn zus en ik (als eerbetoon van onze goeie band) dus die is wel het speciaalst van al, samen met mijn 100 dagen trui van het middelbaar. Maar ik merk ook dat ik nu vaker gebreide truien of normale truien draag. Meer nog, ik ben nog steeds bezig met mijn kast meer naar mijn stijl te halen en ik moet mezelf op de vingers tikken als ik een nieuwe toffe trui tegenkom op Vinted want hij past er gewoon niet meer bij.

⭐️ Dat er altijd hoop is ♥️

Jarenlang heb ik (wellicht zoals velen in soortgelijke situaties) gedacht dat dit iets zou zijn waar ik mee zou moeten leven. Dat mijn leven altijd zou bestaan uit overleven, trauma ontwijken. En voel je niet slecht als je dit leest en het jou niet lukt om erover te praten of iets te doen. Ik oordeel absoluut niet. Maar voor mij is het een hele opluchting om te bedenken dat het misschien met heel veel tijd, geduld en liefde wel een beetje beter kan worden. Dat er hoop is. En hoop is soms het enige wat je nodig hebt. En met deze mooie woorden sluit ik dit postje ook af.

Wat is iets wat jij over jezelf hebt geleerd? Het kan zo groot of klein zijn als jij zelf wil delen.