De laatste tijd is het rustig op mijn blog. Ik probeer hier en daar wel iets, maar het is lastig. Zoals veel dingen in mijn leven op dit moment. Waar ik normaal altijd een paar ideetjes heb om online te gooien, heb ik het daar nu lastiger mee. Niet dat ik geen plezier heb in het bloggen, zeker wel. Ik zou me denk ik geen leven meer kunnen inbeelden zonder. Maar de drempel is hoger geworden. Is het omdat ik trauma’s aan het verwerken ben, is het omdat mijn hoofd ramvol zit elke dag? Ik weet het niet. Ik weet gewoon dat vanaf ik iets voor mijn blog probeer te doen, mijn haar in de lucht schiet als een kat die blaast naar de vijand. Behalve de weekoverzichtjes, die vloeien uit mijn vingers gelijk zot. Maargoed, aan die posts heb ik ook niet heel veel werk want das gewoon letterlijk vertellen wat ik heb gedaan of wat er gebeurd is in de week.
Mijn hoofd zit vol met traumaverwerking en ik wil er heel graag over schrijven. Een van de dingen die ik heel graag wil is mensen inspireren, mensen nieuwe moed geven en mensen helpen. Ik heb ondertussen gemerkt dat dat een passie is die enorm groot is. Enerzijds kan ik niet over alles schrijven, anderzijds zijn er zeker wel dingen die waarschijnlijk een plekje zullen krijgen. Ik ben deze blog destijds begonnen onder het mom van ‘ik wil een plekje waar ik mijn ei kwijt kan, maar ook met de nodige dosis luchtigheid en humor’. En daar sta ik nog altijd achter. Maar ik ben dan bang dat ik alleen maar zware content deel (want mijn hoofd is niet de meest gemakkelijke plek om te zijn op dit moment), terwijl ik aan de andere kant wel sta voor echtheid.
Ik ben ook bezig met mezelf te leren kennen of te ontdekken wie ik wil zijn. Zoals ik al zei, ik heb bijna 24 jaar geleefd met de visie om te draaien naar anderen hun mening, ik heb bijna niet anders gekend dan me altijd te moeten aanpassen aan wat anderen willen. Ik ben daardoor ook op een paar gebieden transformaties aan het maken. Er zijn hobby’s die mij minder liggen en juist andere dingen zijn heel erg naar de voorgrond gekomen. En mijn blog is een vrij grote representatie van wie ik zelf ben. Dus misschien zal mijn blog gewoon meeshiften naar wie ik ben. En wat dat wordt, dat zie ik vanzelf wel weer. Ik weet alleen dat ik wil blijven bloggen en mijn blog me heel erg bevalt op dit moment (misschien met een beetje regelmatiger posten naar mijn zin, maar dat komt wanneer het komt).
In een notendop: ik twijfel heel erg aan mijn blog of wat ik wil. Ik twijfel ook heel erg aan de kwaliteit of nuttige bijdrage van mijn schrijfsels. Daardoor is de drempel om te bloggen soms hoog.
Ik versta dat, ik heb daar ook soms last van. Ik denk alleen wel dat je u van ons niet te veel aan moet trekken en hier gewoon je ding moet doen 🙂 En als gaat in golven, je kan best gewoon meedeinen.
Ik denk dat met terug te bloggen het vanzelf wel weer voorbij zal gaan, ik schrijf zo graag dat ik me niet kan voorstellen dat dat ooit weggaat. En dat laatste zinnetje is een goeie reminder, ga ik onthouden! 🙂
Zo herkenbaar. Ik moet mezelf ook soms voorhouden dat ik niet teveel moet denken aan wat anderen denken over mijn blog. Zo post ik momenteel veel minder dan vroeger maar ik doe het nog wel steeds even graag. De ene keer post ik wat vaker, dan weer een tijdje niet en de laatste tijd precies ook nog wat luchtiger als tegengewicht voor het offline piekeren. Het fijne is dat er – vaak op de momenten dat ik weer wat begin te twijfelen over of een blogpost wel/niet fijn gevonden zal worden – soms een reactie binnenkomt die aantoont dat ik niet de enige ben die houdt van mijn gekke boekenlijstjes. Maar zoals Irene hier onder al aangeeft is het inderdaad belangrijk dat je gewoon over datgene blogt wat voor jou goed aanvoelt. Op die manier blijft je blog immers een fijne plek voor jou.
Gewoon lekker schrijven als je wilt en lekker niet als je er geen zin in hebt. Of desnoods achter wachtwoorden, heb ik ook gedaan met te persoonlijke dingen.