Wat ik nu ga schrijven kost mij heel veel moed. Ik weet dat ik me heel kwetsbaar opstel maar er zijn mensen out there die hetzelfde doormaken en ik wil graag taboe doorbreken. En mensen laten weten dat ze niet alleen zijn. Ik zeg dit er niet vaak bij, maar als je onder deze post een beledigende reactie of geen gepaste opmerking plaatst, ga ik hem ook verwijderen. Uit bescherming voor de mensen die dit ook doormaken. Ook als je op dit moment veel aan je hoofd hebt, geen toffe dag hebt gehad of zelf in een moeilijke periode zit. Doe me een plezier en ga iets leukers lezen. Ik heb laatst een boekentag ingevuld, mijn blog staat vol met blije lijstjes. Ik neem het je zeker niet kwalijk. Wat ik vandaag ga schrijven, is geen gemakkelijke post. Here we go. Met bibberende vingertjes.
Al een tijdje schrijf ik vrij open over mijn trauma. Het is een dagelijks gevecht en dat is het al bijna zeven jaar. Een trauma doormaken heeft veel gevolgen voor jezelf, maar vaak ook voor je omgeving. Want alles wat er eerst was, is weg. De wereld voelt alsof het een zee is die constant gaat stormen en zo nu en dan stormt het ook eens goed. En tegelijkertijd moet je doen alsof alles goed gaat en doorgaan. Nu zijn er miljoenen mensen die een trauma hebben aan allerlei gebeurtenissen en we maken trauma’s ook allemaal op onze eigen manier door. Dus als jouw verhaal totaal niet overeen komt met het mijne, dat maakt je niet minder valid. Als jij getraumatiseerd bent door wat je hebt meegemaakt, dan is dat zo. Er is geen handboek met regeltjes of stappen die je moet doorlopen. Ik geef je ook een dikke digitale knuffel want ik weet hoe moeilijk het is.
Mijn trauma ontwikkelde zich in het middelbaar. Ik was nog geen blogger toen, ik was wel een langere tijd boekenblogger. Die blog is ondertussen niet meer online want het nam mijn liefde voor lezen weg. En dat is niet de bedoeling. Toch mistte ik het bloggen en ander half jaar later startte ik deze blog. Wat nog steeds in pieken en dalen mijn eigen kleine stukje op het web is. Waar ik bovendien heel trots op ben. Mijn trauma heeft zich voornamelijk ontwikkeld door constant te horen dat ik niet goed genoeg ben. Daar kwam het op neer in een notendop. Ik verloor steeds meer een beetje grip op wie ik was en wilde zijn. Ik verloor mezelf compleet aan mijn trauma en ging leven om anderen tevreden te maken. Mijn eigen wil bestond niet meer. Ik passte van alles aan om gewoon maar geen commentaar te krijgen.
Wat ik nu ga vertellen speelt zich af in 2017. Ik heb dit verhaal aan een paar mensen die ik vertrouw al verteld, waar ik voor some reason altijd 2016 zei maar blijkbaar kan ik niet rekenen. In juni 2017. Das ongeveer vijf jaar geleden nu. Ik zat in het zesde middelbaar toen, het schooljaar liep stilletjes op zijn einde. De examens en voorstelling van ons eindwerk kwamen in zicht en we waren allemaal aan het knokken voor de laatste loodjes. Laatste voorbereidingen en details aan ons eindwerk in veel lessen, maar ook de leerstof afronden en beginnen samenvatten voor examens. Voor ik verder ga: school heeft niks met mijn trauma te maken. School was net mijn reden dat ik door kon gaan. Elke dag weer. De praktijklessen waren mijn ontsnapping en als ik bezig was met tekenen (especially in de les illustratie) bestond de wereld niet meer. Of was de wereld in vrede althans. Nog steeds zo trouwens. Ik had een hele lieve klas, er werd heel veel gelachen en ik deed mijn opleiding super graag. Het zesde middelbaar is geen gemakkelijk jaar geweest. Het begon al met mijn grootmoeder die onverwachts overleed. Ze was niet meer 100 procent gezond, maar haar dood kwam als donderslag bij heldere hemel. Dus het jaar begon al in volle rouw. School was mijn redding, mijn veilige haven. Door de rouw en mijn trauma dat in full speed in ontwikkeling was, was het geen gemakkelijk jaar. Ik heb nooit een buis (onvoldoende voor de Nederlandse lezers) gehad voor examens of mijn eindwerk. Dat was ook omdat ik me meestal verloor in mijn schoolwerk. Ik studeerde alsof mijn leven ervan af hing en haalde gemakkelijk negens en tienen. Zonder daar echt mijn hand voor om te moeten draaien.
Aan het eind van het jaar gebeurde er iets waardoor de maat vol was. Ik had al een heel jaar hard geknokt om dingen beter te maken voor mezelf en ik vechte elke dag met demonen. Niemand zag ze. Ik was onzeker, haatte mezelf en vond dat ik geen hulp verdiende. Mijn leerkrachten wisten hier ook niks van. Ik was heel erg bang dat men mij zo zou bekijken als ik mezelf bekeek. Als een ondankbaar meisje, als een freak. Want zo zag ik mezelf helaas wel als gevolg van alles. Er is een weekend geweest waarin ik moe was. Ik was levensmoe. Mijn brein was op. Normaal kan ik mezelf wel een spreekwoordelijke schop onder mijn kont geven als dat gebeurt, maar die kracht had ik niet meer toen. Het was op. Het eindwerk waar ik zo hard voor gewerkt had boeide me niet meer en het ging me geen reet schelen als er eind het jaar allemaal buizen op mijn rapport stonden. Boeken bleven ongelezen in de kast staan en mijn stiften bleven dicht. Mijn wereld ging van kleur naar zwart wit. Ik vroeg me af waarom ik nog voort zou moeten vechten. Ik moest zo hard knokken zonder resultaat en wat had het leven nog voor zin als ik mezelf niet kon zijn? Wat had het leven voor zin als ik altijd een rolletje moest spelen. Als ik dat wilde had ik wel een acteeropleiding gekozen. Ik vocht eind het schooljaar met gedachten aan zelfdoding. Ik had geen plan of ik wist niet in welke richting het zou uitgaan en dat ga ik gelukkig nooit weten. Want mijn vertrouwenspersoon kalmeerde me. Het heeft nog echt wel een hele tijd geduurd voor ik echt beter in mijn vel zat. Maar het was wel de eerste stap in de juiste richting. Was hij er niet geweest, dan was er van mijn blog misschien nooit sprake geweest. Ik rondde uiteindelijk het jaar succesvol af, mijn eindwerk kreeg een goeie score en mijn rapport was vrij goed. Sommige examens was ik er met de hak over de sloot door, maar gezien de omstandigheden vind ik dat nog best wel knap van mezelf.
In de zomer tussen het zesde en zevende middelbaar startte ik mijn blog op, zoals jullie die nu kennen. Onder een andere lay-out en andere naam wel, maar ondertussen zijn er al een paar jaar voorbij gegaan. Ik was in het zesde middelbaar passief suïcidaal. Ik zeg passief omdat de gedachten sterk aanwezig waren, maar er geen plan was. We zijn nu vijf jaar later, en het gaat beter gelukkig. Na mijn studies (en die aan de hogeschool die ik stopzette) leerde ik mijn collega’s kennen van mijn huidige werk en dat was de eerste stap op het juiste pad. Ik heb al twee jaar therapie en dit begint zijn vruchten af te werpen. Het is een zware tocht, maar eentje die ik vastbesloten ben om goed te laten aflopen. De stem van mijn trauma heeft nog vaak het hoogste woord hierboven. Maar stilletjes aan durf ik te geloven dat mensen oprecht om mij geven en ik het waard ben om graag gezien te worden en dat ik goeie dingen verdien. Dat geloofde ik lang niet namelijk. Het is in hele kleine minuscule stapjes, maar het komt. Ik ben mezelf aan het leren kennen buiten dat trauma en dat bevalt me wel. Ik leer ook mezelf zijn. De vrije blije Nikita die graag met humor door het leven gaat en een enorm zwak heeft voor schattige (knuffel)beesten en de wereld rond danst op K3 en Studio 100. Dit verhaal en besef dat ik ooit suïcidaal ben geweest is pas een tijdje geleden tot mijn besef gekomen. Want ik stak mijn verhaal vaak weg onder het mom dat anderen veel erger hebben doorgemaakt dan ik. Maar eigenlijk, nu ik echt nadenk over wat er toen allemaal gebeurd is (wat ik nooit volledig ga blootgeven uit privacy voor anderen) heb ik echt wel een stevige portie op mijn bord gehad. En dat ik er nu jaren later nog zoveel last van heb, toont aan dat het niet zomaar eventjes een moeilijke fase was. Het heeft me geraakt, gekraakt en het zijn littekens die ik voor altijd bij me zal dragen. Hoe sterk ik ook zal herstellen, dit zijn dingen die je voor de rest van je leven meedraagt. Maar ik kijk er naar uit om nadien mensen te helpen en te inspireren. Als ik iemand in mijn situatie zich gehoord kan laten voelen of minder alleen, ben ik al heel blij.
Heel lang heb ik ook gedacht dat ik zwak was en was ik beschaamd voor wat ik heb meegemaakt. Maar een van de dapperste en moeilijkste dingen die een mens kan doen, is doorgaan wanneer je dat eigenlijk niet meer wilt. En daar heb ik geen spijt van. Maar het is niet altijd gemakkelijk. Mijn diepste momenten liggen echt al jaren achter me en ik heb sindsdien nooit meer echt aan zelfdoding gedacht. Gelukkig maar. Ik ga ook niet opgeven. Er is een jongere versie van mij die een happy end verdient, die dromen had en heeft en die wil ik waarmaken. Eigenlijk voor alle keren dat ik op mijn blog zei (en ik weet zeker dat het er ooit stond) dat ik niet mag oordelen over mensen die suïcidaal zijn omdat ik niet weet hoe het is, is een leugen. Want ik weet het wel. Ik weet hoe het is om door te gaan terwijl je eigenlijk daar de energie of moed niet meer voor hebt. Maar voor alle warriors die dit lezen en doorgaan: je bent een badass en ik ben trots op je. Ik schrijf deze post ook met gedachten aan de mensen die door trauma of welke andere dingen die ze ook meemaakten wel de sprong genomen hebben. Mijn hart is bij jullie.
❤️
♥️
<3
♥️
Knuff<3
♥️