Als er een ding is waar ik het al heel mijn leven moeilijk mee heb, is het wel mezelf tijd geven. Het is nooit een van mijn talenten geweest. Ik weet van veel mensen niet. Toch is het zo’n belangrijk iets, dus bij deze een schrijfseltje erover.
Tijd. Het is het ding waar we altijd te weinig van lijken te hebben. Tot je op een plek zit of bent waar je niet wilt zijn. Dan heb je er net te veel van. Hoe snel de tijd gaat is ook relatief. Wat voor jou voorbij is gevlogen kan voor een ander betekenen dat de minuten maar niet voorbij leken te gaan. En toch leven we allemaal dezelfde tijdspannes. Iedereen heeft dezelfde 24u in zijn of haar dag. Iedereen heeft dezelfde 168 uur per week. En ja, dat heb ik met een rekenmachine uitgerekend want hoeveel ontwikkelingen ik ook heb gemaakt, wiskunde is er geen van. Dyscalculie for life. Maar er is een ding wat iedereen graag wil: vooruitlopen op de tijd. Net dat is niet altijd mogelijk. Zeker niet als het gaat om wonden die moeten herstellen. Het kan over lichamelijke wonden gaan maar ook over mentale wonden. In die gevallen moet je de tijd zijn werk laten doen.
En natuurlijk, je kan de wonde helpen dichtgroeien. Bij wijze van spreken. Geef hem goeie verzorging, elke dag een nieuwe pleister en ontsmetting. Ik geloof ook echt dat het hierboven ook zo werkt. Met de juiste mensen om je heen en het juiste voedsel dat je in je brein stopt (lees: de mensen waarmee je je omringt, de dingen die je leest of de pagina’s die je volgt online) kan je ook helpen. Maar toch zul je de tijd zijn werk moeten laten doen. Hoe graag jij ook wil dat het over is, het zal niet altijd gaan zoals jij wilt. En das geen schande he. Ik weet dat het voelt alsof je altijd alles voor elkaar moet hebben, maar in de praktijk is dat onmogelijk. En toch hangen we die norm altijd op. Een lach op je gezicht en doorgaan. Want breken? Daar heeft de wereld geen tijd voor. Als je maar doorgaat. Mentale wonden laten zich vaak niet zo snel hersellen. Fysieke ook niet trouwens, maar daar gaat het nu niet over.
Ik weet het zo goed en toch ben ik nog dagelijks met mezelf in strijd. Dan vind ik weer dat alles prima voor de wind moet gaan, dat ik vanaf nu een perfect leventje moet leiden. Wat ook de grootste zever ooit is want dat is een onmogelijke norm. Soms zijn er van die dagen dat mijn hoofd koprollen maakt en mij geen rust gunt. Dat ik het zo beu ben om te vechten voor beter en het wel eens tijd wordt dat het voorbij is. Tegelijkertijd popt er dan een stemmetje bij dat me liefdevol vertelt dat het oke is, en ik veel heb meegemaakt de laatste jaren. En dat het heel normaal is dat ik overweldigd ben. Tis een tocht van vallen en weer opstaan, maar ‘t komt wel goed ♥️
<3