Er lag al een tijdje een dag in het verschiet die ik al van verre had zien aankomen, maar niet zoveel zin in had. Ondertussen is hij gelukkig achter de rug, maar ik wilde toch eventjes de tijd nemen om er iets over te schrijven. Het is namelijk ondertussen zes jaar geleden dat ik uit het leven wilde stappen. Tegelijkertijd ben ik daar heel trots op, maar het is altijd een heel confronterende dag.
Aan het einde van het zesde middelbaar was het op. Ik heb er ooit al eens een stukje over geschreven op mijn blog, en afgelopen maandag was het zes jaar geleden. Hoewel ik vaak over trots spreek als ik het over mijn groei heb en over mijn healing journey, was het ook confronterend en die dag zal jaar na jaar misschien minder confronterend worden. Ik ben blij met alles wat er nu in mijn leven is. Ik heb lieve mensen om me heen, ik heb een goeie werkplek waar ik graag ben, ik ben mezelf aan het terugvinden en mijn hobbies krijgen steeds meer plek in mijn leven. Maar toch, het is een moeilijke dag. Te weten dat er ooit een moment is geweest dat ik die stap wilde zetten.
Ik vraag me dan soms af of ik dingen geleerd heb door de jaren heen en dat is zeker zo, maar groeien kan soms voelen alsof je duizend keer stil staat. Alsof je geen vooruitgang maakt. In die zes jaar is er zoveel veranderd en ben ik mee veranderd. Zo gaat het leven en je verandert elke dag een heel klein beetje. Maar toen heb ik alles opgekropt en met niemand gepraat over hoe slecht ik me voelde, en dat is uiteindelijk hetgeen geweest dat de emmer deed overlopen, terwijl ik dat nu niet gedaan heb. Er waren een paar mensen die wisten dat het geen gemakkelijke dag was en de steun die ik heb gekregen, deed me een pak minder alleen voelen. Zelfs het universum gooide me er nog een paar mooie lichtpuntjes bij. Het voelde alsof ik alles wat ik altijd in de wereld gooi aan liefde en licht terug kreeg in mijn gezicht en ik weet nu wat ze bedoelden met ‘je oogst wat je elke dag zaait’. En ik heb ook beseft dat de tijd dat ik alleen moest vechten voorbij is. Dat dat niet meer nodig is want ik heb mensen om me heen die mee vechten en als dat niet lukt, supporteren vanaf de zijlijn. En dat is zo’n enorme opluchting. En iets waar ik zo dankbaar voor ben.
Ondanks het verdrietige aspect van de dag kan ik ook niet zeggen dat ik niet trots ben. Het vuur heeft aan mijn schenen gestaan afgelopen najaar, zeker in oktober en november. Opgeven heeft toen niet echt in mijn woordenboek gestaan, maar ik had het wel heel moeilijk. Het was geen gemakkelijke periode. En vele jaren na 2017 zijn dat ook niet geweest. Toch ben ik er nog. Misschien met een paar littekens meer, een paar blauwe plekken en kneuzingen, maar hey. Ik sta nog overeind. En niet gewoon overeind. Ik maak er elke dag een sport van om de wereld om me heen te omarmen met liefde en iedereen zijn of haar dag lichter te proberen te maken. Dat zijn dingen waar ik trots op ben. Ik heb gevochten, en ook gewonnen. Of het komende tijden moeilijker of makkelijker wordt, weet alleen de tijd. Maar opgeven zal ik zeker niet doen. Sterker dan mijn stormen, want mijn verhaal is nog niet klaar.
Fijn dat je er nog bent! Je mag zeker trots zijn.