Afgelopen week

Hi allemaal! Afgelopen week maakte ik eindelijk weer eens wat meer foto’s, het werd tijd. Maar ik leef soms voor mijn eigen rust met mijn telefoon aan de andere kant van het huis, dat is de reden heb ik ondertussen ondervonden. En vorige week was ik bijna constant aan het werk waardoor er niet veel te fotograferen viel. Dus vandaar. Deze keer ook weer een overzichtje netjes op zondag. Wat een timing weer. Ik had weekend midden in mijn week, genoot van de zon en las wat meer dan anders. Ik ben echt in een heel dik boek bezig waardoor ik nu al een paar boeken achterloop op mijn challenge, maar dat haal ik wel weer in. Ergens in het jaar krijg ik meestal een maand waar ik heel veel lees en als de zon weer wat vaker schijnt op m’n vrije dagen komt dat helemaal in orde. En zo niet, tis voor het plezier en niet voor challenges dat ik lees. Ik kocht ook drie broeken over van Irene, waar ik nog steeds heel blij mee ben. Let’s go!

Maandagochtend begon ik mijn week met natuurlijk mijn ontbijtje. Ik ben een heel saaie ontbijter want ik gooi bijna altijd een afbakbroodje in de oven. Maar ik vind dat gewoon echt heel lekker. Why change a winning team? Verder zag ik dat er een nieuwe video online stond over Animal Crossing, over de update die op komst is. Ik bedenk me nu ook dat toen ik deze blog startte ik me nooit kon voorstellen dat ik ooit gehyped zou raken door Animal Crossing of gewoon de Nintendo Switch haha. Zo zie je maar hoe hard het leven je kan verrassen met momenten. Soms kan dat slecht zijn, maar dit is wel leuk. Ondertussen heb ik al eens gespeeld met de update, maar ik heb nog niet echt gekeken naar de nieuwe spulletjes. Ik ben vooral mijn eiland aan het vormgeven. De perfectionist in mij wilde er nooit aan beginnen, maar het moest toch een keer gebeuren. De sneeuw is nu ook weg ondertussen op het eiland, er zijn nieuwe vissen en insecten die je kan verzamelen. Dus ik kan weer spelen. Dit zijn bekende verhalen als je zelf ook de game speelt, anders klinkt dit raar. Maar dit was dus mijn maandagochtend.

Dinsdagochtend werd ik wakker met een zware flare-up. Een flare-up betekent dat de klachten van een chronische ziekte heel hoog zijn, dat kan dagen of uren duren. Soms ook maar een kwartiertje. Ik kan me er best positief doorheen slaan heb ik het idee, maar als ik er zo een paar na elkaar heb op verschillende dagen dan is het wel confronterend. Ja, ik heb deze week gehuild toen ik een flare-up had. Maar ik werd dus wakker met heel veel pijn en ik was echt heel misselijk. Ik was nog aan het bedenken wat ik zou doen met het werk. Uiteindelijk ben ik er tegen mijn principes nog een uurtje terug ingekropen want ik moest pas in de namiddag werken. Dat uurtje slapen heeft wel geholpen, en daarna ging ik lunchen. Ik was bang dat dingen zoals chocolade of zuivel de boel weer zouden verergeren, dus ik smeerde voor de verandering eens confituur op mijn brood. En dat kwam uit dit schattige kleine potje. En ja, mijn kerstkaartjes staan nog steeds in mijn kruidenrekje. Ik vind ze te lief om ze weg te doen. Uiteindelijk is het wel goed gekmen en ben ik toch gaan werken. Ik doe mijn werk graag en daarom probeer ik toch altijd te blijven gaan. ’s Avonds kreeg ik een tweede flare-up, dus ik ben vrij snel in mijn bed gekropen toen.

Woensdag was ik vrij, omdat ik vorige week zondag (dus nu een week geleden als je dit leest) extra had gewerkt. Daar maakte ik gebruik van door iets langer te blijven liggen en toen ik wakker werd heb ik eventjes Shadowhunters opgezet. Het wordt steeds spannender, dus ik wil heel snel verder kijken. Met op de hoek van de foto mijn geweldige hamster van de Albert Heijn haha. Ik spaar ze, ik vind ze echt heel schattig. En mijn punt is ook gewoon, als ik dan toch een bad pain day heb en in bed moet blijven kan ik dat maar beter doen op een plek waar het gezellig is. Ik heb niks liever dan een bed vol schattige knuffeltjes. Ik weet het, ik ben een klein kind. De hamsters van Valentijn heb ik helaas gemist. Ik had ze heel graag gehad, maar er waren er geen meer toen ik van de week ging dus volgens mij zijn ze uitverkocht.

Zoals ik al zei, ik kocht drie broeken over van Irene. Ze deed een oproepje om haar te steunen zodat zij ook nieuwe broeken kon halen in de winkel en broeken is iets waar ik altijd een tekort aan heb op een of andere manier. En ze verkocht een paar mom jeans in mijn maat die ik heel mooi vond. Dus nu zijn de de mijne. Ik had nog geen mom jeans met scheuren of rafelingen, die heb ik nu wel en ik ben er verliefd op. Wanneer hij in de was moet ga ik heel verdrietig zijn want dat ding zit zo goed! En er zitten scheuren in. Mom jeans zijn veel comfortabeler dan de broeken die ik vroeger altijd droeg. Dus zo heb ik nog steeds mijn eigen kledingstijl. Een chronische ziekte met pijn verandert heel veel, ook dingen waar je in eerste instantie gewoon niet aan denkt. Maar merci Irene voor de broeken! Heel blij ermee. Mocht je benieuwd zijn, ze heeft een shopje op Vinted waar je kan rondneuzen. Nu ik ernaartoe surfte om het linkje te kunnen plaatsen zag ik dat er weer dingen zijn bijgekomen die ik leuk vind. Irene is bij deze ook officieel slecht voor mijn shopverslaving :p

Met dat ik wat meer vrij was deze week kon ik ook nog een keer naar de Albert Heijn. Die winkel ligt namelijk iets verder weg, waardoor het ook meer moeite kost om er te raken. Maar ze hebben er -ofcourse- heel veel dingen die ik lekker vind. Om te beginnen hebben ze een veel groter aanbod aan afbakbroodjes. Die Italiaanse bollen zijn echt mijn favoriet. De pakjes die op de foto staan zijn maar het topje van de berg. Maar ik doe er heel lang mee en als ik soms thuiskom van het werk ben ik zo moe en dan is het voor mij heel chill als ik een broodje in de oven kan gooien en kan eten. Zo krijg ik toch een voedzame maaltijd altijd. Verder was ik dus verdrietig dat ik geen hamster van Valentijn meer kon scoren, maar ja. Te laat. Boodschappen doen in de Albert Heijn vind ik altijd leuk want ze hebben daar dingen die Belgische winkels niet altijd hebben.

Afgelopen week scheen het zonnetje ook veel meer, waar ik heel blij mee was. Tot mijn grote verbazing kon ik zelfs een paar keer zonder jas naar het werk wandelen. Ik neem eigenlijk altijd standaard de bus sinds mijn normale wandelpad open ligt door werken. Maar je wordt dus via de alternatieve weg bijna altijd omvergereden door fietsers terwijl ze eigenlijk moeten afstappen. Maar door mijn collega ontdekt ik dus een tweede weg en die is een stukje door de natuur en nu heb ik dus een mini wandeling elke werkdag. Ik was ook veel te vroeg vrijdag waardoor ik nog eventjes vijf minuten in het zonnetje kon zitten en genieten. Echt, ik ben zo klaar voor de lente en zomer! Maar de wintermaanden zijn bijna voorbij dus nog eventjes geduld hebben is de boodschap. Ik kan me wel voorstellen dat ik niet de enige ben die enorm uitkijkt naar de lente. Het was dan niet zo’n koude winter, maar ik denk dat de pandemie de winter niet echt beter heeft gemaakt.

En zaterdagmiddag trok ik mijn zusje mee naar buiten als een pauze van haar schoolwerk en gingen we samen een uurtje wandelen. Zelf heb ik er ook wel van genoten, eventjes de natuur in en praten met elkaar. Ik heb ook weer een stuk van het park gezien dat ik anders ook nooit zie. Omdat ik als ik alleen ben meestal hetzelfde rondje wandel. Het was fijn en helemaal niet zo koud als ik in eerste instantie dacht. Yes!

Verder las ik afgelopen week heel veel, ik was woensdag en donderdag vrij ter compensatie. Woensdag ging ik samen met mijn zusje dat pakketje ophalen met de broeken van Irene waardoor we eventjes alleen op stap waren en ik merk hoe hard ik dat ook mis. Natuurlijk kan wandelen altijd, maar zij heeft natuurlijk veel schoolwerk doordat ze veel meer liveles krijgt. En we zijn vaak niet op hetzelfde moment thuis. Vroeger ging ik heel vaak met haar de stad in, naar de bioscoop, iets eten in de stad. Ik mis die dingen echt wel ondertussen. Maar we moeten blijven hopen op beter. Het duurt al heel lang, dat weet ik. Maar blijven gaan. Komende week heb ik niet echt plannen, dus het wordt denk ik gewoon een rustige week. De dag dat dit online staat ben ik een hele dag aan het werk, dus waarschijnlijk ben ik niet aan het genieten van de zon als die er is.

Hoe was jouw week?

Hi allemaal! Ken je dat verhaal van dat meisje die vorige week zei dat ze meer foto’s ging maken? Maar het vervolgens niet deed? Yeah, dat is dus exact mijn verhaal deze keer. Maar ik heb een uitleg. Het was een hele zotte week afgelopen week. Veel mensen waren niet te stuiten omdat het schoon weer was, de zon weer scheen en het eindelijk eens warmer werd. Deze kiddo moest door omstandigheden het hele weekend werken. Dus heel veel van het mooie weer heb ik niet gezien. Ik heb komende week wel meer vrij, dus ik hoop dat ik er dan wel van kan genieten. Ik zag wel mijn beste maat terug en dat was fantastisch. We zijn eind februari en ik heb eindelijk zijn kerstcadeautje kunnen geven. Moet kunnen. Let’s go!

Mijn week begon met Animal Crossing. Het was Festivale en dat is een speciaal evenement. Je moest veren verzamelen voor Pavé, een pauw die van dansen en feesten houdt. In ruil voor gevangen veren kreeg je dan beloningen, speciale items die je alleen kan krijgen door dit evenement. Ik heb ze niet allemaal ontvangen, maar het zou kunnen dat ik ooit een keer een heel klein beetje ga cheaten en nog eventjes terugkeer naar het event om het tocht te doen. Maar dat weet ik nog niet. Ik vond het wel geweldig hoe alle dieren aan het swingen waren op het dorpsplein van het eiland trouwens. Maar Animal Crossing is gewoon echt een verslaving geworden. Al valt dat wel mee, ik speel niet meer dagelijks.

En dinsdagochtend ging ik langs de dokter. Ik moest een voorschriftje hebben, dus vandaar. Tegelijkertijd heb ik ook eens gepraat met hem, want mijn pijn en vermoeidheid wordt steeds slechter en ik werd er bang van. Normaal heb ik nog een onderzoek in mei, en dat weet ik. De dokter heeft mijn pijnstillers omhoog gegooid en zei ook dat wat ik doormaak waarschijnlijk fibromyalgie is die zich aan het ‘ontwikkelen’ is in mijn lichaam. Daar schrok ik wel van, ergens ook niet. De nieuwe pijnstillers nu helpen voorlopig wel. Ik heb nog steeds pijn, maar de pijn wordt wel gedempt en daar ben ik blij mee. En ik hoop ook dat dat zo mag blijven, maar dat zie ik wel weer denk ik. In elk geval ben ik er heel dankbaar voor dat ik een dokter heb die me goed helpt, me serieus neemt en ik er altijd bij terecht kan. Niet alle huisartsen zijn zo. Dus hier ben ik heel dankbaar voor.

Donderdag ging ik langs bij mijn beste maat, waar ik heel hard naar uitkeek. De laatste keer dat we elkaar hebben gezien was toen de horeca nog open was. Ik weet dat er mensen zijn die hun vrienden en familie veel langer moeten missen of missen. Maar het begon voor ons beide echt zwaar te worden en we hebben toen besloten om er iets aan te doen. Gelukkig hadden we vrij snel na dat besluit allebei een vrije dag en konden we heel snel afspreken. Ik gaf hem zijn kerstcadeautje en ik kreeg het mijne. Mijn waxmelter was ook kapot dus het is een perfect cadeautje. Daarbij heb ik dus nog van die waxmelts en een kaarsje. Heel blij ermee. Al is het allerbelangrijkste voor me natuurlijk dat ik hem een hele dag heb gezien, we hebben gelachen en gebabbeld als vanouds. Dat had ik echt eens nodig denk ik want ik voel me sindsdien veel beter.

Ik heb nog steeds een grote liefde voor afbakbroodjes en voor some reason word ik er ook heel blij van als ik verschillende soorten beleg in de koelkast heb liggen. Zal wel weer iets zijn met volwassen worden denk ik. Maar ja, als ik mijn broodje wil smeren ben ik altijd blij dat ik keuzes heb wat ik op mijn broodje wil eten. Het is een luxe die niet iedereen in ons land heeft. Sowieso is het nu zeker in deze tijd een goed ding om stil te staan bij de simpele dingen die je hebt. Want er zijn mensen die enorme financiële problemen ontwikkelen doordat ze niet kunnen werken of hun zaak overkop gaat. Dus ondanks alles, ben ik dankbaar dat ik deze tijd nog vrij goed en gezond doorkom.

Afgelopen week tekende ik ook Dumbo. Ik had zin om een Disney-figuur te tekenen. Ik ben er heel blij mee, maar later wees een goeie vriendin me erop dat er iets niet helemaal klopt in de verhoudingen. Daar ben ik het ondertussen mee eens, dus ik ga waarschijnlijk nog correcties doorvoeren komende week. En waarschijnlijk het gecorrigeerde resultaat nog een keer delen volgende week. Maar ik ben nog steeds trots op het resultaat natuurlijk. Zeker als ik weet hoe hard ik heb gewerkt om te kunnen en te leren tekenen.

Heb jij genoten van het weer afgelopen weekend?

Hi allemaal! Toen ik begon aan dit overzicht liet ik zoals gewoonlijk mijn weekfoto’s doorladen om ze straks te gebruiken. En ik was echt in shock. Blijkbaar ben ik deze week het fotograferen echt helemaal uit het oog verloren. Maar het was een vrij heftige en drukke week, dus dat is ook meteen de reden. Ik merk ook aan mezelf dat ik mezelf een beetje voorbij ben gelopen de laatste weken, ook gewoon door al die onderzoeken. Dus ik denk dat het komende weken tijd is om weer eventjes mijn eigen zelfzorg op punt te stellen. Afgelopen week was dus vrij druk, maar tegelijkertijd ging ik langs mijn psycholoog en maakte ik ruzie met DHL. Maar dat laatste is netjes opgelost met de webshop zelf dus ik ben heel blij. Let’s go!

Zondag was ik vrij, waar ik heel blij mee was. Want er lag een verse pak sneeuw op de grond. En ik zei al eerder dat ik door de vrieskou veel meer pijn krijg, maar ik moest gewoon eventjes naar buiten. Van wandelingen zoals deze word ik zo gelukkig. Ik schreef er een volledig verhaal met levenslessen over zelfs. Het was een memorabele wandeling dus. Plus dat de wandeling veel langer heeft geduurd dan ik oorspronkelijk had verwacht. Yes. In de namiddag warmde ik op en ging ik relaxen denk ik.

Een ding waar ik ook enorm van genoot afgelopen week was toen ik op de trein zat. Al die onaangetaste landschappen vol wit. Maar uiteraard vond ik de sporen tussen de sneeuw ook wel heel mooi. Wat dat betreft viel het trouwens goed mee! De eerste dag zijn er twee treinen afgeschaft die ik nodig had, maar daarna heb ik echt geen problemen meer gehad. Daar was ik wel extreem dankbaar voor. Maar ik begin ook te verlangen naar de lente en zomer ondertussen. Sneeuw is mooi, maar de kou is nog altijd niet mijn favoriet.

Vorige week toonde ik een kleine preview van deze schattige beer. Ik wilde iedereen een digitale dikke knuffel geven, en dat gaf mij ook meteen het excuus om een beer te tekenen. Daar had ik zin in. Ik heb een tijdje terug een pakket met brushes en kleurenpaletten gekocht voor Procreate, vooral met de kleuren ben ik heel blij. Ik gebruik eigenlijk altijd standaard hetzelfde penseel omdat dat gewoon het meest bij mijn stijl past denk ik. Wie weet ooit later is het helemaal anders. Maar nu is nu.

Van de week las ik ook het vierde boek van dit jaar uit. Tegelijkertijd heb ik ook besloten om mijn leesdoel naar beneden te halen. Het was eerst 60 boeken, ik heb er nu 55 boeken van gemaakt. Het zou natuurlijk niet het einde van de wereld zijn als ik mijn leesdoel niet haal, maar ik haal hem juist graag wel. Maar lezen moet leuk blijven, dus vandaar. 55 is nog altijd een uitdaging in de drukke wereld waarin we tegenwoordig leven. Ik las wel een paar keer op de trein, maar ik keek -eerlijk is eerlijk- ook heel vaak door het raam om te genieten van de landschappen. Ook dat vind ik geweldig om te doen.

Deze week stond er ook terug een afspraak bij mijn psycholoog gepland. En net in de drukke week van deze week kon ik dat wel waarderen. Nu met mijn eigen lichamelijke toestand en dat ik een lastige week had was ik daar heel dankbaar voor. Alles eraf babbelen zoals ik dat dan noem. Ik kom altijd buiten van de praktijk met het gevoel dat er drie kilo van mijn schouders is af gevallen. Dat is denk ik ook de bedoeling. Het was wel pijnlijk dat ik weer vroeg uit mijn bed moest, maar uiteindelijk ga ik het liefst van al gewoon langs in de praktijk en niet via Skype. Er gebeurt al genoeg via Skype dat ik elke kans om mensen live te spreken graag aangrijp. Maar dat betekende wel terug door de kou en sneeuw. Al gaf dat ook wel weer mooie beelden.

En verder?

Omdat ik wel heel weinig te delen had via foto’s vertel ik tegen gewoonte in nog eventjes verder hieronder. Ik had een vrij lastige week, ik ben denk ik twee keer huilend thuisgekomen van mijn werk en tussendoor zat ik ook niet echt goed in mijn vel. Ik had een goed gesprek met een vaste klant van ons en dat deed me beseffen hoe keihard ik de mensen mis die ik anders altijd zie, hoe hard ik het leven zonder corona mis. Ik denk dat we daar allemaal wel klaar mee zijn nu en ik ben zeker niet de enige. Dat besef ik. Maar deze week werd vechten daartegen gewoon een beetje te zwaar. Ook met die onderzoeken, die zijn mentaal heel zwaar en confronterend. En dan kan ik niet eens mijn vrienden een goeie knuffel geven. Ik mis dat. Maar daar komt komende week wel verandering in. Ik heb afgesproken met mijn beste vriend dus ik ben heel blij en kijk daar enorm naar uit. Daarnaast maakte ik ruzie met DHL. Er was een armbandje op komst uit Californië (als ik het bandje heb zal ik er wel eens meer over vertellen) en volgens de Track and Trace bleef het pakketje maar heen en weer gaan tussen Duitsland en België. En toen stond er dat het afgeleverd was. Maar wij hebben niks gekregen en bovendien heeft DHL aangegeven dat het in Duitsland is bezorgd. Wat wel een probleem is haha. Dus ik heb eventjes contact opgenomen met de webshop in m’n beste Engels en ze gaan het oplossen. Er komt een nieuw pakketje mijn kant op. Bij ons is het komende week krokusvakantie, maar bij mij is het gewoon werkweek. Sinds ik werk sta ik nooit echt stil bij die dingen. Maar ik hoop wel op een fijnere week dan afgelopen week. We will see!

Heb jij ooit al eens pakketjesproblemen gehad?

Hi allemaal! Ik wilde weer elke week een weekoverzichtje schrijven, maar blijkt dat ik het veel foto’s maken per week echt afgeleerd ben en er al iets zots moet gebeuren voor ik echt veel foto’s maak. Dat is nu net het probleem denk ik. Er gebeuren niet zoveel zotte dingen, want dat kan niet zo goed en we weten allemaal hoe dat komt. Maar deze week heb ik wel een paar foto’s gemaakt, nu ook niet zoveel dat je achterover valt van verbazing. Maar toch genoeg om er iets over te schrijven. Ik krijg de uitslag van m’n slaaponderzoek en deed ook een paar dingen waar ik altijd van geniet. Het was een week vol lichtpuntjes. Als er een ding is dat covid en mijn eigen situatie me geleerd hebben het afgelopen half jaar, is het wel dat er in elke donkere wolk een lichtpuntje zit. Let’s go!

Voor some reason word ik de laatste tijd enorm blij van ontbijtjes. En vooral als ik veel keuze in mijn frigo heb staan van wat ik kan nemen. En ja, ik heb het over mijn frigo. Ik doe namelijk zelf inkopen, maar onze grote frigo werd daar dus te klein voor. Ik blijf wat langer thuis wonen dan waarschijnlijk de gemiddelde jongvolwassene door mijn lichaam, maar nu heb ik dus mijn eigen kleine frigo. Zo’n studentenmodelletje. Werkt heel goed voor mij en nu is er geen frustratie meer. Maar ja, ik word daar dus blij van. Zeker nu we een oven hebben en ik afbakbroodjes kan maken ’s morgens. Food is life haha.

Zondag moest ik wel vroeg uit mijn bed rollen, want ik had dagshift. Vond ik op zich niet zo erg. Nu het weer wat vroeger licht wordt zie ik daarmee ook de mooie lucht altijd en dat is wel altijd een leuk begin van de ochtend. Cliché he, maar ik kan daar heel gelukkig van worden van zulke dingen. Tzit hem ook in die dingen in het leven, niet meer en minder. Aan het einde van de dag of week, zijn het nog juist die kleine gelukjes die een mens zo blij kunnen maken. De mens kan kunst maken en schrijven en schilderen. Maar niemand wint het van de natuur.

Er was deze week ook een lieve vriendin in Nederland jarig dus ik stuurde eventjes een kaartje. Ik stel dat altijd keihard uit om te schrijven, terwijl ik echt wel hou van nadenken wat ik ga schrijven en andere mensen blij maken. Heb achteraf ook een berichtje gehad dat het kaartje goed is aangekomen en ze het heel lief vond! Yes. Ik vind kaartjes sturen altijd een beetje spannend en zeker naar het buitenland. Je weet namelijk nooit goed of alles oke is en of je kaartje netjes en wel aankomt. Of ligt dat gewoon aan mij? Ben ook altijd als het kaartje in de brievenbus zit van de post aan het stressen of ik wel de adressen op de juiste kant heb geschreven. Anders komt het kaartje gewoon mijn kant terug op, en dat is niet de bedoeling. Maar alles is goed gekomen dus dikke duim voor mij.

Maandag was ook in Animal Crossing m’n favoriete villager jarig. En normaal ben ik niet zo hyped dat ik op elke bewoner zijn verjaardag eventjes ga spelen, maar die van Bill kon ik niet missen. Bill is een van de eerste bewoners die op het eiland kwam wonen en hij is totaal geen populair dier onder de spelers. Maar Bill is echt te schattig, hij is mijn favoriet haha. Vooral als hij over het eiland rent. Sorry, ik ben echt verslaafd aan dat spel haha. Heel dat spel is ook gewoon gebaseerd op schattigheid. Het zal ook niet de laatste keer zijn dat ik ergens op mijn blog Animal Crossing benoem denk ik, dus bereid je maar voor.

En toen was het woensdag en zat ik in de wachtzaal van de neuroloog. Die ochtend heb ik nog gewerkt en ik was echt super stressy. Kwam ook nog eens bij dat ik constant werd gebeld door een onbekend nummer zonder voicemail en ik werd er helemaal gek van want ik dacht dus dat het het ziekenhuis was. Gelukkig niet. Ik kreeg bij de neuroloog de uitslag van mijn slaaponderzoek, en hij vond geen slaapproblemen. Op zich is dat een hele mooie uitslag. Maar het is dubbel. Fibromyalgie en chronisch vermoeidheiddsyndroom worden vastgesteld als er niks anders lijkt verkeerd te zijn (correct me if i’m wrong). Dus door uitsluitingsdiagnose. Mijn botscan was in orde, slaaptest is nu ook goed verlopen. Ik moet nog twee uitslagen krijgen natuurlijk. Maar dit wijst natuurlijk meer in die richting van die twee en dat is niet zo leuk om te beseffen. Maargoed, er kan nog veel veranderen en ik moet in mei natuurlijk nog een onderzoek hebben. Plus dat het nog steeds iets psychisch kan zijn, wat ik ook niet weet. We will see. Ondertussen probeer ik zoveel mogelijk positief te blijven en de goeie dingen te zien in mijn dag. En dat lukt, dus ik ben trots op mezelf.

Toen ik uit het ziekenhuis kwam was het echt keihard aan het regenen. Maar echt niet normaal. Gelukkig stond de bus er net dus ik trok een sprintje en kon nog opstappen. Je zag echt bijna niks door de regen. Het was echt zot, al wist ik al dat het een regenachtige dag was. Dat voelde ik aan mijn lijf, maar ik had het ook gewoon gezien toen ik aan het werk was.

Ik besloot toen ik thuis was gekomen eventjes te liggen en Netflix te kijken, want het was een vermoeiende dag geweest. Ik was al vroeg uit mijn bed, maar die onderzoeken zijn mentaal zwaar. De confrontatie van het misschien ziek zijn komt steeds dichterbij zo. Gelukkig was ik deze week niet zo kapot emotioneel zoals vorige keer met het slaaponderzoek. Dat was al een zegen. Al moet ik wel toegeven dat toen ik woensdag het ziekenhuis binnen ging, ik wel eventjes moest slikken. Ik ben tijdens Netflix ook eventjes in slaap gedonderd, maar that’s okay.

Donderdag was mijn vrije dag en ik ging boodschappen doen. Dit is trouwens niet mijn normale portie wat ik altijd meeneem, maar ik wilde deze week een keer fruitsalade maken omdat ik daar zin in had. En ik wist ook dat ik pas zondag weer vrij was dus ik had wat extra mee, want das gemakkelijk dan. Dus daardoor was mijn kar iets voller dan normaal, want normaal vul ik nog geen halve bodem van mijn kar. Normaal neem ik zelfs gewoon een mandje op wielen, maar ik wilde het niet riskeren dat mijn fruit geplet zou worden vandaar haha.

Ik wilde fruitsalade, ik had ook fruitsalade gemaakt. Vrijdagochtend stond ik in de keuken om alles te snijden en te schillen, maar het was wel een gelukje in mijn dag. Het was vrijdag ook niet echt een leuke werkdag door omstandigheden waar ik niks over ga vertellen want het gaat niet over mij persoonlijk. Dus dat ik in mijn pauze fruitsalade had, maakte het toch een beetje beter. Kleine gelukskes in het leven 🙂

Zaterdag nam ik een shift over, toen ik op de trein zat had ik weer een klein spektakeltje in de lucht. Vooral doordat het beton van het perron nog nat was, maakte het beter want er was een reflectie in het water daardoor. As I said, dit soort dingen maken het begin van de dag een stuk beter. We hebben wel gekke dingen meegemaakt vandaag. Mensen die gingen hamsteren omdat het zondag ging sneeuwen. Echt mensen gehad die tegen 100 euro aan boodschappen meebrachten. Zo’n werkdagen zijn er ook. Ik heb beelden gezien uit Nederland, daar was het blijkbaar nog veel slechter. Ik heb er eens goed om gelachen, iedereen moet weten wat hij doet. Maar als je iedereen bezig hoorde was het precies of het ging volledig ondergesneeuwd zitten zondag en we niet buiten gingen kunnen. Ik ben dit aan het uitwerken op zondag met zicht op het raam en de sneeuw en het valt goed mee kan ik zeggen.

Zaterdagavond kreeg ik een ideetje voor een tekening, waar ik mee aan de slag wilde. Het was al een hele lange tijd geleden dat ik nog getekend had, en ik mis dat echt wel. Gisteravond (als in zaterdagavond) was ik er nog een beetje sceptisch over, maar nu ik het zo later terugzie ben ik wel heel blij met hoe het aan het worden is. Ik was ook van plan enkel de schets te maken zodat ik zondag aan de slag kon, maar dat is mislukt en dat kon ik weten. Het was daardoor vrij laat voor ik in mijn bed kroop. Maar kijk, ik heb ervan genoten en ik moest vandaag toch niet werken. Voor een keer is dat nu ook niet zo erg.

Hoe was jouw weekje?

Hi allemaal! Afgelopen week was een vrij zware week. Hij zat vol emoties, inzichten en vooral veel huibuien. Mijn week begon met de slaaptest in het ziekenhuis, en dat is ook meteen de reden dat ik het deze week zo moeilijk had. Normaal roep ik altijd dat ik me niet laat neerslaan door mijn onderzoeken of mijn lichaam. Maar iedere vechter heeft zijn moeilijke momentjes, ook ik. Er komen wel weer weken dat het beter gaat. We zijn nu zondagmiddag en het gaat al iets beter, maar ik merk wel dat het nog steeds heel gevoelig ligt. Maar ik kan er alleen maar het beste van maken. Ik kreeg van heel veel mensen in mijn omgeving liefde en mensen die vroegen hoe het was geweest en dat raakte me ook weer. Net zoals in september met de botscan realiseerde ik me hoeveel mensen er achter mij staan, en dat was iets dat wel aankwam. Niet dat ik dat anders niet doorheb, maar het is gewoon waar. Wanneer je door woelige tijden gaat, weet je wie er echt voor je klaarstaat. Let’s go!

Maandagochtend stond ik om 5u op, want ik moest nog de vroege shift werken. Dat heb ik ook bewust zo gelaten, omdat het fijn was om niet de hele ochtend te lopen te stressen tot ik naar het ziekenhuis moest. Op het werk kan ik ook stressen, maar daar heb ik dingen om handen en dat idee vond ik wel fijn. Voor ik vertrok pakte ik nog de laatste dingen in voor mijn slaaponderzoek. En noem me een kind, maar ik slaap dus niet zonder mijn twee knuffeltjes. Dus die mochten ook op reis mee. De ochtendshift verliep wel goed, al liep er wel van alles door elkaar op hetzelfde moment en dat vond ik niet zo leuk. Maar voor ik het wist was het lunchtijd en na de lunch vertrok ik met de bus naar het ziekenhuis. Spannend!

Bij sommige ziekenhuizen moet je je pas ’s avonds aanmelden weet ik, maar dat was niet zo in mijn geval. Om 14u30 werd ik verwacht, maar ik was dus vrij vroeg in het ziekenhuis. En dat was voornamelijk omdat ik weet dat er vaak eerst nog een heleboel dingen gebeuren bij het inschrijven, zeker als je moet overnachten. Ik wilde het niet riskeren om echt te laat te komen, want bij een slaaptest is dat echt een heel groot probleem. Bij geen enkele ziekenhuisafspraak is dat echt handig voor de arts, maar bij een slaaptest moet er echt veel voorbereiding gebeuren met elektroden en kabeltjes, en je bent niet de enige van wie dat moet gebeuren. Dus vandaar is het zo belangrijk om op tijd te zijn. En ik ken mezelf, ik ben een ster in verdwalen in ziekenhuizen. Maar vorige week vrijdag heb ik een covidtest moeten afleggen, standaard. Ik wist wel waar ik moest zijn dus dat probleem had ik deze keer niet. Mijn elektroden werden aangesloten en toen was ik tot ik ging slapen vrij om te gaan waar ik wilde. Wel in het ziekenhuis natuurlijk. Ik heb voornamelijk mijn serie gekeken, want ik was te moe om te lezen. Het was fijn, want ik moest heel veel afleveringen nog inhalen.

Gelukkig heb ik wel vrij goed doorgeslapen, ietsje minder goed dan anders maar je slaapt ook niet elke dag met allemaal elektroden aan je lichaam. Thuis word ik ook altijd rustig wakker met mijn wake-up light en die wekt me rustig aan. In het ziekenhuis gaat het grote licht aan en roepen ze je wakker. Toen miste ik mijn eigen lamp dus wel haha. Maar ja, dan ben je ook direct klaarwakker. Ik kreeg mijn ontbijtje wat lekker was, en daarna hoorde ik dat ik nog tot 15u ongeveer moest blijven. Want er zou nog een dutjestest volgen. Vier om precies te zijn. En dat wist ik, ik heb die dag ook gewoon verlof gevraagd op mijn werk. Want nee, ik zag het niet zitten om na het ziekenhuis nog te werken. De dutjestesten houden in dat er een paar elektroden van je lijf gaan, ook de twee banden rond je lichaam gaan weg. Enkel de elektroden rond het hoofd blijven hangen en worden dan terug aangesloten. Het licht gaat weer uit, gordijnen dicht en dan laten ze je een half uur alleen om je te laten slapen. Dat lukte alleen niet meer deze keer. Thuis slaag ik daar wel altijd in. Om de twee uur werd zo’n test afgenomen en om 15u werden alle kabeltjes en elektroden losgemaakt en kon ik naar huis. De thuiskomst was emotioneel. Omdat dit onderzoek me deed realiseren dat ik misschien echt wel voor altijd last zal hebben van die pijn en vermoeidheid en dat sloeg gewoon in. Ook denk ik dat de stress die ik had gevoeld vorige week en in het weekend gewoon loskwam. Het was de ontlading zoals we zeggen. Ik heb vrij veel gehuild deze week, een soort van rouwen was dat denk ik. Ook al heb ik nog geen diagnose en kan het nog de hele andere kant op gaan. Mijn moeder heeft me ’s avonds getroost en dat was wel heel fijn en daar denk ik wel met een glimlach aan terug. Nu ik dit aan het uitschrijven ben heb ik het terug moeilijk trouwens.

Woensdag ging ik met lood in mijn schoenen werken, want ik had het nog steeds moeilijk. Maar toen ik aankwam en mijn collega’s zo lief vroegen het het was geweest en of ik al de uitslag heb (nee, pas volgende maand) voelde ik me op slag beter. Toen later m’n andere collega ook kwam en ik met hem kon lachen en dom doen voelde ik me zeker beter. Zo snel na dat onderzoek weer gaan werken was fijn, want dat brengt mijn routine terug en ik word nu eenmaal blij van mijn werk en ik heb hele fijne collega’s. En juist nu ben ik daar extra dankbaar voor.

Donderdag stond ik op en keek ik in de living door het raam en ik zag dat het sneeuwde! Ik had het nog niet gezien omdat ik mijn rolgordijnen nog niet omhoog had gedaan. Daar werd ik op slag een beetje blijer van en dat gelukje kon ik zeker deze week wel gebruiken! Door de sneeuw voelde ik me ook beter. Helaas was die blijdschap van korte duur. Toen ik terugkwam van boodschappen doen met mama zat er een brief in de bus van het ziekenhuis. En ik dacht dat het gewoon een factuur was, want een van mijn onderzoeken is bijna een maand geleden nu en dat is meestal de tijd dat ik de rekening krijg heb ik het idee. Maar helaas was het dat niet. Ik had achteraf gezien liever een factuur gekregen. Het was een brief om te vertellen dat een van mijn onderzoeken van februari door covid-19 uitgesteld werd. En als het nu een maand was geweest, kon ik er nog mee leven. Maar ze zijn uitgesteld tot begin mei. Drie maanden. Nogmaals, ik heb echt heel veel respect voor alle mensen die lijden door corona. Mensen die op de intensive care liggen, mensen die dierbaren verloren zijn of verliezen. Mensen die hun zaak kwijt zijn of geen inkomsten hebben door corona. Alle respect. Maar dat mijn onderzoek uitgesteld is betekent ook dat ik waarschijnlijk pas in juni mijn diagnose heb. Als het andere onderzoek ook niet wordt uitgesteld. En dat kon er gewoon eventjes niet meer bij. Ik wacht al heel lang op een antwoord en het doet heel veel pijn om nu nog eens uitstel te hebben gekregen. Ik begrijp het echt wel, dat dit noodzaak is. Maar ik was er het hart van in, die brief is heel zwaar aangekomen. Maar oke, ik moet het aanvaarden zoals het is, hoe moeilijk ik dat ook vind. Of ik me er nu kwaad in maak of niet, het zal niks veranderen. Maar ik heb het er moeilijk mee, dat geef ik toe.

Zaterdag moest ik een collega vervangen, en toen ik buiten kwam was de lucht echt magisch mooi! Alle sneeuw was weg en het was ook nog niet herbegonnen met sneeuwen. Van dit soort spektakels in de lucht word ik altijd blij en dat maakt vroeg opstaan toch iets minder pijnlijk. Cliché, maar het is zo. Zo zie je maar dat er in elke zware week lichtpuntjes zijn, al zijn ze zo vlug of klein. Ze zijn er en het is de kunst om ze te zien. Dus ik genoot van deze mooie lucht onderweg naar mijn werk. Yes!

En terwijl bijna iedereen genoot van sneeuwwandelingen en foto’s maken in de sneeuw was ik aan het werk. De stoep voor de winkel moest wel sneeuwvrij blijven en niet glad. Dus we hebben meerdere keren sneeuw weggeveegd en gestrooid. Het had wel iets en zo heb ik toch een beetje mijn sneeuw gehad. Alleen vond ik het minder grappig toen ik voor de laatste keer sneeuw weghaalde en ik daarbij perongeluk mijn schoenen en broek onder de sneeuw schraapte. Ik had Converse aan, dus natte voetjes tot ik thuiskwam. Maar oke, buiten dat viel het prima mee. Toen we klaar waren met werken en de achterdeur dicht was, was de lucht zo mooi oranje en met die sneeuw erbij was het echt zo mooi! Dus ik moest wel een foto maken. Zo heb ik toch een beetje genoten van de schoonheid van de sneeuw.

Vind jij het leuk als het sneeuwt of wil je het zo snel mogelijk weg?