The Sims: Waarom en hoelang ik het al speel

Hoi allemaal! Regelmatig vertel ik in een weekoverzichtje dat ik The Sims speelde. Een game die ik al sinds mijn elfde speel. En naast veel gameplezier, heeft The Sims me ook veel steun gebracht in mijn leven. Hoe gek ‘t ook klinkt. Het is wel zo. Ik vond dat er net iets van mijn persoonlijkheid ontbrak zonder een vleugje Sims op mijn blog. Het is niet dat ik nu maandelijks hele verhalen uit de doeken ga doen over wat er in mijn game is gebeurd. Maar een artikel over deze game is wel welkom vind ik. Vandaag vertel ik je waarom en hoelang ik het al speel!

Screenshot uit The Sims 4
Een screenshot uit het spel. Deze is uit The Sims 4

Ik weet nog heel goed hoe het begon eigenlijk. En hoe snel het ‘onmisbaar’ werd in mijn leven. Rond mijn 11 jaar mocht ik naar Dreamland om een cadeautje te kiezen  voor mijn verjaardag. Ik wist echter wel van het bestaan van The Sims af. Ik wist alleen niet dat het ook bij ons te koop was. Ik was nog te jong om zulke dingen te beseffen denk ik. Tot ik de game daar in de rekken zag blinken. Ik koos als dierenvriend direct voor De sims 2 Huisdieren. Niet wetende dat de basisgame ook nodig was. Dus diezelfde dag nog keerden we terug om de basisgame ook te kopen. Het zit namelijk zo; je hebt het basisspel en daarnaast brengt de fabrikant ook nog uitbreidingspakketten uit en accessoirepakketten. Bij de uitbreidingspakketten zitten extra opties, nieuwe spelmogelijkheden en vaak ook nieuw materiaal om in je spel te gebruiken. In accessoirepakketten zitten enkel nieuwe outfits en meubels voor het huis van je sims.

Want in principe het doel van het spel is, je maakt een sim aan. Een sim is een menselijk figuurtje, eigenlijk gewoon een mens. Je bouwt (of koopt) een huisje en richt het in. Daarna zorg je ervoor dat je sim inkomsten heeft en kan overleven. Eventueel kan je dan een vriendje of vriendinnetje zoeken voor je sim en een gezinsleven starten. Maar zo kan je generaties blijven doorgaan. Ondertussen zijn er ook andere dingen wat je kan doen in het spel. Zo kunnen je sims op reis gaan, huisdieren hebben, allerhande carrieres opbouwen, een zaak runnen. Heel veel eigenlijk. Sinds mijn elfde ben ik trouwe speler van het spel. Toen nog The Sims 2. Uiteindelijk heb ik door de jaren heen de volledige collectie van The Sims 2 bijeen gespaard. En daarna kwam The Sims 3. Hetzelfde principe, gewoon andere graphics en weer andere mogelijkheden. Ondertussen is er zelfs al The Sims 4.

Door de jaren heen heeft The Sims me wel geholpen. Naast dat ik las om pesters te vergeten, heb ik ook vele uurtjes sims gespeeld. Het voelde gek, want ik had het gevoel minder alleen te zijn. Daarnaast is het spel ondertussen ook goed voor mijn creativiteit, want ik bouw inmiddels mijn huizen zelf en richt ze volledig zelf in. Ik heb heel vaak sims gespeeld in dipjes, waardoor ik afleiding had. Ook leerde ik door The Sims een hele goeie vriendin kennen, we zijn in contact gekomen door de game. Ondertussen spelen we beide minder (je groeit daar uit na een tijdje) maar we hebben nog steeds contact. Ik speel geen uren meer na elkaar, maar wel nog vaak. Het is een stukje jeugdsentiment, maar ook hou ik er nog steeds van. Hoewel ik trouwens ook Sims 4 speel, blijft Sims 3 mijn favoriete ‘generatie’ onder de games. Ik ben ervan overtuigd dat daar de meeste opties zitten. Ook zijn er minder laadschermen. Je kan ook met je sims naar het park of naar de bibliotheek of waar dan ook. In de Sims 3 kan je meereizen en je sims erheen zien gaan. In de Sims 2 & 4 krijg je dan een laadscherm. Op zich geen drama, maar het is een van de redenen dat ik de sims 3 nog steeds het leukst vind. Ik heb door de jaren heen ook het meest Sims 3 gespeeld, dus misschien ben ik gewoon gehecht aan dat spel. Dat zou me eerlijk gezegd niet verbazen.

Had jij ooit al van de game gehoord?

6x Waar ik niet tegen kan

Hoi allemaal! Net als iedere enthousiast wezen heb ik ook dingen waar ik niet tegen kan of gek van word. Ik ben echter wel dankbaar dat het ‘firstworld problems’ zijn. Voor de meeste dingen ben ik dankbaar dat ik die probleempjes heb, want dat betekent dat ik ze heb en er gebruik van kan maken. Sommige dingen uit mijn lijstje heeft iedereen, maar sommige dingen hebben we niet allemaal. Vandaag ga ik mijn frustraties uiten, als je hetzelfde wil doen in de reacties, ga je gang!

  • Vertragingen met het openbaar vervoer

Ondanks dat ik dankbaar ben dat we bussen, treinen en trams hebben in België, kan ik er ook wel eens op vloeken. Vooral als ik ergens stipt op tijd wil zijn, komt de bus te laat of de trein heeft vertraging. Dat voorkom ik vaak door een bus vroeger te nemen, ook als ik ga werken of als ik een belangrijke afspraak heb. Ik neem meestal niet de bus waarmee ik zo ‘net op tijd’ ben. Want als die niet komt opdagen of te laat is, heb ik een probleem. Ik heb geen rijbewijs en dat is iets waar ik in de toekomst wel voor wil gaan. Ik geniet wel van busritjes, gewoon de rust en de tijd om te lezen en tot mezelf te komen is iets waar ik enorm van opkikker altijd. Ook met stakingen weet ik er vaak wel een mouw aan te passen dat ik toch op mijn afspraak raak.

  • Rommel

Hoewel ik zelf ook niet altijd de netste ben, ben ik dat meestal wel. Ik heb graag dat mijn spullen netjes liggen, mijn kast opgeruimd is en dat mijn bed opgemaakt is. Ik ben gewoon een enorme perfectionist, ook al zou je dat niet altijd zeggen. Ook ik heb wel eens een rommeltje liggen en ruim niet altijd alles op. Niemand is perfect natuurlijk. Maar als ik tijd en energie heb, dan ruim ik het wel op. Ik ben nu eenmaal zo, in een rommelige kamer krijg ik ook heel vaak stress.

  • Wanneer mijn mobieltje uitvalt op ongepaste momenten

Dit was tot voor kort een irritatiepuntje, nu niet meer. Ik heb namelijk de batterij laten vervangen, waardoor hij gewoon niet meer uitvalt. Enkel wanneer de batterij leeg is, maar dat doet ieder toestel op een oplaadbare batterij. Mijn batterij was gewoon versleten, en hij viel uit op 80% en gaf dan aan dat de batterij leeg was. En dat deed hij op het laatste zeker zo’n 10 keer per dag, en altijd wanneer ik mijn telefoon nodig had. Nu zorg ik beter voor mijn batterij, dus nu komt het goed. Ik ben niet verslaafd aan mijn telefoon, maar soms is het gewoon fijn om bereikbaar te zijn. Toen ik mijn zusje reservekledij ging brengen een paar weken terug viel hij ook uit. En het was na 22u ‘s avonds en als er iets gebeurde kon ik niks doen. Dat bedoel ik. Ook als ik iets later ben is het fijn om mijn vrienden te kunnen verwittigen, zodat ze zich niet ongerust hoeven te maken. Vrij logisch denk ik. Ja, vroeger deden we alles zonder telefoon. Maar tijden zijn veranderd, en dit hoort er gewoon bij denk ik.

  • Blogideetjes krijgen wanneer ik ze niet kan opschrijven

Soms krijg ik ideetjes voor een nieuw artikel op momenten wanneer ik ze niet kan opschrijven. Toen ik nog op school zat, was dat soms midden in de les. Vaak in een les waar je je het niet kon permitteren om niet op te letten omdat de leerstof vrij ingewikkeld was. Nu heb ik vrijwel altijd mijn telefoon bij om het eventjes in mijn notities te zetten. Of wanneer ik net in slaap aan het vallen ben springt er een idee binnen. Ik kan dan wel een notitieboekje bij me leggen, maar ik weet ook dat ik daarna terug klaarwakker ben voor een halfuurtje. Dus dan laat ik mijn idee vaak schieten in de hoop dat ik het me de volgende ochtend nog herinner.

  • Mijn eigen geheugen

Volgens mij heb ik hier al vaker over verteld. Ik kan me perfect herinneren wat er in welke les gebeurd is in het middelbaar en wie welke grappige uitspraak gedaan heeft. Ook liedjes van Marco Borsato kan ik bijna foutloos meezingen of herkennen. Net zoals gebeurtenissen uit mijn favoriete soap. Maar ik kan me amper herinneren wat ik met mijn mobieltje heb gedaan. Of beter nog, ik zocht laatst mijn koptelefoon in het huis. Ik heb er twintig minuten achter gezocht. Nu kan ik er wel mee lachen, maar het moment zelf was dat toch wat lastiger.

  • Mijn hersenen

Ik ben blij dat ik ze heb, want ik kan daardoor slimme oplossingen bedenken of een nieuw artikel fabriceren voor op mijn blog. Maar ik kan er ook gek van worden. Mijn hersenen hebben het talent om problemen te maken waar er geen problemen waren, of om alles te overdenken. Ik word daar wel meer dan eens gek van, vooral omdat ik ook donders goed weet dat je het verleden niet kan veranderen. Hoe vaak je er ook over piekert. Toch krijg ik vaak de maalstroom in mijn hersenen niet gestopt.

  • Wanneer ik mijn laptop vergat op te laden

Soms trek ik mijn laptop open en ben ik klaar voor een sessie bloggen, en krijg ik de melding dat mijn accu bijna leeg is. Ik kan op zich dan niet zo moeilijk doen en hem gewoon opladen terwijl ik aan het schrijven ben. Maar de plek waar ik graag zit om te bloggen, heeft geen stopcontact in de buurt. Wat betekent dat ik de verlengkabel van mijn broers moet pakken, die niet altijd beschikbaar is. Ik werk ook gewoon graag vrij, zonder kabels die rondslingeren of me kunnen belemmeren. Gelukkig ben ik al dankbaar dat ik een laptop heb, want vroeger schreef ik mijn artikels uit in de woonkamer. Waar het luid en druk is, wat niet zo goed is voor mijn blogvibes. Bloggen in mijn eigen kamer, in rust is wel een voordeel voor me.

Waar erger jij je aan de laatste tijd?

Bucketlist | Mijn dromen en doelen

Hoi allemaal! Tegenwoordig wordt het woord ‘bucketlist’ je van overal om de oren geslingerd. Toch is een bucketlist wel goed om uit te maken wat je nog wil bereiken in het leven en om je eraan te herinneren dat je nog dromen hebt. Ook ik wel een paar dingen waarmaken in mijn leven. Niet enkel voor mezelf, ook voor anderen. Hij is een beetje te lang om in een keer te vertellen, dus ik begin vandaag met mijn dromen en doelen. Let’s go!

Nog even ter informatie, ik wilde nog eventjes uitleggen wat een bucketlist precies is. Ik weet dat het woord tegenwoordig overal wordt gebruikt, maar toch. Een bucketlist is een lijst met dingen die je nog in je leven wilt doen of bereiken. Het is mooi om zo’n lijstje te hebben, zoals ik al zei. Dan kan je ervoor gaan en jezelf gelukkig maken. En van gelukkig maken ben ik een voorstander. Zowel voor mezelf als voor anderen.

  • Een eigen boek uitgeven / schrijver worden

Mijn schrijfkriebels zijn niet enkel op bloggebied, ik heb er heel veel. Een deel kan ik in mijn blog kwijt, maar zeker niet alles. Ik heb ook schrijfkriebels om verhalen te vertellen, wat ik ook op mijn blog wel doe. Maar dan nog anders. Het zou mij een eer zijn als ik ooit een eigen boek zou mogen uitbrengen. Het is een droom van me, al heel lang. Ik ben ook wel aan het werk aan een een verhaal, maar dat staat nog in zijn kinderschoenen. Wie weet ooit? Misschien kan ik ooit op een dag een blogartikel publiceren met de boodschap dat het gelukt is.

  • Illustrator worden (eventueel freelancer)

Hoe ik dit doel zie, dat weet ik nog niet helemaal. Wat ik wel weet, is dat ik illustrator wil worden in de kinderboekensector. Mijn tekenstijl staat zeker nog niet op punt, maar ik doe het zo graag. Het zou prachtig zijn als ik ooit van mijn hobby mijn beroep kon maken. Ik zou niks liever willen dan dat. Dat ik stopte met studeren, daarmee geef ik mijn droom niet op. Ik sla gewoon een andere weg in. Welke weg, moet ik nog eventjes uitzoeken. Maar ‘t komt wel goed

  • Groeien met mijn blog

Ook mijn blog maakt me gelukkig. Schrijven maakt me sowieso gelukkig. Ik wil er nog verder in groeien. Mijn blog hoeft voor mij geen hoofdberoep te worden, maar als ik er later af en toe een zakcentje mee verdien zou ik dat wel mooi vinden. Dat is niet de hoofdzaak voor mij. Bloggen doe ik vooral uit mijn hart. Maar schrijven en bloggen, daar geniet ik van. Dus niet enkel op gebied van een centje verdienen wil ik groeien, maar ook in het bloggen leren en groeien lijkt me fantastisch. Ik heb nog geen jaren blogervaring in de vorm die ik nu doe, maar dat komt nog wel. Ik hoop nog vele mooie jaren te hebben op Sensitive Soul.

  • Pestslachtoffers een hart onder de riem steken

Ik werd als kind en tiener en zelf gepest, en ik weet hoe ellendig dat bestaan kan zijn. En ook hoe mooi het is als iemand je dan steunt. Ik weet helemaal nog niet hoe, maar ik weet wel dat ik iets wil doen voor mensen die gepest werden of gepest worden. Ik kan het met mijn hart niet toelaten dat er nog zoveel mensen zonder hulp of steun gepest worden. Natuurlijk kan ik hun problemen niet oplossen. Maar als je elke dag gepest wordt, is een vriend of vriendin of iemand die aan jouw kant staat zo waardevol. Het idee alleen al dat je er niet alleen voor staat en ‘t niet alleen hoeft te doen.

Welke dromen of doelen heb jij nog?

Ik ben dat lachende meisje

Hoi allemaal! Anderhalfjaar geleden hackte men mijn facebook. Toen ik op die beruchte donderdagmiddag mijn sociale media wilde controleren was ik in shock. Allee, een kwartier later toen ik belde naar mama om te vragen of ze mij nog kon terugvinden in haar vriendenlijst.  Toen mijn vriendin die avond vertelde dat ze het fijn vond te horen dat ik erom kon lachen en niet kwaad of verdrietig was, ging er bij mij een belletje rinkelen. Eigenlijk ben ik vrij vaak zo. Dat meisje dat lacht en het positieve van dingen inziet.

2019-05-06-11.06.22-1

Life won’t always be easy. Een spreuk die maar al te waar is. We krijgen te maken met hartbreuken, verlies van dierbaren, gezondheidsproblemen, mentale problemen en zowat in elk leven komt er wel een situatie in een van deze genoemde voor. Het leven is niet makkelijk en dat hoor je me ook zeker niet zeggen. Daar kan je niet zo veel aan doen. Een stukje wel natuurlijk. Als je voor school toetsen hebt en er niet voor leert omdat je er gewoon geen zin in hebt en dan een 2 hebt, is dat nogal logisch. In het leven zal niks zomaar eventjes op je pad komen gevallen. Voor elke ambitie en droom zal je moeten werken. Maar er zijn wel veel andere dingen in het leven waar je geen keuze in hebt, maar je wel kan kiezen hoe je ernaar kijkt.

Ik ken mensen die alles hebben en nog ongelukkig zijn omdat ze van elk klein probleempje een wereldramp maken. En ik ken mensen die ziek zijn of chronisch ziek zijn en nog alles uit hun dag proberen te halen. Er is maar een verschil hoor. Je gedachtengang, en hoe je naar het leven kijkt. Want oke, iemand die chronisch ziek is heeft het lastiger dan iemand die lichamelijk perfect in orde is. Maar toch zijn er mensen die alles hebben wat hun hartje begeert, en nog van een stom iets een drama maken. Plooi die oren en pootjes terug, en maak van die olifant terug een mug.

Ben ik daardoor beter of perfect? Nee, absoluut niet. Maar ik probeer mensen te inspireren het beste uit hun dag te halen. Want ik geloof oprecht dat je op een baaldag je kan beter voelen door de kleine dingen die er gebeuren. De goede. Ook al zijn ze nog zo klein. Je kan ook dat momentje zelf maken. Toen ik nog studeerde, had ik veel moeilijke dagen. Door mijn paniekaanvallen onder andere. Ik koos ervoor om ’s avonds (toen het nog lichamelijk goed ging) te tekenen op mijn tablet. Ik vergat de wereld om me heen, vergat mijn paniek. Het gaf me rust. Het was mijn redding, zoals ik al eerder vertelde op mijn blog. Maar ook nu redt humor me. Ik heb goede en slechte dagen in mijn energie. Sommige dagen ben ik echt doodmoe en heb ik te weinig energie om iets te ondernemen. Sommige dagen spring ik van de energie en dan probeer ik ook wel alles uit de dag te halen. Maar toen ik van de week mijn nieuwe dekbed op mijn bed legde, ontdekte ik dat het onderlaken vol stipjes stond. En ik stuurde al lachend naar mijn vrienden ‘als ik vannacht niet kan slapen, kan ik stipjes tellen in plaats van schaapjes’. En zo weet ik bij veel situaties wel iets goeds te bedenken. Omdenken kan je heel veel bezorgen. Ik ga mijn leven niet romantiseren, het is niet altijd rozengeur en maneschijn. Ik heb ook dagen waarop dit niet lukt, waar werkelijk alles op mijn zenuwen werkt en ik het heen en weer van krijg. Maar gelukkig voor mij zijn die dagen er maar zelden. Gelukkig kan ik heel vaak lachen. Want dat is wie ik ben, het meisje dat niet stopt met lachen. En niet om de maatschappij te ‘overtuigen’ dat het allemaal perfect en prima is. Maar om mezelf een leuker leven te geven. Vandaar mijn drie kilo enthousiasme vaak ook op sociale media. Hoewel ik inmiddels ook niet meer alles online zet. Het is niet omdat ’t niet online stond, dat het niet gebeurd is. Sommige momentjes zijn intiem en fijn, en daar hoeft niet de hele wereld van op de hoogte te zijn.

Hoe probeer jij positief te blijven als ’t lastig wordt?

Blogreacties, niet mijn sterkste kant

Hoi allemaal! Een van de leukste dingen aan bloggen vind ik dat je in contact komt met anderen. Je leert van elkaar en kan elkaar inspireren. Zowel door ervaringen die je meemaakt, maar ook met lessen en productjes. En winkels. Hoewel we allemaal maar wat doen en ons eigen stukje internet hebben, leren we heel veel van elkaar. Een gedeelte van bloggen waar ik dankbaar voor ben. Ik ben alleen niet zo goed in dat contact onderhouden. Een zwak puntje van me 😀

Laat het duidelijk zijn: Ik heb de WordPress-app. Telkens als iemand reageert krijg ik daar een melding van en lees ik ook wel de reactie. Vaak zijn jullie zo lief en krijg ik een glimlach van jullie mooie woorden. Of net de steun die ik haal uit de reacties. Waarderingen en reacties zijn echter niet alles voor me, ik blog in de eerste plaats omdat het mij gelukkig maakt. Maar dat ik er zoveel lieve en mooie mensen door leer kennen, vind ik fantastisch. Een hele aangename bijkomstigheid.

Ik ben alleen slecht in terug reageren en ik merkte het vandaag. Ik was fijn aan het bloggen, een paar artikels in reserve aan het zetten. Altijd fijn om die te hebben. En als de inspiratie maar blijft komen, waarom zou ik ‘m dan niet gebruiken? Zou dom zijn om die ideetjes te laten varen. Maar ineens zag ik dat belletje met dat oranje bolletje. En besefte ik hoe lang ik al niet op reacties had gereageerd. Ik heb ze stuk voor stuk wel gelezen toen ze binnenkwamen, dat wel. Maar reageren lijk ik altijd te vergeten. Mijn excuses! Dat betekent niet dat ik geen waarde hecht aan reacties of jullie mooie woorden of verhalen. Of wat je dan ook kwijt wilt onder mijn artikels. Juist wel. Maar ik vergeet het zo makkelijk dat ik ze nog moet beantwoorden. Iets wat je niet persoonlijk moet nemen. Ik ben vaak druk bezig met mijn blog voorzien van mooie content, juist ook voor jullie. Dus ik hecht wel degelijk waarde aan mijn volgers. Ik heb er geen duizend, maar dat maakt me niet zoveel uit. Ik weet dat de mensen die me volgen, me oprecht volgen omdat ze mijn blog leuk vinden. Dat maak ik altijd op uit die prachtige woorden die er vloeien, waar ik heel dankbaar voor ben.

Daarnaast vergeet ik ook heel vaak mijn Bloglovin’ er eens bij te pakken en een rondje te doen. Eigenlijk is dat geen vergeetachtigheidje. Het is een manier van ontspanning die ik mezelf gewoon te weinig gun. Jammer, want ik lees echt wel heel graag jullie blogs! Ik neem er gewoon de tijd niet voor. Tijd om dat wel eens te doen. Natuurlijk ben ik ook maar een beginnende blogger en heb ik ook niet alles perfect op een rijtje. ‘t Zijn dingen die ik door de jaren heen wel ga leren. Hoop ik.

Reageer jij vaak op blogs?