Technologie & Sociale media

Hi allemaal! Ik wist weer eens niet wat te schrijven, maar ik kijk de laatste tijd heel veel Netflix. Omdat ik ervan geniet en dat een rustige bezigheid is. Bovendien kunnen we helaas niet van hot naar her lopen op dit moment en met iedereen afspreken die we willen. Ergens vind ik dat ook niet zo heel erg, want ik heb heel veel rust nodig en die krijg ik nu automatisch wel een beetje, Ik heb een paar grappige dingen opgemerkt in mijn gedrag rond Netflix en ik was eigenlijk eens benieuwd of ik de enige ben of dit gewoon herkenbaar is. En voor de fun. Tussen al die artikels over corona, zware weken en chronische ziektes is dit wel een leuk stukje denk ik zo. Let’s go!

► Ik kan maar een serie tegelijkertijd kijken
In het begin dat wij een abonnement hadden, keek ik bijna altijd drie vier series door elkaar. We zijn nu meer dan een jaar later, en nu heb ik dus ontdekt dat dat voor mij bijna een mission impossible is. Vooral omdat ik vaak meerdere afleveringen per week kijk, en als ik dan eens zin heb in een andere serie waar ik al mee bezig was dan moet ik echt keihard nadenken wat er ook alweer gebeurd was, hoe en wat. De meeste series hebben wel zo’n terugblik op de vorige aflevering, maar toch. Dat is blijkbaar niet genoeg voor mij. Dus een serie tegelijkertijd. Soms hoor ik bloggers in weekoverzichtjes of maandoverzichten dat ze twee afleveringen van een serie hebben gekeken en dan vijf afleveringen van een andere en dan weer 3 afleveringen van nog een andere. Er ontstaat echt kortsluiting in mijn hoofd als ik me dat bedenk. Of zoals we dat in België zeggen, er springt nen plong in mijn kop. Ik heb geen idee waar die uitspraak vandaan komt, maar ik gebruik hem vrij veel de laatste tijd.

► Altijd de originele taal met ondertiteling
Er zijn mensen die Engelse series kijken in het Nederlands. Daar kan ik niet tegen, zou ik heel irritant vinden. Natuurlijk als jij dat doet en jij dat leuker vindt, geen probleem. Maar ik wil mijn serie in de originele taal en met ondertiteling. Ik kijk nu momenteel Shadowhunters (allee ja, niet op dit eigenste moment maar je snapt me) en mijn maat ook. Maar hij kijkt altijd in het Nederlands. Er valt een stuk karakter van de serie en personages weg vind ik. Ik weet niet wat ik ga zeggen als ik ooit Spaanse of andere talen waar ik niks van begrijp hoor, maar ik vrees hetzelfde. Momenteel alleen nog maar Engelse series gehad. Maar daar zal ooit wel verandering in komen. Alhoewel, met mijn kijktempo ben ik aan het eind van het jaar nog bezig met Shadowhunters denk ik. Nevermind, want het gaat niet om snelheid maar om het plezier van het kijken.

► Ik kijk heel veel cliché-series
Mijn lijst staat nog vol met series en films. En de meeste zijn clichés die iedereen ondertussen gezien heeft. Ik niet, want ik heb pas sinds vorig jaar (niet 2020, 2019) Netflix dus ik heb het gevoel dat ik enorm achterloop op de rest van de community. Ook met nieuwe series, als mensen hyped zijn. The Queens Gambit heb ik nog steeds niet gezien, om maar een voorbeeld te noemen. Bridgerton moet ik nog steeds aan beginnen. Het is niet dat ik trouwens iedere nieuwe hype zo klakkeloos overneem, maar soms hoor ik op social media echt dingen waarvan ik denk dat die serie me alsnog gaat aanspreken. Maar dat ga je van mij dus pas over een paar jaar weten, wanneer er al weer duizenden nieuwe hypes zijn gepasseerd.

► Ik ben altijd heel benieuwd naar films…
Om vervolgens een film op te zetten die ik al duizend keer heb gezien. Altijd. Meestal doe ik dat ook wanneer ik moe ben of me niet goed voel, en dan is iets bekends gewoon fijn. Vooral The Hungergames films blijven klassiekers dan. Volgens mij is dit iets wat veel mensen doen. Zo benieuwd zijn naar die nieuwe films, een halfuur beslissen wat je gaat kijken en vervolgens iets opzetten dat je al dertig keer hebt gezien. Maar als je maar gelukkig bent toch? 🙂

► Ik heb ook altijd zin om Netflix te kijken wanneer het niet past
Meestal heb ik zin om een goeie film te kijken of een serie te bingen als het totaal niet uitkomt. Vlak voor ik moet vertrekken naar het werk, eigenlijk mijn avondeten moet gaan prepareren of er nog een blogje moet worden geschreven. En als ik dan een vrije dag heb, dan heb ik geen zin om Netflix te kijken want dan voelt dat als verspilling van mijn vrije dag. Ik ben raar, ik weet het. Maar ik heb door deze blog te schrijven wel zin gekregen om Netflix te kijken en ik heb weer tien series aan mijn lijstje toegevoegd dus. En ik heb weer zin om naar Magnus Bane te kijken. Ik weet niet waarom, maar die kerel is echt mijn favoriete personage van Shadowhunters. En ik hoop dat hij alle seizoenen netjes blijft leven, want anders ga ik heel verdrietig zijn.

Heb jij van die rare feitjes rond Netflix? En welke serie kijk jij momenteel?

Zoals jullie wel weten heb ik mijn social media pauze eerder stopgezet. Ik had geen zin meer. En normaal ben ik dan een diehard volhouder, maar ik had gewoon geen zin meer. Dus vandaar. En het is niet zo’n grote ramp. Geleerd heb ik sowieso en mijn kijk op social media is ook enorm veranderd. Het doet me een stuk minder. Dat en meerdere dingen wilde ik vandaag eens bespreken. Let’s go!

Het voelt nog steeds een soort van raar om terug online te zijn, maar tegelijkertijd ben ik het ook weer gewend. Maar het lijkt alsof er een deel waarde die ik er vroeger aan hechtte weg is. Het is een beetje moeilijk om uit te leggen. Het is niet dat ik vroeger veel waarde hechtte aan likes of comments op welk platform dan ook. Maar nu nog veel minder. Nu gooi ik iets online omdat ik dat leuk vind, zonder me echt bezig te houden met wat anderen daarvan denken of hoeveel likes ik ga krijgen. Dat betekent niet dat ik niet nadenk over wat ik wel en niet deel. De meeste dingen die ik deel zijn heel alledaags en totaal niet privé. Heel gek om te zeggen terwijl ik wekelijks een persoonlijke update online gooi die wel wereldwijd te lezen is. Maar dat is toch anders. I don’t know why. Vroeger was ik aan het wikken en wegen wat mensen wel zouden denken als ik X of Y online zette. Ik weet niet of ik daar ooit iets over verteld heb, maar het was wel zo. Terwijl ik dat nu veel minder doe. Tegelijkertijd heb ik ook een stuk minder om te delen nu. Misschien ook omdat ik niet echt spectaculaire dingen meemaak of doe nu. Ik ging wel al eens met vrienden iets gaan eten of de stad in. Terwijl ik nu vooral thuis zit om te rusten. En ook gewoon omdat mijn onderzoeken het niet toelaten om af te spreken. Ik mis het wel, dat geef ik toe. Maar daar gaat het nu niet over. Vele dagen is het gewoon ’s morgens lezen of bloggen en ’s middags werken. En om daar nu elke dag een status over te posten… Maar ik gebruik wel Instagram Stories heel vaak. Maar ook daar deel ik niet meer alles, omdat ik daar geen behoefte meer aan heb. Ik volg meestal mijn gevoel. Soms heb ik zin om veel te delen, soms ook niet. En zolang ik me daar goed bij voel, is het allemaal oke.

Ik moet wel zeggen dat ik me daar eerst wel druk in maakte toen ik terugkwam. Die mening van anderen op social media had ik niet tijdens mijn pauze. En dat was heel fijn. Maar eigenlijk is er niemand echt in mijn vriendenlijst die echt haatcomments zou achterlaten, de meeste mensen vinden mij leuk om wie ik ben. En als dat niet zo is, zegt dat meer over die ander dan over mij. Ik heb niet het meest boeiende leven en ik doe geen baanbrekende dingen. Maar hoeveel mensen in het dagelijks leven doen dat echt? Heel weinig. Uiteindelijk krijg je van iedereen vaak maar de ‘best off’ te zien van hun dagen. Ik heb die knop kunnen omdraaien. Als ik nu een liedje wil delen dan doe ik dat gewoon. Als ik zin heb om 100 stories te uploaden, doe ik dat ook gewoon. Die drang heb ik niet meer. Het gebeurt heel vaak dat ik dagen niks online zet omdat ik geen zin heb of gewoon niks te delen heb. En dat is waarschijnlijk het resultaat van mijn pauze.

Tegelijkertijd merk ik wel dat ik mezelf soms wel moet tegenhouden. Soms moet ik mezelf wel echt vertellen, van nu is het genoeg geweest. Leg die telefoon weg en ga iets doen. Er zijn ochtenden die verloren gaan aan scrollen en liken, en dat heb ik van de week gemerkt. En dat wil ik niet meer nu, dus daar heb ik iets aan gedaan. Mijn opgelegde regel van geen social media voor 9u ’s ochtends slaagt meestal wel. Net als geen social media tijdens het eten. Wanneer ik overstuur ben of mijn dag niet heb ben ik ook minder online. Om mezelf te beschermen tegen de overvloed (ik vond het woord niet :p) prikkels die ik dan te verwerken krijg. Op het moment zelf merk ik nooit zo dat ik overprikkeld raak, maar nadien wel. En ook om mezelf te besparen dat ik mezelf ga vergelijken met mensen die wel gewoon gelukkig zijn. Ik weet het, je weet nooit wat er gebeurt als de camera van de telefoon uit gaat. Maar als ik overstuur ben kan ik niet relativeren, ik weet dat van mezelf. Soms gooi ik mijn apps er een paar dagen af als ik daar behoefte aan heb. Het idee dat ik dingen aan het missen ben, raakt me al lang niet meer. Ik heb meer dan een halfjaar allerlei zaken gemist en ik heb het overleefd. Op dat soort dagen denk ik aan mijn rust en ontspanning. En dat werkt. Social media is leuk, als je er op een goeie manier mee omgaat.

Ben ik blij om terug te zijn? Ja. Ik vind het leuk om dingen te delen, te reageren op leuke statussen en ik hou er ook van om quotes en inspirerende ‘shizzle’ te zien passeren. Dat zet mij ook altijd aan het denken over mijn eigen doen en laten. Dus ja, ik ben blij terug te zijn. Maar aan de andere kant merk ik ook iets. Vroeger stond social media veel centraler in mijn leven en blaasde ik het altijd op. Terwijl ik dat nu niet meer heb. Het doet me een stuk minder. En dat was de bedoeling. Dus al bij al ben ik blij met deze ‘vorderingen’ zal ik maar zeggen. Als ik echt dingen wil delen, doe ik dat het allerliefste hier, op Hoogsensitieve Held. Hier kan ik mijn ei altijd kwijt en bovendien kan ik zoveel vertellen als ik zelf wil. Je hebt natuurlijk ook mensen die bloggen via een Facebook-pagina of hun Instagram en als dat werkt voor jou is dat fantastisch. Maar ik heb liever mijn blog om zulke lappen tekst te schrijven. En gelukkig doe ik dat ook graag. Ik kan wel zeggen dat mijn liefde voor bloggen heel hard is gegroeid tijdens die detox. De blogliefde was er natuurlijk al, vanzelfsprekend. Maar ik merk dat als ik scrol op social media, ik op het einde van de rit altijd weer naar mijn blog terug verlang. Dus dit is mijn plekje, hier hoor ik thuis 🙂

Welke rol speelt social media in jouw leven?

Op 23 september 2019 riep ik dat ik een jaartje offline ging. Een jaartje geen Facebook, Instagram, Snapchat of wat dan ook. We zijn niet meer zo ver van 23 september 2020. En toch zullen er enkele van jullie het wel al gemerkt hebben. Nikita is terug online. Ik wilde er graag iets over vertellen. Let’s go

Het is eigenlijk een beetje mijn eigen schuld. Ik had iemand nodig die ik alleen via Instagram kan bereiken. Daardoor stond de app op mijn telefoon. En door af en toe te spieken of die persoon al geantwoord had, werd ik getriggerd. Uiteindelijk besefte ik dat ik het toch wel mistte, in positieve zin. Ik haal ook positieve vibes uit mijn sociale media. Ik chatte erover met Irene en zij zei dat er niemand kwaad ging zijn als ik eerder terug zou keren. En het is geen big deal, want het is maar sociale media. Je leven hangt er niet van af. Mensen waren heel positief toen ik aankondigde dat ik terugkeerde. Niet dat dat me bezighoudt, maar ik vergeleek de likes die ik kreeg op het feit dat ik een jaartje offline ging met de boodschap dat ik terug ben. En dat waren er een pak meer. Blijkbaar hebben mensen me echt gemist. Ik ben nu iets van vijf dagen terug. En ik sta er relaxter in. Ik heb ook bij beide apps een limiet ingesteld. En als ik mijn waarschuwing krijg, is het gedaan voor de rest van de dag. Tot nu toe ben ik altijd onder die tijd gebleven. Ook eten met sociale media doe ik niet meer en als ik over mijn toeren ben blijft sociale media uit. Ik heb wel rust gevonden in mijn gebruik. Ik kan als ik genoeg energie heb zeker een uur doorlezen zonder eventjes te willen kijken op sociale media. Of dat blijft dat zien we dan wel weer. Maar een goei begin is het halve werk zeker?

Dat betekent niet dat ik geen weekoverzichtjes meer ga delen. Ik ga niet alles online zwieren, want dat wil ik niet. Hier en daar zullen er wel dingen verschijnen, maar lang niet alles. Er komt maandag trouwens geen overzichtje online. Ik heb een hele zware frustrerende week en ik heb er gewoon eventjes geen zin in. Maak je geen zorgen, als je dit leest ben ik waarschijnlijk onderweg naar of zit ik bij mijn psycholoog. Ik ben niet van plan weer om de drie weken te gaan, maar ik denk dat ze me wel kan helpen omgaan met alles wat de laatste tijd is gebeurd met mijn lijf.

Voor wie me graag wil volgen, mijn Instagram is nikita.maes. Hij is privé, maar als ik je ken als volger dan zal ik je verzoek aanvaarden.

Hoi allemaal! Euhm, hoe ga ik hier aan beginnen zonder er eerst duizend clichés tegen te gooien dat ik niet kan geloven dat we alweer een half jaar verder zijn? Geen idee. Maar het is dus zo. Een dag eind september nam ik het nogal impulsieve besluit dat ik een jaar zonder social media zou gaan doen. Dat impulsieve besluit zette ik in actie nog geen week later. En dus ben ik binnenkort alweer zes maand zonder social media pauze. Oftewel, ik ben op de helft van mijn detox. Wat echt te gek voor woorden is. Ik merkte een paar eigenaardige veranderingen op en ik wilde ze graag delen met jullie. Het zijn dingen die je niet opmerkt als je wel op social media zit. Of toch een stuk minder. 

• Ik zit véél minder op mijn telefoon ondertussen

Oke, wanneer ik dit aan het uitwerken ben is het tegendeel waar want mijn schermtijd is immens hoog. Maar andere dagen merk ik echt wel verschil. Het voelt ook veel chiller om mijn telefoon ergens buiten mijn bereik te leggen. Vaak lig ik te lezen in de sofa en ligt hij dan gewoon op mijn kamer op te laden. En ik heb er geen last van. Meer nog, ik heb het gevoel dat er een soort last van me af is. Dat ik mijn vrijheid en rust terug heb gevonden. Het was een van de redenen dat ik die detox begon. Of ik dat vasthoud over een half jaar, dat heb ik natuurlijk zelf in de hand. We will see.

• Ik irriteerde me aan Instagram

Laat het me uitleggen. Ik vertelde al over mijn vast contract, maar ik wilde nog een paar mensen op de hoogte brengen. Eventjes live langsgaan was geen optie, en het waren twee mensen die ik enkel via Instagram te pakken kon krijgen. Dus er zat niets anders op dan eventjes die app te installeren. Ik heb redelijk veel meldingen aan staan van mensen als ze iets posten dat je daar dan een melding van krijgt. En ik irriteerde me zwaar aan elke melding. Uiteindelijk heb ik gewoon in de instellingen van Instagram dat uitgezet zodat ik alleen een melding zou krijgen als de desbetreffende personen antwoord hadden gegeven, want ik vond het wel zo netjes om daar op te wachten en eventueel te reageren. Het voelde heel gek en onwennig. En het nog gekkere was dat ik blij was toen ik Instagram terug van mijn telefoon kon halen. Het voelde alsof ik de sleutel naar de gevangenis had gevonden. Dat offline leven bevalt me wel, en dat heb ik toen echt goed beseft. Toen kwam dat inzicht echt binnenwaaien.

Ook gewoon het feit dat ik echt zoveel keer ging checken of ik nog geen antwoord had. Dat verslavende effect voel ik nu dus niet meer omdat ik er een streep heb doorgetrokken voor mezelf. Ik werd er echt gek van. Ik merk zelfs bij het idee dat ik over een half jaar terug social media heb, dat me dat zelf een beetje angst aanjaagt. Een half jaar geleden zou ik je hebben uitgelachen als je dat zou zeggen.

• Tegelijkertijd mis ik het ook wel

Ik geef toe, ik mis het ook wel. Er zitten niet alleen negatieve dingen aan social media. Soms krijg ik echt de meest toffe reacties op mijn stories op Instagram of echt heel grappige opmerkingen. Dat kan echt serieus mijn dag beter maken en die communicatie mis ik nu wel een beetje. De stomme punten aan social media zijn nu weg gevallen (de verslavendheid, prikkels, bang om iets te missen…) maar daarmee neem ik nu ook wel de goeie dingen weg. Want ik ben absoluut geen mens die zal zeggen dat ik alles aan social media stom vind. Nee, ik haal er ook hele goeie dingen uit. Dus ik sta er een beetje met een dubbel gevoel in.

• Er zijn effectief dingen die aan me voorbij gaan

Facebook en Instagram zijn tegenwoordig de platformen waar je veel mensen bereikt. Bedrijven of winkels die in verlof gaan ook. Dat heb ik gemerkt. Een tijd terug ging ik na mijn vroege shift een broodje halen, en dat doe ik altijd in dezelfde broodjeszaak. Die ligt iets van vijf minuutjes wandelen van mijn werk en dan ga ik zo de trein op. En ik zag het al in de verte dat er weinig leven in de brouwerij was. En toen ik voor de deur stond, wist ik het al helemaal. Ik heb toen eventjes research gedaan. En die mensen bleken in skiverlof te zijn. Ik bedacht me dus lachend dat dit dus gebeurt als je geen social media hebt. Ook op televisie als een bekende Vlaming ineens over kinderen begint dan ben ik zo de eerste om te vragen: die heeft toch helemaal geen kinderen? En dan zijn mijn ouders zo van: jawel hoor, X is bevallen, het stond op Facebook. En dat is dus het probleem. Op zich maak ik daar ook geen drama van hoor. Van die broodjeszaak is vervelend, maar het is niet de enige broodjeszaak in de wereld. En wat betreft bevalling van BV X, ik ben niet ineens een pak slimmer geworden toen ik ineens wist dat X of Y een kind heeft ondertussen. Het echte belangrijke nieuws komt toch wel aan mijn oren, daar heb ik geen social media voor nodig. Dat viel me wel op en ik vind het best grappig eigenlijk.

• Ik heb veel meer tijd voor de dingen die me echt gelukkig maken

Vroeger sloop er echt heel veel tijd in social media. Instagram heeft een tijdmeter, ik weet niet meer zeker of Facebook die ook heeft of had. Of ondertussen gekregen heeft. De uren die ik soms op Instagram spendeerde waren echt hoog. En dan kwam er nog eens hetzelfde bij voor Snapchat en Facebook. Nu heb ik daar dus geen last van. Mijn schetsboek vult zich heel snel, ik lees terug meer en ik ben ook een pak rustiger en relaxter geworden. Die haast van social media of snel eens bekijken is weg. Ik merk ook dat ik me veel sneller irriteer aan mensen die voortdurend door Facebook aan het scrollen zijn tijdens uitjes. Meestal weet ik ze genoeg af te leiden dat ze uiteindelijk hun telefoon neerleggen gelukkig.

Conclusie 

Mis ik mijn social media? Ja, soms wel. Ik zal ook wel blij zijn om terug online te zijn later. Maar aan de andere kant ben ik er ook bang voor. Weer constant die prikkels, die verslavendheid. Beide heb ik natuurlijk wel zelf in de hand. En wellicht kan ik ook wel iets doen met de functie van schermtijd in mijn telefoon. Een limiet opstellen. Want oprecht, ik mis het wel. Maar ik zou liegen als ik zeg dat mijn leven er niet beter is op geworden sinds ik offline leef. Er zijn ook heel veel dingen in mijn hoofd veranderd die ik niet goed kan uitleggen. Dus hoe het ook verder loopt hiermee, ik haal er voordelen uit. Of ik dat over pakweg 3 maand nog ga zeggen, dat zien we dan wel weer.