Hoi allemaal! Links van me ligt een boek van 607 pagina’s me aan te staren, wachtend tot ik hem ga openen en erin ga lezen. Als ik voor me kijk en die flesjes cola eventjes wegdenk, zie ik daar ook nog zeker drie boeken liggen die nog moeten gelezen worden. Alhoewel, moeten… En in de woonkamer in de kast staan nog zeker een 11-tal boeken die ook nog wachten tot ik hun wonderlijke verhaal ga verkennen. Ik ben een boekennerd, in hart en nieren. Toch is lezen ook ooit meer geweest dan ontspanning. Ergens is het dat nog steeds hoor, maar veel minder gelukkig. Nu lees ik vooral omdat het me gelukkig maakt.
Lezen deed ik al graag van in het lager. De leesuurtjes waren mijn favoriete uurtjes. We hadden in het derde leerjaar zo’n ‘leeskaart’ waarop je de boeken die je had gelezen moest opschrijven. Ik keek altijd vol bewondering als mijn buur in de klas meer boeken had gelezen dan ik. Jaren later zat ik in het zesde leerjaar. Voor een kennismaking met de bibliotheek gingen we toen naar daar. Iedereen kreeg daar informatie, ook werden we aangemoedigd om te lezen. Vele kinderen uit mijn klas waren gewoon lid en kenden de bibliotheek. Maar ik niet. Voor mij was dat een paradijs. Die namiddag kwam ik thuis en vertelde vol enthousiasme aan mijn ouders dat ik ook wilde lid worden en boeken wilde lezen. Ik wist toen als 11-jarige niet dat het later mijn ontspanning en tegelijk ontsnapping zou worden. Ik wilde gewoon heel graag ook thuis boeken lezen.
Ik werd mijn hele lagere schooltijd gepest. Maar ineens deed dat er veel minder toe. Na school dook ik in de zetel met een boek, en beleefde zoveel avonturen. Ook al gebeurden ze niet echt. Hoe cliché dat klinkt. Als ik las, vergat ik de pestkoppen en alles wat er op school gebeurde. Wiskunde was mijn grootste vijand, maar letters waren mijn beste vrienden. Nog steeds. Ik vergat zo heel vaak de wereld om me heen. Later in het middelbaar kreeg ik problemen met mijn gevoeligheid, met mezelf. Het was alleen geen zo’n zware dip als die die eigenlijk bijna achter de rug is. Van de afgelopen jaren bedoel ik dan. Mijn eerste middelbaar was niet gemakkelijk. Ik kwam in een klas terecht die me totaal niet lag, waardoor ik me al snel anders voelde en ook niet geaccepteerd werd. Ook toen was lezen mijn ontsnapping. Mijn eigen wereld, niemand kon me storen. Ook leerde ik door lezen en boeken veel wijze woorden, dingen die me nog steeds helpen de dag van vandaag. Dankzij de trilogie (of inmiddels is het geen trilogie meer) van Ransom Riggs, weet ik dat anders zijn juist een kracht is. De dingen die jou anders maken, zorgen ervoor dat jij de wereld op jouw manier kan helpen. En als we allemaal onze krachten en talenten samenleggen, kunnen we wonderlijke dingen bereiken. Ik heb het over de boekenreeks ‘De Bijzondere Kinderen van Mevrouw Peregrine’. Er is ook een film van, maar de boeken zijn immens dik. Voor mij is dat geen probleem. Het verhaal leest enorm vlot ook, voor mij dan.
Een andere belangrijke levensles leerde ik toen ik zwaar in de knoop lag met mezelf, een paar jaar geleden. Ik las toen de Blood of Eden-reeks van Julie Kagawa. Zij is mijn favoriete schrijfster wat fantasy betreft. Hoewel de boeken van Ransom Riggs ook wel fantasy zijn. Julie Kagawa haar boeken gaan echt over draken, feeën, vampieren… Op een gegeven moment komt er een quote in voor die ik nooit ga vergeten. No one who fights so hard to do the right thing can be evil. Ik zat in een periode van onzekerheid, waarin ik me een enorm slecht mens voelde. Ik ben al heel lang uit die gedachten gelukkig. Maar dat gaf me vertrouwen, dat ik geen slecht persoon ben. Want ik ben niet perfect, maar ik vecht wel elke dag om het juiste te doen. Boeken hebben mijn leven absoluut beter gemaakt. Nee, dit is geen boekenblog. Maar wel mijn blog, waar ik zowat alles deel wat me bezighoudt. En gezien boeken meer dan 80 procent van mijn leven zijn, hoort ook dit onderwerp bij mijn blog. Net zoals het bij mij hoort.
Lees jij veel of graag? En zo ja, welke lessen trok jij uit een boek?