Hi allemaal! Ik wilde graag wat dankbaarheid kwijt, omdat ik dat de afgelopen tijd heel hard gevoeld heb in mijn hart. Iets wat voor mij soms zo onwerkelijk voelt. Je zal vanzelf wel begrijpen waar dit naartoe gaat.
Een tijdje terug publiceerde ik een brief aan mijn jongere zelf. Het meisje dat gepest werd. De jaren erna is het beter geworden maar toch bleef ik kampen met onzekerheid, twijfel en vooral: ik zag mezelf niet graag. Ik heb in mijn hele leven gehoord dat ik niet goed genoeg ben, raar ben, er nooit zal bij horen. Nu zie ik dat laatste jaren later meer als een compliment dan een belediging, maar de meeste tieners willen ‘normaal’ zijn. Ik wilde dat ook. Mensen zeiden me ooit dat ik ‘mijn mensen’ zou leren kennen en inmiddels is dat ook zo. Daar was de blogmeeting in oktober een mooi voorbeeld van. En ook een ervaring die ik nooit meer ga vergeten. Ik realiseerde me de laatste tijd hoe dankbaar ik daar voor ben.
Om eerlijk te zijn na veel jaren bekritiseerd worden of altijd niet goed genoeg te zijn slinkt je hoop wel een beetje. Begin je te aanvaarden dat je het met jezelf zal moeten doen. Ik wist niet dat het nog mogelijk was, dat er mensen mij echt leuk konden vinden voor wie ik was of ben. De overstap naar mijn opleiding publiciteit was daar de eerste stap in, want ineens had ik een klas die mij wel leuk vond. Een klas die mij wel aanvaardde voor wie ik was. Een klas die mij niet uitlachte als ik aan het lezen was maar dat cool vond en een klas die bewonderde dat ik meer dan 75 boeken per jaar las. En het groeide. Na de middelbare school had ik twee vrienden die altijd aan mij zij stonden, maar ook later. Op mijn studentenjob had ik een tof team rond me en later ging ik aan de slag bij mijn vorige werk. Ook daar had ik lieve collega’s die mij namen voor wie ik was en daar niks geks aan vonden. Die mijn accepteerden en in het team sloten. Ondertussen werkte ik aan mijn blog, schreef ik soms mijn ziel uit mijn lijf en lagen vaak grote kwetsbaarheden bloot hier op mijn plekje. Ik leerde mensen kennen uit de bloggerscommunity waar ik nu ook heel veel vrienden en vriendinnen heb. Stuk voor stuk fantastische mensen en na de blogmeeting kan ik dat alleen maar meer bevestigen. Dat was absoluut een van de mooiste momenten uit dit afgelopen jaar.
Veel mensen als ik dat vertel zijn zo van: ja maar, ge zijt zo’n tof en leuk mens, tuurlijk hebben mensen u graag. Toch is dat voor mij nooit vanzelfsprekend geweest. Ik ben altijd de persoon geweest die niet in het ‘kotje’ paste en ik had volgens anderen rare hobby’s en gewoonten. Dat is een compliment maar dat maakt het ook niet altijd makkelijk. Soms lees ik de reacties op mijn blog, krijg ik complimenten of hoor ik hoe blij mensen zijn dat ik in hun leven ben. En elke keer weer. Soms denk ik nog steeds dat ik droom als ik dat hoor of lees. Dus elke keer dat iemand van jullie een lieve reactie achterlaat, weet dat het zoveel voor mij betekent en je altijd mijn dag een beetje mooier maakt. Ik ben daar ook zo dankbaar voor, want ik weet dat het niet vanzelfsprekend is. Als ik terugdenk aan de blogmeeting, krijg ik nog altijd een hele grote glimlach op mijn smoel. Thanks allemaal. Niet alleen de lieve mensen die ik toen gezien heb, maar al mijn volgers. En natuurlijk nog ruimer dan dat, mijn vrienden, mijn familie. De mensen die mij accepteren voor wie ik ben. Jullie hebben geen idee hoeveel dat voor mij betekent en hoe gelukkig mij dat maakt of raakt.
Kleine sidenote wel: ik weet dat jezelf accepteren het belangrijkste van al is. En dat doe ik ook, stapje voor stapje. Maar mensen kunnen niet alleen overleven, we hebben allemaal iemand nodig die ons door donkere tijden heen helpt. Iedereen vindt het wel eens fijn om te horen dat je goed genoeg bent. Zeker na zoveel jaren niet aanvaard worden.
Dus thanks allemaal ❤️