Tag: Gedachtenstromen

Ik streef ernaar om een zo open mogelijk beeld mee te geven op mijn blog over bijna alles. The good and the bad. Op het internet wordt al zoveel geromantiseerd en verbloemd en uiteindelijk is dat ook niet helemaal slecht. Het leert mij ook om mijn eigen leven te romantiseren op de dagen dat het niet zo goed gaat. Maar het is ook belangrijk om de minder leuke dingen of dagen niet te verbloemen. Daarmee, nog eens een eerlijk minder leuk stuk over mijn helingsproces.

We zijn dinsdagmiddag als ik dit schrijf en ik vertrek over een uurtje naar mijn psycholoog. Mijn psycholoog is een goeie man en ik heb zoveel bereikt samen met hem en daar ben ik dankbaar voor. En ik voel me altijd enorm begrepen bij hem. Maar niemand gaat voor zijn plezier naar de psycholoog en ik ook niet. Hoe mooi de resultaten zijn die ik nu boek, het is niet mijn hobby. Praten over mijn trauma’s ook niet. Tegelijkertijd is het een opluchting dat het vrij komt en ik het niet meer alleen moet dragen. Maar het blijft nog steeds mijn hobby niet. En alle moeilijke emoties voelen errond al helemaal niet. Ik ben iemand die zo graag blij is en unicorns en dolfijnen uithangt. Maar zo werkt het niet en om te helen moet je ook de andere kant voelen. Vaak zijn dat ook de dingen die jarenlang geen daglicht hebben gezien. De woede, het verdriet, de angsten, de rouw.

En daar heb ik het soms mee gehad. Begrijp me niet verkeerd, ik ben elke dag dankbaar voor hoe ver ik al sta in mijn journey. Er zijn dingen die ik nu doe waar ik een half jaar geleden alleen maar van kon dromen en het voelt heerlijk om mezelf te mogen ontdekken. Er zijn mensen die die kans niet hebben of mensen die onze wereld hebben verlaten juist omdat ze het niet meer alleen aankonden. Maar ik ben al zo lang bezig met helen en het mag een keer klaar zijn. Helaas werkt het niet zo en toen ik maandagavond besefte dat er vanmiddag weer een zwaar onderwerp op mijn schoot zou liggen had ik er eventjes geen zin meer in. Het universum kopte toen een perfecte reminder binnen want net toen ik het dacht passeerden er twee schoolbussen langs het station waar ik op dat moment stond. Dat als ik het niet voor mezelf nu doe, dat ik het voor de jongere versie van mezelf moet doen. En dat ik niet mag vergeten dat zij niet voor niks zoveel heeft moeten doormaken. Dat gaf me enigszins nieuwe kracht, maar ik denk ook dat dit gewoon gezegd mag worden. Voor de mensen die dit lezen en bezig zijn met een verwerkingsproces of bezig zijn met hun demonen te verslaan of te doen verdwijnen. Het is oke als je er eventjes geen zin meer in hebt. Helen is niet enkel magisch en unicorns en dolfijnen. Helen is pijnlijk, helen is frustrerend, verdrietig en er komt vaak genoeg rouw ook bij kijken. En ook die dingen mogen gehoord worden en uitgesproken worden.

Ik ga over een uurtje netjes de trein op naar mijn psycholoog, daar kan je geld op inzetten. Maar af en toe ben ik er ook klaar mee. En daar is niks mis mee. Het maakt mij een mens, het maakt ons allemaal een mens.

Begin december vertelde ik dat het mentaal niet zo goed ging. Dat ik terug richting suïcidaal ging en het roer enorm omsloeg. Het is iets waar ik altijd wel een beetje kwetsbaar voor zal zijn, maar dat maakt mij geen minder sterk persoon. Integendeel, elke dag daarmee vechten is krachtig. En jezelf uit die put krijgen nog veel meer. Ik heb er toen niet zoveel over geschreven omdat ik anderen hun privacy schend en dat blijft ook zo. Wel heb ik andere dingen te vertellen.

In de tussentijd is er veel in mijn hoofd gekalmeerd. Ik heb een goeie psycholoog, maar ik heb ook op tijd aan de rem getrokken. Ik heb gepraat met de mensen om me heen, mijn socials op pauze gezet en gedaan wat ik kon. Het heeft geloond want ik zit hier nog te schrijven. Toch is zo’n periode niet zo snel voorbij en zelfs al veranderen omstandigheden, dat blijft nog wel eventjes in je vel zitten. Dat is bij mij niet anders. Het was niet dat ik de maanden hiervoor constant struggelde, maar ik merkte wel dat ik klappen heb gehad. Toch heb ik elke dag geprobeerd de hoop hoog te houden. Voor mezelf, voor de mensen om me heen.

Dat heeft geloond. De afgelopen maanden was ik vooral aan het overleven en mijn kop boven water aan het houden in veranderingen. Veranderingen in mijn trauma verwerking, mijn nieuw werk (geen spijt van trouwens), ik die mezelf voel en zie veranderen. Dat zijn drie positieve dingen, maar ik denk dat de focus nog wel het meest op mijn werk heeft gelegen. Want ik doe nog steeds dezelfde job als hiervoor, gewoon in een andere winkel en terug in eigen stad. Maar toch, een nieuwe winkel is altijd wennen. En uiteraard nieuwe klanten leren kennen, nieuwe collega’s, nieuwe bazen. Het heeft me wel goed gedaan. Veranderen van werk was een goede keuze want ik ben zoveel rustiger geworden sindsdien. Ik ben enorm dankbaar voor mijn werk nu want zo’n fijne werkplek is niet vanzelfsprekend. Maar deze drie dingen hebben me wel een mooi resultaat bezorgd. Ik ben afgelopen week voor het eerst in maanden terug opgestaan met volle moed, volle goesting en hoop. Hoop dat alles op zijn plek valt en dat het in orde komt. Dat ik sterk genoeg ben om wat er nog op mijn pad komt te overwinnen. Er is nog veel werk en daar ben ik me bewust van. Maar het was denk ik het duwtje in de juiste richting dat ik nodig had. Dus lieve mensen, laat dit een verhaal zijn dat hoe zwaar het ook is, er altijd hoop is. Ik heb mijn donkerste moment niet altijd gedeeld op mijn blog (al schrijf ik wel vrij open vind ik zelf) maar ik kom van een vrij diepe put.

Als er een ding is waar ik het al heel mijn leven moeilijk mee heb, is het wel mezelf tijd geven. Het is nooit een van mijn talenten geweest. Ik weet van veel mensen niet. Toch is het zo’n belangrijk iets, dus bij deze een schrijfseltje erover.

Tijd. Het is het ding waar we altijd te weinig van lijken te hebben. Tot je op een plek zit of bent waar je niet wilt zijn. Dan heb je er net te veel van. Hoe snel de tijd gaat is ook relatief. Wat voor jou voorbij is gevlogen kan voor een ander betekenen dat de minuten maar niet voorbij leken te gaan. En toch leven we allemaal dezelfde tijdspannes. Iedereen heeft dezelfde 24u in zijn of haar dag. Iedereen heeft dezelfde 168 uur per week. En ja, dat heb ik met een rekenmachine uitgerekend want hoeveel ontwikkelingen ik ook heb gemaakt, wiskunde is er geen van. Dyscalculie for life. Maar er is een ding wat iedereen graag wil: vooruitlopen op de tijd. Net dat is niet altijd mogelijk. Zeker niet als het gaat om wonden die moeten herstellen. Het kan over lichamelijke wonden gaan maar ook over mentale wonden. In die gevallen moet je de tijd zijn werk laten doen.

En natuurlijk, je kan de wonde helpen dichtgroeien. Bij wijze van spreken. Geef hem goeie verzorging, elke dag een nieuwe pleister en ontsmetting. Ik geloof ook echt dat het hierboven ook zo werkt. Met de juiste mensen om je heen en het juiste voedsel dat je in je brein stopt (lees: de mensen waarmee je je omringt, de dingen die je leest of de pagina’s die je volgt online) kan je ook helpen. Maar toch zul je de tijd zijn werk moeten laten doen. Hoe graag jij ook wil dat het over is, het zal niet altijd gaan zoals jij wilt. En das geen schande he. Ik weet dat het voelt alsof je altijd alles voor elkaar moet hebben, maar in de praktijk is dat onmogelijk. En toch hangen we die norm altijd op. Een lach op je gezicht en doorgaan. Want breken? Daar heeft de wereld geen tijd voor. Als je maar doorgaat. Mentale wonden laten zich vaak niet zo snel hersellen. Fysieke ook niet trouwens, maar daar gaat het nu niet over.

Ik weet het zo goed en toch ben ik nog dagelijks met mezelf in strijd. Dan vind ik weer dat alles prima voor de wind moet gaan, dat ik vanaf nu een perfect leventje moet leiden. Wat ook de grootste zever ooit is want dat is een onmogelijke norm. Soms zijn er van die dagen dat mijn hoofd koprollen maakt en mij geen rust gunt. Dat ik het zo beu ben om te vechten voor beter en het wel eens tijd wordt dat het voorbij is. Tegelijkertijd popt er dan een stemmetje bij dat me liefdevol vertelt dat het oke is, en ik veel heb meegemaakt de laatste jaren. En dat het heel normaal is dat ik overweldigd ben. Tis een tocht van vallen en weer opstaan, maar ‘t komt wel goed ♥️

Wat ik vandaag ga schrijven is iets waar ik al een tijdje op aan het broeden ben, omdat het iets pijnlijks is maar ook iets moois. Het is denk ik ook iets wat men vaak over het hoofd ziet en de realisatie was voor mij ook een harde koek. Het kwam enorm aan en dat doet het nog steeds. Maar helen is niet alleen magisch en romantisch, het is ook hard werken en er dondert ook heel veel regen op je dak neer. En je dak is niet altijd sterk genoeg, dus soms regent het binnen.

Ik heb de afgelopen tijd ontdekt dat ik nooit echt de kans heb gehad om iemand te zijn. Klinkt misschien heel raar, dus laat het me uitleggen. Er zijn dingen waar ik niet over kan schrijven omdat er anderen bij betrokken zijn. Maar door mijn therapie ben ik er achter gekomen dat niet alleen mijn tienertijd een hele moeilijke was, maar gewoon mijn hele leven. Dat is hoe het is, zonder medelijden te willen opwekken. Ik ben opgegroeid met het idee dat je voor alles moet vechten. Als heel klein meisje zag ik al dingen die een jong meisje niet zou mogen meemaken. Zorgeloos zijn heeft nooit echt in mijn woordenboek kunnen staan. Dan was er weer iets op school, was er iets thuis of lag ik met mezelf in de knoop. Al van een hele jonge leeftijd moest ik de harde conclusie trekken dat de wereld niet was zoals hij in tekenfilmpjes werd voorgesteld. Niet elke ruzie krijgt een sorry en niet elk verhaal loopt af zoals jij het wilt. De enige oplossing die ik toen heb ontwikkeld was overleven. Een beetje hier en een beetje daar. Mensen redden, situaties in de hand houden. In grote en kleine dingen. De ene dag was dat zorgen dat ik de juiste broek of trui aan had zodat er daar niet om gelachen kon worden, de andere dag betekende dat dat ik mijn woede of huilbui terug inslikte om maar niet voor opschudding te zorgen. Maar ik leerde al van jonge leeftijd dat er weinig tijd was om mezelf te zijn. En vooral ook dat de wereld daar iets van vond.

Ik denk dat de wereld enorm onderschat hoe hard de wortels van je jeugd kunnen uitgroeien tot volledige bomen als je ouder wordt. Vaak zijn de dingen uit je kindertijd de dingen die je meeneemt naar het volwassen leven. Zowel de goede als de slechte dingen. En dat is ook zo, want naast alle trauma’s en wonden heb ik ook andere liefdes meegenomen. Ik hield er toen al van om te schrijven, mijn hart voor dieren is er altijd al geweest en tekenen vond ik geweldig. Maar overleven, zorgen en vechten zijn drie dingen die ik altijd al gekend heb. En ergens horen ze bij het leven he. Maar ze horen niet van kinds af aan bij je leven te horen. Toch is het vaak helaas anders, voor heel veel kinderen. Vaak zeggen mensen dat je na een trauma jezelf wel terugvindt, op een andere manier want een trauma of welke heftige dingen dan ook veranderen een mens. Positieve veranderingen ook trouwens. Ik heb als kind en naar latere leeftijden toe eigenlijk altijd moeten aanpassen, vechten, zorgen, overleven dat ik nooit echt de kans heb gehad om te ontdekken wie ik echt ben. Wie ik wil zijn. Gelukkig krijg ik daar nu de kans toe, met de juiste mensen om me heen en mijn healing process dat ook de goede kant op gaat. En het leven draait ook niet om jezelf vinden, maar ook een groot stuk om creëren wie je bent. Er zijn dingen van jezelf die je elke dag weer in de hand hebt.

Het breekt gewoon mijn hart om dat te ontdekken en er zijn zo van die dagen dat ik geen flauw idee ben wie ik ben en wat ik echt leuk vind. Meestal wel, er zijn door de jaren heen hobbies en interesses bijgekomen waarvan ik heel zeker weet dat ze er voor altijd gaan zijn. Ik heb die kans namelijk als kind niet gehad en het is heel confronterend om dat te weten. Er valt nog zoveel te leren en ergens vind ik dat ook wel leuk en kijk ik daar naar uit. Ik kan nu keuzes maken gebaseerd op hoe ik mijn leven wil indelen. Maar eigenlijk is het ook wel een mind fuck want doordat ik zoveel voor anderen aan het draven en zorgen was, weet ik soms niet wat ik wil. Ik denk dat heel veel mensen dat ook wel hebben hoor, daar ben ik absoluut niet de enige in. Ik denk ook wel dat deze pijn met de tijd zachter wordt, er zit nog een heleboel rouw en verdriet rond gewikkeld. En die moet eerst loskomen voor ik tot de kern kan komen. Ik hoop dat ik met de tijd nog meer dingen die ik ben gaan geloven door trauma’s kan gaan afleren en kan gaan leven voor mezelf en wie ik wil zijn. Maar daar zal ook veel tijd overheen moeten. En dat is oke.