Hoi allemaal! Ik geef het maar eerlijk toe, als ik mezelf zie zou ik mezelf ook geen 20 schatten. Het is dat ik zelf donders goed weet dat ik in 1997 ben geboren, maar ik vind mezelf ook jonger eruitzien dan een 20-jarige. Vaak levert dat grappige situaties op, maar ik vind het helemaal niet erg. Terwijl meeste mensen in de puberteit en jongvolwassenheid heel graag ouder willen lijken. Ik net niet. Of dat te maken heeft met mijn verlangen naar mijn kinderjaren weet ik niet, het zal er wel voor iets tussenzitten. Ik vind het vooral grappig en ben tevreden met hoe ik eruit zie.
Ik kan me direct situaties inbeelden die ik heb gehad. Mensen zijn echt in schock als ik ze vertel dat ik 20 ben. Als ik iets moet gaan kopen van mijn ouders waar je ouder dan 16 voor moet zijn, heb ik het altijd zitten. Altijd mag ik dan die identiteitskaart uithalen. Waarop mensen vaak hun ongelovigheid niet kunnen verbergen. Ja meneer of ja mevrouw, ik ben werkelijk 20 jaar. Al geloof ik dat zelf ook niet altijd, want de tijd gaat verdomd snel. Een tweedejaartje in mijn school waar ik soms bij eet wil nog steeds niet geloven dat ik in mijn zevende jaar ben en werkelijk afstudeer dit jaar. Zelfs bij bewijs van mijn identiteitskaart bleef ze beweren dat het niet kon. Ik vond het grappig, ik zoek er verder niks gemeen of kwetsends achter. Telkens als ze dat zegt moet ik gewoon lachen. Zo bracht ik eind augustus een bezoek aan mijn basisschool, waar ik mijn volledige peutertijd, kleutertijd en lagereschooltijd heb gezeten. En daar heb ik wel een paar juffrouwen in schock achtergelaten toen ik vertelde dat ik 20 was en naar het zevende ging. Maar ik denk dat ik me ook ergens bewust zo jong gedraag, kleed en ben.
Zoals ik al eerder zei, vind ik het moeilijk om mijn kindertijd los te laten. Ik denk dat dat kind in mij nooit volledig weg zal zijn. Als ik een speelplein zie ga ik zo graag nog een keer op de schommel of glijbaan. En als mijn broer en zus in een indoor speelplein spelen en lachen, doet het stiekem een heel klein beetje pijn. Springkastelen vind ik nog steeds even leuk. Het kind in mij loslaten vind ik geweldig. Waar het aan ligt dat ik altijd jonger word geschat, daar weet ik ook wel antwoord op. Ten eerste draag ik bewust geen make-up. Met make-up kan ik natuurlijk de kinderachtige trekken of ‘het muizengezichtje’ -zoals het tweedejaartje het zo mooi noemde- niet wegtoveren. Maar sommige delen van mijn gezicht zouden er wel wat ouder uitzien denk ik. Ik heb nooit make-up gedragen en eerlijk gezegd denk ik niet dat dat gaat gebeuren. Ik voel er geen behoefte voor en het voelt niet goed om make-up op mijn gezicht te hebben. That’s just me. En ook weiger ik afscheid te nemen van t-shirts met superleuke prints en tekeningen. De mode tegenwoordig zijn gekleurde t-shirts of truien met een donker kleur of net een licht kleur, zonder afdruk. Ik wil mij gewoon zo niet kleden, dat voelt niet als Nikita. Zoals ik al eerder zei in een andere blogpost, als ik mijn kast zie weet ik dat dat gewoon ik is. Mijn kledingstijl ligt daar gepresenteerd. En hoge hakken om ouder te lijken? Nee bedankt, ik hou teveel van mijn all-stars daarvoor. Ik ben mezelf, prima toch?
Natuurlijk denk ik wel anders over dingen dan vroeger, maar er zijn dingen die ik leuk zal blijven vinden vrees ik. Animatiefilms en vrolijke liedjes op Studio 100 zijn er daar twee van. En als een kind mij vraagt om tikkertje of verstoppertje te spelen, zal ik vrijwel altijd ja zeggen. Ik kan het niet helpen. Buiten dat het ook grappige situaties oplevert, is het ook wel voordelig. Als ik wil gaan zwemmen zouden mensen me voor een 16-jarige aanzien waardoor ik verminderd zou kunnen zwemmen. Maar dat doe ik niet. Eigenlijk zou ik die test een keer moeten doen. Tot ze mijn identiteitskaart vragen, dan heb ik een groot probleem vrees ik. Ik vind het wel grappig, ook omdat mensen me vertellen dat ik zeker van mijn studietijd moet genieten. Dat doe ik ten volle, maar ergens vind ik het ook wel jammer dat die er gewoon bijna opzit. Ik ga dat missen.
Herken jij deze situaties?
Ik word ook altijd jonger geschat. Véél jonger. Vind zelf ook wel dat ik er jonger uit zie. Ben al 26 en mensen denken ook makkelijk dat ik 8 jaar jonger ben (holy shit). Ik weet nog dat ik op mijn 22ste vakantiewerk ging zoeken in een kledingwinkel en de verantwoordelijke me zei dat ik wel 18 moest zijn om kassa te mogen doen. Haha. En nu nog denken mensen regelmatig dat ik de jobstudent ben op m’n werk. Ik vind het op zich niet zo erg dat ze denken dat ik jonger ben hoor. Maar ik vind het wel wat vervelend als ze denken dat ik jonger ben dan 20. Want ik vind zelf niet dat ik er jonger dan 20 uit zie. En ik merk soms ook dat mensen me minder serieus nemen omdat ze denken dat ik nog geen 20er ben.
Haha, herkenbaar zoals je al las! Dat zijn genante situaties zoals jij beschreef, maar achteraf wel enorm grappig. En bekijk het positief, iedereen wil altijd er jong uitzien dus jij hebt dat voordeel alvast mee! Maar ik snap ook wel dat het vervelende situaties oplevert. Als ik iets ging kopen voor mijn ouders waar je 18 voor moet zijn en ik heb dan mijn identiteitskaart niet mag ik ook terugkeren om hem te halen. Het blijf voordelen en nadelen hebben natuurlijk, maar is dat niet met alles zo?