Persoonlijk ~ Hoe onzekerheid mijn leven kapotmaakte…

Hoi allemaal! Vandaag weer een wat persoonlijker verhaal. En laat ik er maar bij vertellen dat dit iets is wat nog gevoelig ligt. Maar ik weet dat mijn verhaal anderen kan helpen en ook dat het een mooie verwerking is om dit te delen. Ik wil jullie namelijk vertellen hoe onzekerheid over jezelf of het leven, het allemaal kan kapotmaken. Het kan erge maten aannemen waardoor je niet eens meer geniet van de dingen die je doet. Ik weet sinds een tijdje dat het heel zwaar kan zijn maar ook helemaal niet leuk is. Juist om dat de voorkomen bij anderen, wil ik graag mijn verhaal delen. Ik hoop dat je het fijn vindt om te lezen en er iets uithaalt.

We zijn allemaal wel een keer onzeker. Over een bepaald vak, een bepaald talent of een bepaalde kennis over iets. Of misschien over je lichaam of iets wat je minder mooi vindt aan jezelf. Ik denk dat er geen mens op de wereld rondloopt die geboren wordt en die zijn hele leven vol vertrouwen is. Dat bestaat niet. Zelfs de zelfszekerste persoon in jouw leven heeft wel een keer een onzeker moment. Al is het niet lang, ze zijn er wel. Ik denk dat onzekerheid je ook wel voor een stukje verderhelpt of je doet nadenken over wat je wel en niet wilt. Maar op een gegeven moment kan het je leven overnemen en zelfs kapotmaken. En geloof me, op dat moment wordt het een hel. Ik spreek helaas uit ervaring.

Mijn verhaal begint in januari/februari 2016. Het nieuwe jaar was eigenlijk net begonnen. Het ging buiten enkele dipjes sommige dagen vrij goed. Die dipjes waren normaal, ik ben iemand die altijd last heeft van die winterdip. Daarom vond ik het niet heel raar maar wel vervelend natuurlijk. Niemand is graag down. Daardoor heb ik fouten gemaakt denk ik. Geen grote fouten, kleine dingen. Ik kon mezelf ook prima vergeven. Faalangst zal er altijd zijn in mijn leven, dus het verwerken van fouten heeft altijd wel wat meer tijd nodig. Maar na een week was ik meestal wel hersteld (mentaal) en kon ik verder. Het liep prima. Tot ik steeds meer aan mezelf begon te twijfelen. In het begin was dat niet zo erg, het was normaal vond ik. Ik ben iemand geweest die altijd al een twijfelaar is geweest, dus ik dacht dat het zo hoorde. Op zich is het ook wel zo. Maar het begon na een paar maanden vormen aan te nemen die niet meer normaal waren. Ik kroop steeds meer in mijn schulp. Bij familie, op school. En oke, ik ben op school geen luid persoon en ook geen herrieschopper. Maar ik heb ook momenten dat ik TE stil ben en er wel degelijk iets scheelt. Dat begon steeds meer zo te zijn. Naar buiten werd ik stiller, maar vanbinnen schreeuwde het.

Het schreeuwde slechte gedachten in mij. En geen gewone negatieve gedachten. Gedachten die mijzelf kapot maakten. Omdat ik fouten maakte. Inmiddels realiseer ik me dat dat normaal is. It makes us human. Je kan niet wijs zijn later zonder vroeger het uilskuiken te geweest zijn. Mijn gedachten waren voornamelijk dat niemand mij ooit zo tof vinden, ik iemand ben die ongeloofelijk goed kan zagen/zeuren. Op een manier dat mensen me echt gingen haten. Als ik reageerde op een blog of quote en weer eens vertelde over iets van mezelf of dingen die ik had meegemaakt, voelde ik iemand die altijd over zichzelf praatte. Er was altijd wel iets. En nu ik het zo lees, klinkt het misschien niet zo heel heftig. Maar ik ging mezelf gewoon haten. Echt door en door haten. Ik vond mezelf nutteloos, waardeloos. Dat alles wat ik deed toch de wereld maar meer kapot maakte in plaats van verbeterde. Er zijn veel dingen in het leven moeilijk, maar omgaan met jezelf als je jezelf haat is het moeilijkst van allemaal. In mijn hoofd schold ik mezelf uit, vond ik dat niks goed kon. En als ik dan een keer iets goed had gedaan, was ik niet trots op mezelf. Ik was mezelf aan het kapotmaken. Of liever, de onzekerheid was mij aan het opvreten. Als er iets leuks gebeurde vertelde ik mezelf dat ik dat helemaal niet verdiende omdat ik slecht was. Als mensen iets vroegen en ik zei nee, dan voelde ik me een egoïst en iemand die alleen aan zichzelf dacht. Dit heeft me uiteindelijk zover gebracht dat er wel mensen iets merkten, vooral familie. Hoe eng het ook was, ik heb de Nikita in mij naar boven gebracht. Mijn gedachten.

En toen ging er iets open voor mij. Mensen vertelden me dat ik helemaal geen slecht persoon was. En dat we allemaal wel een keer iets verkeerd doen of iemand kwetsen. Wat de waarheid is. Het was verschrikkelijk een hele tijd. Ik dacht dat mensen mij saai vonden of irritant of opdringerig. En het is niet makkelijk om elke dag met die gedachten op te staan en er tegelijk iets moois van te maken. Sommige dagen heb ik geweldige dagen gehad, maar altijd knaagde die onzekerheid aan me. Het verpeste sommige dagen echt serieus. Dingen waar ik normaal enorm naar uitkijk. Bibliotheek, uitstappen, familieuitjes. Maar aan het begin van de zomervakantie wou ik het anders hebben. Ik wilde niet meer in gevecht zijn met mezelf. Ik wilde terug van mezelf houden. Ik besefte dat ik vroeger iemand was die vriendinnen was met zichzelf in plaats van iemand die van zichzelf walgt. In plaats van altijd negatief te denken over mezelf of over mijn omgang met mensen begon ik positief te denken. En positiever denken heeft mij al in veel situaties een oplossing geboden, en dat heeft hij nu ook weer gedaan. Langzaam aan zag ik mijn kwaliteiten weer bovendrijven. Boven de slechtere kanten. En oke, die zullen er altijd zijn. Maar hebben we die niet allemaal? Niemand is perfect toch? Ik kan je vertellen dat ik voor het eerst in twee jaar (want dit heeft twee jaar geduurd) weer trots ben op mezelf. Als ik mijn profielfoto op sociale media verander of een selfie neem, ben ik blij met het gezicht dat ik daar zie. Dat meisje met die bruine haren en bruine bril. Als ik mijn kledingkast bekijk, zie ik daar mijzelf in terug. Als ik tekeningen bekijk, ben ik blij. Want dat zijn allemaal dingen die bij mij horen. En het gekke was, hoe meer ik de wereld weer in het zonnetje bekeek, hoe beter het werd. Het schooljaar is (op moment van schrijven) bijna 3 weken bezig. En er zijn leerkrachten die ik vorig jaar of het jaar daarvoor heb gehad en die blij zijn dat ik er ben. Die me vragen hoe het gaat in mijn zevende jaar. Mensen die ik terugzie in school die heel blij zijn dat het goed gaat met mij. Nieuwe mensen die ik ontmoet die me echt graag hebben. Het lijkt alsof de wereld zo’n beetje opengaat voor mij, en dat is denk ik het mooiste aan die hele tocht. Want het schooljaar is super begonnen en ik geniet van mijn tijd op school. Ik ben positiever dan de afgelopen twee jaar samen aan negativiteit. Want we verdienen dit allemaal. Wie je ook bent, en waar je ook in gelooft of wat je ook hebt gedaan. We all deserve a good life. Ik ga wel nog een keer vertellen hoe ik die onzekerheid echt (probeerde te) verslaan. Want ik wens dit niemand toe. Je eigen vijand zijn is verschrikkelijk.

Ben jij soms onzeker?