Hoi allemaal! Ik geef toe, de titel van deze blogpost klinkt niet veelbelovend. Maar ik wil graag iets met jullie delen, het eventjes van me afschrijven. Ik denk ook wel dat het inspirerend kan zijn, want ik weet sowieso dat er mensen dit ook ervaren. Toch wordt het zo weinig verteld. Het schuldgevoel.
Het was gisteren 3 september. En dan denk je dat je dat zelf ook wel had kunnen bedenken. Natuurlijk. Maar 3 september was naast de eerste schooldag ook een andere dag voor ons. Mijn oma stierf namelijk op 3 september 2016. Gisteren was het dus twee jaar geleden dat zij het leven liet. En je raadt misschien al waar mijn gevoel of hetgene wat ik probeer over te brengen naartoe gaat. Maar sowieso is een dag zoals deze lastig. Ik denk niet dat er ooit iemand zin heeft in een dag zoals deze. Ik weet nog heel goed hoe de dag dat ze stierf werkelijk verliep. Nog nooit ben ik zo in de war geweest, en de dood is gewoon ook iets onwaarschijnlijks. Iets wat zo abrupt komt. Het zijn net die dagen dat je beseft hoe absurd en plots het leven is.
Gisteren was iedereen in ons gezin naar school, behalve mama en papa natuurlijk. Maar aangezien ik afgestudeerd ben in juni, had ik geen school. En de hoge school begint pas ergens midden september. Een goede maat van mij had gevraagd of ik zin had om met hem naar de stad te gaan, iets te gaan eten. Omdat we beide vrij waren en het best wel een eindje was geleden dat we elkaar hadden gesproken. Werk, weetjewel. Maar hoe erg ik ook genoot en hoe leuk het ook was. En hoe blij ik ook ben met de nieuwe kleding die ik gescoord heb of mijn fantastisch nieuwe twinmarkers, overvalt me ook een ander gevoel. Schuldgevoel.
Het voelt zo verkeerd om blij te zijn, het leven te vieren. Het voelt alsof ik haar bedrieg, haar tekort schiet. Ik heb het gevoel dat ik verdrietig zou moeten zijn. En nee, daar zou ik niemand mee verder helpen. Mezelf niet, de wereld niet en haar ook niet. Maar toch blijft het zo dubbel. Soms heb ik het gevoel dat ik haar vergeet als ik eventjes lach met de grappen die mijn maat vertelt aan me. Of als ik mijn tanden in die zalige hamburger zette en vervolgens bedacht hoe lekker die was.
Maar weet je wat het ook is. Ik mis haar gewoon. En dat is oke, het is oke om deze gevoelens te hebben. Zeker op dagen zoals deze spelen ze gewoon de hoofdrol. En dat moet ik accepteren. Het is niet anders. En lief zijn voor mezelf.
Ik kende je oma niet natuurlijk, maar ik denk niet dat zij zou willen dat je je schuldig voelt. Ik denk dat ze net heel trots zou zijn op jou, dat je zo geniet van kleine dingen.
Ik denk dat ook niet. Maar het blijft lastig om dat gevoel van me af te zetten. Het enige wat ik kan doen is accepteren. Dankjewel voor je lieve reactie <3