Over rouwen, en wat dat met een mens doet.

Hoi allemaal! Iedereen moet in zijn leven wel eens iemand afgeven van wij hij of zij heel veel houdt. Helaas hoort het erbij. Dat neemt niet weg dat het heel veel pijn doet. Vorige week gaf ik mijn lieve opa af na vier maanden ziekenhuis. De laatste week is hij enorm achteruit gegaan en we wisten allemaal dat het eraan zat te komen. Maar hoe je het draait of keert, iemand afgeven van wie je houdt doet altijd immens veel pijn. En dat weten we allemaal. 

Ik ken nog de laatste momenten in het ziekenhuis. Mijn opa aan al die buisjes, draden, infusen en zwaar aan de zuurstof. Het was een heel pijnlijk zicht. Iemand waar je zo van houdt weten afzien en weten dat je niks kan doen. Ik zei het al eerder, er is niks ergers. Weten dat je die persoon binnenkort zal moeten afgeven. We zijn erop voorbereid en de dokters hebben ons allerlei informatie gegeven. Ook hoe de behandeling ging worden stop gezet. We wisten alles. En we wisten ook dat het telefoontje van het ziekenhuis misschien heel snel ging volgen. Maar alle voorbereiding, informatie en alle beseffen van de wereld houden die slag niet tegen. Vanaf het moment dat je hoort dat je dierbare is overleden, slaat dat in. En doet het pijn. Dus hoe ik nu aan het leven ben? Ik heb geen idee. Ik doe maar wat.

Vorige vrijdag ging ik werken en het voelde fijn om afgeleid te zijn en te lachen met klanten. Ik doe mijn werk graag. Maar toch voelt het heel zwaar. Het is een opgave. Zelfs maar een simpele klant met een flesje cola bedienen is een opgave. Net zoals veel. Gelukkig had ik daarna verlengd weekend. Wanneer dit gepubliceerd staat is dat weekend ondertussen afgelopen. Ben ik klaar om weer onverwoestbaar de wijde wereld in te gaan? Ik denk het niet. Het zal veel tijd, pijn en tranen kosten. Maar dat is heel normaal als iemand die je graag zag zijn ogen voor altijd sluit. Het is een van de pijnlijkste dingen in het leven.

Wat ik thuis doe, is niet veel. Hier en daar lees ik wat, kijk ik een serie. En ik probeer er iets fatsoenlijks uit te krijgen voor op mijn blog. Afgelopen weekend was dat zonder succes. Afgezien van het weekoverzichtje dan, maar dat vind ik niet zo moeilijk. Ik doe mijn best een grote meid te zijn en te doen wat er van me gevraagd wordt. Maar af en toe is dat best zwaar. Alleen al uit bed komen en iets doen is een ramp. Ik slaag er gelukkig wel in. En dan kruip ik graag weg in een warme trui en onder een dekentje. Soms lig ik ook uren in het niks te staren naar buiten. Met de muziek keihard in mijn oren. En soms zit ik met een voorzichtige glimlach boven mijn schetsboek gebogen, tussen de geur van mijn stiften. Mijn favoriete aroma. Het gaat van dag tot dag en soms weet ik met mezelf ook geen blijf. Dan pieker ik tot mijn kop er bijna van ontploft. Allee, niet letterlijk dan. Maar soms maak ik mezelf helemaal gek. En tussen al die gebeurtenissen, gedachten en bezigheden probeer ik mezelf te vertellen dat het beste oke is. Dat het oke is wat ik voel en wat ik doormaak. We zijn tenslotte mensen, geen robots. En we houden van elkaar.

Het leven gaat onverstoord door. Wanneer ik door het raam kijk, zie ik de bussen nog steeds om de tien minuten voorbij razen. Winkels zijn open en het verkeer raast om ter snelst door de straten. Mensen kwetteren nog steeds gefrustreerd of soms vrolijk door hun telefoon. Sociale media draait door en hoewel ik ‘t niet weet, kan ik me wel voorstellen dat er elke dag statussen de wijde wereld in worden geslingerd. De wereld draait door, ook als die van mij heel eventjes gestopt is met draaien. Maar hij komt wel weer in beweging. Tot die dag, blijf ik maar lekker lief voor mezelf. En huil ik wanneer het nodig is. Hoe zwaar het nu ook is, het komt wel weer goed. Nu ben ik eventjes een schaduw van mezelf, maar dat blijft niet.

Wanneer stond jouw wereld voor het laatst stil?