Geen categorie

Hi allemaal! Ik ben een zeer tevreden blogger. Als ik denk aan de lay-outs die ik vroeger heb gehad, de dingen die ik toen schreef en die ik nu schrijf. Mijn blog is met mij mee gegroeid. Toch knaagt zo af en toe dat stemmeke aan mij. Ik denk dat het wel herkenbaar is, maar aan de andere kant is het een goed idee om dat van me af te schrijven.

Ik lees natuurlijk zelf ook blogs. Niet zo vaak als ik zou willen, maar bij de meeste weet ik wat er speelt op hun blog. Of in hun leven. Blogs lezen is zoiets waar ik weinig tijd voor neem wat eigenlijk een beetje dom is want ik heb er zelf een. Maar als ik het doe, geniet ik er wel altijd van. Vergis u niet trouwens, het is niet omdat ik niet reageer dat ik het niet gelezen heb. Ik lees ook niet alles van de eerste letter tot de laatste. Ik kijk ’s morgens of ’s avonds op mijn Feedly en de titels die me aanspreken lees ik dan. Zoals velen waarschijnlijk. Ik kan dan altijd vol bewondering kijken naar iemands prachtige lay-out of hoe men schrijft of mensen kan raken. En dan kan ik daar jaloers op worden. Nu, op zich is dat nog niet zo slecht. En geen gemene jaloezie he trouwens. Ik gun het mijn blogcollega’s om een mooie blog te hebben en om goeie dingen te schrijven. Laat dat duidelijk zijn. Maar ik merk dat het af en toe steekt want dan vind ik mijn eigen blog en schrijfsels een stuk minder goed. Dan denk ik altijd dan een kind van vijf dit ook kan. Wat een klein beetje een idiote gedachte is want een kind van vijf kan meestal nog niet schrijven. Laat staan een blog onderhouden maar you get the point.

Er kan altijd wel iets beter. Dan ben ik jaloers op iemand zijn of haar fotografie skills, over het feit dat iemand altijd van die baanbrekende lijstjes heeft die heel je mindset kunnen veranderen of je dagen verbeteren. Dan ben ik weer jaloers op iemand die mij met een blogartikel kippenvel kan geven tot op het bot. Terwijl als ik dan relativeer, ik donders goed weet dat ik dat ook kan. Omdat ik het te horen krijg in reacties, op social media. Of dat iemand mijn blog ontdekte die ik in het echt ken (wat ik altijd spannend vind) en dan vertelt hoe hij of zij mijn artikels heeft verslonden omdat ik een goeie schrijfstijl heb. En diep vanbinnen weet ik ook wel dat ik een talent heb voor schrijven, een passie voor taal. Mag wel na meer dan honderd boeken te verslinden. Ik hoorde dat al op school dat mijn schrijftalent hoger zat dan dat van mijn klasgenoten, al sinds een klein meisje. Het was altijd mijn werk dat bovenaan de stapel lag om voorgelezen te worden of met het hoogste aantal punten of de meeste complimenten. Dus ik weet wel dat ik een talent heb. Maar soms neem dat stemmeke het over.

En toch is het zinloos om te vergelijken. Want in iedere blog zit er een stuk persoonlijkheid. Achter iedere blog zit een ander mens. Iedere blog is daarmee ook uniek. Net als de persoon die de blog schrijft. Ge kunt hetzelfde onderwerp hebben maar toch gaat het anders zijn. Want het zijn twee andere mensen. Tis zinloos om te vergelijken. En tegelijkertijd als ik kijk naar de dingen die ik schreef vier jaar geleden en als ik kijk naar wat ik nu schrijf, weet ik dat ik gegroeid ben. Mijn blog is mee met mij gegroeid. Ik schrijf niet meer even frequent als toen want werkleven en adulthood. Maar toch ben ik trots. Dus ik denk dat ik mezelf altijd een schouderklopje kan geven en zeggen; ge doet dat niet slecht. Maar ja, het stemmetje neemt het soms over. Ik denk dat dat bij mijn medebloggers niet ander is.

Twijfel jij soms aan je blog?

Hi allemaal! Vorige week kwam het overzichtje precies een dag te vroeg zag ik, maar deze week komt hij weer op de normale dag. Ik had een foutje gemaakt bij het inplannen denk ik. De week die gepasseerd is was niet een van de makkelijkste. Dat terwijl ik toch wel genoeg blije momentjes gehad heb. De laatste tijd ligt mijn mentale gezondheid een beetje in de knoop, terwijl ik niet zo goed weet waarom. De moeilijke momenten zijn gelukkig niet overheersend. Ik hoop ook dat het niet erger wordt, maar dat zien we komende weken wel weer.

Mijn zondag begon eigenlijk wel goed. Rond 10 uur zat ik met mijn vriend te ontbijten in een klein restaurantje niet zo ver van mijn oud werk. Het voelt trouwens nog steeds pijnlijk om te zeggen dat het mijn oud werk is nu. Ik had heel veel zin in wentelteefjes, het waren wel serieus dikke exemplaren. Wel lekker! Zeker met de Nutella en chocoladesaus was het een vullend ontbijt. Neem daar nog eens een gezonde smoothie met framboos en banaan bij, en het was compleet. Heeft me wel zeker gesmaakt! Het is ook altijd leuk om iets te gaan eten in die straat want de meeste uitbaters of mensen die daar werken zijn klanten van me geweest.

In de namiddag kwamen mijn zus, haar lief en mama naar ons toe en gingen we samen lunchen en daarna iets drinken. Het lief van mijn zus wilde heel graag poolen en dat kon ook. Uiteindelijk heb ik het ook een paar keer geprobeerd, ik ben geen kampioen erin. Maar we hebben wel goed gelachen. Het was gezellig en dat is wat telt natuurlijk.

Maandagochtend had ik controle in het ziekenhuis, voor de laatste keer! De dokter heeft nog een laatste keer naar de wonde gekeken maar die is prima aan het genezen. Voorlopig moet er nog wel een verband rond ter bescherming want om de wond bloot te laten is het nog te vroeg. Hij is nog te fragiel daarvoor. Dus ik was heel erg blij! De controles gingen gelukkig door in het ziekenhuis dicht bij ons huis, maar tis toch weer iets dat kan afgevinkt worden. Nu is het gewoon geduldig afwachten op het herstel van de wonde en van de breuken. Maar dat komt wel goed. Ik voel meestal al geen pijn meer er aan, of ik moet echt lomp zijn en ergens tegen stoten of ze forceren. Maar dat probeer ik dus niet te doen.

Na de consultatie gingen ik en mijn vriend nog een wandeling maken. Een stukje door de stad, maar ook over de dijk. Hij was vrij en ging mee naar het ziekenhuis. We wandelden ook op een stuk waar ik zelf heel weinig kom. Maar die stilte, rust en het geruis van de zee was echt rustgevend. Reminder voor mezelf dat ik vaker daar moet wandelen. Het was in elk geval een hele fijne start van de week. Na de wandeling gingen we lunch eten bij een Chinees restaurant en in een ander restaurantje nog iets drinken. Daarna heb ik mijn vriend afgezet aan zijn trein en ben ik zelf naar huis gegaan, want ik was moe. Vooral van de wandeling. De stappenteller die dag stond op 17,500 stappen en meer. Maar het was het waard, want ik heb er zeker van genoten.

Dinsdag heb ik een hele dag in bed liggen gamen, want daar was ik wel aan toe. Ik heb ook werkelijk een hele dag gegamed, normaal komt er altijd wel iets tussen. Ik heb dinsdag zelfs de moeite niet gedaan om mijn normale kleren aan te doen, ben een hele dag in pyjama geweest. De dag erna had ik wel afspraken staan. Ik moest ’s morgens in het ziekenhuis zijn voor een afspraak bij mijn psycholoog en voor de eerste sessie relaxatietherapie. Het was gek, maar aan de andere kant deed het ook wel deugd. Woensdagmiddag deed ik niet zoveel speciaals meer, ik denk zelfs dat woensdag mentaal niet de beste dag was. De kast in de gang is ook in elkaar gestort, maar hij was volgens mij gewoon van slechte kwaliteit. Dus mijn ouders konden een nieuwe gangkast bestellen. Het is eerder een rek geworden, maar het is voor de jassen en tassen dus dat valt wel mee.

Woensdagavond was de lucht heel speciaal. Het leek net alsof we in de bergen zaten, en daar moest ik een foto van hebben. Dat maakte mijn dag dan wel weer een beetje beter.

Donderdagochtend ging ik naar de fysiotherapeut, het was iemand anders want de vaste persoon die mij behandelt is in verlof. Dat werkt ook natuurlijk. Toen ik terugkwam in het station had mijn trein vertraging en de volgende kwam pas over een half uur. Wat op zich een geluk bij een ongeluk was, want ik had al de hele week zin in Starbucks. De stad waar ik woon heeft geen Starbucks dus. Voor het eerst in mijn leven dronk ik een Pumkin Spice Frappuchino. Hij was wel echt lekker. Ik kan me voorstellen dat dit warm ook heel lekker is, maar ik had zin in ijskoffie dus. Na mijn koffie ben ik op de trein naar huis gesprongen. Die e-reader ligt daar voor de sier want ik heb hem tijdens mijn bezoek aan Starbucks niet aangeraakt. Op de trein naar huis wel trouwens. Lezen gaat weer lastiger de laatste tijd, maar dat komt wel weer terug.

Komende week heb ik geen plannen. er staat maar een afspraak gepland en de rest is allemaal vrije tijd. Behalve dat ik dit weekend bij mijn vriend ben en volgend weekend ook. Dus het wordt waarschijnlijk een rustige week. Mijn zus moet ook gewoon weer naar school dus zij is er ook niet meer om dingen samen mee te doen. Want dit weekend gaan ik en mijn vriend ook niet echt speciale dingen doen, waarschijnlijk in de zetel hangen met Netflix. Wat ik prima vind. Ik vind terrasjes doen met mensen heel leuk maar sociaal doen is ook vermoeiend. En zondag (vandaag dus) is hij zelf aan het werk dus dan heb ik het rijk voor mij alleen.

Ik wens jullie een fijne week toe!

Hi allemaal! Begin juli had ik het eindgesprek in het ziekenhuis. Ik had daar tot nu toe niks over gedeeld en eigenlijk ben ik ook niet echt iets schuldig van hoe snel ik dat doe. Ik mis het bloggen wel en ik wil dit eerst opgeklaard hebben voor ik verder ga. Dus vandaar, vandaag het verhaal van hoe het ging twee weken geleden in het ziekenhuis. Let’s go!

Voor ik begin, ik heb talloze huilbuien gehad de dag zelf. In de namiddag was ik aan het werk en ik heb echt een paar keer op mijn lip moeten bijten om niet achter mijn kassa te beginnen wenen. It was a rough day. Ik vind het normaal prima om open te zijn op mijn blog, om mensen te inspireren of mensen het gevoel te geven dat ze niet alleen zijn. En toch zit ik dit kind of met trillende vingers te typen. Om maar een indicatie te geven van hoe lastig ik het er nog mee heb. En niet alleen met de gevolgen voor de uitslag, meer zelfs. We zijn nu twee weken later en ik heb het idee dat alles een beetje gekalmeerd is in mijn hoofd, maar dat kan ook zijn omdat wanneer ik dit aan het typen ben mijn verlof net is begonnen. En ik morgen best wel toffe plannen heb.

Maandagochtend om 10u zat ik met trillende handjes in de wachtzaal van de specialist waar ik in september 2020 voor het eerst op gesprek ging. Eerst overliep ze alle onderzoeksresultaten. Geen bijkomende slaapproblemen, geen vitamines tekort, alles met mijn nieren was dik oke. Goed nieuws dus. Yep. Tot haar volgende zin zich vormde. ‘We denken dat ge een beetje overspannen zijt’. Ze stelde verdere vragen over ’t werk, over hoe ik me door de pandemie heen had geslagen. En toen sprak ze van een psycholoog en kine om te leren ontspannen. En eventueel een tijd thuis. Dat laatste moet nog intern besproken worden, dus daar heb ik nog geen nieuws van. Overspannen of misschien zelfs nen burn-out.

Van veel mensen krijg ik een antwoord dat dat beter is dan een chronische ziekte. Yes it is. Van een burn-out of overspannen zijn valt een stuk beter te herstellen. De specialist sprak alsnog van omgang met de klachten. Dus wie weet heb ik het alsnog voor altijd aan mijn rekkel. Waarom ik daar zo verdrietig over ben, als ik echt een burn-out heb dan ben ik ook een tijdje van huis. Niet letterlijk natuurlijk. Maar dan ligt mijn leven een tijd plat en dat is lastig. Bovendien kan je herstellen van burn-out, maar ge wordt nooit meer echt de oude als voordien. Alsnog is er misschien iets dat voor altijd weg is van mijn gezondheid. Het was een pittig jaar vol met stress, de pandemie, mijn werk dat doorliep en niet altijd evident was. Ondanks dat ik bij ons de minste uren heb opt werk. Ik ga niet ontkennen dat ik geen stress heb gehad. Absoluut niet, het was geen gemakkelijk jaar en ik ben wel meer dan eens de moed verloren. Om hem daarna terug op te rapen natuurlijk. Ik ben daar ook vrij open over geweest hier heb ik het idee. En toch heb ik het gevoel dat er iets niet klopt.

Later in de week begon ik voorzichtig met het resultaat van de onderzoeken mee te delen aan anderen. Familie, vrienden. Een paar van jullie hebben het nieuws al lang voor deze blogpost gekregen. Wat absoluut niet betekent dat als ik je niks gestuurd heb je niks voor mij betekent. Er zijn heel wat mensen onder mijn volgers met wie via Insta nauwer contact heb. Maar mijn kopje zat vol. Dus neem het zeker niet persoonlijk op. Mijn intuïtie gaat vrij hard tegen de diagnose van de dokter in. En ik ben geen dokter. Ik ga ook niet zeggen dak het beter weet dan de medische wereld. Ben ik echt overspannen? Could be. De klachten die ik heb horen daar inderdaad bij. Maar sommige dingen wijd je niet aan overspannen zijn. Afgelopen week was het van maandag tot zaterdag vrij mooi weer. Zonnetje scheen, iedereen blij. Ik ook. Zonder echt hard met mijn pijn bezig te zijn of mijn vermoeidheid (waar ik nu ik het me bedenk best wel trots op ben, ik heb er naast gekeken). Zaterdag werd het kouder, pijntjes kwamen weer op. Zondag was ik een hele dag aan het werk en het was niet zo heel druk. Tegen 17u30 barstte er een gigantische regenbui los. Zo eentje waarvan je niks meer ziet als je erdoor loopt. Van dat kaliber. En vlak daarvoor voelde ik al pijntjes. Maar toen hij losgebarsten was al helemaal. Het voelde alsof iemand mijn heupen en rug eruit probeerde te trekken. En al snel volgden mijn spieren. En later de rest van de hoop. Mijn pijn reageert op het weer en dat is niet iets wat in mijn hoofd zit. Dat is gewoon zo. Vandaag was ik ook redelijk hard aan mijn bed en slaapkamer gekluisterd omdat ik me niet goed voelde. Ik had pijn en daardoor was ik duizelig, hoofdpijn. En het was niet echt netjes weer. Ik ga voorlopig nu luisteren naar wat de specialist zegt want tegenstrubbelen heeft daar niet echt zin in nu. En ik heb er om eerlijk te zijn ook de energie niet voor. Maar als ik dit gevoel blijf hebben ga ik terug naar de huisarts en wil ik me later onderzoeken in een groter ziekenhuis. Dit verhaal wordt nog vervolgd, ook na het eerste gesprek met de psycholoog in het ziekenhuis. Maar voor nu moet ik veel verwerken, al vind ik dat het ondertussen een stuk beter gaat mentaal.

Dikke knuffel allemaal! ♥

Hi allemaal. De laatste blogpost die ik publiceerde was begin deze maand. En toen werd het stil. De mensen die mij volgen op social media weten dat ik daar wel nog actief ben. Dat betekent niet dat ik niet meer wil bloggen, maar social media onderhouden is gemakkelijker dan een volledige blogpost uit te werken. Ik ga vandaag eventjes uitleggen waarom er radiostilte is en gewoon eventjes bijpraten. Het was een stuk bewust dat ik eventjes niet blogde omdat het niet lukte, maar aan de andere kant mis ik het ook wel. Bloggen is iets wat ik nu bijna vier jaar doe en ondertussen is het een hele goeie hobby geworden.

Laten we maar met de deur in huis vallen, op 12 juli kreeg ik mijn eindgesprek in het ziekenhuis zoals ik al vertelde in een van mijn overzichtjes. Daar ga ik nog geen resultaten van delen hier op mijn blog want ik moet het zelf nog persoonlijk aan een paar mensen laten weten. En mijn ego is nu niet zo groot dat ik denk dat alles en iedereen mijn blog constant leest, maar het is wel een vorm van beleefdheid. En ten tweede ben ik ook nog niet klaar om er een hele blogpost aan te wijden. Ik heb over twee weken een vervolggesprek in het ziekenhuis en het kan zijn dat ik dan wat meer zal delen, kan ook van niet. Ik moet het allemaal zelf eventjes verwerken. Er zijn een paar mensen die wel al op de hoogte zijn onder mijn volgers.

Dat slokt nu gewoon eventjes mijn aandacht op, ik heb de afgelopen weken buiten werken ook niet echt zot gedaan, dus vandaar ook geen weekoverzichtjes. Als ik niet aan het werk ben lig ik te lezen of ben ik Netflix aan het kijken. Dat klinkt heel deprimerend, maar dat valt wel mee. Ik ben mezelf gewoon tijd aan het geven om dingen te verwerken en dit is mijn manier om dat te doen. Buiten dat om ook dagelijkse pijntjes en struggles die al aanwezig waren. Dus daar heb ik ook soms mijn handen aan vol. Het komt wel weer op gang, maar op mijn eigen tempo. Ik kon het gewoon niet aanzien dat mijn blog nog langer leeg bleef, dus vandaar dat ik eventjes een stukje in elkaar heb geflanst. Social media bleef vrij actief, maar zoals ik al zei. Het is gemakkelijker om daar iets te delen dan hier. Gewoon omdat ik mijn blog echt belangrijk acht en de dingen die ik hier plaats daar wil ik tijd en moeite in steken. Niet gewoon eventjes zoals een Instagramfoto een snelle caption met fotootje. Vandaar. Mijn blog is mijn digitale kindje en dat wil ik dan ook zo behandelen, als een kindje.

Spreek jullie snel! 🙂

Hi allemaal! Ik weet niet hoe het met anderen zit, maar ik wil altijd enkel grote successen vieren. Zoals de meesten waarschijnlijk. Nieuwe baan, promoties, diploma’s of een huis gekocht. Het is maar een kleine opsomming van alle dingen die online gegooid worden of gedeeld worden. Ik kan me daar zelf heel onzeker door voelen. Ben ik blij voor die mensen? Ja, zeker als het dierbaren zijn van me. Maar eigenlijk leer ik nu ook hoe belangrijk het is om kleine succesjes te vieren. Wil daarmee niet zeggen dat je voor iedere was die gedraaid is een feestje moet geven, maar je snapt me wel.

De drang om dit postje te typen kwam eigenlijk vooral vanuit mijn visie als leven met fibromyalgie. Meestal wil ik veel te veel. Ik heb een hoofd dat niet stopt, zoals velen. Maar ik heb maar een maximum aan energie en mijn lichaam kan niet altijd alles aan wat ik zelf wil. Niet als ik daarbij ook nog dingen voor mijn plezier wil doen. En toch moet er altijd meer gebeuren. Ik woon nog thuis, maar toch trek ik al redelijk goed mijn plan vind ik zelf. Ik doe zelf mijn boodschappen, ik kook zelf. Ik verdien mijn eigen centjes, ik betaal mijn eigen rekeningen en aankopen. Eigenlijk voor iemand die pas een jaar leert omgaan met die gezondheidsklachten (waarvan ze in dat jaar tijd echt ferm gevolueerd zijn mag ik wel zeggen) doe ik dat niet slecht. Maar tis iets met een hoofd dat altijd meer wil. Tot ik laatst een prent tegenkwam op Instagram (ga hem straks eventjes linken) die me deed nadenken. Niet van de eerste keer, maar later wel. Dit is het linkje. Op het prentje gaat het wel specifiek over fibromyalgie maar ik volg meestal die accounts omdat dat is wat ik heb. Maar je kan dit op bijna elke situatie toepassen, ook verder dan chronische ziektes. Moeilijke periodes int leven, mentale problemen. You get it.

Meestal word ik wakker met een lijstje aan dingen die ik nog wil doen die dag. Ook op een dag dat ik rond 12u30 richting mijn werk ga. Sowieso wik en weeg ik op die dagen iets meer wat ik doe ’s morgens want werken kost een bom aan energie en kost heel veel van mijn lichaam. Meestal ben ik ook boos als ik dan zie hoe weinig ik verwezenlijkt hebt van die lijst. Sowieso moet ik misschien eens een planner in huis halen om die dingen op te schrijven. Maar het ding is dat ik juist zou moeten leren kijken naar de dingen die wel lukken. Of moeten, das een hard woord. Mogen. Achteraf als ik door mijn social media scroll of hier op mijn blog de overzichtjes teruglees dan zie ik altijd dat ik toch weer een week heb overleefd of doorstaan heb. Dat klinkt alsof mijn leven zwaar suckt, zo erg is het nu ook niet. Maar tis niet altijd gemakkelijk. Ik zal het anders verwoorden, dat ik ondanks de pijn toch weer heel veel goeie dingen heb gedaan, dingen heb ondernomen en gelukjes heb gevonden zelfs. En dat ik dat best mag vieren. Vandaag ook, ik zit op mijn bed te typen en mijn oog valt constant op de hoek van de kamer. Daar lag al een tijdje een berg rommel en dat heb ik vandaag aangepakt. Tis een klein stukje voor een ander, maar het is aangepakt en ik ben blij. Terwijl ik het afgelopen weekend en daarvoor iets meer pijn heb gehad dan anders door ons onvoorspelbaar veranderend weer. Vier de kleine successen. Ik wil altijd elke dag vers koken maar voor mij is dat niet mogelijk. Toch kook ik een paar keer per week en de andere momenten val ik dan terug op kant en klaar, bestel ik iets of eet ik gewoon brood. En in dat geval is het zelfs gewoon het belangrijkste dat ik iets heb gegeten.

Vooral als ik zo een paar dagen na elkaar veel meer last heb kan ik heel erg hard voor mezelf zijn. Maar dat helpt niet. Meestal voel ik me slechter achteraf of krijg ik stress. En ook dat heeft dan weer een effect op mijn lichaam. Dus dan pak ik er vaak eventjes de prent bij die ik net gelinkt heb. En zeg ik tegen mezelf: Nikitatje, je hebt veel pijn. Alles wat je nu doet is supergoed. Maakt niet uit hoeveel er gebeurd is. Ge kunt mijn boodschap zoals ik al zei ruimer trekken, hoeft niet perse over fibromyalgie te gaan.

Vier jij altijd kleine succesjes?