Geen categorie

Hi allemaal! Vorige week is er geen overzichtje online gekomen omdat ik te weinig foto’s had en ook niet zoveel zin om een weekoverzichtje te maken. Dat is ook soms zo. Het was ook geen supertoffe week en daardoor had ik al niet zoveel zin om erover te schrijven. Laten we zeggen dat ik eventjes het moeilijk had met mijn chronische ziekte, de paniek om hoe ik hiermee ga leren leven. Ik ben normaal niet iemand die haar kop in het zand steekt en normaal ben ik daar wel open over. Dat weten mijn vaste volgers ondertussen wel. Maar ik had er gewoon eventjes geen zin in om erover te schrijven. Deze week daarentegen was wel heel fijn. Heel onverwachts en onbewust heb ik toch een vrij toffe week achter de rug. Ik heb ook het gedrag van anderen met betrekking tot coronaregels losgelaten en dat voelt echt zo goed! Een hele last die van mijn schouders is gedonderd. Of dat me blijft lukken zien we dan wel komende week weer, maar ik ben in elk geval al trots op die ene week. Verder had ik gelukjes, speelde ik Just Dance en had ik voor de eerste keer fysiotherapie. Dus let’s go!

Pasen! Ik moest een hele dag werken maar voor ik vertrok heb ik tijdens het ontbijt toch heel eventjes Animal Crossing gespeeld om knollen te kopen in het spel, maar ook om een klein beetje te proeven van Bunny Day. Waarschijnlijk ga ik ooit een keer tijdreizen zodat ik toch op een goeie manier Bunny Day kan spelen. Want op tien minuten tijd heb je absoluut niet alles vrijgespeeld. Bill was ook enorm schattig met zijn eierhoedje op zijn hoofd toen ik het spel opstartte. Verder was het een drukke zondag want ik was een hele dag aan het werk. Wij vieren thuis nooit echt Pasen dus zo’n grote ramp vond ik het nu ook weer niet. En besides, ik doe mijn werk heel graag dus het is geen straf om mij te laten werken.

Zondagavond kwam ik thuis met een hele mooie avondlucht! Zo zijn er wel meerdere geweest deze week. Daarom hou ik ook van de lente, de zon gaat meestal onder als ik onderweg ben naar huis en die prachtige kunstwerken in de lucht kan ik altijd waarderen. Give me more!

In de week dat ik geen overzichtje heb gemaakt ben ik naar de dokter geweest om iets te bespreken. Ik ben deze week begonnen met fysiotherapie voor mijn fibromyalgie. Fibromyalgie is niet geneesbaar, maar ze zijn wel wegen om het comfortabeler te maken. Fysio is daar eentje van. Samen met beweging. Dus ik heb Just Dance aangeschaft voor mijn Switch. Ik dans vrij intensief mee, als er wordt gesprongen of gedraaid doe ik dat ook. Er zijn mensen die enkel de armbeweging doen. Dus voor mij is dat wel een goeie beweging en na tien liedjes ongeveer voel ik dat ook wel. Ik probeer elke dag eventjes te spelen, met uitzondering van zondag omdat ik dan een hele dag werk. Of als ik een vrije dag heb waar ik best wel veel actief ben geweest, dan laat ik het ook. Of als ik ’s morgens opsta met heel veel pijn. Beweging is goed, maar je moet ook weer opletten dat je niet te ver gaat daarin. Dat leer ik zoals ik al vertelde ook gewoon met vallen en opstaan en dat zal altijd zo zijn.

Woensdag deed ik eerst de vroege shift, die vrij snel ging. In de namiddag had ik een afspraak bij de fysio voor de eerste keer dus ik was een beetje zenuwachtig. Maar voor de eerste sessie viel het wel goed mee. De pijnpunten zijn onderzocht, ik heb ook een massage gehad op de ergste pijnpunten. Wat ik achteraf wel gevoeld heb trouwens, ik had vooral heel veel pijn aan mijn schouders. Maar dat hoort erbij. De mensen waren heel vriendelijk en ik was meteen op mijn gemak en dat alleen al is iets wat ik nodig heb. Dus ik ben heel blij. Volgende week heb ik een nieuwe sessie.

Ik had mezelf ook voorgenomen om die avond eten te bestellen als ‘beloning’ voor mezelf. Alle nieuwe dingen die op me afkomen voor mijn fibromyalgie vind ik vrij eng. Het is een hele nieuwe manier van leven en het maakt me soms echt bang. Meestal zet ik een ‘brave face’ op, maar zo voel ik me absoluut niet altijd. Dat betekent niet dat ik in de toekomst na elk ziekenhuisbezoek of na elk onderzoek of consultatie mezelf zo ga belonen, maar af en toe jezelf iets gunnen is niks mis mee. Het werd Mc Donalds! Mijn favoriete burger trouwens. Of toch de variant ervan, mijn favoriete burger verkopen ze momenteel niet door corona. Alleen al door naar de foto te kijken krijg ik er weer zin in.

Ook deed ik goeie deals in Animal Crossing deze week. De knollenprijs was heel hoog bij de broertjes Nook in de winkel. Ik heb denk ik 27,000 bells gekregen voor mijn knollen en daarna verkocht ik nog een paar waardevolle vondsten van op mijn eiland voor meer dan 15,000 bells. Er liep nog een huur voor mijn huisje, die was bij deze ook afbetaald. Maar nu heb ik dus weer een vergroting aangevraagd, dus ik mag weer afbetalen. Zo blijf je wel bezig natuurlijk. Het spel ontspant wel en het is gewoon echt een heel schattig concept dus ik klaag niet. Ik hoop dat jullie na al die weken mijn vertelsels en verhalen ook nog niet beu zijn. Ik neem het niet persoonlijk als je bij de foto’s van AC gewoon wegscrolt haha.

Verder lag ik deze week een paar keer te lezen op bed, als rust en ontspanning maar ook omdat ik gewoon echt een goeie leesflow te pakken had. Dit boek heb ik in drie dagen uitgelezen denk ik, en afgelopen vrijdag ben ik ook in een nieuw boek begonnen waarvan ik al over meer dan de helft zit. Fijn! Lezen is niet altijd vanzelfsprekend meer en het is geen wedstrijdje om ter meest natuurlijk. Maar ik geef wel toe dat ik die momenten van vroeger waar ik zoveel las wel mis. Dus ik probeer daar zo nu en dan iets aan te doen. Mijn doel voor dit jaar is 55 en ik ben voorlopig prima op weg om dat te halen. Ik lees natuurlijk ook geen zware literaire werken, maar lezen gaat om plezier en niet om iets anders.

Ook deze cutie ging op de foto deze week. Een paar keer heb ik met hem geknuffeld en beseft hoe blij ik ben dat Jacqueline in mijn leven is. Het is echt mijn beste maatje en ik kan niet op mijn twee handen en voeten tellen hoe vaak hij me al uit een dipje heeft geholpen. Bijzonder hoe je met een vogel zo’n mooie band kan hebben. Mensen kunnen zich dat niet altijd voorstellen. Alleen al door deze schattige foto krijg ik weer een glimlach op mijn gezicht. Mijn maatje ♥

Zaterdag had ik een minder goeie pijn dag. Een bad pain day zoals ik ze noem. Dus ik heb bijna een hele middag in bed gelezen. Ik probeer om door mijn pijn heen te kijken en toch dingen te doen, want ik merkte dat dat mijn valkuil werd. Me laten meeslepen in de pijn en vermoeidheid en daardoor weinig doen. Maar zo wil ik niet leven. Er zijn dagen dat ik geen keus heb dan een hele dag in bed blijven omdat ik gewoon echt te veel pijn heb. Maar vandaag ben ik toch om boodschappen geweest en ik was trots. De hele week al heb ik best wel veel gedaan ondanks pijn en vermoeidheid. Dus ik ben trots. Af en toe een dipje, maar altijd doorgaan. Soms verlies ik de moed, maar ik raap hem altijd weer op.

Oh ja, voor ik het vergeet. Was het bij jullie ook zo’n gek weer?

Hi allemaal! Leven met een chronische ziekte is ingrijpend. Het kost heel veel planning, zoeken naar balans en manieren om het voor jezelf draagbaar te houden. En toch, zelfs al heb je die balans te pakken. Dan zal je nog fouten maken. Het is soms een complete mind-fuck om het zo maar te zeggen en zelfs ik sta er soms heel verward in. Ik denk dat als je zelf gezond bent je je dat heel moeilijk kan voorstellen. Maar dit soort dingen daar praat niemand echt over. Meestal krijg je te horen dat iemand het erger heeft op de wereld of dat iemand met de gelijkaardige ziekte nog zoveel kan. Het zijn altijd goedbedoelde adviezen en ik waardeer ze oprecht. Maar ik weet dat die adviezen soms voor heel veel onzekerheden kunnen zorgen. Dit zijn een paar dingen waar ik op stuitte de afgelopen tijd en die ik graag wil delen. Voor mezelf als ik weer eens vast zit in een gedachtenknobbel, maar vooral voor de medewarriors onder mijn volgers of lezers. Let’s go!

► Negatieve emoties er laten zijn en tonen
Ik zei het al, vaak leg je jezelf op dat je moet positief zijn en veel mensen zeggen ook dat je moet kijken naar wat er wel nog mogelijk is. Ik ga die adviezen ook niet tegenspreken want beide zijn heel goed om op te volgen. Positiviteit kan iedereen gebruiken en als je elke dag vecht met een chronische ziekte zeker. Net zoals kijken naar wat er wel is of kan. Genieten van die dingen. Heel veel dagen lukt mij dat ook. Als ik op social media roep dat ik ergens van geniet of enthousiast ben over een klein gelukje is dat niet nep. Het is zo. Ik ben ook altijd al iemand geweest die genoot van kleine dingen. Corona heeft die mindset een klein beetje kapot gemaakt, maar het is weer de goede kant op aan het gaan. Sommige dagen zien er zo uit en ik wens je echt heel veel van die mooie dagen toe.

Maar dat lukt niet altijd. Als je een bad pain week hebt of zelfs maand, dan is het onmogelijk. Er komt sowieso een dag dat de pijn of vermoeidheid (of andere symptomen) je breken. Of dat een extra pijntje de doorslag geeft en je huilend in je bed ligt. Te hopen dat het over een uurtje eindelijk minder wordt of dat dat kersenpitkussen eindelijk verlichting gaat geven. Of dat je gewoon door het bos de bomen niet meer ziet. Je hoeft niet altijd een inspiratie te zijn en te tonen aan anderen hoe je blijft strijden om het beste van je leven te maken met je chronische ziekte. Het is oke om te huilen, gefrustreerd te zijn, boos te zijn en te rouwen. En dat geldt voor iedereen. Of je nu pas een paar maanden je diagnose hebt, een jaar of zelfs 100 jaar. Een chronische ziekte went nooit helemaal.

► Fouten maken of toch over je grenzen heen gaan
Soms leg ik mezelf de druk op dat ik geen fouten mag maken. Al heel mijn leven lang, dat terzijde. Maar soms vertel ik mezelf dat ik nu perfect mijn leven moet weten te regelen met fibromyalgie. Ik heb mijn diagnose pas een maand. Onmogelijk en er gaat ook geen dag komen dat ik geen fouten ga maken. Ik weet dat sommige combinaties van acties, eten of omstandigheden een aanval (of flare-up/pijnaanval) kunnen opwekken. Als ik al die dingen moet mijden kan ik heel veel dingen die mij gelukkig maken gewoon echt laten. Het draait om balans en soms gun ik mezelf ook gewoon dingen. Ik weet dat te laat gaan slapen voor een slechte start zorgt de volgende dag. Ik weet dat te veel zuivel voor een flare-up kan zorgen. Maar soms heb ik nood aan mijn beste maat en loopt het skype-gesprek heel lang uit. Soms heb ik gewoon echt zin in een goeie pasta met veel kaas. Die gevolgen draag ik graag. Natuurlijk moet je dat niet consequent doen want dat zal wel een keer heel verkeerd aflopen. Maar als je soms voelt dat je iets heel hard nodig hebt, moet je ervoor gaan. Alleen niet vergeten dat er gevolgen aan zullen zijn natuurlijk.

► Om het anders aan te pakken
Kans is groot dat je adviezen opzoekt op het internet of bij medewarriors om informatie of raad gaat vragen. Dat is ook zo’n beetje wat ik doe om hiermee om te gaan. Maar wat voor de ene persoon werkt, werkt niet per definitie voor jou. Het is niet omdat X wel prima door de regen kan wandelen (wat ik me niet kan voorstellen bij mede fibrowarriors trouwens, maar het zou wel kunnen) of Y dit of dit doet. Het is jouw tocht, jouw weg. En als dingen anders werken voor jou, is dat helemaal prima. Het gaat er uiteindelijk niet om dat anderen jou manier van doen accepteren, maar dat hij werkt voor jou. Meningen zijn overal. En zolang je er geen anderen mee kwetst, is het allemaal prima.

► Veel te praten of ventileren over je ziekte
Ik weet dat dit een moeilijk puntje kan zijn. Je hoeft ook niet 24/7 over jouw leven te praten want dat gaat anderen op den duur wel irriteren. Ik merk bij mezelf dat ik het soms lastig vind als ik een pijnaanval heb om erover te praten. Terwijl juist alleen dan kan iemand je helpen. Mensen die je echt graag zien willen je ook wel helpen. Maar als je er niet over praat dan kunnen ze je niet helpen. Juist doordat ik dingen aangeef of zeg van: oke, het zit zo of zo kunnen mensen daar soms op inspelen. En sowieso, je kan het niet alleen en je hoeft het ook niet alleen te doen. Ik was ook zo, koppig en probeerde dingen helemaal alleen op te lossen. Tot mijn psycholoog erop wees dat mijn huisarts me wellicht ook meer kon helpen, dat het oke is om hulp te vragen bij het koken en je niet alles in je eentje moet verwerken. Je hoeft het niet alleen te doen en de mensen die echt van je houden zullen je wel helpen en steunen. Je leert veel over jezelf en over anderen als je diagnose chronische aandoening krijgt. Misschien nog wel stof voor een ander artikel.

► Hulpmiddelen te gebruiken
Ik weet dat er jonge mensen zijn met een pijnlijke aandoening die zelfs een rollator, wandelstok of rolstoel gebruiken. Mensen hebben daar meestal een mening over of zijn zo van; je bent veel te jong om zo te leven. Het is niet aan hen om te bepalen of jij al dan niet dat hulpmiddel nodig hebt. Toen ik begon met koken wilde ik heel graag vaak vers koken en dat probeer ik ook nog steeds te doen. Maar vroeger sneed ik alles zelf, terwijl ik nu sneller naar een groentenmix grijp (als daar de juiste groenten inzitten tenminste) of ga ik voor diepvries. Uiteindelijk heb je ook een gezonde maaltijd op tafel gezet, alleen met iets meer hulp. Net zoals de bus nemen voor een halte omdat de boodschappen zwaar zijn. Mensen gaan daar altijd een mening over hebben want ik heb een keer zelfs iemand hardop horen zeggen op de bus dat ik lui ben omdat ik de bus nam voor een halte. Maar het is gemakkelijk om te oordelen over iets waar je zelf niet dagelijks mee leeft. Vroeger blogde ik met laptop op schoot en heel ergonomisch is dat niet, maar ik ervaarde er nooit echt problemen mee. Nu is een laptoptafeltje in bed gewoon gemakkelijk. Dat maakt bloggen ook gewoon een pak beter.

► Humor te gebruiken als coping
Om eventjes duidelijk te zijn wat ik bedoel met coping. Coping is de manier die je gebruikt om met een ingrijpende gebeurtenis om te gaan. Je kan gezonde coping hebben, maar ook ongezonde coping. Van ongezonde coping komen meestal meer problemen, soms zelfs trauma’s of zware psychische problemen. Bij mij is humor mijn coping. Dat is al heel mijn leven zo trouwens. Toen in 2017 mijn facebook werd gehackt (nu ook niet werelds ergste probleem) heb ik er meteen de humor van ingezien. Dat doe ik wel vaker. Dat betekent niet dat ik mijn ziekte niet serieus neem of hem negeer. Humor maakt het lichter voor mij en ik kan me voorstellen dat ik niet de enige ben hierin. Soms hoor ik wel eens van anderen dat ze dan reacties krijgen zoals; ‘doe normaal, dit is wel serieus’. En dat ook waarschijnlijk uit bezorgdheid. Maar humor gebruiken (zelfs dark humor) kan een manier zijn om dingen lichter te maken en het juist draagbaarder te maken om met iets om te gaan.

► Met de handen in het haar te zitten
Je kan jaren met een ziekte leven, je kan al zoveel hulpmiddelen, strategieën, trucjes en kennis hebben. Er is geen termijn waarop je niet meer zou mogen ‘het niet meer weten’. Dat je af en toe wanhopig bent of het niet meer weet, is heel menselijk en het zal je meer dan eens overkomen. Dat je niet weet hoe je die nieuwe pijnaanval in godsnaam gaat overleven. Of wanneer je net je diagnose hebt gekregen en je geen flauw idee hebt hoe je dit een plekje gaat geven of hoe je hier ooit mee zal leven. Het is oke. Let it be. Het komt wel goed. Je hoeft niet zo hard voor jezelf te zijn, je ziekte zal het al ingewikkeld genoeg maken zonder jouw criticus erbij.

♥

Hi allemaal! Een jaar geleden werd alles dichtgesmeten. Horeca, winkels, pretparken, bioscopen. Een jaar geleden kwam op het nieuws dat een wereldwijd virus België en Nederland had bereikt en iedereen binnen moest blijven. We dachten toen dat het over een jaar wel weer beter zou zijn. Spijtig genoeg konden we onszelf toen vanuit de toekomst al toeroepen dat dat niet zo zou zijn. Gelukkig zijn de vaccinaties al begonnen, maar ook dat loopt niet van een leien dakje. Er zijn veel problemen met vaccins leren, er sterven mensen die niet meer tegen de antistoffen van het vaccin kunnen. Het is niet te geloven. Als je dit pakweg vijf jaar geleden zou vertellen aan mensen, niemand zou u geloven. En eerlijk? Ondanks dat het wel echt gebeurt en dit al een jaar aan de gang is geloof ik het zelf nog steeds niet. Dit voelt als een film of een boek. Een heel slechten wel.

Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Ik was vrij euforisch want ik had net te horen gekregen dat ik na een half jaar mijn vast contract mocht tekenen. Op een plek waar ik graag ben, fijne collega’s heb en een job die ik graag doe. Corona was toen al ter sprake gekomen bij ons en de buurlanden, maar nog niet hard genoeg om ons echt zorgen te maken. Een week later kwam mijn collega me halen op het werk, we gingen samen iets eten om mijn contractje te vieren en eventjes door de winkelstraten gaan. Yes, zin in! Het eten was ook heel lekker en het was zo gezellig. Zeker als ik me bij mezelf bedacht wat ik bereikt had na al die tijd sukkelen met mijn gezondheid. Vast contract is dan helemaal niet vanzelfsprekend. In het weekend ging ik Mc Donalds eten met mijn zusje, gingen we samen naar de carnavalsstoet kijken. En dat was het. Boem. De week erna werd alles in snel tempo dichtgegooid en mocht je ineens niks meer. Je mocht nog wandelen en naar de winkel voor dringende zaken, maar dat was het. Voor de rest moesten we allemaal onze tijd uitzitten thuis, ons bezighouden met elkaar en het huishouden.

De eerste maanden in corona waren op zijn zachtst gezegd een hel. Ik werkte (en nog steeds) toen in een supermarkt en ik wist de eerste weken niet wat me overkwam. De beleefdheid van de mensen was gewoon weg en ik ergerde me aan alles. Pakken wc-papier vlogen over mijn kassa heen, meer dan ooit. Pasta, bloem en aardappelen waren leeg. De eerste dag van het hamsteren dat ik kwam werken was de winkel halfleeg. Ik had zoiets nog nooit gezien in de tijd dat ik daar werkte. Een paar weken later moesten er twee collega’s in quarantaine want ze hadden symptomen van het virus. Toen was er nog geen test voor iedereen dus vanaf je maar iets mankeerde, vloog je naar huis. Toen ze allebei terug waren werd het weer wat rustiger, maar niet tussen de klanten. Alles was op en mensen snauwden en waren kwaad omdat er zaken nog niet waren aangevuld of dingen gewoon echt op waren. Die periode had niet veel langer moeten duren, want ik was bijna naar de dokter gestapt. Ik had veel te veel stress en begon weer dingen te herkennen van toen tijdens mijn studie en dat was absoluut niet goed.

En nu? We zijn er jaar later. Lockdown in, lockdown uit. Het ene moment is er veel open, het andere moment is alles weer dicht. Het is insane. Nog steeds niet te bevatten. Ondertussen zijn er dingen gesneuveld. Levens, zaken, mentale gezondheden, fysieke gezondheden, bedrijven, jobs. Alsof het een slechte film is. En ik had het al zo moeilijk terwijl ik gewoon een supermarktmedewerker was. Wat moet het dan wel niet geweest zijn voor zorgmedewerkers. Voor die mensen moet het nog een veel grotere ramp geweest zijn. Ik heb nooit echt beelden gezien van mensen op corona-afdelingen omdat ik weet hoe hard die beelden zouden blijven plakken. Laten we zeggen dat mijn gevoelig zieltje dat niet zou aankunnen. Neemt niet weg dat ik mijn best doe om de maatregelen te volgen en zelf niet ziek te raken. Helaas kan ik niet meer doen dan dat. Als ik het kon wegnemen voor de zorg, had ik het zo gedaan. Maar helaas. Wat die mensen het afgelopen jaar hebben gedaan, dat doe ik ze zeker niet na en daar is mijn job in de voeding gewoon niks tegen.

Maar dat corona nu al een jaar aan de gang is betekent ook dat we al een jaar aan het vechten zijn. Vechten voor onze mentale of fysieke gezondheid, vechten om er het beste van te maken. Vechten om het toch een beetje beter te maken, vechten voor de mensen die we graag zien. Vechters, dat zijn we allemaal. Ook nu een jaar later. Dus wie je ook bent, wat je ook doet. Wees trots op jezelf want voor niemand is het afgelopen jaar gemakkelijk geweest. Maar je staat nog overeind. Be proud. Al schrijf ik dit ook met mijn gedachten bij de mensen die het niet meer zagen zitten en uit het leven zijn gestapt hierdoor. Het is verschrikkelijk wat zo’n wereldwijde pandemie aanricht voor zoveel mensen. Voor alle mensen die het moeilijk hebben, een hele dikke knuffel op afstand ♥

Hoe heb jij het afgelopen jaar overleefd?

Hi allemaal! Het was een zware week afgelopen week, niet door mij deze keer. Meer om iets met een dierbare van me, dus ik ga ook niet in detail treden, je kent mijn principes daarin ondertussen wel. Maar het was wel iemand die heel dicht bij me staat waardoor ik er wel hard door geraakt was en veel mee bezig was. Naast dat feit las ik veel, keek ik veel Netflix en omdat ik lang weekend had en het mooi weer was kon ik eindelijk nog eens wandelen! Ik denk dat ik dat maar weer meer in mijn week ga implementeren, want ik merkte wel hoe ik dat mis. Aan de andere kant nodigde het weer de afgelopen tijd ook niet altijd uit om te wandelen om eerlijk te zijn. Ik hoop nu het weer lente is, we weer vaker buiten kunnen. Eigenlijk is het nog altijd dezelfde problemen als vorig jaar met corona. Op dit punt zaten we vorig jaar ook. Het zijn zware weken geweest voor mij mentaal de afgelopen tijd en ik geloof ook dat ik dat begin te voelen. Maar kijk, tis een periode waar ik doorheen moet. Later zal ik dit teruglezen en zo trots zijn over hoe ik me hier doorheen geslagen heb. Er zal echt wel een dag komen dat dit voorbij is, maar niemand weet wanneer het stopt. In elk geval hebben we de winter weer gehad, en das wel fijn. Het wordt weer langer licht, de zon zal hopelijk weer meer uitzitten en uiteindelijk maakt mij dat vanzelf al een blijer mens. Het komt wel goed. Let’s go!

Bovenstaande tekstje kwam ik tegen op Instagram, op het account van @butterfliesrising. Ik vind er heel veel mooie tekstjes op terug, maar deze raakte me nog iets meer en het kwam ook echt in iemands story wanneer ik hem nodig had. Dus bij deze deel ik hem hier ook eventjes, voor wie de boodschap zou kunnen gebruiken. Ik merk dat heel veel mensen de moed verliezen omdat we een jaar later nog steeds binnen zitten met corona, en ik kan het ook niet oplossen. Maar ik hoop dat dit tekstje delen misschien een beetje steun kan geven. Voor mij met mijn eigen situatie, rouwen om mijn gezondheid, kwam hij wel binnen en het gaf me moed en dat doet het nu weer.

Maandag las ik verder in mijn boek ‘Het Gym’ van Karin Amatmoekrim. Het is een iets ouder boek, denk al tien jaar oud ondertussen. Het boek gaat vooral over hoe het is om als Surinaams meisje naar de middelbare te gaan en je zo anders te voelen. Wat wel goed is dat daar boeken over bestaan want ik denk dat dit zelfs tien jaar later nog steeds heel actueel is. Je kan niet ontkennen dat mensen van een andere origine soms raar worden nagestaard of minder respect krijgen. Op zijn zachtst gezegd dan. Ik denk dat we allemaal al situaties genoeg hebben meegemaakt en de pers vaak al genoeg ontploft. Ik vond het op zich ook geen slecht boek, ik ga het zeker onthouden. Maar nu ook niet om te zeggen van ‘wauw, topboek’. Ik vond de schrijfstijl een beetje plat, geen idee hoe ik het moet omschrijven. Het kon me moeilijk raken. En dat ligt niet aan het onderwerp want dit zijn dingen die mij altijd keihard raken. Maar het was niet het beste boek dat ik ooit heb gelezen. Ik heb hem wel uitgelezen, volgens mij heeft hij maar 2 sterren gekregen. Het boek las vlot, verhaal was goed. En toch kon het me op een of andere manier niet volledig bekoren, heel lastig uit te leggen.

Ik begon ook deze week aan seizoen drie van Shadowhunters. Het einde is nabij, en dat is met pijn in het hart. Er is nog een seizoen 3B denk ik, maar sowieso dat dat geen seizoen meer van 20 afleveringen is. Dan kan ik wel een nieuwe leuke serie uitzoeken, daar kijk ik dan wel naar uit. Maar ik ga ze wel missen. Clary Fairchild en Magnus Bane. Vooral Magnus is zo’n geweldig personage. Ik ga er nog een seizoentje van genieten, maar het wordt steeds spannender dus het zal waarschijnlijk zeer snel gaan. Ik ben benieuwd! En ik zie nu pas dat er vlekken op de hoes van mijn iPad zitten. Oeps… Ik ben smosser en gezien ik vaak eet bij mijn iPad, gebeuren dit soort dingen.

Vrijdagochtend stond ik op en toen ik mijn telefoon checkte zag ik dat ik gemiste oproepen had vanuit het werk, dus ik wist dat er iets niet klopte en ik waarschijnlijk eerder ging mogen opstarten die dag of toch in het weekend werken. Ik had gelijk. Op vrijdag start ik pas na de middag, meestal om half twee. Er was een collega uitgevallen waardoor ik om 11u mocht beginnen. Niet dat ik dat een probleem vind trouwens, ik help graag mijn collega’s uit de nood. Maar dat betekende dat ik wel eventjes gas mocht geven, me aan mocht gaan kleden en ontbijten want ik had niet meer alle tijd van de wereld. Met het overschot van fruit maakte ik een fruitsalade als aanvulling op mijn ontbijtje. Wat heel lekker was en een gezonde start van de dag. Verder was ik een hele dag aan het werk, maar vrijdagen gaan meestal wel snel. En ik had iets om naar uit te kijken, want ik had weekend! Zaterdag en zondag was ik thuis en dat was al een tijdje geleden dus ik keek er naar uit. De situatie is de afgelopen tijd ook niet altijd normaal geweest dus op zich heb ik daar wel heel veel begrip voor. Maar zoals ik al zei, op persoonlijk gebied heb ik gewoon al een paar hele zware weken gehad en dan is een volledig weekend wel welkom.

Vrijdag viel het me wel op hoe mooi de blauwe lucht was, met een paar wolkjes dan. Het was vrijdag ook niet speciaal warm, maar wel al mooier weer dan voordien. Maar toen ik aankwam met de trein in de stad waar ik werk viel dat me op.

’s Avonds speelde ik nog heel eventjes Animal Crossing en kreeg ik de aankondinging van Isabel dat mijn villager Merengue jarig was! Ze is een van mijn favoriete eilandbewoners want ze is zo schattig! Later kwam ik erachter dat ze eigenlijk vrij populair is, ik heb haar na een eiland te bezoeken al kunnen strikken dus ik had blijkbaar geluk. Maar daar heb ik toen niet op gelet, ze was gewoon snoezig met dat taartjeshoofd van haar. Eunice was op bezoek bij haar voor haar feestje en ik ben blij dat ik toch nog eventjes online ben gekomen. Want ik heb af en toe al verjaardagen gemist, maar ik ben niet zo obsessed dat ik die verjaardagen bijhoud en ga spelen die dag. Enkel voor Bill, maar die is allang jarig geweest. Ik vond het wel schattig zo. Verder heb ik niks gedaan, een paar vissen gevangen, insecten gevangen en verkocht en onkruid weggehaald. Ik heb sinds kort de optie om ook bergen af te breken en te bouwen. Dan bedoel ik niet zo’n helling die je moet afbetalen, maar echt hellingen bouwen. Dus ik ben nu vooral aan het bouwen en breken, maar dat vormgeven kost veel tijd en bells. Achja, dan ben ik weer rustig bezig met iets en dat kan nooit kwaad in mijn geval.

Toen ik zaterdag zag en hoorde dat het vrij warm was buiten, was ik heel blij! Ik zag al op social media mensen posten dat de lente in het land was en meestal betekent dat wel iets. Het was ook nog geen twintig graden, maar tis ook pas maart. Nog geen juni. Maar zoals je ziet kon ik al met mijn jas open wandelen, zo warm was het al. Ik heb er wel van genoten. Toen ik begon met wandelen voelde ik dat ik dat gemist had. Het was ook in een andere omgeving dan normaal, ik heb eerst een kwartiertje op de tram gezeten. Dus ik hoop dat weer vaker te kunnen doen. Er zijn veel mensen die voor hun werkdag vaak eventjes gaan wandelen, dat wil ik eigenlijk ook proberen. Maar ik weet dat ik dezelfde weg wandelen snel beu geraak dus ik zal daar iets moeten op vinden.

Ik merk dat ik terug minder foto’s maak, dat ik vaak mezelf betrap op foto’s maken van Netflix of mijn ebooks. Natuurlijk is dat niet anders, ik lees gewoon bijna altijd digitaal tegenwoordig omdat dat veel gemakkelijker is. Maar aan de andere kant ben ik nu ook een beetje voor mezelf aan het zoeken hoe ik mezelf pleziertjes kan gunnen, zonder dat ik aanvallen trigger. Helaas lukt dat niet altijd, een fibro-aanval kan ook gewoon uit het niks opduiken. Dat zijn de frustrerendste van al. Ik ben hier een beetje mijn weg in aan het zoeken, samen met het accepteren. Heb ik plotseling aanvaard dat ik chronisch ziek ben? Nee. En ik denk om eerlijk te zijn ook niet dat er een dag gaat komen dat ik dat volledig geplaatst heb. Uiteindelijk moet je het zien als iemand verliezen waar je van houdt he. Je leert verdergaan zonder die persoon en het leven gaat voort. En met de jaren leer je omgaan met het verdriet en heb je dat een plekje gegeven. Maar ineens die persoon niet meer missen dat gaat niet gebeuren. Ik weet dat als ik nu vijf of tien jaar verder ben ik er misschien beter mee zal omgaan of leren leven. Maar die frustratie van iets niet kunnen zal er altijd zijn. Dat went nooit meer. Ik ga binnenkort het nieuwe boek van Pamela Sharon lezen. Wie ik gisteren was heet dat boek, het is van de week binnengekomen (zit ook nog een tof verhaaltje achter, wait for it). Het hoofdpersonage krijgt in dat boek de diagnose CVS, chronisch vermoeidheidssyndroom. Als je mijn ‘journey’ al wat langer volgt in mijn verhalen weet je dat dat een van de mogelijke uitslagen was. Ik en het hoofpersonage (Yara heet ze trouwens) hebben een heel andere diagnose maar de symptomen komen wel overeen. Maar ik heb de triggerpoints allemaal en de diagnose fibromyalgie klopt meer zal ik maar zeggen. Ik ben ergens wel benieuwd hoe het zal zijn om dat boek te lezen. Ik weet uit het verleden dat samen met je hoofdpersonage door iets gaan dat dat heel veel kan steunen. En naast dat is er ook gewoon corona. Sommige dagen heb ik echt wel energie om dingen te ondernemen maar kan ik gewoon niet omdat alles dicht is. Al wil ik wel binnenkort eens proberen naar de stad te gaan, paaseitjes scoren bij Leonidas. Er is een versie met pure chocolade en framboos die ik heel lekker vind ondertussen. Maar die is van Leonidas.

Trouwens, leuk verhaal. Ik lees voornamelijk digitaal zei ik al. Maar ik was dus zo enthousiast toen ik hoorde dat dat boek ging uitkomen. Pamela Sharon haar vorige boek vond ik namelijk ook al heel goed. Dus ik heb de pre-order besteld, met handtekening in het boek en er zaten speciale character cards bij. De dag van de release zag ik veel mensen op Instagram posten dat het boek bij hen was aangekomen, mensen die net als ik de pre-order hadden besteld. Ik moest die dag werken tot laat, onderweg naar huis kocht ik snel het ebook zodat ik die al had. Toen kwam ik thuis, lag er een doos op me te wachten met daarin… jawel, de fysieke kopie van het boek. Maar nu heb ik ze dus allebei. Ik wil hem heel graag lezen, maar dat ik hem ook digitaal heb is misschien niet zo slecht. Ik heb ook een voorgevoel dat dit boek me nauw aan het hart gaat liggen, dus zo’n straf is het dan ook niet om hem dubbel te hebben. En ik heb een gesigneerd boek dus dat is altijd een feestje.

Ben jij blij dat de lente in aantocht is? En had jij ooit al een keer zo’n toffe geheugenactie net als ik met mijn boek?

Hi allemaal! Er is weer een week voorbij, het gaat echt zot snel. Niet te geloven. Het is ook alweer twee jaar geleden dat ik mijn studie stopzette ondertussen, echt gek. Ik kan me die dag nog herinneren als gisteren. Maar nu heb ik wel een beter leven. Afgelopen week was prima. Ik had veel moeilijke momentjes, waarvan donderdag de ‘ultieme finale’ kwam zal ik maar zeggen. Maar naast dat had ik ook heel veel geluksmomentjes en die deel ik ook heel graag. Niet alle gelukskes staan op de foto, maar ik heb ze zeker wel ervaren. Er was veel storm van de week waardoor ik ook minder gewandeld heb. Ik heb op zich niks tegen koud weer, maar in storm ga ik niet graag wandelen. Gelukkig krijg ik mijn portie beweging altijd op het werk of door zelf naar de winkel te gaan of pakketjes op te halen. Het was een hele normale week, dus heel veel meer heb ik niet te vertellen.

Er kwam steeds meer een einde aan ‘Het onzichtbare leven van Addie Delrue’ van V.E Schwab. Ik vond het zeker geen slecht boek, anders had ik me niet door die 600 pagina’s heen gesleurd. Of ja, gesleurd is misschien een beetje negatief voor een boek dat ik nog best wel interessant vond. Hij kreeg drie sterren van me, wat een neutrale beoordeling is. Raad ik het boek aan bij anderen? Ja, ik had er wel plezier in om hem te lezen. En als je iemand bent die van geschiedenis houdt, dan vind je dit waarschijnlijk geweldig. Want Addie reist door heel veel tijden en plekken. Het is wel echt een volwassen boek, er komt wel wat seks in voor dus ik waarschuw je alvast. Verder was ik op die foto aan het treinreizen, mijn werkdag zat erop en dat was op zondag. Ik heb een paar keer in eerste klas gereisd deze week om te testen hoe dat was. Ik denk er namelijk aan om vanaf volgende maand mijn abonnement te verlengen naar eerste klas. Voor mijn eigen comfort, het is rustiger in eerste klas en ik heb sowieso een zitplaats. En nu met Corona, als er een trein zware vertraging heeft of uitvalt dan moeten mensen van twee treinen in een trein en die drukte. Ik weet niet of ik me daar wel zo veilig in voel. We hebben allemaal een masker op, dat wel. Maar toch. Ik denk dat er niet voor niks wordt gezegd dat er ondanks het masker toch afstand moet gehouden worden. Er zijn weinig mensen die echt eerste klas reizen op mijn treinen dus voor mij is dit een oplossing. Het is een duurdere kost, maar voor mijn gezondheid en comfort heb ik dat graag over. Ik wil zo lang mogelijk blijven werken, en dit maakt het beter voor me. En ik spendeer best wel wat tijd op de trein per week.

Toen ik zondagavond thuiskwam had ik heel veel zin in een Bicky Burger, maar om nu speciaal voor een hamburger iemand te laten komen afleveren. Onze frituur ligt ook niet zo dichtbij dus zelf gaan ophalen was geen optie. Gelukkig had ik zelf de dingen meegebracht om zelf eentje te maken, behalve de augurken want die was ik vergeten. Het is een geïmproviseerde burger, maar ik vind hem altijd wel lekker. En zondag is het het laatste uur weer heel druk geweest in de winkel dus ik genoot extra van mijn avondeten. Dan smaakt dat echt nog het meest, na een drukke dag.

Zeer slechte foto, ik weet het. Maar na het eten ging ik nog eventjes verder met mijn andere verslaving, Animal Crossing. Ik heb van de week best wel wat nieuwe insecten en vissen gevangen die ik nog niet had. En die zijn goed om te doneren in het museum, want ik wil mijn collecties compleet hebben. Ik heb deze week ook een paar dingen vrijgespeeld dus ik ben weer eventjes zoet. Maar ik ben echt een zware perfectionist en ik durf maar niet aan het ontwerpen van mijn eiland te beginnen waardoor ik nu constant vissen vang en insecten jaag en ga duiken. Prima, want je eiland vormgeven kost heel veel geld en door mijn vangsten te verkopen raak ik daar ook wel aan. Ik merk dat ik altijd zo van die uitgebreide verhalen vertel rond Animal Crossing, maar ik heb er echt een obsessie mee en daardoor praat ik er veel over. Maar he, deze game helpt me door de corona-crisis heen en die schattige dieren maken me blij en dat zijn gelukskes. En die kan ik nu meer dan ooit gebruiken.

We verkochten ook paaseitjes voor het goeie doel en nog steeds en natuurlijk moest ik een zakje hebben. Chocolade eten voor het goeie doel? I’m in! Maar sowieso, het was voor het Kinderkankerfonds dus ik wilde graag mijn steentje bijdragen. Het liefst van al zou ik willen dat die goeie doelen niet hoefden te bestaan en iedereen het goed heeft, maar dat kan ik helemaal in mijn eentje niet doen. Dus dan doe ik het in kleine maten. De paaseitjes met een rood papiertje hebben een vulling van framboos en die vind ik nu dus heel lekker dus sowieso dat ik over een tijdje naar een Leonidas-winkel ga lopen om een portie van die eitjes. Mag ik wel de winkelstraten trotseren en daar kijk ik niet zo naar uit.

Donderdag deed ik een poging om een pakje op te halen, maar de winkel was nog dicht en ik had niet de energie om zolang te wachten. Beetje stom van mij, ik had beter de uren eerst gecheckt. Maar daar leer ik wel weer van. Ik bestelde een salade en twee Chicken Wraps als lunch, want daar had ik zin in. En ook was het gewoon een gemakkelijke optie om lunch te hebben die nog een beetje gezond was. Ik vond het grappig dat er houten bestek in zat, want dat had ik nog nooit gezien. Het leek een beetje alsof je zo’n stok van een ijsje vast had, maar dan zonder ijsje. Salade was wel lekker, dus ik heb een goeie lunch gehad.

Donderdag deed ik uitgebreider boodschappen, want dan heb ik gewoon veel meer tijd. Ik nam vooral wat fruit mee, want ik heb de laatste tijd echt een fruitverslaving. Wat goed is, want ik heb al makkelijk last van mijn maag of ik ben al snel misselijk dus dan is chocolade en zoetigheid niet zo’n goed idee. Ik eet het wel nog hoor, maar veel minder dan vroeger. Vooral mango is een favoriet ondertussen. De winkel is ook vernieuwd waardoor er nieuwe producten zijn, waarvan ik er een paar mee had. De veggie burgers die je ziet heb ik nog niet gegeten, dus ik kan ook nog niet zeggen of ze lekker zijn.

Donderdag was wel echt een lastige dag. Ik zat al niet zo goed in mijn vel die dag, met pijn viel het nog wel goed mee. Maar vermoeidheid was heel zwaar aanwezig. En het was totaal niet in verhouding met wat ik die dag had gedaan. En dat brak me gewoon eventjes. Ik heb een hele zware huilbui gehad, was gefrustreerd. Gelukkig was mijn lieve moeder daar om me te helpen en troosten, en ik heb toen ook met een vriendin gechat die luisterde wat heel fijn was. En het gesprek is geëindigd met de lichtpuntjes van de dag waardoor het toch nog een beetje naar de fijne kant is gegaan. Drie van mijn favoriete youtubers hadden een nieuwe video geüpload, die heb ik gekeken en daarna heb ik een uur in bad gelegen met mijn boek. Rustig muziekje op de achtergrond, badschuim en een kaarsje met een waxmelt in de buurt. Dat had ik eventjes nodig en heb ik mezelf dus ook gegund. Ik voelde me een stuk rustiger toen ik uit het bad kwam.

Vrijdagochtend gaf ik mezelf een klein verwenontbijtje en zaterdagochtend ook trouwens. Ik had al pannenkoekjes gehaald in de winkel, gooide er wat fruit en poedersuiker over en daardoor had ik een heel lekker ontbijtje. Het is weer een keer iets anders dan een broodje of yoghurt. Met een bak mango erbij want die vind ik dus voor het moment heel lekker.

Vrijdag kwam Flick langs op mijn eiland, en ik verkocht hem heel veel insecten waardoor ik daar ook heel veel Bells voor terugkreeg. En die zijn handig. Helaas moest ik na die foto echt afsluiten want ik moest nog werken. Vrijdag ging vrij snel voorbij, zoals altijd. Het was ook wel een memorabele werkdag. Ik ga niet in detail treden, er is niks ergs gebeurd trouwens. Maar ik heb een vrij lange discussie gehad met een klant die ik niet zo snel meer ga vergeten. Het was een prima werkdag en verder heb ik niet zoveel speciaal gedaan na het werk. Ik had de nacht van donderdag op vrijdag niet zo goed geslapen dus ik was bang voor de gevolgen vrijdag. Maar dat viel goed mee, ik had best wel veel energie. De logica van mijn lichaam. Die is gewoon kapot denk ik.

Zaterdag haalde ik een pakje op. Ondanks dat ik vrij veel pijn had door het weer ben ik het toch gaan doen want het lag er al een tijdje. En ik was trots toen ik ermee thuiskwam, want ik heb doorgezet. Ik las van de week dat je als chronisch zieke vooral de kleine overwinningen moet vieren. Dus dat probeer ik ook te doen. Toen ik thuis was kwam ook een pakketje van Lush aan met bruisballen en bubble bars. Alleen ontbrak er een ding dat ik had besteld voor mijn zusje, dus ik heb eventjes de klantendienst gecontacteerd en hopen dat ze er iets mee doen. Lush is duur dus ik zou graag mijn ontbrekende bruisbal nog hebben. Maar Lush zorgt ook wel altijd voor een rustmomentje in bad en dat zorgt ook weer voor comfort. En daarbij, soms is jezelf iets gunnen niet zo slecht.

Wat waren jouw gelukjes deze week?