Op een dinsdagnamiddag zat ik trouw in de stoel bij mijn psycholoog. Het was een sessie waar ik niet zoveel zin in had, mijn intuïtie was ook enorm in paniek en vooral dat baarde me erg veel zorgen. En het was ook geen gemakkelijke sessie, ik ben echt nog tot een paar dagen erna van mijn melk geweest. Positief, maar ook negatief. Er is wel een stukje dat ik wilde delen op mijn blog. Als herinnering aan mijn eigen kracht, maar wellicht ook omdat er andere mensen in dit schuitje zitten.
Een kleine trigger warning; ik spreek in dit blogartikel over (passieve) suïcidaliteit. Als je daar gevoelig voor bent of dit triggert jou, kan je beter iets anders lezen op mijn blog. Met alle liefde en respect uiteraard 🤗
Een paar weken geleden was ik aan het denken aan de tijden dat ik suïcidaal was. Dat is niet perse iets om je zorgen over te maken, het hoort bij het verwerkingsproces. Ook in een healing process wil je vaak antwoorden en je zal ze niet altijd krijgen. Het ging mij om het feit dat ik eigenlijk altijd ben doorgegaan onder het motto van ‘mijn jongere zus heeft me nodig’. En natuurlijk ook zoveel andere mensen. Ik was daardoor enorm in paniek want ik heb al heel vaak identiteitscrisissen gehad door mijn trauma’s. Tot het besef komen dat ik altijd ben gekeerd naar wat de maatschappij wilt en niet wat ik zelf wil. Het was een groot verdriet toen ik dat ontdekte en het besef dat ik eigenlijk ben doorgegaan voor anderen en niet voor mijn eigen dromen, doelen of enthousiasme en nieuwsgierigheid viel zwaar. En ik wilde het daar heel graag over hebben met hem want ik wist geen raad met die gedachte. Het is niet dat ik ernaar ging handelen of iets gevaarlijks ging doen, want het gaat oprecht beter met me. Maar het viel zwaar dat ik dat niet in de eerste plek voor mezelf deed (in principe doe je onrechtstreeks alles voor jezelf trouwens, zo zit de mens in elkaar). Als je iets doet voor een ander, is dat meestal omdat je dat doet vanuit een waarde die voor jou belangrijk is. Daar is niks mis mee, zo zit het menselijk brein in elkaar. Maar het zegt wel veel over jou wat je waarden zijn en hoe je je medemens behandelt.
Nadat hij dat had uitgelegd werd ik stil maar hij zei vervolgens nog iets anders wat me nog steeds versteld doet staan, en we zijn nu zeker drie of vier dagen later. Het is niet de eerste keer dat hij daarin slaagt, maar meestal is dat vanuit negatieve emoties. Dit keer voel ik een enorme golf trots als ik eraan terugdenk. Ik had dus mijn verhaal gedaan zoals hierboven, en hij antwoordde daarop dat ik eigenlijk nog veel sterker ben dan ik zelf denk. Waarop ik waarschijnlijk een keer raar keek, want er kwam nog meer uitleg. Ik ben meerdere keren terug opgestaan op momenten dat ik dat eigenlijk niet meer wou, maar niet alleen vanuit een diepe put, maar ook vanuit een heel klein zaadje zelfliefde en heel weinig kracht. Dat ik dat gedaan heb vanuit die twee kleine dingen, maakt me eigenlijk nog veel krachtiger. Vervolgens zei hij dat ik zeker niet mag onderschatten hoe krachtig ik ben, en dat ik een echte vechter ben dat ik me na al die dingen nog steeds staande weet te houden. En niet enkel staande, maar met een groot hart voor anderen en met een positieve blik op de wereld. Niet iedereen is zo sterk. Het maakt dat ik me niet enkel een trauma survivor voel, maar ook een krachtig persoon. Ik ben sterker dan al mijn stormen. En dat was zo’n ongelooflijk mooi gevoel. Sowieso is jezelf omhoog schoppen uit zo’n diepe put een van de meest sterke dingen die je kan doen. Want mensen om je heen kunnen je helpen, maar het grootste deel moet je zelf doen. En zoals hij het zei; ik ben een echte heldin ♥️
