Het was een memorabele week. Ik had het allereerste echte onderzoek midden in de week, maar daarnaast was het ook gewoon een werkweek. Ik heb niet zoveel boeiends te vertellen deze week, maar ik heb wel heel goed mijn doen en laten bijgehouden in mij notities. Alleen de foto’s zijn een beetje een rommeltje geworden, maar ik ben eruit geraakt. Het was tegelijkertijd een lastige maar ook een hele mooie week want ik realiseerde me zoveel. Ook hoeveel mensen er duimen voor me op een goeie uitslag. Dus zoals ik al zei: een memorabele week.
★ Ik stond zondag uitgeslapen en pijnvrij op. Alleen al dat maakte dat ik een paar sprongetjes en dansjes wilde doen, maar dat heb ik gelaten haha. Er sliepen nog mensen en sebiet maak ik een verkeerde beweging en heb ik alsnog pijn. Maar dat was dus een geluksmomentje zoals je waarschijnlijk wel kon bedenken. Ik ontbeet op mijn gemakje, dronk een theetje en ging daarna op mijn gemak de trein op naar het werk. Het was verdacht rustig voor een zondag trouwens. Normaal hebben we altijd handen tekort op zondagen, maar het viel goed mee. Dat was wel eens welkom. Over de middag moest er zoveel tegelijk in de magnetron dat het eventjes puzzelen was, maar het is gelukt. Tegen de avond had ik zoveel gelachen met mijn collega en dat was heel fijn. ’s Avonds keek ik met mama De Code van Coppens. Dat is een programma waar bekende Vlamingen een escape room spelen in twee teams. Elk team apart. Het is vaak hilarisch om ze bezig te zien en horen.
★ De nieuwe week brak aan en ik stond uitgeslapen op. Helaas was de pijn wel terug. Het was fijn voor een dagje. Ik sliep iets langer uit, ook dat was welkom. Daarna ontbeet ik, ging ik boodschappen doen, naar de bakker en liet twee nieuwe sleutels maken bij de sleutelmaker. Dus nu heb ik mijn sleutels terug, want die was ik kwijt. Ik nam de bus voor een halte om mezelf te helpen. Dat maakt echt wel een verschil als je best wel veel boodschappen meehebt. Mensen keken me als een debiel aan. Maar mensen weten niet wat er aan de binnenkant zit. Later na de lunch rammelde het openbaar vervoer met mijn voeten waardoor ik mijn trein mistte. Geen probleem, want met de volgende ben ik ook nog op tijd. Maar dan moet ik me meer haasten. Maar ik ben gelukkig zonder problemen op mijn werk geraakt. Werken was tof, ik had een goeie shift. Wel kreeg ik ineens een flare-up en dat was minder fijn. Een flare-up betekent dat mijn klachten in een paar minuten heel erg worden. Dus dat de pijn en vermoeidheid verhoogt, ik me niet meer kan concentreren. Hij was gelukkig wel van korte duur. Mijn trein naar huis had vertraging omdat er bij het vorige station de hulpdiensten moesten tussenkomen. Daar heb ik respect voor, maar ik heb een taxi genomen naar huis want ik was te moe om te wachten. Goeie keus, want ik was veel sneller thuis met de taxi.
★ Dinsdag was not my day. Ik stond moe op en gespannen en dat is helaas gebleven. Ik was de hele dag onder stress en spanning, wat geen deugd doet. Ik had stress voor mijn onderzoeken van donderdag. Ik wilde ook een menuplanning maken maar dat mislukte helaas. ’s Avonds bestelde ik pizza om mezelf een gelukje te gunnen. En dat was een goed idee.
★ Ik stond wel op tijd op deze keer, maar ik stond ook met een betere mood op. Voor ik boodschappen ging doen bekeek ik de promo’s van de week waardoor ik me officieel een volwassene voelde. En ik nam een klantenkaart, wat het gevoel nog erger maakte haha. Ik deed broodnodige boodschappen. In de namiddag werkte ik en ik voelde me een stuk beter. Er werd veel gelachen op de werkvloer en dat maakte het nog beter. Ik ben daar zo dankbaar voor! Tot ik een flare-up kreeg en ik eventjes moest gaan zitten dan. ’s Avonds maakte ik van het restje wraps dat ik nog had een andere soort wrap dan maandag. Ik gebruikte een saus uit een bokaaltje maar ‘spicete’ hem op met kruiden, kaas en groenten en dat was een succes want het was zo lekker! Iets wat ik vaker ga doen. Natuurlijk is verse saus maken het beste van al, maar daar had ik niet echt zin in. Voor ik ging slapen ging ik voor het eerst in een eeuwigheid weer mediteren, ik wil er terug een gewoonte van maken.
★ Ik stond op en ik realiseerde me dat het vandaag de grote dag was. Botscan. ’s Morgens legde ik mijn iPad aan de oplader en downloadde een paar seizoenen van series want ik wilde voorbereid zijn op het wachten. Want ja, ik wist dat ik dat ging moeten doen. ’s Morgens probeerde ik zoveel mogelijk te relaxen want ik heb gemerkt dat stress de pijn erger maakt. Maar uiteindelijk moest ik toch de bus op. In het ziekenhuis verdwaalde ik eerst drie keer voor ik het vond, want ingewikkeld gebouw. Maar ik vond het wel. De dokters op de afdeling waren wel heel vriendelijk, heel fijn. Dat stelt een mens wel op zijn gemak. Eerst werd er een contrastvloeistof ingespoten, dat is nodig voor de scans. Die moet helaas twee uur inwerken, dus vandaar mijn voorbereiding aan series kijken. Heb ik ook gedaan, ik ben ondertussen wel ook eventjes om een snack geweest in het winkeltje van het ziekenhuis. Ik had een hongertje en eten mocht gelukkig. Na twee uur werd de scan gemaakt. De volledige scan van mijn lijf was tien minuten, maar toen dacht ik dus dat het al voorbij was. Ze wilden een detailscan van mijn rug en die duurde een halfuur. Daarbij moeten je armen ook omhoog en zo liggen voor een halfuur doet pijn haha. Daarna nog een scan van mijn pols en handen en toen mocht ik gaan. In het station bleek mijn trein vertraging te hebben en dat kon er eventjes niet meer bij. Ik was best wel emotioneel door die hele onderzoeken. Nee, ze hebben geen pijn gedaan uiteindelijk en het viel mee. Maar dat werkt wel echt op je mentale. Gelukkig duurde het niet zo heel lang en zat ik even later toch op mijn trein naar huis. ’s Avonds warmde ik mijn spaghetti op en deed ik niks meer. Ik was moe van de emoties, spanning die dag. Tijdens de dag had ik wel op mijn Stories gezet dat ik bij de Nucleaire Geneeskunde was voor mijn onderzoeken en er waren mensen bezorgd. Wat ik heel lief vond en dat maakte echt wel mijn dag.
★ Ik ging boodschappen doen en haalde onderweg een broodje voor de lunch wat heel lekker was. De shift vloog weer voorbij zoals vaker op de vrijdag lijkt wel. De tijd gaat echt steeds sneller heb ik het idee. Werken is soms zwaar en ik heb soms echt wel pijn. Maar ik heb de afgelopen week wel gemerkt dat mijn werk me beter maakt. Daarmee bedoel ik niet dat ik nu elke dag wil gaan werken want dat kan mijn lichaam niet aan. Maar ik wil zo lang mogelijk blijven werken, want mijn werk heeft echt wel een goeie invloed op mijn mentale gezondheid. Bovendien heb ik ook gewoon topcollega’s dus die wil ik ook niet missen. ’s Avonds keek ik de finale van The Voice Kids en ik was het niet eens met de winnaar. Maar niet ieder jaar kan je favoriet winnen helaas.
★ Ik nam een shift over vandaag, maar gelukkig pas in de namiddag. Ik schreef de ene helft van dit weekoverzichtje. Bad habit, ik weet het. Ik vind weekoverzichtjes heel leuk om te typen en maken, maar ik stel het altijd veel te lang uit. Ik at de overschot saus met wraps op en ging werken. De trein had technische problemen waardoor ik vijf minuten te laat was, maar gelukkig was het dat maar. En besides, dit is overmacht. Ik kan daar niks aan doen. De rest van de dag verliep wel vlotjes gelukkig. Na mijn shift at ik en ik schreef mijn overzichtje af. En ik las een halfuurtje in bed want ik wil nu elke dag een halfuurtje lezen. Minimum. Ik lees de laatste tijd echt heel weinig en dat vind ik gewoon jammer.
Wat waren de lichtpuntjes in jouw week?
