Geen categorie

Hi allemaal! Het einde van het jaar is in zicht. Overal gooien mensen met jaaroverzichten, hoogtepunten, bereikte doelen rond de oren. Het mijne komt er ook nog aan. Social media staat vol met de meest gelikete foto’s en iedereen deelt zijn favoriete herinneringen aan het jaar. Dat is een van de leukste dingen aan Nieuwjaar vind ik, dat reflecteren, terugblikken en uitkijken naar het nieuwe jaar. Toch was niet voor iedereen 2021 een topjaar. En ook die mensen mogen niet vergeten worden. Dus als jij zo iemand bent, lees gerust verder 🙂

Op social media staat het vol met hoogtepunten. Mensen die ondanks de pandemie toch doelen hebben bereikt, toffe initiatieven hebben op poten gezet om de minder bedeelden te helpen. Of mensen in nood te helpen. Het is prachtig en je mag dat ook zeker doen. Zoals ik al zei, mijn overzichtje komt er ook nog aan. Het zal wel een realistisch overzicht zijn, dus niet enkel de happy joy joy days. 2021 was voor mij een jaar van groei en inzicht, maar ook een jaar van vallen, opstaan en heel veel rouwen. En ik denk dat we (zeker met de pandemie in gedachten) niet mogen vergeten dat er mensen zijn die 2021 ‘overleefd’ hebben. En daar is helemaal niks mis mee.

Zelfs al slingeren de promoties, verhuizingen, relaties, huwelijken, proclamaties en wat dan nog rond je oren van het afgelopen jaar. Als jij niks van al die dingen hebt meegemaakt, mag je nog steeds trots zijn. Door een heel gekend virus was het al geen gemakkelijk jaar, en daarnaast zal je ook wel een heleboel andere zaken op je bordje gehad hebben. En misschien nog steeds. Misschien worstel je met mentale problemen, misschien ben je in gevecht met een ziekte. Misschien ben je net als ik in de rouw (geweest). Al die dingen horen bij het leven maar daar hoor je weinig mensen over. Toch mogen ze gehoord worden. Als 2021 voor jou een heel stom jaar was waarin je elke dag moest vechten om door te gaan, ik ben trots op je. Die mensen om je heen kunnen dan duizenden doelen hebben bereikt, maar het feit dat je nog niet hebt opgegeven is goud waard. Ik denk dat mensen onderschatten hoe dat is. En hoe weet ik dat je nog niet hebt opgegeven? Je bent mijn blog aan het lezen. En als je dit leest, geef jezelf een dikke knuffel. Juich jezelf toe. You made it. Het jaar waar je misschien van dacht dat je het niet ging halen. Het jaar waarvan je in januari dacht dat je het nooit zou overleven. We zijn bijna 2022 en here you are. Still going. Be proud. Je verdient het. En daar kan geen enkel doel tegenop. We leven in een moeilijkere tijd dan ooit.

Misschien heb je de gevechten in je hoofd nog niet gewonnen. Vechten de demonen nog steeds. Ik denk dat heel veel mensen onderschatten hoe het is om elke dag tegen je eigen mind te battelen. Je krijgt er geen pauze van. Dus nogmaals, als dat het enige is wat je gedaan hebt dit jaar, het is genoeg. Jij bent genoeg. En alle doelen of plannen die je had die niet zijn doorgegaan, dat zegt helemaal niks over hoeveel waard je bent. 2021 was misschien een jaar om te vergeten, maar dat ben jij niet. Jij bent waardevol. Je wel of niet bereikte doelen, je wilde plannen of mislukte dingen het afgelopen jaar zeggen niks. Integendeel, de mislukte dingen zeggen wel iets. Dat je een winnaar bent, want je hebt iets geprobeerd. En als je iets geprobeerd hebt, dan ben je al een winnaar. Want alleen al dat vereist kapot veel moed.

Laat het nieuwe jaar hopelijk een nieuwe start zijn. En zelfs al ben je op 1 januari nog niet af van de demonen in je hoofd of zit je nog steeds in volle strijd of overlevingsmodus. Dat is helemaal oke. Je komt er wel, op een dag. En of dat nu 2022 is of bij wijze van spreken 2035, het is allemaal oke. Neem je tijd.

Dikke knuffel ❤️

Hi allemaal! Ik ben een zeer tevreden blogger. Als ik denk aan de lay-outs die ik vroeger heb gehad, de dingen die ik toen schreef en die ik nu schrijf. Mijn blog is met mij mee gegroeid. Toch knaagt zo af en toe dat stemmeke aan mij. Ik denk dat het wel herkenbaar is, maar aan de andere kant is het een goed idee om dat van me af te schrijven.

Ik lees natuurlijk zelf ook blogs. Niet zo vaak als ik zou willen, maar bij de meeste weet ik wat er speelt op hun blog. Of in hun leven. Blogs lezen is zoiets waar ik weinig tijd voor neem wat eigenlijk een beetje dom is want ik heb er zelf een. Maar als ik het doe, geniet ik er wel altijd van. Vergis u niet trouwens, het is niet omdat ik niet reageer dat ik het niet gelezen heb. Ik lees ook niet alles van de eerste letter tot de laatste. Ik kijk ’s morgens of ’s avonds op mijn Feedly en de titels die me aanspreken lees ik dan. Zoals velen waarschijnlijk. Ik kan dan altijd vol bewondering kijken naar iemands prachtige lay-out of hoe men schrijft of mensen kan raken. En dan kan ik daar jaloers op worden. Nu, op zich is dat nog niet zo slecht. En geen gemene jaloezie he trouwens. Ik gun het mijn blogcollega’s om een mooie blog te hebben en om goeie dingen te schrijven. Laat dat duidelijk zijn. Maar ik merk dat het af en toe steekt want dan vind ik mijn eigen blog en schrijfsels een stuk minder goed. Dan denk ik altijd dan een kind van vijf dit ook kan. Wat een klein beetje een idiote gedachte is want een kind van vijf kan meestal nog niet schrijven. Laat staan een blog onderhouden maar you get the point.

Er kan altijd wel iets beter. Dan ben ik jaloers op iemand zijn of haar fotografie skills, over het feit dat iemand altijd van die baanbrekende lijstjes heeft die heel je mindset kunnen veranderen of je dagen verbeteren. Dan ben ik weer jaloers op iemand die mij met een blogartikel kippenvel kan geven tot op het bot. Terwijl als ik dan relativeer, ik donders goed weet dat ik dat ook kan. Omdat ik het te horen krijg in reacties, op social media. Of dat iemand mijn blog ontdekte die ik in het echt ken (wat ik altijd spannend vind) en dan vertelt hoe hij of zij mijn artikels heeft verslonden omdat ik een goeie schrijfstijl heb. En diep vanbinnen weet ik ook wel dat ik een talent heb voor schrijven, een passie voor taal. Mag wel na meer dan honderd boeken te verslinden. Ik hoorde dat al op school dat mijn schrijftalent hoger zat dan dat van mijn klasgenoten, al sinds een klein meisje. Het was altijd mijn werk dat bovenaan de stapel lag om voorgelezen te worden of met het hoogste aantal punten of de meeste complimenten. Dus ik weet wel dat ik een talent heb. Maar soms neem dat stemmeke het over.

En toch is het zinloos om te vergelijken. Want in iedere blog zit er een stuk persoonlijkheid. Achter iedere blog zit een ander mens. Iedere blog is daarmee ook uniek. Net als de persoon die de blog schrijft. Ge kunt hetzelfde onderwerp hebben maar toch gaat het anders zijn. Want het zijn twee andere mensen. Tis zinloos om te vergelijken. En tegelijkertijd als ik kijk naar de dingen die ik schreef vier jaar geleden en als ik kijk naar wat ik nu schrijf, weet ik dat ik gegroeid ben. Mijn blog is mee met mij gegroeid. Ik schrijf niet meer even frequent als toen want werkleven en adulthood. Maar toch ben ik trots. Dus ik denk dat ik mezelf altijd een schouderklopje kan geven en zeggen; ge doet dat niet slecht. Maar ja, het stemmetje neemt het soms over. Ik denk dat dat bij mijn medebloggers niet ander is.

Twijfel jij soms aan je blog?

Hi allemaal! Vorige week kwam het overzichtje precies een dag te vroeg zag ik, maar deze week komt hij weer op de normale dag. Ik had een foutje gemaakt bij het inplannen denk ik. De week die gepasseerd is was niet een van de makkelijkste. Dat terwijl ik toch wel genoeg blije momentjes gehad heb. De laatste tijd ligt mijn mentale gezondheid een beetje in de knoop, terwijl ik niet zo goed weet waarom. De moeilijke momenten zijn gelukkig niet overheersend. Ik hoop ook dat het niet erger wordt, maar dat zien we komende weken wel weer.

Mijn zondag begon eigenlijk wel goed. Rond 10 uur zat ik met mijn vriend te ontbijten in een klein restaurantje niet zo ver van mijn oud werk. Het voelt trouwens nog steeds pijnlijk om te zeggen dat het mijn oud werk is nu. Ik had heel veel zin in wentelteefjes, het waren wel serieus dikke exemplaren. Wel lekker! Zeker met de Nutella en chocoladesaus was het een vullend ontbijt. Neem daar nog eens een gezonde smoothie met framboos en banaan bij, en het was compleet. Heeft me wel zeker gesmaakt! Het is ook altijd leuk om iets te gaan eten in die straat want de meeste uitbaters of mensen die daar werken zijn klanten van me geweest.

In de namiddag kwamen mijn zus, haar lief en mama naar ons toe en gingen we samen lunchen en daarna iets drinken. Het lief van mijn zus wilde heel graag poolen en dat kon ook. Uiteindelijk heb ik het ook een paar keer geprobeerd, ik ben geen kampioen erin. Maar we hebben wel goed gelachen. Het was gezellig en dat is wat telt natuurlijk.

Maandagochtend had ik controle in het ziekenhuis, voor de laatste keer! De dokter heeft nog een laatste keer naar de wonde gekeken maar die is prima aan het genezen. Voorlopig moet er nog wel een verband rond ter bescherming want om de wond bloot te laten is het nog te vroeg. Hij is nog te fragiel daarvoor. Dus ik was heel erg blij! De controles gingen gelukkig door in het ziekenhuis dicht bij ons huis, maar tis toch weer iets dat kan afgevinkt worden. Nu is het gewoon geduldig afwachten op het herstel van de wonde en van de breuken. Maar dat komt wel goed. Ik voel meestal al geen pijn meer er aan, of ik moet echt lomp zijn en ergens tegen stoten of ze forceren. Maar dat probeer ik dus niet te doen.

Na de consultatie gingen ik en mijn vriend nog een wandeling maken. Een stukje door de stad, maar ook over de dijk. Hij was vrij en ging mee naar het ziekenhuis. We wandelden ook op een stuk waar ik zelf heel weinig kom. Maar die stilte, rust en het geruis van de zee was echt rustgevend. Reminder voor mezelf dat ik vaker daar moet wandelen. Het was in elk geval een hele fijne start van de week. Na de wandeling gingen we lunch eten bij een Chinees restaurant en in een ander restaurantje nog iets drinken. Daarna heb ik mijn vriend afgezet aan zijn trein en ben ik zelf naar huis gegaan, want ik was moe. Vooral van de wandeling. De stappenteller die dag stond op 17,500 stappen en meer. Maar het was het waard, want ik heb er zeker van genoten.

Dinsdag heb ik een hele dag in bed liggen gamen, want daar was ik wel aan toe. Ik heb ook werkelijk een hele dag gegamed, normaal komt er altijd wel iets tussen. Ik heb dinsdag zelfs de moeite niet gedaan om mijn normale kleren aan te doen, ben een hele dag in pyjama geweest. De dag erna had ik wel afspraken staan. Ik moest ’s morgens in het ziekenhuis zijn voor een afspraak bij mijn psycholoog en voor de eerste sessie relaxatietherapie. Het was gek, maar aan de andere kant deed het ook wel deugd. Woensdagmiddag deed ik niet zoveel speciaals meer, ik denk zelfs dat woensdag mentaal niet de beste dag was. De kast in de gang is ook in elkaar gestort, maar hij was volgens mij gewoon van slechte kwaliteit. Dus mijn ouders konden een nieuwe gangkast bestellen. Het is eerder een rek geworden, maar het is voor de jassen en tassen dus dat valt wel mee.

Woensdagavond was de lucht heel speciaal. Het leek net alsof we in de bergen zaten, en daar moest ik een foto van hebben. Dat maakte mijn dag dan wel weer een beetje beter.

Donderdagochtend ging ik naar de fysiotherapeut, het was iemand anders want de vaste persoon die mij behandelt is in verlof. Dat werkt ook natuurlijk. Toen ik terugkwam in het station had mijn trein vertraging en de volgende kwam pas over een half uur. Wat op zich een geluk bij een ongeluk was, want ik had al de hele week zin in Starbucks. De stad waar ik woon heeft geen Starbucks dus. Voor het eerst in mijn leven dronk ik een Pumkin Spice Frappuchino. Hij was wel echt lekker. Ik kan me voorstellen dat dit warm ook heel lekker is, maar ik had zin in ijskoffie dus. Na mijn koffie ben ik op de trein naar huis gesprongen. Die e-reader ligt daar voor de sier want ik heb hem tijdens mijn bezoek aan Starbucks niet aangeraakt. Op de trein naar huis wel trouwens. Lezen gaat weer lastiger de laatste tijd, maar dat komt wel weer terug.

Komende week heb ik geen plannen. er staat maar een afspraak gepland en de rest is allemaal vrije tijd. Behalve dat ik dit weekend bij mijn vriend ben en volgend weekend ook. Dus het wordt waarschijnlijk een rustige week. Mijn zus moet ook gewoon weer naar school dus zij is er ook niet meer om dingen samen mee te doen. Want dit weekend gaan ik en mijn vriend ook niet echt speciale dingen doen, waarschijnlijk in de zetel hangen met Netflix. Wat ik prima vind. Ik vind terrasjes doen met mensen heel leuk maar sociaal doen is ook vermoeiend. En zondag (vandaag dus) is hij zelf aan het werk dus dan heb ik het rijk voor mij alleen.

Ik wens jullie een fijne week toe!

Hi allemaal! Begin juli had ik het eindgesprek in het ziekenhuis. Ik had daar tot nu toe niks over gedeeld en eigenlijk ben ik ook niet echt iets schuldig van hoe snel ik dat doe. Ik mis het bloggen wel en ik wil dit eerst opgeklaard hebben voor ik verder ga. Dus vandaar, vandaag het verhaal van hoe het ging twee weken geleden in het ziekenhuis. Let’s go!

Voor ik begin, ik heb talloze huilbuien gehad de dag zelf. In de namiddag was ik aan het werk en ik heb echt een paar keer op mijn lip moeten bijten om niet achter mijn kassa te beginnen wenen. It was a rough day. Ik vind het normaal prima om open te zijn op mijn blog, om mensen te inspireren of mensen het gevoel te geven dat ze niet alleen zijn. En toch zit ik dit kind of met trillende vingers te typen. Om maar een indicatie te geven van hoe lastig ik het er nog mee heb. En niet alleen met de gevolgen voor de uitslag, meer zelfs. We zijn nu twee weken later en ik heb het idee dat alles een beetje gekalmeerd is in mijn hoofd, maar dat kan ook zijn omdat wanneer ik dit aan het typen ben mijn verlof net is begonnen. En ik morgen best wel toffe plannen heb.

Maandagochtend om 10u zat ik met trillende handjes in de wachtzaal van de specialist waar ik in september 2020 voor het eerst op gesprek ging. Eerst overliep ze alle onderzoeksresultaten. Geen bijkomende slaapproblemen, geen vitamines tekort, alles met mijn nieren was dik oke. Goed nieuws dus. Yep. Tot haar volgende zin zich vormde. ‘We denken dat ge een beetje overspannen zijt’. Ze stelde verdere vragen over ’t werk, over hoe ik me door de pandemie heen had geslagen. En toen sprak ze van een psycholoog en kine om te leren ontspannen. En eventueel een tijd thuis. Dat laatste moet nog intern besproken worden, dus daar heb ik nog geen nieuws van. Overspannen of misschien zelfs nen burn-out.

Van veel mensen krijg ik een antwoord dat dat beter is dan een chronische ziekte. Yes it is. Van een burn-out of overspannen zijn valt een stuk beter te herstellen. De specialist sprak alsnog van omgang met de klachten. Dus wie weet heb ik het alsnog voor altijd aan mijn rekkel. Waarom ik daar zo verdrietig over ben, als ik echt een burn-out heb dan ben ik ook een tijdje van huis. Niet letterlijk natuurlijk. Maar dan ligt mijn leven een tijd plat en dat is lastig. Bovendien kan je herstellen van burn-out, maar ge wordt nooit meer echt de oude als voordien. Alsnog is er misschien iets dat voor altijd weg is van mijn gezondheid. Het was een pittig jaar vol met stress, de pandemie, mijn werk dat doorliep en niet altijd evident was. Ondanks dat ik bij ons de minste uren heb opt werk. Ik ga niet ontkennen dat ik geen stress heb gehad. Absoluut niet, het was geen gemakkelijk jaar en ik ben wel meer dan eens de moed verloren. Om hem daarna terug op te rapen natuurlijk. Ik ben daar ook vrij open over geweest hier heb ik het idee. En toch heb ik het gevoel dat er iets niet klopt.

Later in de week begon ik voorzichtig met het resultaat van de onderzoeken mee te delen aan anderen. Familie, vrienden. Een paar van jullie hebben het nieuws al lang voor deze blogpost gekregen. Wat absoluut niet betekent dat als ik je niks gestuurd heb je niks voor mij betekent. Er zijn heel wat mensen onder mijn volgers met wie via Insta nauwer contact heb. Maar mijn kopje zat vol. Dus neem het zeker niet persoonlijk op. Mijn intuïtie gaat vrij hard tegen de diagnose van de dokter in. En ik ben geen dokter. Ik ga ook niet zeggen dak het beter weet dan de medische wereld. Ben ik echt overspannen? Could be. De klachten die ik heb horen daar inderdaad bij. Maar sommige dingen wijd je niet aan overspannen zijn. Afgelopen week was het van maandag tot zaterdag vrij mooi weer. Zonnetje scheen, iedereen blij. Ik ook. Zonder echt hard met mijn pijn bezig te zijn of mijn vermoeidheid (waar ik nu ik het me bedenk best wel trots op ben, ik heb er naast gekeken). Zaterdag werd het kouder, pijntjes kwamen weer op. Zondag was ik een hele dag aan het werk en het was niet zo heel druk. Tegen 17u30 barstte er een gigantische regenbui los. Zo eentje waarvan je niks meer ziet als je erdoor loopt. Van dat kaliber. En vlak daarvoor voelde ik al pijntjes. Maar toen hij losgebarsten was al helemaal. Het voelde alsof iemand mijn heupen en rug eruit probeerde te trekken. En al snel volgden mijn spieren. En later de rest van de hoop. Mijn pijn reageert op het weer en dat is niet iets wat in mijn hoofd zit. Dat is gewoon zo. Vandaag was ik ook redelijk hard aan mijn bed en slaapkamer gekluisterd omdat ik me niet goed voelde. Ik had pijn en daardoor was ik duizelig, hoofdpijn. En het was niet echt netjes weer. Ik ga voorlopig nu luisteren naar wat de specialist zegt want tegenstrubbelen heeft daar niet echt zin in nu. En ik heb er om eerlijk te zijn ook de energie niet voor. Maar als ik dit gevoel blijf hebben ga ik terug naar de huisarts en wil ik me later onderzoeken in een groter ziekenhuis. Dit verhaal wordt nog vervolgd, ook na het eerste gesprek met de psycholoog in het ziekenhuis. Maar voor nu moet ik veel verwerken, al vind ik dat het ondertussen een stuk beter gaat mentaal.

Dikke knuffel allemaal! ♥

Hi allemaal. De laatste blogpost die ik publiceerde was begin deze maand. En toen werd het stil. De mensen die mij volgen op social media weten dat ik daar wel nog actief ben. Dat betekent niet dat ik niet meer wil bloggen, maar social media onderhouden is gemakkelijker dan een volledige blogpost uit te werken. Ik ga vandaag eventjes uitleggen waarom er radiostilte is en gewoon eventjes bijpraten. Het was een stuk bewust dat ik eventjes niet blogde omdat het niet lukte, maar aan de andere kant mis ik het ook wel. Bloggen is iets wat ik nu bijna vier jaar doe en ondertussen is het een hele goeie hobby geworden.

Laten we maar met de deur in huis vallen, op 12 juli kreeg ik mijn eindgesprek in het ziekenhuis zoals ik al vertelde in een van mijn overzichtjes. Daar ga ik nog geen resultaten van delen hier op mijn blog want ik moet het zelf nog persoonlijk aan een paar mensen laten weten. En mijn ego is nu niet zo groot dat ik denk dat alles en iedereen mijn blog constant leest, maar het is wel een vorm van beleefdheid. En ten tweede ben ik ook nog niet klaar om er een hele blogpost aan te wijden. Ik heb over twee weken een vervolggesprek in het ziekenhuis en het kan zijn dat ik dan wat meer zal delen, kan ook van niet. Ik moet het allemaal zelf eventjes verwerken. Er zijn een paar mensen die wel al op de hoogte zijn onder mijn volgers.

Dat slokt nu gewoon eventjes mijn aandacht op, ik heb de afgelopen weken buiten werken ook niet echt zot gedaan, dus vandaar ook geen weekoverzichtjes. Als ik niet aan het werk ben lig ik te lezen of ben ik Netflix aan het kijken. Dat klinkt heel deprimerend, maar dat valt wel mee. Ik ben mezelf gewoon tijd aan het geven om dingen te verwerken en dit is mijn manier om dat te doen. Buiten dat om ook dagelijkse pijntjes en struggles die al aanwezig waren. Dus daar heb ik ook soms mijn handen aan vol. Het komt wel weer op gang, maar op mijn eigen tempo. Ik kon het gewoon niet aanzien dat mijn blog nog langer leeg bleef, dus vandaar dat ik eventjes een stukje in elkaar heb geflanst. Social media bleef vrij actief, maar zoals ik al zei. Het is gemakkelijker om daar iets te delen dan hier. Gewoon omdat ik mijn blog echt belangrijk acht en de dingen die ik hier plaats daar wil ik tijd en moeite in steken. Niet gewoon eventjes zoals een Instagramfoto een snelle caption met fotootje. Vandaar. Mijn blog is mijn digitale kindje en dat wil ik dan ook zo behandelen, als een kindje.

Spreek jullie snel! 🙂