Geen categorie

Hi allemaal! Begin juli had ik het eindgesprek in het ziekenhuis. Ik had daar tot nu toe niks over gedeeld en eigenlijk ben ik ook niet echt iets schuldig van hoe snel ik dat doe. Ik mis het bloggen wel en ik wil dit eerst opgeklaard hebben voor ik verder ga. Dus vandaar, vandaag het verhaal van hoe het ging twee weken geleden in het ziekenhuis. Let’s go!

Voor ik begin, ik heb talloze huilbuien gehad de dag zelf. In de namiddag was ik aan het werk en ik heb echt een paar keer op mijn lip moeten bijten om niet achter mijn kassa te beginnen wenen. It was a rough day. Ik vind het normaal prima om open te zijn op mijn blog, om mensen te inspireren of mensen het gevoel te geven dat ze niet alleen zijn. En toch zit ik dit kind of met trillende vingers te typen. Om maar een indicatie te geven van hoe lastig ik het er nog mee heb. En niet alleen met de gevolgen voor de uitslag, meer zelfs. We zijn nu twee weken later en ik heb het idee dat alles een beetje gekalmeerd is in mijn hoofd, maar dat kan ook zijn omdat wanneer ik dit aan het typen ben mijn verlof net is begonnen. En ik morgen best wel toffe plannen heb.

Maandagochtend om 10u zat ik met trillende handjes in de wachtzaal van de specialist waar ik in september 2020 voor het eerst op gesprek ging. Eerst overliep ze alle onderzoeksresultaten. Geen bijkomende slaapproblemen, geen vitamines tekort, alles met mijn nieren was dik oke. Goed nieuws dus. Yep. Tot haar volgende zin zich vormde. ‘We denken dat ge een beetje overspannen zijt’. Ze stelde verdere vragen over ’t werk, over hoe ik me door de pandemie heen had geslagen. En toen sprak ze van een psycholoog en kine om te leren ontspannen. En eventueel een tijd thuis. Dat laatste moet nog intern besproken worden, dus daar heb ik nog geen nieuws van. Overspannen of misschien zelfs nen burn-out.

Van veel mensen krijg ik een antwoord dat dat beter is dan een chronische ziekte. Yes it is. Van een burn-out of overspannen zijn valt een stuk beter te herstellen. De specialist sprak alsnog van omgang met de klachten. Dus wie weet heb ik het alsnog voor altijd aan mijn rekkel. Waarom ik daar zo verdrietig over ben, als ik echt een burn-out heb dan ben ik ook een tijdje van huis. Niet letterlijk natuurlijk. Maar dan ligt mijn leven een tijd plat en dat is lastig. Bovendien kan je herstellen van burn-out, maar ge wordt nooit meer echt de oude als voordien. Alsnog is er misschien iets dat voor altijd weg is van mijn gezondheid. Het was een pittig jaar vol met stress, de pandemie, mijn werk dat doorliep en niet altijd evident was. Ondanks dat ik bij ons de minste uren heb opt werk. Ik ga niet ontkennen dat ik geen stress heb gehad. Absoluut niet, het was geen gemakkelijk jaar en ik ben wel meer dan eens de moed verloren. Om hem daarna terug op te rapen natuurlijk. Ik ben daar ook vrij open over geweest hier heb ik het idee. En toch heb ik het gevoel dat er iets niet klopt.

Later in de week begon ik voorzichtig met het resultaat van de onderzoeken mee te delen aan anderen. Familie, vrienden. Een paar van jullie hebben het nieuws al lang voor deze blogpost gekregen. Wat absoluut niet betekent dat als ik je niks gestuurd heb je niks voor mij betekent. Er zijn heel wat mensen onder mijn volgers met wie via Insta nauwer contact heb. Maar mijn kopje zat vol. Dus neem het zeker niet persoonlijk op. Mijn intuïtie gaat vrij hard tegen de diagnose van de dokter in. En ik ben geen dokter. Ik ga ook niet zeggen dak het beter weet dan de medische wereld. Ben ik echt overspannen? Could be. De klachten die ik heb horen daar inderdaad bij. Maar sommige dingen wijd je niet aan overspannen zijn. Afgelopen week was het van maandag tot zaterdag vrij mooi weer. Zonnetje scheen, iedereen blij. Ik ook. Zonder echt hard met mijn pijn bezig te zijn of mijn vermoeidheid (waar ik nu ik het me bedenk best wel trots op ben, ik heb er naast gekeken). Zaterdag werd het kouder, pijntjes kwamen weer op. Zondag was ik een hele dag aan het werk en het was niet zo heel druk. Tegen 17u30 barstte er een gigantische regenbui los. Zo eentje waarvan je niks meer ziet als je erdoor loopt. Van dat kaliber. En vlak daarvoor voelde ik al pijntjes. Maar toen hij losgebarsten was al helemaal. Het voelde alsof iemand mijn heupen en rug eruit probeerde te trekken. En al snel volgden mijn spieren. En later de rest van de hoop. Mijn pijn reageert op het weer en dat is niet iets wat in mijn hoofd zit. Dat is gewoon zo. Vandaag was ik ook redelijk hard aan mijn bed en slaapkamer gekluisterd omdat ik me niet goed voelde. Ik had pijn en daardoor was ik duizelig, hoofdpijn. En het was niet echt netjes weer. Ik ga voorlopig nu luisteren naar wat de specialist zegt want tegenstrubbelen heeft daar niet echt zin in nu. En ik heb er om eerlijk te zijn ook de energie niet voor. Maar als ik dit gevoel blijf hebben ga ik terug naar de huisarts en wil ik me later onderzoeken in een groter ziekenhuis. Dit verhaal wordt nog vervolgd, ook na het eerste gesprek met de psycholoog in het ziekenhuis. Maar voor nu moet ik veel verwerken, al vind ik dat het ondertussen een stuk beter gaat mentaal.

Dikke knuffel allemaal! ♥

Hi allemaal. De laatste blogpost die ik publiceerde was begin deze maand. En toen werd het stil. De mensen die mij volgen op social media weten dat ik daar wel nog actief ben. Dat betekent niet dat ik niet meer wil bloggen, maar social media onderhouden is gemakkelijker dan een volledige blogpost uit te werken. Ik ga vandaag eventjes uitleggen waarom er radiostilte is en gewoon eventjes bijpraten. Het was een stuk bewust dat ik eventjes niet blogde omdat het niet lukte, maar aan de andere kant mis ik het ook wel. Bloggen is iets wat ik nu bijna vier jaar doe en ondertussen is het een hele goeie hobby geworden.

Laten we maar met de deur in huis vallen, op 12 juli kreeg ik mijn eindgesprek in het ziekenhuis zoals ik al vertelde in een van mijn overzichtjes. Daar ga ik nog geen resultaten van delen hier op mijn blog want ik moet het zelf nog persoonlijk aan een paar mensen laten weten. En mijn ego is nu niet zo groot dat ik denk dat alles en iedereen mijn blog constant leest, maar het is wel een vorm van beleefdheid. En ten tweede ben ik ook nog niet klaar om er een hele blogpost aan te wijden. Ik heb over twee weken een vervolggesprek in het ziekenhuis en het kan zijn dat ik dan wat meer zal delen, kan ook van niet. Ik moet het allemaal zelf eventjes verwerken. Er zijn een paar mensen die wel al op de hoogte zijn onder mijn volgers.

Dat slokt nu gewoon eventjes mijn aandacht op, ik heb de afgelopen weken buiten werken ook niet echt zot gedaan, dus vandaar ook geen weekoverzichtjes. Als ik niet aan het werk ben lig ik te lezen of ben ik Netflix aan het kijken. Dat klinkt heel deprimerend, maar dat valt wel mee. Ik ben mezelf gewoon tijd aan het geven om dingen te verwerken en dit is mijn manier om dat te doen. Buiten dat om ook dagelijkse pijntjes en struggles die al aanwezig waren. Dus daar heb ik ook soms mijn handen aan vol. Het komt wel weer op gang, maar op mijn eigen tempo. Ik kon het gewoon niet aanzien dat mijn blog nog langer leeg bleef, dus vandaar dat ik eventjes een stukje in elkaar heb geflanst. Social media bleef vrij actief, maar zoals ik al zei. Het is gemakkelijker om daar iets te delen dan hier. Gewoon omdat ik mijn blog echt belangrijk acht en de dingen die ik hier plaats daar wil ik tijd en moeite in steken. Niet gewoon eventjes zoals een Instagramfoto een snelle caption met fotootje. Vandaar. Mijn blog is mijn digitale kindje en dat wil ik dan ook zo behandelen, als een kindje.

Spreek jullie snel! 🙂

Hi allemaal! Ik weet niet hoe het met anderen zit, maar ik wil altijd enkel grote successen vieren. Zoals de meesten waarschijnlijk. Nieuwe baan, promoties, diploma’s of een huis gekocht. Het is maar een kleine opsomming van alle dingen die online gegooid worden of gedeeld worden. Ik kan me daar zelf heel onzeker door voelen. Ben ik blij voor die mensen? Ja, zeker als het dierbaren zijn van me. Maar eigenlijk leer ik nu ook hoe belangrijk het is om kleine succesjes te vieren. Wil daarmee niet zeggen dat je voor iedere was die gedraaid is een feestje moet geven, maar je snapt me wel.

De drang om dit postje te typen kwam eigenlijk vooral vanuit mijn visie als leven met fibromyalgie. Meestal wil ik veel te veel. Ik heb een hoofd dat niet stopt, zoals velen. Maar ik heb maar een maximum aan energie en mijn lichaam kan niet altijd alles aan wat ik zelf wil. Niet als ik daarbij ook nog dingen voor mijn plezier wil doen. En toch moet er altijd meer gebeuren. Ik woon nog thuis, maar toch trek ik al redelijk goed mijn plan vind ik zelf. Ik doe zelf mijn boodschappen, ik kook zelf. Ik verdien mijn eigen centjes, ik betaal mijn eigen rekeningen en aankopen. Eigenlijk voor iemand die pas een jaar leert omgaan met die gezondheidsklachten (waarvan ze in dat jaar tijd echt ferm gevolueerd zijn mag ik wel zeggen) doe ik dat niet slecht. Maar tis iets met een hoofd dat altijd meer wil. Tot ik laatst een prent tegenkwam op Instagram (ga hem straks eventjes linken) die me deed nadenken. Niet van de eerste keer, maar later wel. Dit is het linkje. Op het prentje gaat het wel specifiek over fibromyalgie maar ik volg meestal die accounts omdat dat is wat ik heb. Maar je kan dit op bijna elke situatie toepassen, ook verder dan chronische ziektes. Moeilijke periodes int leven, mentale problemen. You get it.

Meestal word ik wakker met een lijstje aan dingen die ik nog wil doen die dag. Ook op een dag dat ik rond 12u30 richting mijn werk ga. Sowieso wik en weeg ik op die dagen iets meer wat ik doe ’s morgens want werken kost een bom aan energie en kost heel veel van mijn lichaam. Meestal ben ik ook boos als ik dan zie hoe weinig ik verwezenlijkt hebt van die lijst. Sowieso moet ik misschien eens een planner in huis halen om die dingen op te schrijven. Maar het ding is dat ik juist zou moeten leren kijken naar de dingen die wel lukken. Of moeten, das een hard woord. Mogen. Achteraf als ik door mijn social media scroll of hier op mijn blog de overzichtjes teruglees dan zie ik altijd dat ik toch weer een week heb overleefd of doorstaan heb. Dat klinkt alsof mijn leven zwaar suckt, zo erg is het nu ook niet. Maar tis niet altijd gemakkelijk. Ik zal het anders verwoorden, dat ik ondanks de pijn toch weer heel veel goeie dingen heb gedaan, dingen heb ondernomen en gelukjes heb gevonden zelfs. En dat ik dat best mag vieren. Vandaag ook, ik zit op mijn bed te typen en mijn oog valt constant op de hoek van de kamer. Daar lag al een tijdje een berg rommel en dat heb ik vandaag aangepakt. Tis een klein stukje voor een ander, maar het is aangepakt en ik ben blij. Terwijl ik het afgelopen weekend en daarvoor iets meer pijn heb gehad dan anders door ons onvoorspelbaar veranderend weer. Vier de kleine successen. Ik wil altijd elke dag vers koken maar voor mij is dat niet mogelijk. Toch kook ik een paar keer per week en de andere momenten val ik dan terug op kant en klaar, bestel ik iets of eet ik gewoon brood. En in dat geval is het zelfs gewoon het belangrijkste dat ik iets heb gegeten.

Vooral als ik zo een paar dagen na elkaar veel meer last heb kan ik heel erg hard voor mezelf zijn. Maar dat helpt niet. Meestal voel ik me slechter achteraf of krijg ik stress. En ook dat heeft dan weer een effect op mijn lichaam. Dus dan pak ik er vaak eventjes de prent bij die ik net gelinkt heb. En zeg ik tegen mezelf: Nikitatje, je hebt veel pijn. Alles wat je nu doet is supergoed. Maakt niet uit hoeveel er gebeurd is. Ge kunt mijn boodschap zoals ik al zei ruimer trekken, hoeft niet perse over fibromyalgie te gaan.

Vier jij altijd kleine succesjes?

Hi allemaal! De week die ik achter de rug heb is heel druk geweest. Voor een drukke week heb ik wel denk ik genoeg beeldmateriaal om aan te vullen bij mijn verhalen. Het is niet perse een week geweest waarin ik geen tijd had om adem te halen, maar wel een week waarin er van alles op me af kwam. En mijn verjaardag ook nog. Dus het was vooral een overweldigende week. Misschien zelfs een beetje te veel in een keer. Maar let’s go!

Voor zo’n drukke week ben ik er wel in geslaagd om vrij veel te lezen. Het lezen gaat ook best wel vlot de laatste tijd. Ik loop wel serieus achter op mijn challenge, maar dat is maar zo. We zullen wel zien eind december wat ik ervan heb gemaakt. Het idee dat ik hem misschien niet ga halen stoot een beetje tegen mijn perfectionisme aan, maar kijk. Het is wat het is. Lezen is geen wedstrijdje en dingen zijn nu eenmaal niet meer zoals in het middelbaar vroeger. Toen had ik zeeën van tijd om te lezen. Nu niet meer want ik werk en ik heb veel meer hobby’s dan toen.

Dinsdag was ik door een wisseling in het rooster vrij, dus ik maakte van de gelegenheid gebruik om langs de Albert Heijn te gaan. Ik deed uitgebreider boodschappen want ik wilde die avond graag nog eens uitgebreid koken. Voor ik om boodschappen ging sprong ik binnen bij de C&A voor kortere broeken. Ik heb alleen shortjes en als er nog veel van die warme dagen zullen zijn deze zomer komt het niet goed in lange broeken op het werk. Dus ik ging een paar nieuwe broeken scoren die ik zowel binnen als buiten het werk kon gebruiken. Tot nu toe heb ik ze helaas nog niet nodig gehad want de zon is weer verdwenen voor een tijd. Ik heb die avond ook volledig vegan gekookt, want ik vind het leuk om nieuwe dingen te proberen en ook heeft mijn lichaam er soms wel baat bij.

Wat ik wel al langer eens wilde testen, was de chocolade van Hands Off. Ik wist niet dat Albert Heijn ze gewoon had, ik had er nooit op gelet tot mijn oog er op viel deze week. De Caramel Seasalt is goedgekeurd, de Red Velvet is nog niet open geweest dus geen idee. Maar als hij echt zo lekker is dan komt hij waarschijnlijk nog wel terug in overzichtjes.

Een van de avonden nadat ik naar huis ging na het werk vond ik de wolken echt heel mooi. Daar kan ik altijd blij van worden en dat is ook iets wat ik altijd heel graag op de foto leg.

Donderdagochtend ging ik langs de psycholoog. En zij vond dat ik klaar was om alleen verder te gaan. Ik schrok ervan want voor mij kwam het onverwachts. Voorlopig is er ook geen nieuwe afspraak vastgelegd. Als het echt weer nodig is kan ik haar altijd mailen natuurlijk. Maar tegelijkertijd heeft ze wel gelijk. De afgelopen tijd heb ik heel veel stappen en beslissingen gemaakt op mezelf en niet met haar ondersteuning. Dus dan ben ik wel klaar om alleen door te gaan. Dat was een van de dingen die afgelopen week overweldigend maakte, maar het tweede volgde al vrij snel, dezelfde middag nog. Mijn konijn ging de afgelopen tijd altijd mee naar de psycholoog omdat dat mij een soort van steun gaf en geeft, dus vandaar. Hij kon ineens mee op reis.

Ik was de hele middag aan het werk door een shiftwissel. En in mijn pauze werd ik opgebeld door een onbekend nummer, maar eigenlijk voelde mijn intuïtie al aan wie het was. En ik kreeg ook gelijk. Het ziekenhuis belde me op om te laten weten dat ik over een twee tal weken langs mag gaan voor mijn eindgesprek en diagnose. Die heb ik technisch gezien al gekregen van de huisarts, maar zij hebben nog niks bevestigd. Dus ik kijk uit naar die datum. Al staan er komende tijd eerst nog andere dingen op de planning om naar uit te kijken. Dit gesprek is wel het gesprek waar ik al een hele lange tijd op wacht. Dus ik ben blij dat het ingepland is en ik ernaar toe kan leven. Tegelijkertijd vind ik het ook echt heel spannend en ben ik zelfs een beetje bang. We zullen zien. Met volle moed vooruit.

Vrijdag was mijn verjaardag! Het slechte weer mocht de pret niet drukken. Ik lunchte samen met mijn zusje in de stad waar ik werk omdat ik daar echt heel graag ben. En aan het einde van de dag hadden we nog eventjes tijd tot de trein kwam dus we haalden ook nog eventjes Starbucks. Iets waar ik ook wel van geniet. Mijn naam viel nog wel mee, mijn zusje haar naam zat er echt compleet naast. Mijn zusje had denk ik een Caramel Frappucino, ik heb gewoon een Peach Lemon Lemonade genomen. Hele gezellige dag gehad en zeker van genoten!

’s Avonds was ik doodmoe en nu the day after ook, dus vandaag wordt zeker geen al te wilde dag. Maar we vierden ’s avonds nog mijn verjaardag met taart en gezelligheid. Dat is de gewoonte bij ons thuis. Ik voelde me vooral gezegend door alle lieve wensen en mensen om me heen dus bedankt als jij iemand was die mij een gelukkige verjaardag wenste. Heel dankbaar voor! Ondanks het slechte weer en daardoor bijkomende pijntjes was het wel een hele fijne dag. Genoten!

Hi allemaal! Vorige week tot nu leerde mijn laptop me eigenlijk een mooie les. Ik was aan het bedenken of ik hier echt een volledige blogpost aan ging wijden maar de reminder kan iedereen wel eens gebruiken denk ik. Ik ook. Dus bij deze, een verhaaltje over de oplaadkabel van mijn laptop, enjoy!

In de week dat ik ziek thuis zat begaf mijn kabel het. Eigenlijk denk ik dat hij dat al een tijdje aan het doen was, want opladen ging niet meer zo snel als vroeger. En ik heb hem ook niet echt met liefde behandeld, laten we het zo zeggen. Net toen ik tijd had om te ontspannen en te rusten. Bij mij betekent dat ook gamen. Ik speel heel graag Animal Crossing (wat de meeste van mijn volgers wel weten ondertussen) maar ook The Sims. Wat een game op de laptop is. Hij laadde wel op, maar enkel als ik mijn laptop volledig met rust liet. Net als velen ben ik van de gewoonte om mijn laptop op te laden terwijl ik ermee bezig ben. Met veel goeie wil was het wel mogelijk. Aangezien er gewoon blogposts verschenen zijn afgelopen tijd. Ik heb er ook eentje bijna volledig op mijn iPad getypt omdat ik ineens werd overvallen door inspiratie. Het zal weer eens niet. Altijd als het niet uitkomt. Ik was blij dat ik erin was geslaagd om voor mijn accu volledig leeg was het volledige weekoverzicht van vorige week uit te werken en eigenlijk klaar voor publicatie te krijgen. Een staaltje snelheid want meestal gaat dat met duizend en een bronnen van research omdat mijn geheugen zo goed is. Not. Dus het was een wonder dat het gelukt was.

Ondertussen ben ik erachter gekomen welke kabel ik nodig had en kon ik hem bestellen. En zo ging het. Eigenlijk heb ik echt niet lang moeten wachten op de levering. Toen de kabel arriveerde vanmorgen was ik een beetje twijfelachtig want de kop die in de laptop moet zag er ineens kleiner uit. Maar hij past. Dus mijn laptop kan weer opladen zoveel hij wil en ik kan weer typen zo vaak ik wil. Als de inspiratie en energie er is tenminste. Daar waren oplossingen voor he. Mijn iPad is tot op een bepaald punt heel bruikbaar om de opstart of zelfs bijna een volledige blogpost te typen, mijn moeder wilde ook altijd haar laptop lenen als zij hem niet nodig had. Maar net als iedere blogger heb ik toch het allerliefste mijn eigen laptop voor mijn neus.

Toen ik die kabel instak voor de eerste keer en het rode lampje aan de zijkant van mijn laptop begon te branden ging er een klein gevoel van geluk door me heen. En toen realiseerde ik me dat ik het op zich prima had gered zonder die nieuwe kabel, maar ook dat je de dingen die het meest vanzelfsprekend zijn de eerste zijn die je mist als ze weg zijn. Dankbaar zijn voor van alles is altijd mooi. Dankbaar dat als je morgen opstaat je gezond bent, zeker in een tijd van pandemie (althans, dat hoop ik voor jou), dankbaar zijn dat je een dak boven je hoofd hebt en als het vannacht regent je niet kletsnat opstaat van de regen. Dat er cornflakes in de kast staan of je brood kan eten als je gaat ontbijten. Vergeleken daarmee is een oplaadkabel voor een laptop wel echt een luxeprobleem, maar you get it.

Had jij een gelijkaardige situatie?