Hi allemaal! Vorige week tot nu leerde mijn laptop me eigenlijk een mooie les. Ik was aan het bedenken of ik hier echt een volledige blogpost aan ging wijden maar de reminder kan iedereen wel eens gebruiken denk ik. Ik ook. Dus bij deze, een verhaaltje over de oplaadkabel van mijn laptop, enjoy!
In de week dat ik ziek thuis zat begaf mijn kabel het. Eigenlijk denk ik dat hij dat al een tijdje aan het doen was, want opladen ging niet meer zo snel als vroeger. En ik heb hem ook niet echt met liefde behandeld, laten we het zo zeggen. Net toen ik tijd had om te ontspannen en te rusten. Bij mij betekent dat ook gamen. Ik speel heel graag Animal Crossing (wat de meeste van mijn volgers wel weten ondertussen) maar ook The Sims. Wat een game op de laptop is. Hij laadde wel op, maar enkel als ik mijn laptop volledig met rust liet. Net als velen ben ik van de gewoonte om mijn laptop op te laden terwijl ik ermee bezig ben. Met veel goeie wil was het wel mogelijk. Aangezien er gewoon blogposts verschenen zijn afgelopen tijd. Ik heb er ook eentje bijna volledig op mijn iPad getypt omdat ik ineens werd overvallen door inspiratie. Het zal weer eens niet. Altijd als het niet uitkomt. Ik was blij dat ik erin was geslaagd om voor mijn accu volledig leeg was het volledige weekoverzicht van vorige week uit te werken en eigenlijk klaar voor publicatie te krijgen. Een staaltje snelheid want meestal gaat dat met duizend en een bronnen van research omdat mijn geheugen zo goed is. Not. Dus het was een wonder dat het gelukt was.
Ondertussen ben ik erachter gekomen welke kabel ik nodig had en kon ik hem bestellen. En zo ging het. Eigenlijk heb ik echt niet lang moeten wachten op de levering. Toen de kabel arriveerde vanmorgen was ik een beetje twijfelachtig want de kop die in de laptop moet zag er ineens kleiner uit. Maar hij past. Dus mijn laptop kan weer opladen zoveel hij wil en ik kan weer typen zo vaak ik wil. Als de inspiratie en energie er is tenminste. Daar waren oplossingen voor he. Mijn iPad is tot op een bepaald punt heel bruikbaar om de opstart of zelfs bijna een volledige blogpost te typen, mijn moeder wilde ook altijd haar laptop lenen als zij hem niet nodig had. Maar net als iedere blogger heb ik toch het allerliefste mijn eigen laptop voor mijn neus.
Toen ik die kabel instak voor de eerste keer en het rode lampje aan de zijkant van mijn laptop begon te branden ging er een klein gevoel van geluk door me heen. En toen realiseerde ik me dat ik het op zich prima had gered zonder die nieuwe kabel, maar ook dat je de dingen die het meest vanzelfsprekend zijn de eerste zijn die je mist als ze weg zijn. Dankbaar zijn voor van alles is altijd mooi. Dankbaar dat als je morgen opstaat je gezond bent, zeker in een tijd van pandemie (althans, dat hoop ik voor jou), dankbaar zijn dat je een dak boven je hoofd hebt en als het vannacht regent je niet kletsnat opstaat van de regen. Dat er cornflakes in de kast staan of je brood kan eten als je gaat ontbijten. Vergeleken daarmee is een oplaadkabel voor een laptop wel echt een luxeprobleem, maar you get it.
Hi allemaal! Ondertussen weet ik al een langere tijd wat het probleem is met mijn lijf. Of je het nu wilt of niet, toch zal je het ermee moeten doen. Ik zeg dat wel nu zo mooi en dapper, maar zo is het niet altijd. Toch heb ik in de tijd al ondervonden wat mij helpt om het beter te maken. Ik wilde graag een lijstje maken ter inspiratie. En voor mezelf is het ook fijn als ik weer eens zo’n periode heb waarin ik de weg kwijt ben. Let’s go!
• Humor
Ik ben altijd al iemand geweest die graag lacht. Daarom niet perse met elke tegenslag. Bij een overlijden valt er weinig te lachen. Ik denk dat mijn manier van relativeren hierin echt humor is. Sommige dagen valt het ook niet te relativeren. Maar meeste dagen is eens goed lachen echt wel een opluchting. Daarmee wil ik ook niet zeggen dat ik het niet serieus neem. Maar social media staan echt vol met memes over chronisch ziek zijn en ik kan me daar enorm mee vermaken. Ook soms op een stomme dag eens een meme in mijn story op Instagram posten maakt het vaak wat lichter. Ik kan nu niet direct een voorbeeld geven van grappige opmerkingen die ik zelf maak in mijn dagelijks leven omdat ik heel moe ben op dit moment. Maar ze zijn er wel. Natuurlijk is een chronische ziekte heel erg en tis oke als dat je sommige dagen neerslaat. Maar ik probeer het altijd positief te bekijken.
• Positiviteit & relativeren
Ik zeg niet dat positief denken alles oplost. Het is een van de goedbedoelde adviezen die je vaak krijgt van mensen als je vertelt over je ziekte. Van sommige ook omdat ze je niet echt serieus nemen. Maar positief denken maakt het wel beter. Ik weet ook wel dat als je weken in je bed ligt te creperen van de pijn dat dat dan niet lukt. Ik heb die dagen ook. Dat is normaal. Maar mijn ziekte heeft dingen in een heel ander perspectief gezet. Die stomme probleempjes waar ik vroeger zo een groot drama van maakte maken een stuk minder uit. Ge leert het ook wel na een tijd want sommige emoties die heftig worden eindigen in een aanval. Als ik me te boos maak in iets kan ik je verzekeren dat ik daarna een pijnaanval krijg. Maar dingen zoals positief denken en de kleine dingen leren waarderen zijn twee dingen die het beter maken. Zoals ik al een paar keer zei in andere blogposts: ondanks alles weet ik nog regelmatig te lachen of glimlachen om kleine gelukjes.
• Steun van andere mensen
Ik heb al sinds het moment dat ik wist dat ik misschien chronisch ziek zou zijn heel veel mensen achter me gehad die er voor me waren. Mensen die vroegen naar uitslagen, hoe het met mij ging. Nog steeds staan al die mensen achter me en ik ben er heel dankbaar voor. Op welke manier dan ook. Bemoedigende woorden, complimenten, hulp in dingen die niet lukken, bezorgdheid. Ik weet nog dat ik in september een botscan moest doen om reuma uit te sluiten en die dag voelde ik me echt blessed met alle liefde en steun van zoveel mensen. Meer dan ooit besef ik hoeveel mensen voor me supporteren. En daar ben ik enorm dankbaar voor. Meer dan dat ik ooit in woorden kan uitdrukken.
• Praten met mede warriors
Ik apprecieer iedereen die me steunt heel erg. Begrijp me niet verkeerd. Maar toch doen gesprekken over fibromyalgie het meeste deugd met mede fibrowarriors. Omdat ik weet dat mensen echt wel hun best doen om me te begrijpen. Maar een chronische ziekte kan je echt pas vatten als je het zelf hebt. Als ik eens een moeilijke tijd heb door pijn of vermoeidheid is het altijd fijn om daarover te babbelen met iemand die weet hoe dat is. Gewoon alleen al om te weten dat ik niet alleen ben. Alleen al dat geeft nieuwe moed.
• Stoppen met cafeïne
We zijn nu drie weken ver zonder cafeïne. Ik dronk voordien veel cola en koffie. En af en toe energydrinks. Het probleem is dat dat een energiedip geeft, voor iedereen. Wij met vermoeidheid voelen dat nog veel meer. En in die vermoeidheid heb ik ook last van brain fog. Dat is een soort mist in je hoofd waardoor je moeite hebt met concentratie of helder nadenken. Sinds ik gestopt ben met cafeïne heb ik van die brain fog veel minder last. Vermoeidheid is niet perse minder geworden, maar die energiedippen zijn wel een stuk verminderd. Ik heb geen vast drankje wat ik nu drink. Je zal vaak wel eens iets zien passeren in weekoverzichtjes
• Gember
En nu denk je waarschijnlijk, huh? Gember? Fibromyalgie is niet enkel pijn en vermoeidheid. Er komt veel meer bij kijken dan alleen dat. Ik heb tijdens sommige aanvallen ook last van duizeligheid en misselijkheid. Er zijn weken dat ik dagen aan een stuk misselijk ben. Voor mij werkt een gember supplement heel goed (is dus op plantaardige basis) en ik drink ook heel graag Canada Dry. Dat laatste ook gewoon omdat ik het lekker vind hoor. Niet perse altijd voor misselijkheid. Canada dry is frisdrank op basis van gember. Het is niet zo dat ik nu nooit meer misselijk ben, maar het verzacht het wel. Zodat het op en draagbaar niveau komt.
• Af en toe eens klagen, huilen, gefrustreerd zijn Ik probeer de dingen zoveel mogelijk positief te bekijken. Maar die gevoelens van frustratie, boosheid, verdriet, angst… mogen er ook zijn. Je hoeft ze niet weg te steken. Het is normaal dat je af en toe boos bent. Zelfs als dat weken aan een stuk is omdat die ene aanval maar niet wil eindigen. Het is oke. Je hoeft dat niet te verbergen voor anderen. De mensen die echt van je houden zullen zelfs liever hebben dat je je zorgen uitspreekt want dan kunnen ze je helpen of er voor je zijn. En je hoeft dit ook niet alleen te doen. En het is niet omdat je vandaag verdrietig en bang bent, dat het morgen of volgende week niet beter kan gaan. Don’t give up!
Voor de medewarriors: wat helpt jou op slechte dagen?
Voor de anderen wat helpt jou om door een moeilijke periode te komen?
Hi allemaal! Ik merk nu achteraf op dat ik eigenlijk niet zoveel beeldmateriaal heb verzameld en de week is ook voorbij gevlogen. Ik herinner me ook niet bijster veel van de week, wel dat ik mijn eerste vaccin kreeg! Dus dat is weer een stap in de goeie richting. Ik heb gelukkig niet al te veel last gehad, daar was ik wel bang voor. Aan het einde van de week ging ik langs bij de huisarts om een paar dingen te bespreken en hij zette me een week thuis om te rusten. Er is niks ergs gebeurd, no worries. Vorige week is er niks online gekomen omdat ik gewoon echt veel te weinig beeldmateriaal had. Hoe en wat leg ik verder wel uit. Dus let’s go!
Zondagochtend sneed ik aardbeien voor bij het ontbijt, en blijkbaar had ik perongeluk monsters meegebracht. Of ik dat echt zo erg vind weet ik niet, want ik hou van aardbeien. Maar ik moest wel lachen om de grootte. In elk geval was mijn zondag ook weer goed gestart. De zondag zelf was iets minder goed, het was een memorabele dag. Laten we het zo zeggen. We hebben te maken gehad met voetbalhooligans. Ze hebben verder niks gedaan of mensen aangevallen, maar het was toch wel eventjes schrikken. Een ervaring die ik niet zo snel zal vergeten. Moet ook zeggen dat dat net na het middageten gebeurde, en ik heb dan altijd een soort van dipje in mijn energie. Ik was direct klaarwakker. Daar waren ze dan wel weer goed voor.
Zondag nam ik ook een andere weg naar mijn werk, gewoon om een keer verandering te hebben. Bleek een goeie keuze want het was prachtig. Nog meer natuur dan op mijn standaard weggetje. Ook heel fijn om de zondag mee te starten en zeker een relaxte manier om aan de werkdag te beginnen. As I said, die bleef niet zo rustig.
Ik maakte meerdere keren fruitsalade deze week. We hadden mini bananen in de winkel en het laatste trosje ging met mij mee. Ik vond het echt grappig. Ze smaken ook niet perse anders, ze waren wel iets zoeter heb ik het idee. Maar dat kan ook weer aan mij liggen. Verder ging er nog appel in, aardbeien, gele kiwi en frambozen. Allemaal favorietjes van mij. Mango is ook een groot favoriet, maar die had ik niet meegebracht deze keer.
Later voor de lunch dinsdag bakte ik mini pizza af in de oven en slaagde ik erin om mijn vinger te verbranden aan het warmte element van de oven. Verder geen blaren of iets, maar ik nam mijn voorzorg en verzorgde het toch. Zoals mijn fragmentje uit mijn story van Instagram al vertelt, later kan ik maar beter een grote EHBO-kit in huis halen en genoeg brandwondenzalf. Ovens en ik, het zullen nooit geen vriendjes worden. Eigenlijk wel, want ovengerechten vind ik het allerleukste om te maken. Vooral ook omdat het op een slechte dag gemakkelijker is om iets in de oven klaar te maken dan op vuur. Maar ja, als je Nikita bent maak je dit mee. Gelukkig kan ik er altijd mee lachen en is er nog nooit echt iets ergs gebeurd. Afgezien van een half jaar terug dan die drie grote strepen op mijn arm waarvan je de littekens nog steeds ziet.
Woensdag was het zover, tijd voor mijn eerste prik! Ik moet toegeven dat ik zenuwachtig was, zeker voor bijwerkingen. Voor de prik zelf had ik niet zoveel schrik. De doorgang verliep vrij vlot en voor ik het goed en wel door had zat ik eigenlijk in het zaaltje om te wachten. Je moet na je vaccin 15 minuten wachten om eventuele bijwerkingen te zien. Maar ik had geluk want mijn lijf reageerde gewoon normaal. Naast een lamme of pijnlijke arm had ik eigenlijk nergens last van. Die middag ben ik gewoon gaan werken en heb ik eigenlijk niks meer gevoeld. Ik hoop dat de tweede spuit eind juni ook zo mag verlopen. Graag.
In het schap van de overgebleven chocolade van Pasen wist ik deze zak nog te vinden. Het zijn eigenlijk gewoon M&M’s volgens mij maar dan anders gekleurd en in paassfeer. De zak is al bijna leeg en ze zijn heel lekker! Pasen viel laat dit jaar bij mij haha. Er liggen nog steeds paaseitjes in huis, niet alleen deze. Maar paaseitjes zijn altijd lekker, daarvoor hoeft het geen Pasen te zijn.
Donderdagavond maakte ik een wandeling met mijn zusje langs de zeedijk. Ik had die middag namelijk vrij lang geslapen en ik had geen zin om wakker te liggen. Wat eigenlijk gewoon een wandeling van een halfuurtje moest worden is er eentje van meer dan een uur geworden en van 3 kilometer. Maar het was niet eens koud en de zonsondergang was zo mooi! We zijn wel met de tram teruggekeerd want we zagen het niet meer zitten om dat hele stuk te voet terug te doen. Heb ik zeker van genoten ondanks mijn aanvallen deze week.
Vrijdagochtend besprak ik mijn aanvallen met de huisarts. Ik laat het niet altijd zien en ik vertel het ook niet altijd, maar de laatste tijd heb ik heel veel aanvallen. Zowel met als zonder pijn, vaak met heel veel duizeligheid en misselijkheid. Ik had echt een paar keer het gevoel de laatste tijd dat ik echt een keer ging flauwvallen. Een teken van mijn lijf dat het niet goed ging. De dokter heeft me een week ziekteverlof gegeven, waar ik nu nog steeds in zit. Ik mag wel gewoon naar buiten. Want beweging is gewoon belangrijk en dat blijft ook belangrijk nu tijdens mijn week thuis. Nu ik in rust ben voel ik ook wel dat mijn lijf dit gewoon nodig had en ik hoop dat als ik erna weer aan het werk ben het weer beter gaat. Ik zat nog eventjes buiten met mijn iPad om te lezen. Dus no worries, er is niks ergs gebeurd. Het was vooral om te voorkomen dat het erger zou worden. Ik ga binnenkort wel kijken voor zo’n speciale klep want als ik de hele zomer met dat ding buiten ga zitten gaat ie dat niet zo leuk vinden denk ik. Vroeger had ik dat probleem niet, maar mijn iPad neemt veel ongemakken en pijntjes weg van het lezen van dikke boeken. Ik ben momenteel de Harry Potter boeken aan het herlezen in het Engels en ik geniet er enorm van! Ondertussen aan het tweede boek. Ik heb ze in het Nederlands gelezen tot boek 6 denk ik.
Zaterdagmiddag deed ik boodschappen. We gingen naar de Albert Heijn. De hoofdreden dat ik daar was was voor hun afbakbroodjes, ze hebben er vrij veel die onze winkels niet hebben. En snacks die wij ook niet hebben. Er ligt weinig echt eten in de kar omdat het meeste heb ik nog in huis. En mijn deo van Zwitsal was ook bijna op terwijl ik die heel fijn vind. Zwitsal heeft een neutrale en zachte geur. Op een dag waarop mijn lijf op alles reageert is dat fijn. Maar alleen Albert Heijn heeft die dus. En Albert Heijn ligt iets verder weg dan andere supermarkten.
Hi allemaal. Voor het eerst in een lange tijd pakte ik er mijn iPad en pencil nog eens bij de afgelopen week. Mijn iPad pak ik er wel vaker bij, ik leef niet zonder dat ding en dat werd deze week nog eens duidelijk toen m’n kabel kwijt was. Maar ik merkte nog maar eens hoe gelukkig ik daarvan werd, van het tekenen. Het moet altijd in kleine porties want het is een beweging die zorgt voor pijnlijke handen. Maar toch ben ik blij dat ik het af en toe kan doen. Tekenen is mijn grootste passie en mijn droom is nog steeds om daar een keer iets mee te doen. Naast dat was het een toffe week, hier en daar een dipje maar het viel wel mee. Ik heb een goeie week achter de rug.
Al een vrij lange tijd stond Pashmina uit Animal Crossing te wachten tot ik haar eindelijk eens zou afwerken. Ze is nog steeds niet af zoals je ziet, maar nu ik dit later terugzie ben ik best wel trots op hoe ze wordt. Vooral als ik het vergelijk met zes jaar geleden toen ik pas begon met tekenen. Die schetslijntjes gaan nog verdwijnen hoor trouwens, maar voor mij is dat een reference om goed te kunnen werken. Maar ik heb heel hard gewerkt en gevochten om te kunnen tekenen zoals ik nu doe, dus ik ben heel trots op bijna iedere tekening die nu uit mijn vingers komt. De laatste tijd heb ik bijna alleen maar AC figuren getekend, maar natuurlijk ga ik ook weer eigen dingen tekenen. Van natekenen leer ik ook veel over vormen en dingen die ik kan meenemen in mijn eigen stijl. Dus zo slecht vind ik natekenen niet.
Zoals ik al zei, ik wilde terug Just Dance wat meer oppakken. Ik heb niet extreem veel gedanst deze week omdat ik heel veel gewandeld heb en ook gewoon zelf dingen ondernam. Dat kost mij ook energie en daar zit ook beweging bij. Als ik geen Just Dance doe probeer ik toch wel naar buiten te gaan, want daar heb ik altijd deugd van. Ik moet ook nog heel veel dansjes leren uit de game, want van veel liedjes bak ik nog niet zoveel. Dat is niet zo heel erg, want het gaat er om dat ik beweeg en plezier heb. maar ik weet dat ik me het meest inzet als ik een liedje goed ken en het dansje ook. Tot nu toe vind ik Dance Monkey echt een van de tofste nummers om te doen. Heel grappig aangezien ik dat liedje eigenlijk haatte toen het zo’n grote hit was. Naast de twee nummers van K3 die ik met mijn ogen dicht kan dansen ondertussen.
Deze week keek ik ook Shadowhunters uit. Met heel veel pijn in het hart trouwens. Het was zo’n fijne serie en na drie en een half seizoen heb je wel echt een soort band met de personages. Vooral Magnus is zo’n geweldige kerel. Ik ga die echt missen. Ik heb heel veel moeilijke dagen gehad waarop ik de serie keek en daardoor voelt het een beetje als een serie die me door veel heen heeft geholpen. Ik denk dat hij altijd een plekje in mijn hart zal hebben. Ik ben ondertussen begonnen in Shadow en Bone, op aanraden van mijn lieve collega. Voor nu vind ik het prima, maar ik moet wel wennen aan de setting, personages, termen. Het komt denk ik wel goed ermee. En misschien dat ik na het eerste seizoen de Grisha-boeken ook wil lezen. En ik ben blij dat ik nu een keer mee ben met een nieuwe Netflix-hype voor de verandering. Meestal ontdek ik de goeie series pas jaren later.
Donderdagochtend had ik fysiotherapie, waar we weer een stapje verder gingen dan vorige keer. Ik kreeg terug massage en warmte, maar ook een paar oefeningen. De fysio begint wel echt zijn werk te doen heb ik gemerkt, mijn conditie en lichamelijke staat verbetert. Het zal nooit meer als vroeger worden en eventueel zelfs slechter. Maar ik heb een goeie instelling en een vechterslust dus het komt hoe dan ook wel goed. We zullen zien. Vandaag is vandaag, morgen is morgen. In de namiddag pakte ik wat rust en las ik mijn boek uit. Ik heb denk ik bijna drie boeken in een week gelezen. Twee en een halve? Waar ik wel heel blij mee was. Momenteel ben ik zelfs in een Engels boek bezig wat echt heel goed vooruit gaat. Ook in het Engels lees ik Young Adult, maar dat mag de pret niet drukken. En als ik veel Engels ga lezen dan gaat mijn eigen talenkennis er ook weer op vooruit. Altijd handig. Vooral omdat Engels een taal is die echt heel veel wordt gebruikt.
Vrijdagochtend zat ik in de wachtkamer van mijn huisarts. Ik ben er in geslaagd om het voorschrift voor mijn nieuwe doos medicatie kwijt te spelen. Ik heb echt overal gezocht maar nu geef ik het dus op. Gelukkig was het vrij snel geregeld aangezien ik een goeie huisarts heb. Verder heb ik gewerkt vrijdag, meer herinner ik me ook niet van de dag. Wel dat mijn bestelling binnen kwam. Ik had een verzwaringsdeken besteld bij Kalm. Een verzwaringsdeken is een deken gevuld met kleine glasparels waardoor het dus een zwaarder deken is dan normaal. Zou een positief effect hebben bij fibromyalgie maar ook kalmerend werken, bij heel veel dingen eigenlijk. HSP, ADHD, ADD, autisme. Het heel ding is dat zo’n deken je een beetje het gevoel geeft dat je een knuffel krijgt van iemand en dat maakt stoffen aan in je hersenen die je kalmeren. Verder kan de verdeling van gewicht op drukpunten ervoor zorgen dat de pijn wat mindert. Zelf heb ik nog niet genoeg nachten achter de rug ermee om echt al een oordeel te vellen want ik ervaar nu vooral pijn erdoor. Maar volgens de mail van de webshop is dat normaal. Je moet het eventjes twee weken geven. En dat ga ik dus doen. Als het echt iets is dan ga ik er nog wel eens iets over vertellen.
Vrijdag was het ook iets kouder en een beetje bewolkt weer waardoor ik op mijn wandeling naar het werk helemaal alleen was. Ik hoorde boven mijn muziek ook de vogeltjes fluiten. Ik geniet daar zo hard van en dat was echt een geluksmomentje vrijdag! Sowieso in de natuur ben ik heel blij heb ik gemerkt ondertussen.
Zaterdag speelde ik kort eventjes Animal Crossing. Ik ben nog steeds mijn eiland aan het vormgeven, maar er is dus een online applicatie om je daarbij te helpen. En ik denk dat ik me daar maar eens over ga buigen zodat ik een plan heb. Want nu ben ik een beetje doelloos aan het bouwen heb ik het idee.
Vorige week zaterdag deed ik ’s avonds ook een wandeling met mama langs de zeedijk, deze week ook. Ik heb alleen vorige week dat niet meer in het weekoverzichtje gestoken denk ik omdat ik te moe was om het nog aan te passen. Voor de volledige zonsondergang waren we te laat, maar alsnog een heel mooie lucht gehad. En het was gewoon heel gezellig. Dat uitwaaien is ook wel fijn. Als ik ooit op mezelf ga wonen wil ik niet in mijn eigen geboortestad blijven, maar dit ga ik wel missen later. Dat weet ik nu al. Gelukkig is het te doen met de trein om af en toe eens langs te komen.
Komende week heb ik een drukkere week, er staan een paar afspraken gepland. Ik heb terug fysiotherapie komende week en ik ga ook een sessie accupunctuur proberen om te zien of dat iets helpt. Bij sommige heeft het een gunstig effect dus we zullen zien. Morgen (vandaag dus) heb ik mijn laatste onderzoek in het ziekenhuis. Dan is het een kwestie van wachten op het telefoontje voor de eindbespreking. Voor de huisarts is het heel duidelijk wat het probleem is, maar nog niet voor het ziekenhuis. En zonder hun bevestiging kan ik ook geen begeleiding via het ziekenhuis krijgen. Dus ik kijk uit naar het eindgesprek. Als zij hetzelfde zeggen weet ik dat het sowieso gaat aankomen, ik weet dat ik het weer moeilijk ga hebben. Maar dat is ook nog niet voor nu. Ik hoop op weer een fijne week. Binnenkort gaat ook de horeca weer open, de terrasjes dan. Ik hoop komende tijd ook weer eens een terrasje te pakken, maar niet meteen de eerste dag. Dat wordt iets te druk denk ik. Maar ik kijk er wel naar uit om bij mijn favoriete restaurant in het zonnetje te lunchen. Absoluut.
Hi allemaal! Vorige week is er geen overzichtje online gekomen omdat ik te weinig foto’s had en ook niet zoveel zin om een weekoverzichtje te maken. Dat is ook soms zo. Het was ook geen supertoffe week en daardoor had ik al niet zoveel zin om erover te schrijven. Laten we zeggen dat ik eventjes het moeilijk had met mijn chronische ziekte, de paniek om hoe ik hiermee ga leren leven. Ik ben normaal niet iemand die haar kop in het zand steekt en normaal ben ik daar wel open over. Dat weten mijn vaste volgers ondertussen wel. Maar ik had er gewoon eventjes geen zin in om erover te schrijven. Deze week daarentegen was wel heel fijn. Heel onverwachts en onbewust heb ik toch een vrij toffe week achter de rug. Ik heb ook het gedrag van anderen met betrekking tot coronaregels losgelaten en dat voelt echt zo goed! Een hele last die van mijn schouders is gedonderd. Of dat me blijft lukken zien we dan wel komende week weer, maar ik ben in elk geval al trots op die ene week. Verder had ik gelukjes, speelde ik Just Dance en had ik voor de eerste keer fysiotherapie. Dus let’s go!
Pasen! Ik moest een hele dag werken maar voor ik vertrok heb ik tijdens het ontbijt toch heel eventjes Animal Crossing gespeeld om knollen te kopen in het spel, maar ook om een klein beetje te proeven van Bunny Day. Waarschijnlijk ga ik ooit een keer tijdreizen zodat ik toch op een goeie manier Bunny Day kan spelen. Want op tien minuten tijd heb je absoluut niet alles vrijgespeeld. Bill was ook enorm schattig met zijn eierhoedje op zijn hoofd toen ik het spel opstartte. Verder was het een drukke zondag want ik was een hele dag aan het werk. Wij vieren thuis nooit echt Pasen dus zo’n grote ramp vond ik het nu ook weer niet. En besides, ik doe mijn werk heel graag dus het is geen straf om mij te laten werken.
Zondagavond kwam ik thuis met een hele mooie avondlucht! Zo zijn er wel meerdere geweest deze week. Daarom hou ik ook van de lente, de zon gaat meestal onder als ik onderweg ben naar huis en die prachtige kunstwerken in de lucht kan ik altijd waarderen. Give me more!
In de week dat ik geen overzichtje heb gemaakt ben ik naar de dokter geweest om iets te bespreken. Ik ben deze week begonnen met fysiotherapie voor mijn fibromyalgie. Fibromyalgie is niet geneesbaar, maar ze zijn wel wegen om het comfortabeler te maken. Fysio is daar eentje van. Samen met beweging. Dus ik heb Just Dance aangeschaft voor mijn Switch. Ik dans vrij intensief mee, als er wordt gesprongen of gedraaid doe ik dat ook. Er zijn mensen die enkel de armbeweging doen. Dus voor mij is dat wel een goeie beweging en na tien liedjes ongeveer voel ik dat ook wel. Ik probeer elke dag eventjes te spelen, met uitzondering van zondag omdat ik dan een hele dag werk. Of als ik een vrije dag heb waar ik best wel veel actief ben geweest, dan laat ik het ook. Of als ik ’s morgens opsta met heel veel pijn. Beweging is goed, maar je moet ook weer opletten dat je niet te ver gaat daarin. Dat leer ik zoals ik al vertelde ook gewoon met vallen en opstaan en dat zal altijd zo zijn.
Woensdag deed ik eerst de vroege shift, die vrij snel ging. In de namiddag had ik een afspraak bij de fysio voor de eerste keer dus ik was een beetje zenuwachtig. Maar voor de eerste sessie viel het wel goed mee. De pijnpunten zijn onderzocht, ik heb ook een massage gehad op de ergste pijnpunten. Wat ik achteraf wel gevoeld heb trouwens, ik had vooral heel veel pijn aan mijn schouders. Maar dat hoort erbij. De mensen waren heel vriendelijk en ik was meteen op mijn gemak en dat alleen al is iets wat ik nodig heb. Dus ik ben heel blij. Volgende week heb ik een nieuwe sessie.
Ik had mezelf ook voorgenomen om die avond eten te bestellen als ‘beloning’ voor mezelf. Alle nieuwe dingen die op me afkomen voor mijn fibromyalgie vind ik vrij eng. Het is een hele nieuwe manier van leven en het maakt me soms echt bang. Meestal zet ik een ‘brave face’ op, maar zo voel ik me absoluut niet altijd. Dat betekent niet dat ik in de toekomst na elk ziekenhuisbezoek of na elk onderzoek of consultatie mezelf zo ga belonen, maar af en toe jezelf iets gunnen is niks mis mee. Het werd Mc Donalds! Mijn favoriete burger trouwens. Of toch de variant ervan, mijn favoriete burger verkopen ze momenteel niet door corona. Alleen al door naar de foto te kijken krijg ik er weer zin in.
Ook deed ik goeie deals in Animal Crossing deze week. De knollenprijs was heel hoog bij de broertjes Nook in de winkel. Ik heb denk ik 27,000 bells gekregen voor mijn knollen en daarna verkocht ik nog een paar waardevolle vondsten van op mijn eiland voor meer dan 15,000 bells. Er liep nog een huur voor mijn huisje, die was bij deze ook afbetaald. Maar nu heb ik dus weer een vergroting aangevraagd, dus ik mag weer afbetalen. Zo blijf je wel bezig natuurlijk. Het spel ontspant wel en het is gewoon echt een heel schattig concept dus ik klaag niet. Ik hoop dat jullie na al die weken mijn vertelsels en verhalen ook nog niet beu zijn. Ik neem het niet persoonlijk als je bij de foto’s van AC gewoon wegscrolt haha.
Verder lag ik deze week een paar keer te lezen op bed, als rust en ontspanning maar ook omdat ik gewoon echt een goeie leesflow te pakken had. Dit boek heb ik in drie dagen uitgelezen denk ik, en afgelopen vrijdag ben ik ook in een nieuw boek begonnen waarvan ik al over meer dan de helft zit. Fijn! Lezen is niet altijd vanzelfsprekend meer en het is geen wedstrijdje om ter meest natuurlijk. Maar ik geef wel toe dat ik die momenten van vroeger waar ik zoveel las wel mis. Dus ik probeer daar zo nu en dan iets aan te doen. Mijn doel voor dit jaar is 55 en ik ben voorlopig prima op weg om dat te halen. Ik lees natuurlijk ook geen zware literaire werken, maar lezen gaat om plezier en niet om iets anders.
Ook deze cutie ging op de foto deze week. Een paar keer heb ik met hem geknuffeld en beseft hoe blij ik ben dat Jacqueline in mijn leven is. Het is echt mijn beste maatje en ik kan niet op mijn twee handen en voeten tellen hoe vaak hij me al uit een dipje heeft geholpen. Bijzonder hoe je met een vogel zo’n mooie band kan hebben. Mensen kunnen zich dat niet altijd voorstellen. Alleen al door deze schattige foto krijg ik weer een glimlach op mijn gezicht. Mijn maatje ♥
Zaterdag had ik een minder goeie pijn dag. Een bad pain day zoals ik ze noem. Dus ik heb bijna een hele middag in bed gelezen. Ik probeer om door mijn pijn heen te kijken en toch dingen te doen, want ik merkte dat dat mijn valkuil werd. Me laten meeslepen in de pijn en vermoeidheid en daardoor weinig doen. Maar zo wil ik niet leven. Er zijn dagen dat ik geen keus heb dan een hele dag in bed blijven omdat ik gewoon echt te veel pijn heb. Maar vandaag ben ik toch om boodschappen geweest en ik was trots. De hele week al heb ik best wel veel gedaan ondanks pijn en vermoeidheid. Dus ik ben trots. Af en toe een dipje, maar altijd doorgaan. Soms verlies ik de moed, maar ik raap hem altijd weer op.
Oh ja, voor ik het vergeet. Was het bij jullie ook zo’n gek weer?
