Ik heb nogal de neiging om te kijken naar wat er nog schort in mijn ontwikkeling of groei. Dat heb ik al bijna mijn hele leven. Wat ook weer een resultaat is van trauma. Maar tegelijkertijd is het nefast voor mijn recovery als ik dat doe, en we all deserve credit voor wat wel wel goed doen. Dus ik besloot mezelf een duwtje in de rug te geven en een lijstje te maken van wat ik wel goed doe.
Waarschijnlijk lijkt het voor de buitenwereld niet zo en ben ik nog steeds vrij hard voor mezelf. En dat is ook zeker zo, ik geef mezelf te weinig credit sommige dagen/weken. Maar ik heb wel jarenlang met een kritisch stemmetje daarboven geleefd en het is er zeker nog. Maar ik begin wel zachter voor mezelf te worden. Het lukt mij makkelijker om tegen mezelf te zeggen ‘take it easy, ge zijt een trauma aant verwerken’, in plaats van mezelf nog een extra schop onder mijn kont te geven. Wat uiteraard een goed dingetje is.
⭐️ Ik begin in te zien wanneer ik ‘mijn ruiten aan het ingooien ben’
Trauma recovery is niet enkel leren verwerken wat er gebeurd is, maar ook je eigen bijdragen (goede of slechte) onder ogen zien. Daarom doe ik nog niet altijd wat ik moet doen om het op te lossen, want dat is nu eenmaal een lang proces. Maar dat ik beken dat ik dingen anders of beter kan aanpakken is stap een. Als ge niet inziet dat je een probleem hebt, kan je het ook niet oplossen. Net zoals je niet kan herstellen van pijn die je verbergt
⭐️ Ik durf mezelf meer te zijn
Het gaat ook in kleine stapjes maar ik begin steeds meer terug mezelf te worden. Wie ik wil zijn en een paar stukken van mezelf die ik kwijt was door trauma maar wel mistte. Ik verwarde ‘mezelf terug worden’ altijd met ‘terug worden wie ik was’ maar dat is onmogelijk. Wat ik wel bedoel is dat ik mijn gekke kantjes niet meer wegsteek en gewoon ben wie ik ben. Wat een enorme opluchting is na zoveel jaar dat niet te kunnen/durven
⭐️ Ik voel me meer verbonden met anderen
Doordat mijn zelfvertrouwen ook begint te groeien, leer ik ook oprecht te geloven dat anderen mij graag zien om wie ik ben. En doordat ik het nog meer voel dat ze het menen, komt dat nog meer binnen en voel ik me meer verbonden. De belangrijkste mening over jezelf is nog altijd degene in je hoofd, want je moet het je hele leven met jezelf doen. Maar een mens is niet gemaakt om alleen te zijn en zelfs de diepste introverten hebben nood aan verbinding en samenzijn. Dus het is niet geheel onlogisch dat dit mij blij maakt.
⭐️ Ik leer praten over mijn verleden en wat er me dwars zit
Geef ik toe, dit kan zeker nog verbeterd worden. Maar ik ging het vandaag op de overwinningen en groei hebben, niet over wat nog kan aangesterkt worden. Vaak merk ik nu dat ik kan zeggen tegen iemand: he, wil je dit niet doen want dit triggert mijn trauma. Soms ook waarom. Ik heb leren praten over mijn verleden met de mensen die ik vertrouw en dat heb ik heel lang niet gekund. Op sommige momenten voelt het nog altijd doodeng. Want voor iemand die online vrij kwetsbaar blogt, vind ik dat in het echt nog steeds heel lastig. Voornamelijk omdat mij geleerd is dat je steun moet verdienen en ook omdat ik geleerd heb dat praten over je problemen betekent dat je mensen lastigvalt. Note to self: DA IS NIE!
Hi allemaal! Er moet mij iets van het hart, vooral omdat ik weet dat heel veel mensen in mijn situatie hetzelfde te horen krijgen. Dat wat je hebt meegemaakt je sterker maakt. Ik dacht daar voordien hetzelfde over, maar met de tijd is mijn mening daar toch over veranderd.
Ik heb een jeugdtrauma waar ik mee bezig ben. De verwerking gaat goed. Maar toch is het niet altijd gemakkelijk geweest en zeker niet toen ik mijn trauma doormaakte. Vaak las en hoorde ik dingen van ‘ja maar, daar word je groot en sterk van’. First of all: ik was een kind/tiener. Ik moest niet sterker gemaakt worden. Ik moest veilig zijn. Want kunnen we daar ook een keer mee stoppen? Duizenden kinderen die later opgroeien met het gedacht dat ze zo sterk zijn geweest dat ze dit allemaal hebben doorstaan. En overleefd hebben. En don’t get me wrong, het is heel krachtig als je na zware gebeurtenissen uit je jeugd of wanneer dan ook nog altijd dapper doorvecht. Tuurlijk wel. Ik geef je alle bemoedigingen, support en ik juich voor je als je dat doet. Maar soms heb ik het idee dat mensen dat laten klinken alsof het daarmee oke is. Dat is niet zo. Dat iets je sterker heeft gemaakt betekent nog altijd niet dat je het moest doormaken en het ineens allemaal koek en ei is. Want zoveel kinderen of later tieners maken zoveel moeilijkheden mee en dat zal nooit oke zijn. Want die komen uiteindelijk terecht in de volwassen wereld, bang en onzeker. Compleet overweldigd en in paniek. Dus nee, dat het iemand sterker heeft gemaakt is geen excuus en praat het ook absoluut niet goed. Dus als jij dit leest en dit vaak te horen krijgt: je trauma is nog steeds valid en er is nog steeds iets ergs gebeurd. Je hoeft het niet weg te schuiven achter: het maakte me sterker.
Ik krijg ook een soort van road rage als ik dat hoor. Voor de mensen die mij persoonlijk kennen; het is waarschijnlijk moeilijk om je mij kwaad voor te stellen. Toch word ik er kwaad van. Niet enkel voor de dingen die ik heb meegemaakt, maar ook weer voor anderen. Voor mij geeft die uitspraak het gevoel alsof ik mijn kracht te danken heb aan de mensen die mij gekwetst hebben en de veroorzaker zijn van mijn trauma. En ik heb nog een lange weg te gaan met vergeven, maar ik wil die ‘eer’ niet aan hen geven. De wereld of mensen of wie dan ook hebben je pijn gedaan en dan bedenken dat je sterker erdoor bent geworden maakt mij kwaad. Die eer gaat namelijk niet naar hen. Die eer gaat naar jouzelf. Jij die dit leest en misschien niet weet of het nog goedkomt. Je trauma en de mensen die je hebben getraumatiseerd hebben je bang en onzeker gemaakt, maakten dat je ging twijfelen aan heel veel dingen en zorgen misschien voor paniekaanvallen en andere mentale problemen. En dit lijstje kan helaas eindeloos doorgaan. Maar ze hebben je niet krachtiger gemaakt. Dat heb je zelf gedaan. Jij bent degene geweest die ondanks alles altijd bent blijven doorgaan. Jij bent degene die misschien gekozen heeft voor therapie, behandeling, opnames, hulp hebt gezocht in welke zin dan ook. Je bent niet sterker door je trauma. Je bent sterker ondanks je trauma. En dat is een groot verschil. Het is iets wat ik nodig had om te horen toen ik twee of drie maanden geleden startte met dieper ingaan op mijn eigen verleden. En ik geef de boodschap graag door.
En misschien kan je nu wel denken van; ja maar, ik heb mensen om me heen gehad die me geholpen hebben. Dat is zo. Maar toch. Je psycholoog, therapeut, psychiater, vrienden, familie, andere dierbaren zullen er hopelijk wel geweest zijn om je te ondersteunen en daar mag je best dankbaar voor zijn. Maar uiteindelijk ben je zelf toch degene die het moet gaan doen. Ze kunnen je de handvaten geven of de richtlijnen, maar je moet ze zelf toepassen. Angsten in de ogen kijken, met bibberende beentjes vooruit dat doe je zelf. Niemand kan dat in jouw plek doen. Dus vaneigens, er zijn mensen die je geholpen hebben. Maar de belangrijkste stap in het hele proces ben je zelf. Vergeet dat niet. Give yourself credit for that. Want als je maar een beetje bent zoals ik, weet ik zeker dat je dat te weinig doet. Het komt goed, echt waar. Blijf ervoor gaan ♥️
Vaak denk ik na over mijn blog en wat ik erop wil schrijven. Velen vinden dat ik heel dapper ben als ik over dit soort dingen schrijf op mijn blog. Om eerlijk te zijn, het is een uitlaatklep voor mij. En misschien kan ik een duwtje in de rug zijn voor mensen in mijn situatie. Dus bij deze geef ik nog eens een update hoe het gaat met mijn verwerking. Ik ben soms bang dat ik alleen maar ‘zaag’ tegenwoordig op mijn blog, maar het is mijn blog dus ik kan erop schrijven wat ik wil.
Na twee maanden intense emoties begint er schot in de zaak te komen. Echt waar. Mijn weekoverzichtjes worden er saaier op en mijn social media begint steeds meer te veranderen in dat van een 80-jarige huismus. Maar ik denk dat dat juist goed is want ik leef voor een groot deel een leven waar ik me goed bij voel. Ik ben nooit de meest sociale persoon ooit geweest. Nu moet ik zeggen dat ik ook wel een lijf heb dat loskomt uit survival modus en dat kost mij heel veel energie op dit moment. Dus ik heb samen met mijn ziekte gewoon te weinig energie om zottigheden uit te halen. Ik ben in mijn vrije tijd vooral bezig met mijn hobbies en met weinig anders. Al de rest staat op pauze. Net nu is dat zo belangrijk. Het is een heftige tijd en hoewel ik zeg dat het betert, is het nog altijd moeilijk. Ik ben aan het loskomen uit traumabelieven en dat is gewoon een hele zware taak. Het is geen knop die je zomaar in twee seconden omdraait en je bent ‘beter’. Het komt wel goed, daar ben ik zeker van.
En hoe ik weet dat het beter gaat? Stilletjes aan voel ik mezelf weer mezelf worden. Mezelf en toch anders. Je wordt niet meer wie je was voor de storm, daar gaat de storm nu net over. Maar ik merk dat lezen me weer wat makkelijker af gaat, ik kijk weer uit naar de toekomst en ik word vaak overvallen door een ‘ah, ik heb dit zo gemist’-gevoel. En echt, ik kan het romantiseren zoveel ik wil maar het doet de werkelijkheid geen eer aan. Toen ik afgelopen week begon te beseffen dat ik mezelf aan het terugvinden werd, sprongen de tranen spontaan in mijn ogen. Wat een mooi gevoel is dat. Ken je dat gevoel dat je net thuiskomt van je reis van drie weken en je hoofd je eigen hoofdkussen raakt? Dat. Maar nog duizend keer beter. Het is nu niet dat alles ineens magisch op wolkjes loopt, echt niet. Ge gaat het wel merken in het weekoverzichtje komende week dat het geen gemakkelijke week is geweest. Ondanks alle mooie momenten.
Ik ga straks verder op het positieve aspect, eventjes over het loslaten van dingen die je hebt opgepakt in trauma. Ik vind het op dit moment heel moeilijk te geloven dat ik capabel ben om goede dingen te doen. En ergens weet ik het wel hoor, dat ik goeie dingen doe. Ik heb het afgelopen half jaar (tot op een week geleden nog) gehoord dat ik mensen inspireer en aanzet tot goede dingen. Wat ik echt werelds mooiste complimenten vind trouwens, je kan me niet gelukkiger maken. Ik hoor soms mensen aan mij vragen of ik het dan echt zo moeilijk vind om die dingen te geloven. Het antwoord is ja. Ik heb er moeite mee. Het is mij er zo vaak ingeramd dat ik niet goed genoeg ben dat ik het nu niet meer geloof als dat wel zo is. Ben ook bang om dat te geloven want elke keer als ik dat in het verleden geloofde kreeg ik het deksel op mijn neus. Nu, ik heb komende week terug een afspraak bij de psycholoog dus dan gaat er weer een en ander in beweging komen. Al is er ook al heel veel in beweging gezet afgelopen tijd door mezelf. En hoe hard mijn trauma me ook probeert wijs te maken dat ik dat aan anderen te danken heb, dat is niet zo. Ik heb hier hard voor gewerkt. Met de steun van de mensen om mij heen uiteraard.
Mezelf terugvinden is een van de mooiste dingen die ik al heb mogen ervaren. Het doet me verheugen op wat nog komt. Op nog meer mooie momenten in zelfliefde maar ook mezelf durven zijn. Want vooral dat heb ik gemist. Het zolang mezelf niet kunnen zijn. Op de mooie avonturen die daar nog mogen uit volgen. Dit komt van iemand die zeven jaar geleden dacht dat ze dit nooit meer te boven ging komen, en dit komt nu van iemand die terug gelooft in de toekomst. Er is hoop. En ik kijk er naar uit. Naar de blogpost die ik nog ga schrijven (over de leuke en niet leuke dingen des levens), naar de boeken die nog op mijn pad zullen komen en waar ik met veel plezier in ga lezen, de muziek die ik ga ontdekken en de tekenstijl die ik ga ontwikkelen. Naar de momenten dat mijn handen onder strepen in alle kleuren van de regenboog zitten, mijn blad steeds voller wordt en mijn neus gevuld is met de geur van inkt. Heerlijk. Wanneer ik op een rustige middag zit te gamen en er weer leuke dingen gebeuren in mijn sims game. En als we verder kijken; op dagen dat ik weer eens een zotte dag heb en heel huis of appartement wil herdecoreren. Of in de supermarkt mijn kop sta te breken over wat er vanavond op tafel komt. De vele koffies bij Starbucks die ik nog ga drinken.
Ik kijk met hoop naar de toekomst en dat is lang niet zo geweest as you all know. Ook al is het nu niet altijd zoals het zou moeten zijn, maar weet je. Dingen gaan nooit perfect zijn dus je moet het doen met de dingen die je in handen hebt op dat moment. En soms moet je dansen in de regen ♥️
Wat ik nu ga schrijven kost mij heel veel moed. Ik weet dat ik me heel kwetsbaar opstel maar er zijn mensen out there die hetzelfde doormaken en ik wil graag taboe doorbreken. En mensen laten weten dat ze niet alleen zijn. Ik zeg dit er niet vaak bij, maar als je onder deze post een beledigende reactie of geen gepaste opmerking plaatst, ga ik hem ook verwijderen. Uit bescherming voor de mensen die dit ook doormaken. Ook als je op dit moment veel aan je hoofd hebt, geen toffe dag hebt gehad of zelf in een moeilijke periode zit. Doe me een plezier en ga iets leukers lezen. Ik heb laatst een boekentag ingevuld, mijn blog staat vol met blije lijstjes. Ik neem het je zeker niet kwalijk. Wat ik vandaag ga schrijven, is geen gemakkelijke post. Here we go. Met bibberende vingertjes.
Al een tijdje schrijf ik vrij open over mijn trauma. Het is een dagelijks gevecht en dat is het al bijna zeven jaar. Een trauma doormaken heeft veel gevolgen voor jezelf, maar vaak ook voor je omgeving. Want alles wat er eerst was, is weg. De wereld voelt alsof het een zee is die constant gaat stormen en zo nu en dan stormt het ook eens goed. En tegelijkertijd moet je doen alsof alles goed gaat en doorgaan. Nu zijn er miljoenen mensen die een trauma hebben aan allerlei gebeurtenissen en we maken trauma’s ook allemaal op onze eigen manier door. Dus als jouw verhaal totaal niet overeen komt met het mijne, dat maakt je niet minder valid. Als jij getraumatiseerd bent door wat je hebt meegemaakt, dan is dat zo. Er is geen handboek met regeltjes of stappen die je moet doorlopen. Ik geef je ook een dikke digitale knuffel want ik weet hoe moeilijk het is.
Mijn trauma ontwikkelde zich in het middelbaar. Ik was nog geen blogger toen, ik was wel een langere tijd boekenblogger. Die blog is ondertussen niet meer online want het nam mijn liefde voor lezen weg. En dat is niet de bedoeling. Toch mistte ik het bloggen en ander half jaar later startte ik deze blog. Wat nog steeds in pieken en dalen mijn eigen kleine stukje op het web is. Waar ik bovendien heel trots op ben. Mijn trauma heeft zich voornamelijk ontwikkeld door constant te horen dat ik niet goed genoeg ben. Daar kwam het op neer in een notendop. Ik verloor steeds meer een beetje grip op wie ik was en wilde zijn. Ik verloor mezelf compleet aan mijn trauma en ging leven om anderen tevreden te maken. Mijn eigen wil bestond niet meer. Ik passte van alles aan om gewoon maar geen commentaar te krijgen.
Wat ik nu ga vertellen speelt zich af in 2017. Ik heb dit verhaal aan een paar mensen die ik vertrouw al verteld, waar ik voor some reason altijd 2016 zei maar blijkbaar kan ik niet rekenen. In juni 2017. Das ongeveer vijf jaar geleden nu. Ik zat in het zesde middelbaar toen, het schooljaar liep stilletjes op zijn einde. De examens en voorstelling van ons eindwerk kwamen in zicht en we waren allemaal aan het knokken voor de laatste loodjes. Laatste voorbereidingen en details aan ons eindwerk in veel lessen, maar ook de leerstof afronden en beginnen samenvatten voor examens. Voor ik verder ga: school heeft niks met mijn trauma te maken. School was net mijn reden dat ik door kon gaan. Elke dag weer. De praktijklessen waren mijn ontsnapping en als ik bezig was met tekenen (especially in de les illustratie) bestond de wereld niet meer. Of was de wereld in vrede althans. Nog steeds zo trouwens. Ik had een hele lieve klas, er werd heel veel gelachen en ik deed mijn opleiding super graag. Het zesde middelbaar is geen gemakkelijk jaar geweest. Het begon al met mijn grootmoeder die onverwachts overleed. Ze was niet meer 100 procent gezond, maar haar dood kwam als donderslag bij heldere hemel. Dus het jaar begon al in volle rouw. School was mijn redding, mijn veilige haven. Door de rouw en mijn trauma dat in full speed in ontwikkeling was, was het geen gemakkelijk jaar. Ik heb nooit een buis (onvoldoende voor de Nederlandse lezers) gehad voor examens of mijn eindwerk. Dat was ook omdat ik me meestal verloor in mijn schoolwerk. Ik studeerde alsof mijn leven ervan af hing en haalde gemakkelijk negens en tienen. Zonder daar echt mijn hand voor om te moeten draaien.
Aan het eind van het jaar gebeurde er iets waardoor de maat vol was. Ik had al een heel jaar hard geknokt om dingen beter te maken voor mezelf en ik vechte elke dag met demonen. Niemand zag ze. Ik was onzeker, haatte mezelf en vond dat ik geen hulp verdiende. Mijn leerkrachten wisten hier ook niks van. Ik was heel erg bang dat men mij zo zou bekijken als ik mezelf bekeek. Als een ondankbaar meisje, als een freak. Want zo zag ik mezelf helaas wel als gevolg van alles. Er is een weekend geweest waarin ik moe was. Ik was levensmoe. Mijn brein was op. Normaal kan ik mezelf wel een spreekwoordelijke schop onder mijn kont geven als dat gebeurt, maar die kracht had ik niet meer toen. Het was op. Het eindwerk waar ik zo hard voor gewerkt had boeide me niet meer en het ging me geen reet schelen als er eind het jaar allemaal buizen op mijn rapport stonden. Boeken bleven ongelezen in de kast staan en mijn stiften bleven dicht. Mijn wereld ging van kleur naar zwart wit. Ik vroeg me af waarom ik nog voort zou moeten vechten. Ik moest zo hard knokken zonder resultaat en wat had het leven nog voor zin als ik mezelf niet kon zijn? Wat had het leven voor zin als ik altijd een rolletje moest spelen. Als ik dat wilde had ik wel een acteeropleiding gekozen. Ik vocht eind het schooljaar met gedachten aan zelfdoding. Ik had geen plan of ik wist niet in welke richting het zou uitgaan en dat ga ik gelukkig nooit weten. Want mijn vertrouwenspersoon kalmeerde me. Het heeft nog echt wel een hele tijd geduurd voor ik echt beter in mijn vel zat. Maar het was wel de eerste stap in de juiste richting. Was hij er niet geweest, dan was er van mijn blog misschien nooit sprake geweest. Ik rondde uiteindelijk het jaar succesvol af, mijn eindwerk kreeg een goeie score en mijn rapport was vrij goed. Sommige examens was ik er met de hak over de sloot door, maar gezien de omstandigheden vind ik dat nog best wel knap van mezelf.
In de zomer tussen het zesde en zevende middelbaar startte ik mijn blog op, zoals jullie die nu kennen. Onder een andere lay-out en andere naam wel, maar ondertussen zijn er al een paar jaar voorbij gegaan. Ik was in het zesde middelbaar passief suïcidaal. Ik zeg passief omdat de gedachten sterk aanwezig waren, maar er geen plan was. We zijn nu vijf jaar later, en het gaat beter gelukkig. Na mijn studies (en die aan de hogeschool die ik stopzette) leerde ik mijn collega’s kennen van mijn huidige werk en dat was de eerste stap op het juiste pad. Ik heb al twee jaar therapie en dit begint zijn vruchten af te werpen. Het is een zware tocht, maar eentje die ik vastbesloten ben om goed te laten aflopen. De stem van mijn trauma heeft nog vaak het hoogste woord hierboven. Maar stilletjes aan durf ik te geloven dat mensen oprecht om mij geven en ik het waard ben om graag gezien te worden en dat ik goeie dingen verdien. Dat geloofde ik lang niet namelijk. Het is in hele kleine minuscule stapjes, maar het komt. Ik ben mezelf aan het leren kennen buiten dat trauma en dat bevalt me wel. Ik leer ook mezelf zijn. De vrije blije Nikita die graag met humor door het leven gaat en een enorm zwak heeft voor schattige (knuffel)beesten en de wereld rond danst op K3 en Studio 100. Dit verhaal en besef dat ik ooit suïcidaal ben geweest is pas een tijdje geleden tot mijn besef gekomen. Want ik stak mijn verhaal vaak weg onder het mom dat anderen veel erger hebben doorgemaakt dan ik. Maar eigenlijk, nu ik echt nadenk over wat er toen allemaal gebeurd is (wat ik nooit volledig ga blootgeven uit privacy voor anderen) heb ik echt wel een stevige portie op mijn bord gehad. En dat ik er nu jaren later nog zoveel last van heb, toont aan dat het niet zomaar eventjes een moeilijke fase was. Het heeft me geraakt, gekraakt en het zijn littekens die ik voor altijd bij me zal dragen. Hoe sterk ik ook zal herstellen, dit zijn dingen die je voor de rest van je leven meedraagt. Maar ik kijk er naar uit om nadien mensen te helpen en te inspireren. Als ik iemand in mijn situatie zich gehoord kan laten voelen of minder alleen, ben ik al heel blij.
Heel lang heb ik ook gedacht dat ik zwak was en was ik beschaamd voor wat ik heb meegemaakt. Maar een van de dapperste en moeilijkste dingen die een mens kan doen, is doorgaan wanneer je dat eigenlijk niet meer wilt. En daar heb ik geen spijt van. Maar het is niet altijd gemakkelijk. Mijn diepste momenten liggen echt al jaren achter me en ik heb sindsdien nooit meer echt aan zelfdoding gedacht. Gelukkig maar. Ik ga ook niet opgeven. Er is een jongere versie van mij die een happy end verdient, die dromen had en heeft en die wil ik waarmaken. Eigenlijk voor alle keren dat ik op mijn blog zei (en ik weet zeker dat het er ooit stond) dat ik niet mag oordelen over mensen die suïcidaal zijn omdat ik niet weet hoe het is, is een leugen. Want ik weet het wel. Ik weet hoe het is om door te gaan terwijl je eigenlijk daar de energie of moed niet meer voor hebt. Maar voor alle warriors die dit lezen en doorgaan: je bent een badass en ik ben trots op je. Ik schrijf deze post ook met gedachten aan de mensen die door trauma of welke andere dingen die ze ook meemaakten wel de sprong genomen hebben. Mijn hart is bij jullie.
Iets wat me de laatste tijd veel bezighoudt is mijn innerlijke kind. We hebben allemaal een innerlijk kind. En heel veel trauma’s en angsten kan je daar ook aan terugkoppelen. Bij mij is dat niet anders. Nu ik bewuster aan het worden ben van mijn trauma besef ik vaak ook waarom mijn trauma door een bepaald iets getriggerd wordt of waarom ik op bepaalde manieren reageer. Ik ben bezig met mijn younger me een handje te helpen. Zowel het hele kleine meisje van vijf of zes jaar, als het meisje uit het middelbaar. Beide hebben nu mijn liefde nodig. En dit kan heel zweverig klinken (en dat mag je gerust ook vinden) maar ik geloof er wel in.
Heel vaak heb ik me in mijn leven niet gehoord gevoeld. Vaak werden mijn gevoelens geminimaliseerd en was het een kwestie van ‘kop omhoog en doorgaan’. Want er was altijd wel iemand die het slechter had. En als ik een liefde had voor iets? Inpakken en wegwezen. Want wie wil er nu bevriend zijn met een meisje dat de hele dag leest of een meisje dat hele dagen gamed? Terwijl de buitenwereld niet weet dat dat voor dat ene meisje juist de reden was dat ze altijd door kon gaan. Ik heb me ook altijd anders gevoeld dan anderen. Vaak werd ik uitgelachen om mijn uitspraken of wie ik was. En op een gegeven moment geef je het dan op. Je draait gewoon mee in de wereld, past je aan. Vinden je klasgenoten een bepaalde broek lelijk? Achterin de kast duwen als hij bij de verse was ligt. Is een bepaalde artiest te raar? Verbannen uit je muzieklijst en de cd’s ver weg steken. En het spijt me zo als je dit herkent. In dat geval geef ik je een dikke knuffel. In welke context dan ook, als je het herkent krijg je een knuffel.
Door de jaren heen ging ik people pleasen. Wat ik wilde werd onbelangrijk en ik ging strijden voor anderen. Ik vergat wie ik zelf was en leefde om anderen te helpen. Dat is nog steeds niet helemaal weg, want die passie heb ik nog altijd. Door de jaren heen heb ik veel meegemaakt en ben ik op een hele jonge leeftijd volwassen moeten worden. There’s a part of me I can’t get back, a little girl grew up too fast. Ik ben daar heel rouwig om geweest de afgelopen tijd. Twee weken geleden was eigenlijk de eerste keer dat ik langs mijn school kon rijden zonder extreem veel verdriet of woede te voelen. Er liggen nog veel complexere verhalen hieronder, maar die kan ik niet delen. Ik denk het moment dat ik besefte dat mijn jeugd zo vroeg is afgepakt, mijn hart in honderd duizend stukken is gebroken. En stapje voor stapje ben ik het aan het lijmen. Dus nu ben ik vooral kleine dingen aan het doen, in de hoop dat mijn inner child daar zich af en toe gehoord voelt. Eventjes Studio 100 luisteren, uitkijken naar een dagje pretpark. Disneyfilms kijken, gamen. Zij is ook een van de redenen dat ik altijd blijf doorgaan. Er is een jongere versie van mij die een happy end verdient. Ik luister ook heel veel muziek die boodschappen bevatten die mijn inner child nodig heeft en elke keer als ik dat doe voel ik een klein stukje van mezelf helen. Het is een lange weg, maar het komt absoluut goed. I’m sure ♥️
