Hi allemaal! Afgelopen week kwam de veiligheidsraad weer samen want de cijfers waren al een tijd de lucht in aan het schieten. Ik had ze al een tijdje niet meer gehoord omdat ik me er anders gewoon te druk in maak. Maar ineens hoorde ik ze weer eens en ik verschoot wel eigenlijk. Er zijn sowieso landen waar het veel slechter is, dat besef ik ook. Dus we gingen terug in lockdown. Gisteren (zaterdag dus) zijn de maatregelen in werking gegaan, voorlopig zijn ze voor vier weken van kracht en dan zien we wel weer verder. We hebben al veel lockdowns doorstaan dus dit komt ook wel goed. Maar ik moet eerlijk zijn dat ik het er wel moeilijk mee had en nog steeds. Net als veel mensen heb ik genoeg van corona en wil ik mijn normale leven terug. Maar we moeten door, hoe dan ook. Voor some reason fotografeer ik de laatste tijd heel veel eten, maar zoveel beleef ik ook gewoon niet de laatste tijd. Wat niet zo raar is, en voorlopig gaat het ook niet echt veranderen.
Zoals ik vorige week al zei, ik had vrij weekend. Op zaterdag deed ik boodschappen, maar zondagochtend ook. De supermarkt was verbouwd, en het is echt heel mooi geworden en een hele verbetering. Terwijl ik daar was scoorde ik een ontbijtje en het was even lekker als het eruit ziet. Ik heb er zeker van genoten. Op een zondag mag het al eens wat meer zijn. Koffie was ook lekker. Ik weet niet wat het is, maar de laatste tijd hou ik steeds meer van koffie, maar graag met een zachte koffie smaak. De bittere zwarte koffie vind ik minder lekker. Frappucino’s vind ik prima. Verder deed ik zondag niet zoveel meer, ik heb vooral liggen gamen en ik heb een halfuurtje gevideobeld met mijn beste vriendin. In oktober wilden we naar de Efteling gaan samen, maar dat heb ik een jaartje uitgeteld. Niet perse vanwege corona, maar gewoon omdat het voor mij gewoon niet praktisch is. Met verlofdagen, maar ook met andere zaken. Tegen die tijd heb ik hopelijk van het ziekenhuis wel mijn einddiagnose, waardoor ik waarschijnlijk nog vaker naar het ziekenhuis zal moeten. Ik wil eerst wennen aan dat leven, voor ik echt zotte dingen ga doen. En wie weet is corona dan ook al minder of in het beste geval voorbij en dan hebben we daar ook geen last meer mee. Want het was een uitstap gepland voor vier dagen, vandaar.
In de namiddag ging ik gamen, ik wilde eindelijk eens de kans hebben om knollen te kopen op Animal Crossing. Net als altijd was ik gecharmeerd door de schattigheid van Bill, die guy is echt mijn favoriete bewoner op mijn eiland. Ik weet dat ik waarschijnlijk een van de enigen ben, want veel mensen vinden andere dieren veel schattiger. Die katten en honden zijn enorm populair. Maar ik vind van niet dus. Ik vind ieder diertje wel zijn charmes hebben trouwens, maar de eenden zijn mijn favoriet. Naast Bill wil ik nog heel graag Ketchup en Molly op mijn eiland maar die zijn allebei echt heel lastig om te pakken te krijgen. Dus ik ben nu tickets aan het verzamelen zodat als er een villager vertrekt ik heel veel eilanden kan bezoeken om hopelijk een van die twee te pakken te krijgen. Misschien moet ik maar een keer een wishlist maken van alle dieren die ik leuk vind, dan kan ik wat gerichter zoeken.
Later op de dag kreeg ik een kleine pijnaanval en ik wilde niet dat hij zich ging vermeerderen dus ik ben toen snel terug in pyjama gekropen en ik ben gaan lezen op mijn bed. Ik was ‘Wie ik gisteren was’ van Pamela Sharon aan het lezen. Het was een fijn boek, vol herkenbaarheid. Yara – het hoofdpersonage- moet uiteindelijk ook leren leven met de gevolgen van haar CVS. Nogmaals, ik heb niet hetzelfde maar we hebben wel veel overeenkomsten. Yara gebruikt de spekjestheorie, waarmee ze berekent hoeveel ze op een bepaalde dag kan doen. Zo’n systeem heb ik niet, maar er is ook zoveel nieuw dat erbij komt kijken. Net als ik vind Yara het heel moeilijk om hulp te vragen en wil ze alles alleen doen. En daar begrijp ik haar wel in. Het is niet dat wij geen hulp willen of het alleen willen oplossen. Het is gewoon best wel confronterend als je ineens hulp nodig hebt bij dingen die anders altijd vanzelf gingen. En dat heeft Yara denk ik ook. Dat maakt het hulp vragen soms zo moeilijk. Net als Yara zou ik liever blijven doorkrabbelen en het alleen oplossen. Maar ik heb later deze week ingezien dat dat niet mogelijk is en ik best hulp mag vragen. Dus werkpuntje!
Maandagochtend ging ik naar de stad voor ik ging werken omdat ik zelf een paar dingen nodig had. Paaseitjes van Leonidas onder andere. Maar ook wilde ik eigenlijk een nieuw glaasje laten leggen op mijn telefoon, maar die winkel was dus weg. Dus ik ben zonder nieuw glaasje naar huis gegaan. Wel met paaseitjes! En ook voor mijn collega, want zij had gevraagd om voor haar ook een lading mee te brengen. Die heeft ze gekregen als cadeautje dus ik had ook weer iemand blij gemaakt. En daar word ik ook weer blij van. Verder was het geen hele uitputtende dag, tot ik een pijnaanval kreeg ik het midden van mijn werkdag. Het is een van de langste pijnaanvallen ooit geweest, want hij is pas gestopt dinsdagnamiddag. Het was heftig. Vooral dinsdag.
Mijn vriend Gulliver kwam ook nog eens aangespoeld op mijn eiland deze week. Gulliver is iemand die ik eerst echt haatte, maar nu heb ik er een soort liefde voor ontwikkeld. Hij spoelt altijd na zoveel tijd eens aan (of zijn broer Gullivar) met een kapotte walkietalkie. De bedoeling is dan dat je de vijf missende onderdelen gaat opgraven in het zand en een dag later zit er een cadeautje in je brievenbus van hem. Sommige dingen verkoop ik, sommige dingen zijn schattig en krijgen een plekje in mijn huis.
Woensdag had ik voor vijf minuten de hele bus voor mezelf, yay! Ik vind dat altijd een soort van gelukje, ik weet niet waarom. Waarschijnlijk voor de rust.
Donderdag had ik een sessie bij de psycholoog terug. Waar ik twijfelde of ik wilde gaan want ik had de nacht voordien niet zo best geslapen. Maar ik heb het toch gedaan, want ik had het nodig. Het was een fijn gesprek, ik heb weer stof waar ik verder mee kan. Ik denk dat ik de komende tijd ga leren kijken naar mogelijkheden wat wel kan en kleine hulpmiddelen om het toch iets makkelijker te maken. Voor ik naar huis ging passeerde ik langs Starbucks voor twee stukken cake. Eentje voor mij en mijn zusje, en ik haalde yoghurt met fruit en noten voor bij de lunch. Hij was lekker! Verder kwam mijn moeder die dag thuis in het gips. Ze is gevallen en de artsen weten voorlopig nog niet of er een breuk is, daarvoor is de zwelling te groot. Dus nu heeft ze een open gips, om de zwelling te doen afzwakken. Volgende week weten we meer over hoe en wat. Ik hoop heel erg voor haar dat het geen gips hoeft te zijn, want het wordt binnenkort warmer en dat suckt wel denk ik die combinatie. En sowieso wens ik niemand gebroken botten toe eigenlijk. Het is ergens in haar hand/pols waar ze pijn heeft
Weekend! Ik heb net als vorige week volledig weekend, wat fijn is. Rusten. Zaterdagochtend kwam ik uit mijn bed en checkte ik mijn social media samen met een koffietje en dit was ook mijn gezelschap. Jacqueline is zo schattig! En het was ook lang geleden dat ik een foto had gedeeld van hem, dus bij deze.
Hoe was jouw week?
Haha, misschien werken de maaltijd/gebak-foto’s in mijn updates aanstekelijk en ga je vanaf nu steeds meer foto’s met eten delen. De kans is groot dat je dan binnenkort reacties krijgt als ‘Lap, nu heb ik weer honger/goesting gekregen in iets lekkers.’ 🙂