Hi allemaal! Zoals ik al vaker zei, ik gebruik mijn blog op dit moment veel als journal, om persoonlijke verhalen te delen. Maar ook om te tonen dat ook ik het niet altijd op een rijtje heb. Dat klinkt een beetje alsof mensen met psychische problemen gestoord zijn, maar dat is natuurlijk niet wat ik bedoel. Schrijven is mijn therapie en het helpt mij heel erg om mijn weg vast te kunnen leggen. Dus here we go
Een paar maanden geleden had ik het gevoel dat ik mezelf kwijt was. Ik wist niet meer wie ik was, wie ik graag wilde zijn en de dingen die me een blij mens maakten toen, deden me niks meer. Mijn boeken bleven onaangeroerd op mijn e-reader liggen. Ik wilde zeggen stof vangen maar dat is niet mogelijk. Mijn pencil bleef niet opgeladen in de kast liggen en mijn Switch was altijd leeg omdat ik hem niet in de stekker stak. Gewoon omdat ik hem niet nodig had. In de plaats daarvan spendeerde ik uren online, op social media en vooral op TikTok. Doe ik nog steeds trouwens hoor, het heeft voor mij veel dingen op zijn plek gezet.
Soms ben je jezelf volledig kwijt en weet je niet meer wie je bent. En das best een eng gevoel. Wanneer de dingen die je normaal zo blij maken je niks meer doen. Het is een confrontatie of gevoel van pijn dat next level is. Ik heb het al eens meegemaakt, toen ik in 2019 nog studeerde aan de hogeschool. Ik blogde hier ook al toen, onder een andere naam. Maar die artikels staan er ook nog. Al was ik nog niet zo open als nu denk ik. Het was toen een eng gevoel, maar ik heb mezelf teruggevonden in de kleine gelukjes en door de steun van zoveel lieve mensen. En ik ervaar weer hetzelfde nu. Misschien nog duizend keer beter dan toen want hoe zwaar het ook is, ik ben trauma’s aan het verwerken waardoor ik de muur die tussen mij en mijn zelfliefde stond ook aan het afbreken ben. Steentje voor steentje. Sommige dagen slaag ik erin om een volledige steen weg te gooien, andere dagen brokkelt er een klein kiezeltje naar beneden of zit er amper een barst. En toch, al die dagen doen er wel toe. Misschien zie ik dat nu niet in maar later wel. Later ga ik ook zo trots zijn op Nikita die ik nu ben, dat ze altijd is blijven gaan. Dat heb ik namelijk ook met mijn jongere ik. Maar elke steen of barst of kiezel die ontstaat is eentje meer dan gisteren. En elke breuk meer is een stap vooruit naar mezelf accepteren. Juist doordat ik dit doe voor de liefde van mezelf is het nog zoveel specialer. Hoe zwaar het ook is, het voelt ook soort van magisch.
Ik merkte de afgelopen tijd dat mijn gevoeligheid toeneemt. Dat de dingen me een stuk meer raken. Dat klinkt misschien als een alarmbel, maar dat is bij mij juist een goed teken. Ik merkte dat toen The Voice Kids weer begon en ik keek en luisterde dat de muziek me terug kippenvel gaf en ik er zo van genoot. Met muziek ook. Ik merk dat liedjes weer tot diep in mijn vel kruipen en me raken tot op het bot. Het zijn de kleine dingen in het leven. Voor mij is mijn gevoeligheid een groot stuk van wie ik ben en als alles gevoelloos aanvoelt heb ik een probleem. Want dan klopt er iets niet. Ook voor het eerst in een hele lange tijd dat ik weer uitkijk naar dingen. Soms gekke dingen. Maar zo ken ik mezelf. Mijn vrolijkheid en goedlachsheid keert ook terug. Ik lach weer om de meest stomme dingen en nieuwe sokken maken mijn dag. Hoewel dat misschien als kleine onbenullige dingen klinken, ik merk het in mijn dagelijks leven dat ik mezelf aan het terugvinden ben. En tegelijkertijd ben ik ook aan het leren wie ik ben. Zoals ik al zei een paar weken terug, ik ben op een punt in mijn leven waarin ik omringd ben door mensen bij wie ik mezelf kan zijn, die mij steunen door dik en dun. Mensen die graag willen weten wat mijn mening is en die ook graag mijn kant van beslissingen willen horen. Mensen die mij de vrijheid geven om te kiezen en mij de tijd geven om mij te zijn. En das zo mooi en ik kus ook echt mijn pollekes daarmee. Maar het is ook best wel verwarrend. Want mijn hele leven lang heb ik mezelf voorgehouden dat ik er niet toe doe en mijn leven bestaat uit de meute volgen. Vooral omdat ik de verkeerde mensen om me heen had en trauma’s aan het ontwikkelen was. Dus ik ben aan het leren en genieten tegelijk en het voelt heerlijk. Het voelt ook fijn om te voelen alsof ik thuiskom van een verre reis. Thuis bij mezelf. Thuis bij mijn hobby’s, de mensen om me heen en bij wie ik zelf ben en wil zijn. Jezelf zijn, het klinkt als zoiets moois en bijna een basis. Toch is dat in duizenden situaties niet aan de orde en het breekt je op vele manieren als je dat niet kan. Ik weet dat er mensen out there zijn die dit ook meemaken en mijn hart bloedt voor die mensen. Weet dat het beter wordt. Jouw mensen lopen ergens rond.
Ik weet ook niet of dit gaat aanhouden. Het leven valt niet te voorspellen en we zullen wel zien in welke richting de boot vaart. Natuurlijk sta ik zelf aan het roer maar je hebt niet alles in de hand in het leven. Ik schrijf dit in een goeie week maar ik weet ook niet hoe volgende week of pakweg morgen is. Ik weet alleen dat ik me nu goed voel en daar ten volle van ga genieten. Want net zoals regen, verdwijnt het zonnetje ook wel eens.
Wat zijn een paar dingen die jou jou maken?
Schrijven is een hele goeie ‘therapie’, en dan bedoel ik dat het je helpt om gedachten van je af te schrijven. Op een of andere manier kun je dan dingen beter in perspectief plaatsen en blijf je niet hangen in dingen die je niet helpen.
Helemaal niet raar hoor, dat je soms even geen plezier haalt uit de normale dingen waar je blij van wordt.
Ik heb geen dingen die mij ‘mij’ maken. Ik ben. Dingen aan de buitenkant kunnen veranderen: ik las vroeger 3 boeken per week. Ik lees er nu misschien 3 per maand, of per jaar. Ik heb zelfs jarenlang niks gelezen. Geen tijd, andere prioriteiten. Er is geen constante uiterlijke schil die mij vertegenwoordigt.