Hoi allemaal! We kennen hem allemaal wel, de zegswijze: Rome is niet in een dag gebouwd. Telkens als we vertellen dat iets niet meteen lukt wordt je dat inderdaad meestal gezegd. Ook ik heb al vaker die opmerking gekregen. Het zette mij aan het denken, want het is een uitspraak die enorm veel wordt gebruikt. Maar bij nader inzien is het ook de waarheid. En om het dan in de Rome-sferen te houden, uiteindelijk leiden alle wegen naar Rome toch? Tijd, het is iets wat iedereen nodig heeft en tegelijk tekort heeft.
En toch willen we allemaal als we met iets nieuws beginnen graag de beste zijn of het goed kunnen. Ik was zelf ook zo twee jaar geleden toen ik voor het eerst mijn lessen in mijn tekenopleiding had. Het is eigenlijk altijd zo als ik iets nieuw ga leren of leer. Terwijl we allemaal zo goed weten dat iedereen tijd nodig heeft om iets te leren of te groeien. Want niemand kan met een vingeknip ineens geweldig tekenen of prachtig gitaarspelen. Om er maar een paar voorbeelden aan te koppelen. En ik weet ook heel goed dat dat wachten en groeien heel lastig kan zijn. En iets tijd geven is in veel gevallen iets wat nodig is. Als het nu gaat om iets verwerken, iets leren, iets vergeven of een werkstuk voor school of je studies maken. Tijd, het toverwoord.
Helaas denken we allemaal dat we iets binnen een bepaalde tijd moeten afhebben of tegen een bepaalde maand iets moeten in orde hebben. Maar ik ben van mening dat de tijd toch wel zal uitwijzen waar je terechtkomt en het uiteindelijk wel goedkomt. En gun jezelf ook tijd om iets te leren. Verwacht niet van jezelf dat je binnen een dag of week iets supergoed kan want dat is gewoon onmogelijk. Ik vertel je niet dat datgene wat je wil leren, dat dat niet kan. Het kan wel, je moet het tijd geven. Het probleem met onze maatschappij is gewoon dat we vrij ongeduldig zijn en het liefst alles meteen willen. Zelf ben ik er ook schuldig aan. Ik betrap mezelf er soms op dat ik ook moet zeggen tegen mezelf; ‘geduld Nikita, het komt wel in orde’.
En vergeet ook niet dat ook al ga je traag vooruit, je gaat wel vooruit. Dus heb een beetje geduld met jezelf. Ik denk ook dat alles motiverender wordt als je jezelf beloond en je vooruitgang echt ziet. Ik herinner me namelijk nog als de dag van gisteren dat ik mijn rapport in mei 2016 kreeg en ik zo blij was. Want het was voor het eerst een rapport met -voor tekeningen dan- prachtige punten. Mijn theorie was nooit een probleem. Tekenen wel. En nu nog steeds trouwens. Mijn tekenervaring is een stuk beter dan toen, maar als ik punten terugkrijg die echt goed zijn maakt mijn hart nog altijd een vreugdesprongetje. En wat ook belangrijk is: bekijk niet alleen de grote vooruitgangen. Ook de kleintjes tellen mee. Iedere vooruitgang, hoe klein ook, is en blijft een vooruitgang. Die je verder helpt. Dus wees daar ook trots op. Want duizend kleine stapjes, vormen samen één grote stap.
Waar ik het verder nog over wou hebben is de tijd die je nodig hebt in het leven. Niet om iets te groeien of leren, maar bij verwerken of vergeven. Ik vertelde een paar weken terug dat mijn oma stierf in 2016. Een leerkracht zei mij toen dat ik dat tijd moest geven. En ik geef toe, dat is moeilijk. En zwaar. Zeker bij een sterfgeval. Maar nu ik het langzaam aan de tijd geef die het nodig heeft, gaat het verwerken een heel pak beter. Ze stierf in het begin van het schooljaar en aan het eind van het schooljaar verwachtte ik alweer van mezelf dat dat verwerkt was. En dat is een heel verkeerde manier van denken en verwachten. Want uiteindelijk heeft iedereen de tijd nodig om iets te verwerken. Toen ik van diezelfde leerkracht in juni mail kreeg en hij mij schreef dat hij dacht dat ik nog veel verdriet had, besefte ik dat dat waar was. Ik was helemaal nog niet klaar met verwerken. En ook nog niet klaar om het een plekje te geven. Weet je, in dat soort situaties heeft overhaasten geen zin. Want je krijgt het misschien jaren later recht in je gezicht terug en dan doet die knal veel meer pijn. Hoe zwaar het ook is, het tijd geven is echt het beste wat je kan doen. En dit kan zijn bij een overlijden, jezelf vergeven of accepteren tot iets nieuws leren of groeien in iets bij jezelf.
Ben jij een geduldig persoon?
Met sommige dingen ben ik heel geduldig en met andere weer totaal niet. Ik heb vooral veel geduld met anderen en minder met mezelf. Haha. Ik leg met plezier iets 98653 keer uit aan iemand, maar als ik zelf 98653 keer uitleg nodig heb, irriteert me dat.
Over je laatste stukje. Mijn opa is gestorven toen ik in het eerste middelbaar zat. Ik heb dat toen eigenlijk totaal niet zo bewust meegemaakt. En toen we in het zesde middelbaar op bezinningsweekend waren, vertelde iemand iets over z’n oma die gestorven was en toen kwam het er bij mij ineens allemaal uit.
Herkenbaar! Ik voel me meestal lastig dan als ik weer eens opnieuw uitleg vraag. Maar het is oke om ongeduldig te zijn ook, niemand is perfect toch?
En over je opa, ik heb het zelf net wel bewust meegemaakt zoals je al las, maar ik kan begrijpen dat een moment ineens alles losmaakt. Vooral als je erover praat. Maar weet je, praten lucht op en een stevige huilbui ook! Dankjewel voor je reactie trouwens 🙂
Wat een onwijs mooi artikel! En precies wat ik – als vrij ongeduldig persoon – soms nodig heb. Ik wil ook weleens meteen iets goed kunnen, meteen iets goed voor elkaar hebben en zo snel mogelijk mijn doelen bereiken. Maar eigenlijk is juist de weg naar die doelen toe zo mooi en hoeft die niet in één á twee dagen te zijn volbracht. Zeker met zoiets als overlijden of zelfontwikkeling is het belangrijk om de tijd te nemen. Duizend kleine stapjes zijn makkelijker en misschien wel fijner dan één veel te grote stap.
Dankjewel! Heel herkenbaar. En je zegt het ook zo mooi, juist die weg naar die doelen is zo mooi. Want daar leer je juist het meest van. En ja, dat een overlijden tijd nodig heeft heb ik inmiddels ook geleerd en gelukkig gun ik mezelf die tijd ook nu. En das waar! Duizend kleine stapjes om op terug te kijken maken je ook wel het meeste trots denk ik